Antibiotica ???

Image via WikipediaNog nooit eerder waren de kleine ambetante beestjes zo sterk en boden zoveel weerstand tegen antibiotica...
Al jaren geleden wist men dat het preventief geven van antibiotica in dierenvoeding nefast was, maar onlangs las ik een artikel dat er op wees dat nu nog steeds die antibiotica in het dierenvoeder zit... en dus ook in ons voedsel, en dus bouwen wij zelfs microben met steeds grotere weerstand. Bovendien zijn er nog steeds landen die bij een ziekte slechts antibiotica geven tot de ziekte is genezen, en niet tot alle kwalijke microbeestjes kapot zijn.
Gisteren zijn we naar tanteke geweest, en ze zag er maar mottig uit. Ze lag daar met zo'n raar kleurtje van oud eikenhout, en ze lag voortdurend te hoesten en te rochelen. De man die op bezoek was bij het mensje in het andere bed, vertelde dat ze heel de tijd naar haar moeder lag te roepen en Frans lag te praten...
Ik ben  naar de verpleegunit gegaan, en wat uitleg gevraagd, en per geluk zat daar ook de longspecialist, die nog eens is meegekomen tot bij tanteke. Het is geen hospitaalbesmetting, maar ze testen haar zeer regelmatig of het dat niet wordt... Maar ze kunnen niet echt zwaar in de aanval gaan tegen de microben, door haar zware hartziekte...
Ook al besliste de waarnemende advocaat dat de was maar moet gedaan worden door het rusthuis, hebben wij de slaapkleren maar meegebracht en ze zitten nu in het machine...Stinkend naar pis. De duts ligt daar maar te liggen, maar deze keer wist ze heel goed wie we waren, en je kon er wat mee praten.

Weet je, het valt me steeds meer en meer op, dat heel wat van vrienden en kennissen van het aardse schouwtoneel zijn verdwenen... Je krijgt er warempel een beetje een gevoel van eenzaamheid door. Het lijkt wel of je vriendenbestand steeds dunner en dunner wordt. Aan onze leeftijd moet je echt niet meer zo veel nieuwe adressen inschrijven in je lijstje met vrienden, maar regelmatig moet je er wel schrappen. Ik weet wel, merendeels zijn dat dan mensen die ouder zijn dan wij zelf, maar niettemin, het is een beetje verontrustend.
Op een of andere manier zie ik ook het feit dat ik straks 65 wordt, als een soort mijlpaal. Je bent plots op pensioen. Ik zit al jaren thuis ziek te wezen, en dat pensioen zal dus eigenlijk niets veranderen, maar toch lijkt het wel wat. Pensioen. Ik heb me maar alvast aangesloten bij OKRA, en ben al eens gaan kaarten met mijn co-gepensioneerden, en dan stel je vast dat je daar eigenlijk wel wat op je plaats zit. Allemaal mensen die bekend zijn, en die ergens in dat vriendenbestand zitten, of er makkelijk zouden kunnen bijhoren.
Op mijn facebook zitten wel wat jongeren, maar die zijn er dan ingeslopen langs onze kinderen en kleinkinderen, en ja, een deel er van herinner je je nog als die kinderen die hier indertijd kwamen spelen met de onzen... Lang geleden... Want Bart is ondertussen ook al 40...
En onze Koen zou er al 42 zijn geweest...
En dan denk je terug aan al die jonge mensen die al verdwenen zijn...
... en dat allemaal door die microbeestjes... Gek eigenlijk, dat zo'n klein grut zo dodelijk kan zijn. Het zijn verdomme beestjes die je niet eens kunt zien met het blote oog. Het is in geschiedenistermen nog maar pas dat we van hun bestaan af weten !
En dan zijn er ook nog virussen, die zo klein zijn, dat ze wellicht zelfs niet zichtbaar zijn voor die microben. Zouden er ons nog verrassingen te wachten staan, en ontdekken we straks nog kleiner leven ?
Je moet maar eens lezen wat ze nu nog allemaal verwachten te ontdekken op het gebied van onderdelen van atomen en dergelijke.
Ik schreef het al eerder, zou heel ons heelal misschien maar een stuk steen zijn voor een immens, onvoorstelbaar groot wezen... En misschien komt er ooit zo'n immens kind, die een stamp geeft tegen heel ons heelal...

Weet je, ik voel me soms zo'n klein dingetje in dat grote onbekende geheel...

tot de volgende ?