Image via WikipediaHehe... Gisteren was een leuke dag. Ik had eerder al een foontje gekregen van Germain om eens langs te komen, maar mocht hij eventjes zijn familie meebrengen, want die wilden de schrijver van die blog ook wel eens in levende lijve ontmoeten...Fans op bezoek !
djudedju
Nu krijg ik mijne col niet meer dicht. Zo dik is mijn nek geworden.
En 's avonds kwam Koen ook nog langs met de entreekaarten voor het wereldfeest van deze avond... Ook al een lezer, en hij was gepresseerd, dus was hij na een paar uurtjes al weer weg.
Fans met hopen op bezoek.
En wellicht komt Koen na de vakantieperiode nog eens op bezoek, om een interview te doen over het belang van creatief bezig zijn, voor de Visie (ik zeg nog altijd De Volksmacht).
Hoe een blogje rollen kan...
Misschien denk je dan, ach dat is niet wereldschokkend... Maar dat is het wel, want voor een mens in mijn situatie, al jaaaaaaaaaaaaaaaaaren ziek, is mijn wereldje heel klein, en is dan ook heel vlug aan het schudden en het beven...
Koen vertelde mij dat ik bijlange niet meer zo hard was in mijn standpunten, vroeger hakte ik een lijnrechte keiharde weg open, nu heb ik veel meer oog voor anderen, voor andere standpunten. Dat zal wel het ouder worden zijn, maar ook het louteringsproces.
Ik heb je reeds meerdere keren geschreven dat ik een gelukkig man ben. Dat komt hoofdzakelijk dank zij de harde klappen die ik kreeg. Klinkt dat absurd ? Toch is het zo ! Ik heb veel pijn, kan niet veel meer doen, verloor een kind en heb nog heel wat andere miserie, en wellicht juist daardoor ben ik gelukkig, ieder moment dat de druk van die miserie weg is. Ik weet het verschil, dus apprecieer ik de goede momenten veel meer dan een ander... Die die momenten laat verglijden als "gewoon".
Het is natuurlijk niet zo dat die ongelukkige tijden leuk waren, maar ergens is het net dat wat mij de andere momenten doet herkennen en erkennen als heel gelukkig. Het is een beetje als een fris glas water in de woestijn. Je verrekt van de dorst, en ook al drink je anders nooit zo maar gewoon water, dan is dat hemelse nectar. Het is de dorst die je het water doet appreciëren. Niet het water op zich.
Ik wens jullie helemaal geen ongeluk toe, maar wel het verstand om je geluk op prijs te leren stellen. We hebben de neiging, als alles goed gaat, om zo maar door het leven te stappen, in de dagelijkse sleur, zonder te beseffen hoe heerlijk die "sleur" wel is.
Ik ben niet alleen met die ervaring, ik ken nog mensen die hun deel van de miserie al hebben gekregen, en kijk ook zij stellen het leven veel meer op prijs dan de anderen. Er zijn helaas ook uitzonderingen, die zich nestelen in het diepe dal van de ellende, die er niet uit kruipen en die als het ware hun eigen leed koesteren. Dat klinkt oneerbiedig, maar ergens is het een beetje zo. Er zijn mensen die voortdurend over hun leed bezig zijn, in de hoop steeds en steeds weer medelijden te ontvangen. Mensen die een beetje "verslaafd" zijn aan meelij, omdat die troost als een drug kan werken. Het erge is dat de meelij bij "de anderen" weg ebt, niet blijft duren, en dat zij dan het gevoel hebben verlaten te worden van heel de wereld. Het is niet goed je verdriet te koesteren, het is een zwart gat, een bodemloze put. Als je dergelijke mensen kent, doe al wat je kunt om hen daar uit te halen, leer hen weer te leven, leer hen hun beperkingen te aanvaarden, en vooral, leer hen hoe schitterend het is wat ze nog kunnen, nog hebben...
Het is ook schitterend.
Ik denk met weemoed terug aan de dingen die ik vroeger allemaal kon en had, maar geniet tien keer meer van wat ik nu nog kan, nu nog heb.
Ik meen het dan ook, als ik zeg dat ik gelukkig ben.
... en ik heb het moeilijk om te snappen hoe gezonde mensen, die geen zware rampen kennen of kenden, toch niet gelukkig zijn, meer zelfs, depressief zijn.
En dan moet ik in mijn geheugen gaan wroeten om me te herinneren dat ik vroeger, toen alles "goed" ging, wellicht minder gelukkig was dan nu. Gewoon, omdat ook ik toen door het leven gleed, zonder mijn geluk te beseffen, omdat het "gewoon" was...
het is dus wel degelijk het verschil kennen die je het geluk doen kennen.
Een mens zou bijna gaan wensen om eens een klop op je kop te krijgen, zodat je het verschil leert kennen.
Maar als je het analyseert, dan ben ik nu wellicht minder gelukkig dan vroeger, maar het gevoel is anders. Nu savoureer ik ieder goed moment, ieder bezoekje, ieder moment van plezier, ieder moment met minder pijn... en vroeger was dat maar het gewone.
En het water, dat is het drinken pas waard, als je heel erge dorst hebt.
Het is dus alleen maar zo, dat ik nu mijn geluk herken. Nu geniet ik telkens en telkens weer van het glaasje water...
Ik wens je toe dat je dat moge leren, zonder dat je eerst door de hel moet gaan !
tot de volgende?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten