Sent'Amelberga...

Image via Wikipedia10 juli, de hoogdag van Mater... en onze iconen werden vandaag gewijd in de kerk. Niet door de bisschop, ons dorp zal niet belangrijk genoeg zijn, maar door onze eigen pastoor Patrick.
Die man maakt van al die dingen iets speciaals ! Zo heeft hij zitten zoeken naar een speciale wijding van iconen, maar dat vond hij alleen maar in de Orthodoxe ritus, dus heeft hij dat dan maar overgenomen en onze iconen gewijd, zoals iconen gewijd moeten worden... met Chrisma, in de Oosterse ritus Myron genoemd. Dus niet zo maar eventjes met de kwispel zwaaien, maar iedere icoon echt zalven met Chrisma, die anders gebruikt wordt bij doopsel en vorming...

Je ziet, niet alleen onze iconen zijn een specialleke, nu werden ze ook nog eens op een wat aparte manier gezegend...

De kerk zat behoorlijk vol, en na de mis hoorden wij dan ook heel wat positieve opmerkingen over onze hobby-werken... En eerlijk, ik ben fier op mijn mensen, ze zijn er in geslaagd iets werkelijk moois te maken. Het mag gezien worden, en ze zijn dan ook zo fier als een gieter !

Voordien hebben wij nog genoten van de ruitersommegang, waar je altijd wel een of meer bekenden ziet, en toen ik een oude kennis zag met een koets waarin nog plaats was, vroeg ik of mijn twee kleindochters niet mee mochten rijden... dat mocht, en natuurlijk zagen we dan ook twee heel gelukkige meiden van de koets stappen en heel beleefd de koetsier bedanken... Ook voor hen kan de dag niet meer stuk.

Gisteren zijn we naar tanteke geweest, en daar is het helemaal niet goed... Ik denk dat we iedere dag het einde mogen verwachten. Ze lag daar te liggen, in een soort slaap, waar uit ik haar niet kon wekken, ze opende de ogen half, maar haar ogen bleven verdoken, helemaal weggedraaid. Ze mompelde wat onverstaanbaars... en na een tijdje zijn we dan ook stilletjes weer weggegaan. ook de verpleegsters denken dat het op zijn laatste loopt... Je ziet ze zo wegkrimpen, het is net of ze is al stilletjes aan het verdwijnen.

Ze ligt nu wel in een vleugel van het nagelnieuwe bejaardentehuis, binnenkort wordt het oude wellicht afgebroken of helemaal vernieuwd. Ik weet niet of ze ook maar de verhuis heeft beseft... Ze wil bijna niets meer eten of drinken, en ligt met een baxter met glucose, stilletjes uit te doven.

Ze ligt in de afdeling van de demente oudjes, en we zagen en babbelden naderhand ook nog met enkele van die oudjes die we ondertussen ook al kennen... Velen er van voelen zich wat verloren in dat nieuwe huis... Ze weten niet waar ze zijn, en hoe en waar ze naar toe kunnen. Eéntje wilde weten hoe wij binnen geraakt waren...

Iedere keer verwonder ik me weer of dat hele simpele ding waarmee ze opgesloten zitten in een afdeling van het tehuis. Je hebt bij iedere lift of deur een kastje met cijfers, en er boven hangt de code die je moet indrukken, maar die staat van achteren naar voren gedrukt, en dat staat er bij vermeld. Je l moet dus eigenlijk alleen te lezen, en dan in omgekeerde volgorde de toetsen in te drukken, maar demente mensen kunnen dit blijkbaar niet.

Wat is er nog over van de mens in die demente geest ?

Iedere keer als er iemand verdwijnt uit mijn leven, heb ik een beetje het gevoel dat mijn wereld kleiner wordt. En hoe ouder je wordt, hoe meer mensen je ziet verdwijnen uit het leven... hoe kleiner de kring wordt met vrienden en kennissen en familie... Het lijkt een beetje op een stoelendans, de muziek stopt en wie niet tijdig een zitplaats vindt moet de kring verlaten... Wie laatst overblijft is daar dan de winnaar... Ik weet niet of de laatste zijn van je levenskring ook aanvoelt als een overwinning... Ik voel het eerder aan als een telkens enger worden van je mede-mensen. En hier bedoel ik van hen MET wie je mens waart, in een nauwere band dan met de anderen.

Misschien is het omdat ik heel binnenkort 65 wordt, en nu echt op pensioen ga... een heel ander statuut in een mensenleven, waar lang niet iedereen aan toe raakt.

Ik stel ook vast dat ik in facebook wel eens zit te kijken in die pak foto's van "mogelijke" vrienden, gebaseerd op het feit dat ze kennis of vriend(in) zijn van een van je eigen kennissen of vrienden... Ik zit dan altijd een beetje te neuzen, in de hoop daar plots iemand terug te vinden van uit een ver verleden. Van uit mijn schooljaren, van uit de Chiro... Allemaal mensen die ik uit het oog verloor, vooral door te verhuizen naar Mater, al weer zo lang geleden...

Ach, wellicht is dat een beetje de weemoedigheid die een beetje bij de ouderdom hoort, maar nu begin ik die weemoed zelf te ervaren en te begrijpen.

Ik mag dan de coole opa zijn, ergens diep van binnen ben ik maar een heel klein mannetje in een heel grote wereld...

tot de volgende ?