Mijn privé spook.

Image via WikipediaEen van de "nadelen" van de zomer, is het feit dat ik 's morgens vroeg, zittend aan mijn kwampjoeter, de zon recht in mijn linkeroog krijg. Mijn goede oog. In het andere oog zit een privé-spook gehuisvest.
De oogarts noemt dat ding bij een andere naam (het is een soort vlies die in normale omstandigheden loskomt en in de basis (?) van je oog netjes blijft liggen, maar bij mij is dat niet netjes losgekomen, maar gescheurd, en hangt nu vrolijk te wapperen in mijn oog. Telkens het voor de lens komt, is het net of er waait een mistflard voor je zicht. Dat is nogal spookachtig. Vandaar...)
Dat oog was al niet fameus, er zit immers net in het midden van het beeld een gat in. Ik kan daardoor met dat oog niet makkelijk iets lezen, ik moet met mijn oog voortdurend heen en weer wippen om de rand van dat gat te verschuiven en aldus ook te kunnen lezen. Echt handig is dit niet, en ik stel vast dat ook mijn dieptezicht daardoor niet meer helemaal adequaat is... Maar dat was ik onderhand al gewoon geworden, maar dat spook is er nog maar een paar jaar, en wellicht ben je op deze ouderdom niet meer zo snel aangepast, want soms werkt dat ding me wel op de zeenuween...
In theorie kan men met een laser dat vlies vast lassen aan de onderkant van je oog, maar de weinige gevallen die men aldus heeft "geholpen" hebben nog veel meer last dan voorheen, dus, het spook mag blijven.
Meestal ligt het spook ergens onderaan in mijn oog, en stoort het niet, maar iedere oogbeweging doet het blijkbaar bewegen, en soms waait het dan netjes door mijn zicht. Maar zelfs dat onderaan liggen kan vervelend zijn! Ik lig nogal eens in bed te lezen, en als ik dat probeer, terwijl ik op mijn rug lig, dan is onderaan net in mijn beeld ...en lees ik maar met mijn rechteroog dichtgeknepen verder.
Een mens zou daar moeten aan wennen, maar zelfs na al die tijd, al die ervaring, draai ik nog regelmatig mijn hoofd om te zien wie of wat daar door mijn beeld passeerde.
Ik heb dan ook maar besloten me er bij neer te leggen, en zo beschik ik over "leven" waar er geen is, bewegend beeld waar het stil is. Gek is dat ik het niet echt kan controleren. Ik mag soms wilde oogbewegingen maken, zonder dat het spook zich geroepen voelt tot een optreden, en op een andere keer is het lezen in een boek, waarbij je je het lijntje centimeter na centimeter af schuift, is hij daar dan wel !  Vandaar ook dat het echt spookachtige manieren heeft. Het is er als je het niet verwacht en het is er niet als je denkt: nu komt het!.

Het gat, vlak naast de macula neemt dus het centrum van mijn beeld weg. Maar het heeft een hele tijd geduurd voor ik dat ontdekte. Ten eerste, een mens kijkt meestal met zijn twee ogen, dus merk je het niet op, en bovendien, doet zich een eigenaardig fenomeen voor bij dat blinde stukje ! Waar ik vroeger werkte, was een blinde muur te zien aan de andere kant van de straat. In die muur zat een klein "raampje", waar het metselwerk doorliep, maar er een nis ontstaat door het verspringen van een halve steen in de diepte. Als ik met mijn rechteroog net naar dat nisje keek, dan zag ik dat nisje niet, maar ik zag ook niet dat er iets ontbrak in het beeld. Je kijkt blijkbaar niet alleen met je oog, maar ook met je hersenen, en ik zag dan ook een nette muur, zonder nis in. Heel bizar.

Ik had dan ook verwacht dat mijn spook een of ander gevolg zou ondervinden van dat gat, maar ook het spook lijkt zichzelf te vervolledigen, en een  muur van mist te vormen...

Gisteren zat ik te vissen, en het spook vond dat het ultieme moment om op te treden. Nu is een dobber al een kleine dingetje op dat grote water, maar als spoken er ook nog eens mistig voor gaan doen, dan wordt het wel wat lastig... Niettemin, de vis beet ! Alle drie hebben we een lijn kapot gehad door een karper (sommigen zelfs meer dan een keer), en Luc en ik hebben elk een karper kunnen bovenhalen. Niet zo simpel met een blieklijn...
Wel heerlijk vissen, je moet dan die vis een beetje volgen in zijn bewegingen, zodat de spanning op de lijn niet te hoog wordt, en dat zo lang volhouden tot de vis het - doodvermoeid - opgeeft en zich gewonnen geeft... Dan voorzichtig het net in het water en de vis tot in het net leiden... Klinkt simpel maar het is het niet... En heel de tijd zie je de vis niet, zie je ook je dobber niet meer, en moet je het lijntje, een doorzichtig fijn nylondraadje, in de gaten houden, om de bewegingen op te volgen... Met een spook die je dat wil beletten. Dan  vervloek je dat ding wel eens !

Er zijn ook omstandigheden waarbij je maar met één oog kijkt, ook als je ze alle twee open hebt. Je zit bijvoorbeeld in je wagen, en je kijkt zonder je hoofd te bewegen, naar rechts om het verkeer op het fietspad te zien of zoiets, dan ligt dat beeld buiten het bereik van je linkeroog... Ook op zo'n momenten is een spook ambetant !

Vind je het nu niet erg, dat ik zo'n jeremiade zit af te steken, terwijl er mensen zijn die helemaal blind zijn ? Onlangs las ik een artikel over mensen die blind zijn met een stel perfecte ogen. Klinkt gek, maar bij deze mensen is het beeld er wel, maar de hersenen ontvangen het niet. (Meestal het gevolg van een ongeval waarbij hersenschade is opgetreden).

Ik heb al eens geprobeerd om in mijn eigen huis rond te lopen met mijn beide ogen dicht. Het lukt me niet, ook al ken ik de omstandigheden perfect. Blinden kunnen dat wel in hun eigen woning. Dus zijn er blijkbaar ook meerdere soorten van geheugen ! Wij hebben een geheugen gebaseerd op zien, zij hebben een ander soort geheugen wellicht gebaseerd op hun bewegen-beeld.

Ik ga dus ook niet echt klagen over die hinder in dat oog, ik constateer het gewoon, en probeer het te analyseren, om het zo goed mogelijk te plaatsen en op te vangen, en de echte blinde is op een of andere manier voor mij een soort steun... alles is op te vangen.
Met al die mankementen aan rug en oog ben ik nog bij de goeien...

tot de volgende ?