Voddig

Image by Cristhian Neumann via FlickrAnny voelt zich maar voddig, haar neus loopt (en haar voeten rieken) en ze heeft keelpijn. Zo maar, plots.Ik moest vanmorgen toch naar de huisarts voor mijn zesmaandelijkse controle, dus heb ik haar onder mijn arm genomen, in de auto geplooid en voorgelegd aan de wijsheid van de dokter.
Toen ik aan de dokter zei dat ze de slunse had, keek hij niet begrijpend. Ze kennen hier geen slunsen. In het West Vlaams is dat een vod. Als je je echt mottig voelt, voddig, grieperig, dan zegt men in West Vlaanderen dat ze de slunse heeft. Eigenlijk klinkt dat meer als sleungse, maar het blijft voddig.
Het was niet erg, wat pilletjes en een neusspuitje, en hopelijk is het binnen een paar dagen voorbij.

We hebben alle twee ons bloed laten in tubekes doen, om te laten controleren op van alles en nog wat. En morgen hoor ik wel of we nog goed zijn voor een paar kilometer.

Ik heb het er altijd moeilijk mee, dat ik eigenlijk voornamelijk ga om een heel pak voorschriften voor al mijn pillen voor mijn rug en co. Ik vertelde hem dat ik nu ook nog een pink heb die blijft slapen als ik allang wakker ben, en dat duurt nu al een drie weken... 't zal ook weer een zenuwee zijn die ergens vastzit in je nek. Ik heb nog niet genoeg met de lumbale wervels, nu begint mijn nek ook nog van zijn oren te maken. Zouden ze met stamcellen geen nieuwe ruggengraat kunnen kweken ? Dat ik er ene op reserve heb, als de oude helemaal in taliete valt. (Ook dat is West Vlaams, maar je begrijpt het wel uit de context...)

Maar ach, ik mag al bij al niet klagen. Ik heb wel pijn, maar ik ben er nog, en ik kan nog praten, denken, vertellen en zelfs wat van mijn kennis aan creatief bezig zijn doorgeven aan andere zieken. Wat wil ik meer? Mocht ik geen pijn hebben, dan zou er misschien al lang iets anders geweest zijn, en wie weet, iets erger.

En het voornaamste, we zijn hier nog met zijn tweeën, en we hebben elkaar nog, ook al zijn we ook maar nen halve meer, twee halve is ook een hele. En binnen de perken van onze mogelijkheden doen we wat we graag doen, en wat we niet meer kunnen, dat zetten we uit ons gedachten. Dat is het geheim van geluk... Niet meer willen dan je hebben kunt, dan mogelijk is.

Ik heb gezien dat mijn daglelies (Hemerocallis) op open komen staan. Ik ben benieuwd om de nieuwe kleuren te zien, van de plantjes die ik heb meegebracht in het voorjaar. Ik had niet verwacht dat ze het eerste jaar al zouden bloeien, maar de meesten staan dus al met bloembotten in de knop. Ik ben echt benieuwd. Daarachter staat een wilde hazelaar te staan, die zo maar uit de grond is gekropen, enkele jaren terug, en ik zie dat er ook noten op komen. Wie weet kan ik voor de eerste keer noten eten van mijn eigen hazelaar.

Je ziet, er is altijd wel iets om naar uit te kijken, als je tenminste de lat binnen je bereik legt...

tot de volgende ? (Op de foto de daglelies die ik hier al lang heb staan, en waar er nu al een massa van groeien !)