Image by Pantchoa via FlickrTja, de wonderen zijn de wereld nog lang niet uit. nu heeft men ontdekt dat men kan blussen met elektriek, daar waar iedereen weet dat den elektriek de grootste brandstichter is. En toch is het het geen aprilgrap, tenzij het blad waar ik het in las hopeloos met zijn kalender in de knoei is.Blussen met elektra is bovendien veel netter, je hebt geen waterschade, en vermits het de roetdeeltjes bindt wellicht ook minder roet, of roet in klompjes ???
Wellicht heeft men het blusvermogen van de elektra ontdekt toen met met een stroomstootwapen een te hete jongeling wou afkoelen?
Dat helpt, daar kan ik van getuigen. Wijlen nonkel Julien wilde zijn water maken langs de kant van de weg, maar had niet gezien dat er heiligentriek op de draad stond. Op slag was zijn water afgesloten (geen waterschade) en er was ook geen sprake meer van hitsigheid in de eerste uurtjes.
Nog een beetje en ook zijn moteur was afgeslagen.... Dan ware nonkeltje al veel vroeger exit geweest.
God jongens, wat zit ik meteen weer in het verleden...Hoe lang geleden is dat al dat Nonkeltje tegen de draad piste??? Heel lang! Ook leuk was wat wijlen dokter Avet hier voorhad op een wandeling door onze mooie natuur. We waren met een hele bende vrienden bijeen, en wandelden wat door onze glooiende natuur. Plots hoorden wij in het veld naast ons het gemiauw van kleine kattenbeestjes... Den docteur wilde er naar toe gaan om die beestjes van de hongerdood te redden, maar had de dichtgegroeide beek niet gezien... De katjes zijn toch gered geweest geworden... Eentje is er geland bij Koen en Jan Browaeys, en het andere heeft hier meer dan 16 jaar deel uitgemaakt van ons gezin. prachtbeest die alle andere katten wegjaagde en zorg droeg voor mijn vele vogels. Ooit zag ik hem liggen slapen in het duivenhok, naast een pan met twee jongen, en de ouders die kwamen fourageren... Nero (de kat) sliep de slaap der onschuldigen. Maar wee de wilde vogel die hier wou landen, dat was er gene van de baasjes, dus: vogelvrij... (maar niet lang meer)
Waar is de tijd... Waarom ik daar aan denk? Gisterennamiddag zijn we naar tanteke geweest die daar in tractie ligt te liggen... Je kon er weer niet mee klappen, we hebben wel twintig keer verteld wat een mooi weer het was, en twintig keer heeft ze gevraagd of het koud was... Maar veel pijn had ze niet (Of besef je dat ook niet meer in dementie ?) Maandag wordt ze geopereerd.. 't Zal er wellicht om gaan, of het lukt, of ze blijft er in. Met haar zwakke hart vrees ik het ergste.
Maar dat doet een mens terug denken aan al de dingen die je hebt gedeeld in het leven. Vandaar dat ik zo zit terug te denken... een beetje heimwee naar wat dreigt uit mijn leven te verdwijnen. En dan denk je terug aan al die mensen die je in de loop van je leven al zag verdwijnen... Wat zijn het er veel, veel te veel mensen waarvan alleen de herinneringen resten. De familie wordt ook steeds maar kleiner...
Straks wordt ik ook al 65... er ligt hier een brief klaar om naar de pensioenkas te sturen, ze willen weten op welke rekening ze mijn pensioen straks moeten storten... Ik hoor bij de oude zakken...
Het is precies van gisteren geleden, dat een man van 65 een stokoud wezen was. Nu hoor ik daar ook bij.
En toch voel ik me helemaal niet stokoud.
Ik loop wel met een stok voor de rugpijn, maar hier van binnen, voel ik me nog een pril manneke, met een prachtige wereld in mijn bolleke, veel mooier en veel vreedzamer dan de echte wereld waar ik op rondsjok met mijn wandelstok.
Het mag gek klinken, maar die herinneringen, die fantasie, de vele gelezen boeken, de bewonderde kunstwerken, de vrolijke lachende gezichten van duizenden mensen...dat is me zo dierbaar. Het lijkt wel of ik me gewoon niet meer kan vervelen, er is zoveel stof om op terug te kijken, dat ik wel jaren bezig kan zijn (bijna 65 !)...
En dan denk ik aan het rusthuis, waar je soms mensjes heel stilletjes ziet zitten in hun zetel, ze zien niet, ze horen niet, ze kijken wel, maar dan naar binnen...ze leven in de hun vertrouwde wereld, de wereld van hun eigen verleden.
Ik ben al flink op weg om ook zo te zitten, kijkend naar binnen...
Wat kan het me schelen dat ik niet goed meer " te pote" ben, in mijn wereld huppel ik vrolijk rond. Daar is geen pijn, wel op sommige plaatsen veel immens diep verdriet, maar je leert er omheen wandelen.
Zo ook nu weer, wat er nu aan het uitkomen is, en waar we nu al zoveel pijn, zoveel smart van hebben, en hopen dat het mag zijn als met een zweer, als al het vuil en de smerigheid er uit is, kan het misschien genezen... Maar pijn zal het doen, doet het nu al bij voorbaat.
Ik hoop van er ooit over te kunnen klappen, als de rechtszaak en alles voorbij is... en de genezing hopelijk kan beginnen.
Je kijkt plots heel anders naar de histories over Van Gheluwe en co...als het zo heel dicht bij komt.
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten