Opa gaat vissen...

Image by ruttr via FlickrHet is een jaarlijks terugkerend evenement: "Opa, mag ik eens mee gaan vissen?"
Ik heb twee kleinkinderen die daar iedere keer weer om vragen, en ik heb daar geen bezwaar tegen. Ze moeten wel om beurten mee, één "visser" er bij is al genoeg.
Vanmorgen komt Ewoud, en vlak na de middag (met het eten in de krop zoals we dat zo prozaïsch zeggen), zetten we aan naar Wannegem, om bij pepé te gaan vissen.
Het is wel leuk dat je kleinkinderen zich ook terugvinden in je hobby's.
Vooral bij het gaan vissen vind ik dat heerlijk. Vissen is immers een wat aparte hobby.
Vissen is stilzitten aan het water, turen naar de dobber, stil zijn...
Niet meteen iets voor kinderen.
Maar het is heerlijk voor wie dat wel kan, voor wie daar zijn plezier in vind, of ze nu bijten of niet.
Wie het niet kan, vraagt zich af wat je daar zit te zitten te turen naar dat dobbertje...
Men noemt het een sport, maar dan zal dat wel iets zijn in de zelfde orde van vogelpik of biljart, misschien zelfs nog wat minder actief (hangt af van de manier waarop je hengelt, en van de vissen die je vangt...) Als je gaat vliegvissen lijkt mij dat heel intensief en lichamelijk, maar ik ken het niet, dus kan ik het niet echt beoordelen. Als je een kanjer van een vis vast hebt, dan kun je daar ook behoorlijk werk aan hebben ... maar globaal gezien is het een heel rustige sport, bijna geen sport.
Mensen die gaan wedstrijdvissen, die zitten gespannen, geven pakken geld uit aan alle soorten lokaas en nieuwe snufjes, en gaan vissen om te beter te zijn, meer vissen of meer gewicht aan vissen te vangen, en genieten veel minder van het zitten in de natuur.
Dat is een van de redenen waarom het wedstrijd-element mij niet interesseert. Ik hou vooral van vissen omwille van de natuur, de rust, en het nu en dan beetje spanning bij een beet.
(Als ze te veel bijten is het eigenlijk ook niet meer zo plezant)
Het wordt dus weer een heerlijke dag in het zonnetje, aan het water met de kleinzoon (en volgende keer met de kleindochter)...

(ik ben dus niet alleen cool, ik ben ook nog een vis-maatje)

Er is toch wel heel wat veranderd in mijn leven... Ik ging mee vissen met ons vader, en toen hij oud en al ziek was ging hij eens mee met mij... Maar dat lukte niet meer echt. Ik ben nu al een stuk ouder dan ons vader ooit is geworden, en kan nog gaan vissen met de kleinkinderen, en wat nog veel leuker is, ze vragen er zelf om, ze zijn er gek op. Ons vader was dus, al heel wat jaren vroeger dan nu, een oude mens... Nu zie je geen oude mensen meer, de mensen blijven jong tot op een hoge leeftijd. Je ziet hun leeftijd niet meer, maar als ze dan plots oud worden, gaat dat veelal heel snel. Vandaag zijn ze nog kwiek en monter, en volgende maand zijn ze op de sukkel.
Op een of andere manier hebben we het middel gevonden met voeding en medische zorgen, om de ouderdom voor ons uit te schuiven, maar lukt dat niet meer, dan lijkt het wel of de gewonnen tijd in één klap weg is. Het verval gaat niet meer zo geleidelijk.
De kwaliteit van ons leven is daarmee fel vooruit gegaan. En misschien even belangrijk, het verval is veel beperkter in tijd.
Mijn schoonvader was een van die oude mensen, waaraan je de leeftijd zag aan zijn houding. Wat ineengezakt, voorovergebogen... We noemden dat in die tijd: "Naar de grond groeien"... Er klonk al iets van het graf in door. Ze konden best nog heel wat jaren zo rondlopen, maar het waren oude mensen. Nu moet je eens naar Okra of een andere beweging voor ouderen gaan, om te zien dat ze nog heel actief en monter zijn.
Maar wellicht zijn we niet alleen de eerste generatie die dit mag smaken, maar ook de laatste... Steeds meer wegen die aangroeiende massa ouderen zwaar op de werkende klasse, en de druk om langer te werken rijst hoger en hoger. Ik heb het ontstaan van het prepensioen meegemaakt tijdens mijn werk... Voor het prepensioen (in Nederland de VUT) zag ik een behoorlijk aantal bouwvakarbeiders voor hun 65 sterven, en na het invoeren van het prepensioen vanaf 58 jaar, leek het wel of ze niet meer doodgingen...
Blijkbaar zijn de jaren vanaf die 58 jaar ongeveer, voor de werkende mens de meest belastende, de té zware... de dodelijkste.
Ik meen dan ook dat het net aan die vervroegde uittreding te danken is dat de mens van nu zoveel langer en zo veel beter leeft.
En dat dreigt nu, onder druk van de leeftijdspiramide, weer weg te vallen... Het werk mag wel steeds minder "zwaar" geworden zijn, in die zin dat het echte zware lichamelijke werk is verminderd, maar het arbeidsritme, en de stress zijn veel en veel groter geworden. In sommige soorten arbeid is ook de geestelijke inspanning steeds hoger, en moeten de mensen steeds meer en meer bij leren om mee te kunnen met de nieuwe technologieën...
Ik vrees dan ook dat wij meteen de laatste generatie zullen zijn, die echt kunnen en mogen genieten van een zalige oude dag...
Ik wenste dat het anders was, dat mijn kinderen en kleinkinderen het nog beter zouden mogen hebben, maar het ziet er niet naar uit. Jammer... Hopelijk komt het toch nog goed, hopelijk komt ook voor hen die zalige oude dag wel...

Tanteke is doodziek. Ze wil niet meer leven, dus eet ze niet meer, drinkt ze niet meer, en ligt ze nu te "dolen" (verward zijn) in haar beddeke... Ze hebben haar een infuus aangelegd, met glucose opdat ze niet zou uitdrogen en toch nog wat binnenkrijgt, maar ze wil niet meer... Na haar operatie aan die gebroken heup, zit ze in een rolwagen, kan niet meer doen wat ze wil, en dat verdraagt ze niet. Ze ligt nu tegen zichzelf te praten, haar ogen ver naar achter haar gekeerd, naar ... de oneindigheid ?
Nu en dan in het Frans, dan weer in het Limburgs, streken waar ze in haar prille jeugd verbleef... We gaan niet mogen schrikken als we horen dat het gedaan is...

Eerst kwam bij haar het grote vergeten, en na haar bekkenbreuk de immobiliteit... allemaal heel snel, in een rotvaart naar het einde...
Het is goed zo.
Als je moet gaan, laat het dan maar in een rotvaart zijn, hoe vlugger hoe beter, zo dat je niet veel moet nadenken, niet veel moet lijden...

Maar het doet wel wat... Het is een confrontatie met ... met wat ? Wat is de dood? Het einde of het begin van iets anders? Wan-Hopig vasthouden aan je "geloof", verdomd moeilijk is dat geloven, zo zonder zekerheid, maar ja, als er zekerheid was, dan moest je ook niet geloven, dan wist je het...

tot de volgende ?