Sente Plone

Image via WikipediaWoensdag is het weer zover, al vieren ze in Elst meer dan een week, het is pas op 9 februari dat het officiëel Sente Plone is, ofte wat deftiger: Sinte Apollonia...
Dan is het weer geutelingen-tijd.
Je moet weten, Ste Plone is de patroonheilige tegen kiespijn, en de geutelingen zijn gloeiendhete koeken waar je liefst bruine suiker op strooit, en die dan eet ter ere van Sente Plone (en omdat ze heel lekker zijn.).

Je kunt ondertussen hier in heel de streek wel geutelingen eten, en iedere parochie zweert er op dat zij het oorspronkelijke en beste recept hebben, en lang niet alle maken een link naar Sente Plone, maar wie maalt daarom ? De koeken zijn best lekker. Ze moeten gebakken worden in een echte oude oven (houtgestookt) en ze worden met een lange houten "lepel" (hoe noem je dat ding officieel ????) in de oven gegoten, waar ze door de hitte opblazen als een ballon. Haal je ze er uit, dan zakken ze weer in elkaar en heb je de lekkere echte geuteling. (Dat mijn corrector voortdurend het woord geuteling rood onderlijnt als zijnde fout, wijst er op dat een corrector helemaal niet katholiek en zeker niet uit deze regio stamt !)

Ik ben ook niet van hier, ik ben import. De enige koeken die wij met graagte verslonden omwille van de heilige en vooral omdat ze lekker waren, waren de St Hubertusbroodjes, die we moesten eten om niet gebeten te worden van een hondsdolle hond.

Het heeft duidelijk geholpen, ik heb zelfs nooit ofte nooit een hondsdolle hond gezien, laat staan dat ik er van gebeten ben.

Maar ik ben wel ergens gebeten van die heerlijke volksdevotie... Ik kan uren zoet zijn met in oude boeken te snuisteren naar dergelijke verhaaltjes en gebruiken. In een bedevaartsoord kan ik heerlijk zitten turen naar al die plaasteren en marmeren armen, benen, hoofden en noem maar op, waarmee men de plaatselijke heilige dankt voor de genezing.

Veel meer dan de officiële genezingen van die heilige. Véél méér. Mochten die allemaal in acht worden genomen door de Kerk, dan hadden we daar heiligen die dwars door de hemel waren geschoten van pure heiligheid en wonderkracht...

En waar ik nog meer kan zitten op kijken, is de echte devotie waarmee je daar ziet bidden. Bidden voor het bekomen van een gunst, of uit dank omdat de gunst al bekomen werd. Ergens ben ik daar stikjaloers op, want dat geloof, die vorm van devotie, die heb ik niet. Ik geloof niet in mirakels door toedoen van een heilige, het feit dat men dat in alle geloven vindt, overtuigt er mij van dat er iets anders aan de hand is. Volgens mij een onvermoede kracht van de eigen overtuiging, in dit geval zichzelf overtuigen van de kracht van een of andere heilige, maar 't blijft zichzelf overtuigen.

Het hoort wat bij mijn voyeurisme... Ik hou er van mensjes te kijken. Stilletjes onopgemerkt ergens in een hoekje zitten, en kijken naar de mens en zijn gedragingen. Daar kan ik van genieten. Ik heb binnenpretjes en heb medelijden, heb afgunst en lach uit... Allemaal niet mooi van me, maar ik doe het stil, en stoor er niemand mee, hoogstens mezelf. Ik heb al vaak opgemerkt dat dit wellicht een nevenverschijnsel is van de leeftijd... Je ziet de mensen maar op die manier observeren na het bereiken van een zekere leeftijd.

Ik word dus echt wat ouder... ik leef anders en geniet van andere dingen dan vroeger. Heb jij dat ook ? Of zit jij nog in die zalige "jeugd" ? Heb je nog meer aandacht voor je zelf dan voor de anderen ? Koester dat gevoel dan ook maar, want ieder stadium in het mensenleven is waard geleefd, beleefd te worden !

Eén ding mag je niet doen, treuren naar wat voorbij is, maar grijp het "nieuwe" het "andere" dat een nieuw levensstadium je biedt, en je zult ontdekken dat het ontdekken nog lang niet voorbij is. Zet al je organen wijd open en laat de wereld binnenspoelen en geniet...
Het leven is, hoe dan ook, waard geleefd te worden. Zelfs al ben je ziek, zelfs al heb je pijn...
Er zijn zoveel dingen die je kunt savoureren...

tot de volgende ? (foto van Sente Plone, met de tang in de hand, een kies er tussen geknepen...)