De brievenbus

Image via Wikipedia't Zal je wel verwonderen een brievenbus te zien optreden als titel van dit stukje, maar de reden zal u straks wel duidelijk zijn... tot mijn spijt.
Je moet weten, ik heb zo'n betonnen brievenbus staan, in een model dat moet lijken op de vroegere officiële brievenbussen van ons Belgenlandje, maar dat in een (gelukkig) kleinere versie.
Hij is (was) groen en staat daar te staan onder mijn lindenboom. Netjes binnen het bereik van de postbode zoals de wet het ons voorschrijft. (Wij hebben hier in ons Belgenland allemaal een wetboekenkast in huis, met zeven meter boeken vol wetjes die we allemaal van buiten moeten kennen.)
Aan de achterzijde van de brievenbus is een klein deurtje, dat je kunt openen met een sleutel, en langs waar je de post wordt verondersteld uit te halen... Maar, als ik toevallig langs de bus voorbij kom, en zie dat er post in zit, dan loop ik niet eerst naar binnen om dat sleuteltje te halen, nee, dan neem ik de betonnen hoed van de brievenbus af, en haal zo de post uit. Dat gaat makkelijk...
...uitgenomen ... als mijn vrouwtje het snoeisel (deze vrijdag is er ophaling) voorlopig net voor de brievenbus legt, en je dus net iets verder van de bus af staat dan normaal... Dan hef je dat betonnen hoedje op, en sta je daar met een pijnscheut in je al zo pijnlijke rug. En die scheut die groeit daar nog.
Het is al een ferme struik en heeft neiging uit te groeien tot een boom. Aan de pijnbladeren te zien is het een zomereik.
djudedju
Ach, ik kan er wel over zeveren, maar het doet verdomd pijn.
Anny heeft geen compassie, 't is mijn eigen schuld, moet ik maar de sleutel gebruiken. En heel stilletjes (ik durf niet luid) denk ik dat het haar schuld is, met het snoeihout net daar te leggen... Maar gezien ik het stilletjes denk, klinkt de versie Anny veel luider. Dus heeft zij gelijk, en ik (weer) niet.
Nu weet je meteen wie eigenlijk de baas is in huis.
En waarom ik quasi geluidloos in bloggen mijn gelijk zoek te halen.

Nee, ook dat is (gelukkig maar) dikke zever. Hier in huis is er geen baas, of er zijn er twee, net zoals je wilt. En dat is letterlijk zo. Na jaren gelukkig huwelijksleven, weten we beiden precies de gevoeligheden van elkaar, en geven we elkaar in die punten gelijk én het hoogste woord. Zo hoort het ook. Dan kom je altijd overeen, en heb je nooit ruzie.
Oh ja, soms kibbelen we ook wel eens wat, maar als we voelen dat het zou kunnen echt worden, beginnen we gewoonlijk wat te lachen met ons zelf, en met het feit dat we ons zouden dik maken met zo'n stomme dinges.

Ondanks alle pijn, ondanks alle leed en verdriet, ondanks de verschrikkelijke dingen die er gebeurd zijn met twee van onze kleinkinderen, zijn we heel gelukkige mensen... Want we zijn gelukkig met wat we krijgen en hebben. En we verlangen niet méér van het leven dan wat realistisch  en mogelijk is, dan koster je geen oeverloos verlangen. En al dat verdriet, al die pijn, al die woede ? Die vreten we op. We hoeven daar zelfs niet meer echt over te praten, we verwerken het stilletjes (en 's nachts in mijn bed pleeg ik virtuele moorden !)...

Het is nog steeds een heerlijk lenteweertje, en straks ga ik nog eens naar buiten, zien of of mijn meidoorn nog geen bloemen heeft, want de botten staan dik gezwollen en vertonen al hun mooie rode kleur...

tot de volgende ???? (Mijn brievenbus ziet er ongeveer zo uit, maar dan donkergroen en met mosplekken op...)