samenleven

Image via WikipediaGisteren zijn we dus gaan vissen, voor het eerst sedert mijn kinderjaren in staatswater... Een stuk oude Schelde, vlak tegen het roden plein te Eine. Heel wat bewoners van de Misweg kunnen daar vissen vanuit hun achtertuintje...
We hebben heel wat vis gepakt, maar buiten een karper van een halve kilo en wat redelijke blieken (allemaal door Luc gevangen), vingen we niets dan massa's kleine karpers van zo'n tien à 15 cm groot. Best eens leuk vissen, maar we hoopten eigenlijk ook op wat grotere...
Blijkbaar kennen de grote karpers daar mijn wonderaas niet, of ze hadden gewoon helemaal geen honger. Maar als er kleintjes zijn, dan moeten er ook grote zitten. Dus wordt het een kwestie van gewenning. Ze moeten het aas leren kennen en leren op prijs stellen.
Karpers zijn de varkens van het viswater, ze vreten alles wat eetbaar is, alleen moeten ze soms leren wat lekker is (en wat jij gebruikt als aas). Je kunt karper vissen met kaas, met aardappel, met wormen, met maïs, met alle denkbare en ondenkbare eetbare dingen zoals pindanoten (af te raden, die kunnen vergiftiging veroorzaken) tijgernoten, en wellicht ook fruitsoorten. Brood is uiteraard ook een favoriet voeder, vooral waar er naast de karper ook eendjes op het water zitten die gevoederd worden door mama's met haar kindje...
Het probleem is gewoon te weten wat de karper in die of die vijver lust, of... wat hij gewoon is. Dit laat je dus toe de karper aan bepaalde soorten aas te gewennen.
Beroeps-karper-vissers gaan dan ook een hele tijd vooraf voederen op steeds dezelfde stek, met steeds hetzelfde soort voer, zodat de karper niet alleen went aan het voeder, maar ook aan de visplaats als rijkgedekte tafel...
Maar vissers zoals wij zijn, doen dat allemaal niet, en gaan dan ook vissen op de bonnefooi, en hopen de karper te lokken met het voer dat ze gewoonlijk gebruiken. Na een tijdje lukt dit ongetwijfeld, als je steeds hetzelfde voer gebruikt, en de karper dus van lieverlede went.

Het was gisteren dus wel een leuke visnamiddag, met heel wat vangst, maar geen vissen om over naar huis te schrijven, laat staan over te bloggen...
Het is wel een mooie vijver, waar het rustig zitten is. Het enige wat je hoort zijn de talrijke wielertoeristen op het jaagpad. Leuk is dat we daar hoorden dat de gewone wielertoeristen daar stilaan in opstand aan het komen zijn tegen die grote meutes wielerterroristen, die de gewone man letterlijk van de baan dwingen door hun massa en hun snelheid.
Eigenlijk vertellen ze dus zowat hetzelfde als ik hier voortdurend stel...
Langs de Scheldeoever ligt een mooi jaagpad, waar heel wat echte wielertoeristen op hun gemak "wandel-fietsen", om eens in de gezonde lucht te zijn en te genieten van het mooie van de streek. Ik zag er zelfs heel wat oudere koppels, met gewone fietsen rustig flaneren.

Maar het is erg dat die mensjes voortdurend op hun hoede moeten zijn voor die wielerfanaten. Marnic vertelde dat er onder meer beroepsrenners ook zouden tussen zitten, die daar hun snelheid komen oefenen. Niet moeilijk dat je dan als gewone mens uit de baan moet, die mannen zijn gewoon de baan voor zich alleen te hebben.

Het is er mooi, het is er rustig, ik snap wel dat het ook interessant is voor de beroepsrenner om te trainen, maar kan men dat dan niet op een bepaalde manier reglementeren... ? Bijvoorbeeld dat hardrijders de dinsdag hun ding kunnen doen, en dat de massa gewone fietsers de rest van de week krijgen? Samenleven is toch echt niet zo moeilijk?
Gewoon wat goede wil van alle kanten !

Vroeger, toen onze gezondheid het nog toeliet, gingen wij ook soms fietsen, soms met heel het gezinnetje, soms Anny en ik. Met zijn beiden zijn we ooit nog met de fiets naar Loppem gefietst, op bezoek bij de moeder van Anny, en in de namiddag dan weer huiswaarts. Dat was al een heel end rijden, zeker voor mensen zoals wij, die helemaal niks van training hadden, maar gewoon genoten van het fietsen. In de namiddag was het zo warm, dat we aan een kledingzaak zijn gestopt, korte broeken en lichte truitjes kochten, om daar mee fris naar huis te fietsen.

Ik weet nog dat ik, bijna thuis, de fiets van Anny langs de trapjes de Edelareberg opdroeg, want ze was echt moe van die lange rit. En als je in Mater woont, dan moet je hoe dan ook, de berg op om thuis te geraken.

Waar is de tijd... Maar ik vertel dat maar, om te stellen dat ik echt niets heb tegen de fietser, in tegendeel ! Maar ik heb wel heel wat tegen die meutes die ongedisciplineerd het verkeer domineren en naar hun hand willen zetten.

Het is ook niet alleen tegen de wielerterroristen dat ik ben, ik ben tegen iedereen die gewoon de anderen doet wijken voor zijn ding, of dat nu fietsers of wandelaars zijn, of wat dan ook. Ik hou van joggen, heb het heel vaak gedaan, maar ook de jogger moet niet in een meute gaan lopen en het verkeer hinderen.

Het gaat er gewoon om, dat we in een samenleving zitten, waar het alleen maar vlot kan gaan, als iedereen de regels respecteert en nog meer, de anderen respecteert. We kunnen maar samen-leven, als we de samenleving voor iedereen, ook de anderen, toelaten.

Het was gisteren een heerlijke dag, niet te warm, maar toch droog en warm genoeg om in je T-shirt aan het water te zitten, of ... te fietsen langs de Schelde....
Wat wil een mens nog meer voor een heerlijk dagje?

tot de volgende ? (foto: St Eligiuskerk te Eine)