blog nummer 2002...

Image by 23dingenvoorarchieven via FlickrVerschrikkelijk... Ik heb het moment dat ik nummer 2000 maakte gewoon gemist... Niet op gelet, niet eens naar gekeken.
Maar enfin, het zijn er dus nu officieel al meer dan 2.000...  Wie lust heeft om ze eens allemaal te lezen, dat kan nog steeds, maar je zult er wel een eindje mee zoet zijn.
Nu en dan herlees ik zelf wel eens een paar van die stukjes, en -eigen lof stinkt- ik vind ze nog steeds leesbaar. Soms valt mij wel op dat ik mijn houding tegenover bepaalde zaken heb veranderd. En ik weet niet altijd hoe dat is gekomen. Wellicht onderga ik ook de druk van de media, en ook al verzet ik me uit alle macht, als je steeds weer de mensen infiltreert met een bepaalde tendens, dan ontsnapt daar wellicht niemand volledig aan.
Dat is het ergste van deze maatschappij.
Er is geen groter heil en geen groter kwaad dan de TV...
Alleen, er is ook geen ding op de wereld die de mens meer beïnvloedt ! Zelfs mensen die niet steeds naar één post kijken, ondergaan de invloed. Misschien iets trager, iets genuanceerder, maar toch ondergaan we het, gewoon omdat de druk van de omgeving, die dan wel beïnvloed is, ook mee op ons in werkt. Als je praat met de mensen, dan onderga je invloed, en oefen je invloed uit. Vermits nu de meerderheid van de mensen sterk beïnvloed is door de media, ondergaan we dus met zijn allen die druk.
En je moet echt eens heel kritisch naar het nieuws kijken (je mag kiezen VTM of Eén), en bij ieder berichtje eens de vraag stellen of dit nu echt op een neutrale manier is gebracht. Het antwoord is steevast neen... Ik denk dat wij als mensen niet echt in staat zijn om feiten weer te geven zonder dat wij het zelf wat inkleuren.
Toen ik nog werkte in de vakbond, onderging ik heel duidelijk de visie van de vakbond op bijna alles van het leven. Ik was niet alleen een vakbondsmens, ik sprak ook vakbondstaal. Nu ik al jaren door ziekte uit dat midden ben, stel ik vast dat ik veel meer genuanceerd kijk naar de dingen waar ik vroeger maar één richting zag...
Mensen die voor de TV werken, ondergaan dus ook op hun beurt de druk van hun midden en van hun leiders.
Het grote gevaar van TV is dat zij die druk in feite verspreiden onder heel de massa. Wellicht zijn de Vlamingen plots veel fanatieker Vlaamsvoelend geworden, onder invloed van de media, die voortdurend de aandacht op dit punt en in één bepaalde richting duwen.
Dus wordt iedereen steeds meer Vlaming, op de voorgekauwde manier.
De manier waarop we dat worden is zeker niet neutraal te noemen, want we horen amper het Waalse geluid, hun grieven, hun zorgen...

Ik noem dit voorbeeld, omdat ik mezelf verplicht heb een Waals boekwerkje te lezen, en dus ook de volledig onbekende stelling der Walen heb leren kennen... Wat er mij nog meer op attendeerde dat we door de media in één richting worden gedwongen... Misschien zonder opzet, misschien heel doelbewust. We weten het niet.

We ondergaan

Met mijn blogje probeer ik wat tegen de stroom in te roeien... Maar ik moet eerlijk zijn, ik breng ook niet het neutrale, in tegendeel, ik breng wat ik tegengif noem, ik breng mijn mening. Voor wat die waard is. En ik hoop niet dat je nu mijn woorden gaat verder vertellen, maar dat je wel nu en dan eens zelfstandig gaat denken. Daarom durf ik wel een te overdrijven, iets heel sterk in felle kleuren te poneren, om je te doen reageren. Om je te doen nadenken...

Van mij weet je dat ik niet neutraal ben, weet je dat ik veelal tegen de stroom op boks, maar de media brengen je het nieuws en geven het de schijn dat ze wel neutraal zijn... en ze zijn het niet !

Ik heb de wereldoorlog niet meegemaakt, en al zeker nog minder de voorgeschiedenis er van, maar ik kan me heel goed inbeelden wat het impact moet geweest zijn van het nazisme op het Duitse volk. Na de putsch hadden zij alles in handen om maar één geluid meer te laten horen. Ieder nieuwsbericht werd gekleurd in het teken van dat nazisme. Radio, pers... alles.
Met andere woorden, je hoorde en las daar maar één visie meer, en er was niet veel kans dat je nog zelf kon denken in die stormvloed van beïnvloeding.

Zo erg is het hier nu niet (hoop ik), maar toch worden wij (ge)(mis)leid... Met enkele duidelijke doelen voor ogen.

Het is niet alleen op politiek vlak dat die invloed er is. Bekijk eens onze manier van leven over de laatste dertig jaar, en hoe anders we allemaal zijn geworden in die tijd !
Ik ga nu niet beginnen over die goede oude tijd, maar waar ik wel van wakker lig, is het feit dat wij pijlsnel enkele fundamentele waarden veranderd hebben.
Bekijk maar eens het gezin... Men gaat nu al spreken van het huwelijk als een tijdelijke verbintenis. Waar dat vroeger duidelijk de bedoeling had een "eeuwige" verbintenis te zijn, een onverbrekelijke band, een stevige basis voor het gezin.
(Soms te stevig, want er waren mensen die echt beter af zouden geweest zijn in een maatschappij die verdraagzamer stond tegenover echtscheiding, maar nu is scheiding bijna de regel...)
We spreken van aanpassen aan de gezinsvorm... En dan praat men over nieuw-samengestelde gezinnen, waar soms kinderen van drie of zelfs meer bronnen in samen leven en samen worden opgevoed.
Het gezin is niet meer die hechte basis.
Och, de media hebben daar niet alle schuld aan, maar hebben er toch heel wat invloed op uitgeoefend.

Het erge is, ze veranderen wel de visie op de maatschappij en dus de maatschappij, maar er is vooralsnog geen antwoord op het hoe je die nieuwe vormen moet invullen... Momenteel zijn vooral de kinderen het ongewilde slachtoffer van deze nieuwe maatschappijvormen...  Maar we kunnen het lijntje makkelijk doortrekken naar de degradatie van het politieke ideaal... Ook dat is momenteel aan het ineen klappen, en daar bewegen politici van de ene partij naar de andere, komen er steeds nieuwe partijen bij en bij, en zitten we momenteel met de gebakken peren van dit nieuwe maatschappelijke fenomeen in de politiek.

Allemaal te danken aan het feit dat - onder druk van de media - de oude waarden op de helling zijn gezet, en er nog geen nieuwe vorm voor in de plaats is gekomen...

Met andere woorden, het is een beetje als een oorlog, misschien zonder echte lijken en slachtpartijen, maar net zo goed een ommekeer van de maatschappij... en de vrede is nog niet in zicht.

En wie het artikeltje van een paar dagen terug las (een link naar Al Jahzeera) weet dat er nog heel wat dingen boven ons hoofd hangen, en dat we leven in een zeepbel... Als die in elkaar klapt, dan voorzie ik dat de massa zal teruggrijpen naar de oude waarden, in de hoop daar een zekerheid te vinden in een ineengestorte maatschappij...

Daarom vecht ik nu nog steeds wat voor die oudbakken waarden van toen... We hebben er nog geen nieuwe om de gaten mee op te vullen !

toch eens nadenken? Zelf ?

tot de volgende ?