Zomerse Z(w)aterdag...

Image by drhenkenstein via FlickrNormaal gezien zouden we vandaag de rommelmarkt van Eine gaan bezoeken, maar 't regent nu al uren aan een stuk... Geen rommelmarkt dus. Morgen wel, niet alleen geven ze goed weer, maar bovendien is dat een jaarlijkse uitstap met Jef, een collega van het werk en zijn echtgenote. Er zal dus morgen ook geen blog zijn, want wellicht zijn we niet zo vroeg thuis. Als het regent, dan doen we wel wat anders, maar het jaarlijkse bezoekje moet doorgaan.
Deze namiddag gaan we dan weer eens op bezoek naar tanteke... 't Mensje is sinds haar heupfractuur "genezen" verklaard, maar zit wel in een rolstoel, of ligt in haar bed... Iedere keer kijken we bezorgd naar haar steeds vlugger ademhalen... Haar tikker is er met die operatie ook niet op vooruit gegaan. We zitten dan een dik half uur bij haar, trakteren haar met een goede bruine Leffe, die ze met veel smaak uitslobbert, en proberen een en ander te vertellen, maar dat is niet makkelijk als je niet door dringt... Je ziet wel dat ze deugd heeft van het bezoekje, en van de Leffe, maar echt contact is er niet. Laatst hebben we zelfs meegemaakt dat ze aan Anny vroeg of ik niet mee was, en ik zat er bij, maar toen verklaarde ze dat ze mij niet had herkend met die baard (ik heb dat ding al jaaaaaaren !)...
Ik vraag me telkens weer af, hoe het leven voor zo'n mensje is...
Is het echt zo dat ze ook geen zorgen meer heeft, of is het een compleet leeg bestaan, een kijken in een geestelijk zwart gat.
Als de TV op staat in de cafetaria, dan kijkt ze wel eens naar dat bewegende beeld, en maakt dan in 10 minuten twintig keer dezelfde opmerking over wat ze ziet of meent te zien.
Leef je eigenlijk nog, als mens, als je zo ver heen bent? Of ben je gewoon een leeg, nog levend omhulsel?
Soms heeft ze een pik op iemand, en gaat dan halfluid gaan zitten schelden. Wij doen dan verdoken teken naar het slachtoffer dat ze daar geen acht moet opgeven. Maar ik vrees de dag dat er toch eens iemand zou antwoorden. En wat als ze dat doet terwijl er niemand in de omgeving is om haar op te passen.
Tegenwoordig vinden we haar veelal beneden in de hall, zo geplaatst dat ze en de zaal ziet, en naar buiten kan kijken. Maar meestal zit ze alleen te staren naar haar handen op het tafelbord van haar rolwagen. Handen die nooit echt stil zijn, altijd lijkt ze iets te verfrommelen. Ook al heeft ze niets in die steeds meer verschrompelende handjes. Het lijkt wel of haar vel meer en meer enkele maatjes te groot is voor haar lichaam. De rolwagen lijkt ook al te groeien.
Ik weet niet of zo'n mensje nog echt doodgaat, misschien verschrompelen ze wel tot er niets meer rest.

Soms denk je dan aan euthanasie, maar ik heb er echt geen idee van of zo'n mens nog hecht aan het leven of niet. Bij oude mensen die goed van geest en verstand zijn, hoor je dat wel, hoor je de vraag wat ze daar nog zitten te zitten, dat ze al veel te lang mee lopen, dat ze hun deel al lang hebben gehad... Maar bij die mensen waar de geest op blijvende vakantie is, daar hoor je niets. Je kunt niet eens vaststellen of ze nog content zijn, of mistroostig zitten te zitten.  Houden ze nog aan het leven, als in een oerreflex? Ik heb er geen idee van.
Ik kan het gewoon niet vaststellen, ik vind het dan ook gewoon onmogelijk om een oordeel te vellen. Het is immers niet ons oordeel dat mag gelden, maar het eigen gevoel van die mensen, en dat is er net niet meer...
Ik ben ook niet echt een voorstander van euthanasie... Ik vind wel dat je mensen moet kunnen loslaten, en dat je ze niet nodeloos met vlieg- en kunstwerk in leven moet houden. Je moet de mensen niet meer doen lijden dan de natuur wil. Ik ben ook overtuigd dat er heel wat mensjes inslapen aan een steeds hoger opgevoerde dosis pijnstillers, en ook dat kan ik velen... Met het zelfde motief, je moet niemand nodeloos en hopeloos doen afzien. Je laat een hond niet oeverloos lijden, en verlost het beestje van een oeverloos lijdend bestaan, hoe zou je dat niet doen met een geliefde???
Maar dat is niet echt euthanasie. Euthanasie is veel eerder een zelf genomen beslissing voor het eigenlijk echt tot een situatie van lijden komt... Misschien is dat maar een nuance, maar mij lijkt het niet echt passend, het lijkt mij een beetje te veel op "uitstappen"...
We hebben hier geen cultuur van zelfdoding, in Japan is dat bij voorbeeld heel anders, daar is dat een normaal iets. Misschien zou ik als Japanner heel anders aankijken tegen euthanasie, dan als Belg, opgevoed in een Christelijk gezin...
Ik ga dan ook anderen niet gaan veroordelen. Ik mag het zelf niet echt aanvaarden, anderen moeten maar hun eigen geweten oprecht onderzoeken... Ik heb bij sommige gevallen van euthanasie wel persoonlijk heel erge weerstand, maar dan nog, ook dan is het de dader zelf die zichzelf moet beoordelen. Maar voor mij is uitstappen voor de situatie er echt is, een brug te ver.

Wellicht kijken we ook anders tegen het leven aan, dank zij onze geneeskunde ??? Vroeger gingen we veel eerder dood, was de dood ons wellicht ook veel nader. De gemiddelde leeftijd lag stukken lager, en het aantal gevallen van kindersterfte lag stukken hoger. Je wist als je ernstig ziek werd, dat de dood er wellicht ook bij was. Nu overleven we onszelf, we leven langer dan we natuurlijk zouden doen. Wellicht doet ons dat heel anders aankijken tegen de dood en tegen ziekte en lijden. We hebben meer en betere voeding, meer en betere medische verzorging... Neem nu tanteke, vier jaar geleden gaven ze haar nog zes maand te leven, maar in de home krijgt ze weer regelmatig eten, neemt ze weer regelmatig haar medicatie, en zodra er iets abnormaals is te zien halen ze er de dokter bij... Je krijgt bijna de kans niet meer om dood te gaan.
Ik weet dat dit wat absurd klinkt, maar ergens is het toch zo... Het leven wordt zo zorgvuldig beschermd, dat de normale dood steeds verder opschuift.
Ik ben er eigenlijk niet echt uit of dit een goede zaak is, zeker in sommige gevallen heb ik twijfels. En wellicht is het door dergelijke gevallen dat euthanasie een aanvaard denkbeeld is geworden in onze maatschappij.
We overleven onszelf.
Ik ben een goed voorbeeld...
Was ik ook maar tien jaar vroeger geboren, dan was ik wellicht nooit oud genoeg geworden om naar school te gaan... Ik lag voor mijn tweede levensjaar al enkele keren op sterven, en het was dank zij het feit dat de penicilline er was (de eerste antibiotica), dat ik er telkens weer door spartelde, en hier nog steeds mag rondlopen en zitten bloggen... Tien jaar vroeger en die antibiotica was er nog niet, en zou ik wellicht al lang vergeten zijn...
Het hangt allemaal af van kleine factoren, maar met grote en langdurige gevolgen...
Het zou ons ook kunnen leiden tot bedenkingen over de natuurlijkheid van ons leven... maar dan zitten we weer met een heel andere redenering, die nog veel verder gaat dan euthanasie... Maar kijk eens naar natuurfilms, daar zal de cineast nooit tussenkomen om het leven van dat kleine lieve diertje te redden, want de natuur moet zijn gang kunnen gaan, er mag niets vervalst worden in het natuurlijke verloop der dingen, maar voor onszelf doen we dat voortdurend... Maar daar ga ik vandaag niet op in, misschien ooit nog wel eens, maar nu is het genoeg geweest voor vandaag...

tot de volgende ?