patchoulie

Image by Johan Koolwaaij via FlickrNee, ik heb het niet over dat reukdinges (ik vind trouwens dat het stinkt, maar ja, wie bennekik ?)
Patchouli is een eigennaam, de naam van de parkiet van Lieselotte. ( Hoe komt ze erbij een parkiet Patchoulie te noemen ?)
Ze was al heel de tijd gek van de parkiet die hier zit gekke toeren uit te halen en een liedje zit te fluiten... "Opa, zou ik ook zo'n vogel kunnen krijgen?"
Tja, dat wist ik niet, ik kreeg van Luc (vissen) dat jong uit het nest, door Anny met een engelengeduld gevoederd met een oud spuitje (zonder naald !). En nu zit daar een prachtig en vriendelijk redelijk tam beest ons te verheugen met zijn tegenwoordigheid. Lieselotte was en is niet van die kooi weg te slaan.
Ik vroeg dus aan Luc of hij nog eens een jong kon missen, en dat kon (ik blogde daar reeds eerder over).
Maar gisteren was het DE moment...
Gisteren had ik met Luc afgesproken om samen het vogelbeest te voeren naar Lieselotte.
De kooi stond reeds netjes opgesteld, met alle toebehoren, zaadbakje, waterbakje, zwembad, zitstokken, spiegel, en een mooie schommel. Tot op heden zat het beest in een klein kooitje waar we hem makkelijk konden vatten om hem te voederen...
Lieselotte zat in bad. Djudedju... Ze is nog nooit zo snel uit bad geweest en afgedroogd vermoed ik.
Toen we het vogelbeest in zijn nieuwe kooi plaatsten zat hij zeker een kwartier lang stil in een hoekje, verschrikt, al dat nieuws aan te staren. Geen wonder dat het beest verschrikt was, in de koffer van een auto zitten is wellicht al niet zo'n heerlijke ervaring, maar dan nog eens in het donker met kooi en al in een bocht omver vallen is wellicht ook voor vogelbeesten een traumatische ervaring.
Dat kwartier duurde voor Lieselotje wellicht drie uur... Maar eindelijk zagen wij zijn kopje boven het plastic van de bodembak uitkijken... Lieselotte er naar toe, beest weer plat.
Enfin, terwijl wij van een fles lekkere wijn met heerlijke hapjes zaten te genieten, kwam het beest er boven op, kroop zowaar langs de traliedraad naar boven, zette zich parmantig op een zitstok, zag dat andere vogelbeest in de spiegel en dacht dat het met zijn tweeen knusser was, vloog er naar toe en dokkerde naar de grond... Weer een tien minuten pauze.
Weer omhoog, zitstok, aanval op de spiegel, boem op de grond.
Vermits een ezel zich geen twee keer... is een parkiet duidelijk geen ezel.
Maar nu werd de spiegel spiegel gelaten, en besloot hij een trapje hoger te willen, ook een parkiet wil hogerop, en dus op naar de schommel, maar dat ding bewoog. Dokker, dokker naar beneden.
Jonge parkieten hebben een chronisch gebrek aan elegantie.

Enfin, toen wij een fles verder waren, zat het beest netjes en gelukkig op zijn stok, ging naar beneden op een normale manier om te eten en te drinken, kortom, de kooi was zijn thuis... Er zijn nog wel een paar dingen die hij later gaat moeten exploreren, maar daar heeft hij nog een heel parkietenleven voor, en vergeet niet, hij zal aangenaam geëntertaind worden door Lieselotje...

En wij ?
Wij hebben weer een tafel zonder kooi op, en moeten niet eerst zaad opkuisen vooraleer wij kunnen eten. En het belangrijkste van al, onze parkiet is niet meer jaloers, en trekt weer alle aandacht met zijn rare toeren.
Iedereen kontent.
Kan het nog schoner ?
en vandaag is het ZONdag, en het heeft zowaar al enkele druppels geregend, en er is geen zon. Kunnen we nu naar de rommelmarkt of gaat het toch echt regenen ?
We zien het ginder wel...
tot de volgende ?