Paarden of pony's ?

Image by Vrangtante Brun via FlickrIn de wei naast mijn deur zitten nu 4 beesten, waarvan ik echt niet meer durf te stellen of het nu pony's of paarden zijn. Of misschien noch het een noch het ander , maar mengelingen????
Iets verderop weet ik een os staan, en als je je daarbij zo'n kolossaal beest voorstelt die triestig staat te loeien tegen zichzelf, dan heb je het mis, het volwassen beest heeft maar de maat van een kleine pony, of een mini-paardje, of een kruising daarvan.
En je hebt dwerggeitjes en minischaapjes...
en minicroben en maxicroben...
In Italië leeft het grootste koeienras, en bij de paarden vind je dat ras in Great Brittain...
Bij kanaries had je al langer bij de postuurkanaries echte reuzen onder de kleine vogelbeestjes, maar er zijn ook minikanarietjes zoals de scotch Fancy en de Japan hoso...
In de aquariumwinkel hebben ze nu mini-gupjes zwemmen. De normaal al zo kleine visjes zijn nu ook nog eens gekrompen in de was.

Ach, de mens kweekt er nogal op los !!
Vroeger werd er gekweekt met een nutsdoel voor ogen. We probeerden koeien te kweken die meer melk gaven, of hennen die meer eieren legden.
Nu echter is er een nieuwe tendens, men kweekt en selecteert uit liefhebberij. Zelfs bij wat eertijds nutsdieren waren. Men haalt uit Ergensverwegistan een wat kleine koeiensoort, en probeert dat al kleine ras nog wat kleiner te maken door selectief kweken, en die minikoetjes mogen dan op de pelouse van de chique villa van meneer Van Dingens.

Helemaal nieuw is het niet, het heeft wellicht al altijd min of meer bestaan, maar de laatste tijd zie je steeds meer en meer van die dingen. De oude Chinezen ( Of waren het oude Japanezen ?) kweekten al eeuwen terug goudvissen in allerlei vormen en kleuren.
En ook bij de kanariepietjes bestaan er al heel lang verschillende versies zowel qua zang als qua uiterlijk...

Sommige  kweekvormen van dieren zijn helemaal niet mooi te noemen, maar dan zijn ze juist knoertlelijk of bizar, en dat blijkt voor de mens ook zijn charmes te hebben. Ooit had ik een boxer, een grote lieve lobbes, een prachtbeest. Maar als ik de boxers van nu bekijk, dan lijken ze niet eens meer op het ras dat ik vroeger had. De muil heeft veel meer onderbijt, en het beest is een stuk minder massief geworden. Zonder die bizarre kop er op, zou je het eleganter kunnen noemen dan vroeger. Maar de boxer die ik had was dan ook nog een echte bullebijter. Wellicht kunnen de boxers van nu geen koeiepoot meer vatten...

Met andere woorden, de beesten worden steeds meer en meer een soort luxe-producten. Zelfs de waakhonden, die vroeger in eerste instantie hond waren, lijken me nu steeds meer en meer in agressieve aanvalsmachines te veranderen.

En je ziet goudvissen die nog amper kunnen zwemmen, en die genoodzaakt zijn daar te gaan eten waar hun natuur eigenlijk net het omgekeerde zegt. Goudvissen zijn immers karpers, en die fourageren normaal op de bodem. Nu zijn er vissen die met de beste wil van de wereld niet meer in de bodem kunnen wroeten.
 Idem bij de kippen. Een normale kip krabt met zijn stevige poten in de aarde om eetbare beestjes en zaadjes bloot te krabben, maar er zijn rassen die zoveel pootbevedering hebben, dat ze niet meer kunnen krabben.

Kortom, ik heb het gevoel dat we misschien ook wel heel ongelukkige beestjes aan het maken zijn...

Moeten we niet op een of andere manier er op toezien, dat de beesten die we creëren ook nog werkelijk beest kunnen en mogen zijn, naar hun eigen aard?
Bijna iedere week zie ik op de rommelmarkt een echte Engelse Bulldog naar adem snakkend wandelen aan de leiband van zijn baasje. Ik moet toegeven dat het bizarre van het beest me wel aanspreekt, maar het beest kan niet meer op normale manier ter wereld komen, en kan nog amper ademhalen door zijn misvormde reukorgaan... Dan voel ik meer medelijden dan dat ik aangetrokken ben door het bizarre.

Een dikke dikke eeuw geleden waren er nog circussen met een freakshow, waar allerlei misvormde mensen, dwergen en reuzen, Siamese tweelingen, extreem magere mensen en extreem dikke, de vrouw met de baard attracties waren in de greatest show on earth....
Met beesten lijken we nog steeds in die geest te werken en te zitten.

Misschien evolueren we langzaam in de goede richting, maar het is dan wel héél langzaam.

Soms heb ik het gevoel dat we eerder achteruit aan het krabben zijn. Vooral als ik naar de honden kijk heb ik dat gevoel. (en naar goudvissen).
Maar al met al vind ik dat toch nog minder erg dan wat we onze medemensen aandoen. Is er iemand die mij het werkelijke nut kan geven voor het bestaan van grenzen? Waarom kunnen mensen uit streken die aan het uitdrogen zijn niet gewoon wat opschuiven naar streken waar wel leefbare situaties zijn ? Omdat daar ergens een fictieve grens is, en je niet zo maar van het ene land in het andere kunt en moogt.
Omdat ook wij plots die grens heel erg nodig achten als er hier te veel en te vlug vreemden toekomen. (Mag wel als toerist, maar niet om te blijven, tenzij het goeie voetballers zijn, dan kopen we ze zelfs !).
Omdat we wel prediken, maar niet toepassen wat we zeggen.
Of toch niet verder dan van uit een veilige situatie, die onze zekerheid niet aantast.
Ik, wij zijn allemaal wat hypocriet als het er op aan komt.

Weet je wat de gemiddelode Belg jaarlijks gemiddeld uitgeeft aan een gemiddelde hond ? 4.800 euro !
Weet je hoeveel eten en drinken dat is in de Hoorn van Afrika ?

ja, het IS erg.

tot de volgende ?