ouderdomspensioen...

Image via WikipediaVolgende maand wordt ik 65, en plots zal ik niet meer ziek zijn, maar op ouderdomspensioen. Niet dat er iets aan mijn rug zal veranderen, maar mijn statuut zal plots heel anders zijn. (Enfin, als ik zo ver geraak, want wie weet sukkel ik nog voor mijn pensioen in de val van de dood, door het eten van een Duitse kwamkommer of zoiets... Ik ben een risicogeval, want ik eet veel fruit en veel groenten, en heel wat van die dingen prefereer ik rauw.)
Maar vermits ik in juli 65 wordt, ben ik vanaf 1 augustus 2011 op pensioen. Mijn vader zaliger is nooit zo ver geraakt, mijn broer ook niet, onze Koen zeker niet, en heel wat vrienden en bekenden ook al niet... Niet dat op pensioen geraken uitzonderlijk is, maar voor velen ligt die meet al een of meer streepjes te ver. Het ziet er naar uit dat ik er geraak... Toen ik zelf nog kind was, leek dat ontzettend oud, en nu voelt dat helemaal niet zo aan. Hoe ouder we worden, hoe meer we de definitie van oud zijn voor ons uitschuiven. Zoals ons tante Clemence (Clemme genoemd) die al een dik end in de negentig was, en met de bus op bezoek kwam bij ons moeder. Ze was een beetje later, en ons moeder vroeg of de bus retard had (vertraging voor taalpuristen) waarop tante reageerde: "Ewel, 't is waar!, op 't Petit Paris wilde er een oude doze van tachtig jaar nog opstappen en dat duurde en duurde ! Zo'n oude dozen moesten geen bus meer mogen pakken !" Zijzelf was een heel stuk ouder, maar nog goed te been, en dus niet bij deze categorie....

Ik ben dus bij die categorie gekomen, die de definitie van "oud" voor me uit schuift, naar een stuk ouder dan ik zelf ben. Ik ben zeker dat mijn kleinkinderen een heel andere definitie hebben, en we horen dan ook nu en dan "Ja maar opa, jij bent al oud hé..." met maar een zweem van een vraagteken op het einde van die zin. Dat vraagteken staat maar uit medelijden en omdat ze ons niet willen kwetsen, maar volgens hen zijn we oud. Basta.

En vermits ik vroeger ook zo dacht, zullen ze wellicht wel gelijk hebben... en zijn we inderdaad oud. En ga je een paar generaties achteruit, dan was ik nu een stokoud manneke... In de tijd dat de Romeinen ons Heer aan het kruis nagelden, was de gemiddelde leeftijd 27 jaar...  En als je nu even de moeite doet om de gemiddelde levensverwachting te checken van de Ethiopiër of de Burkinees, zul je zien dat ik inderdaad stok en stok oud ben.

Maar hier, in ons heerlijke landje zijn we jong. Vitale gepensioneerden. Wellicht de laatsten uit die reeks, want de druk om langer te gaan werken wordt steeds maar groter en groter. Het pensioen wordt steeds meer onbetaalbaar, omdat er te veel gepensioneerden zijn die te lang leven. Ze zeggen het niet zo cru, maar ze denken het wel. Dus zal men in de nabije toekomst langer moeten werken, om de boel in evenwicht te houden. Wat ze met de vele jonge werklozen moeten beginnen wordt daar gewoonlijk niet bij vermeld. Want tewerkstelling is een groot probleem, en ook dat weegt op ons pensioen. Gepensioneerden worden in België in werkelijkheid betaald door de werkenden.

Ik ga dus op pensioen op een tijdstip dat dit pensioen in vraag gesteld wordt. En dat is niet echt geruststellend. Ga ik wel heel mijn pensioen-leven inkomen hebben ? Of gaan we terug naar een tijd waar de ouderen ten laste waren van de jongeren, en zich zo nuttig mogelijk maakten met kinderoppas en onderhoud van de woning? Dat zou een zeer plotse en zeer moeilijke terugkeer zijn naar de oude waarden, want nu is de maatschappij helemaal anders geworden. Die kinderoppas is er nog wel, maar op een heel andere manier dan vroeger. Vroeger woonden de oudjes in, in wat eertijds hun huis was, maar nu van de kinderen is.

Maar ook dan was je maar een korte tijd bij de ouderen (gemiddeld gezien), en moest je al geluk hebben om je tijd als oppas waar te maken. Nu, met de veel betere voeding, de veel betere medische zorgen en noem maar op, zijn er al heel wat die zelfs nog een heel stuk van het leven van hun achterkleinkinderen mee maken. Als je tot 5 generaties raakt kom je nog wel even in de gazet, maar van 100-jarigen zijn er al zo veel, dat je maar een paar regels meer krijgt in de plaatselijke pers, en met veel moeite een klein fotootje, die haast zeker niet meer te herkennen is door het oudje zelf... Een tijdje terug maakten ze voor iedere honderdjarige in Kruishoutem een reus... Nu niet meer, ze zouden de grens een heel stuk hebben opgeschoven, maar ik weet niet precies hoe ver dan wel, want er is er nog geen ene zo ver geraakt.

Oud worden...
Ik herinner me mijn schoonvader, die voor zijn tijd een zalige ouderdom bereikte, maar het was echt een oude mens, die nog liep op die typische manier van een versleten mensje... Kromgebogen. Nu zie je dat niet meer... De levensvoorwaarden zijn op lichamelijk gebied een stuk verbeterd. Als je nu zou moeten zoeken naar ouderdomsverschijnselen zou je wellicht meer succes hebben bij stress en Parkinson en Alzheimer, dingen die er vroeger wellicht ook waren, maar dan noemden we ze anders. Ze hadden de beef, of ze werden kinds.... 't Was wellicht hetzelfde, buiten die stress, die was er toen wellicht nog niet, of zeker nog niet zo vaak en zo diepgaand...

En nu, nu kom ik ook bij die groep vitale gepensioneerden, maar met mijn zere rug, die me nu niet meer als ziekte treft, maar als een stuk van dat oud zijn. 't Is 't zelfde, maar 't noemt anders...
Of... er is niks nieuws onder de zon...

tot de volgende ?