Image via WikipediaIk was mijn morgengym aan het doen, toen de telefoon rinkeldigede... Veerle, van op haar werk. De kleine had gebeld dat de bus niet gestopt was. Hoeps, stoppen met turnen en raprap je eigen zichzelven wassen en kleren aantrekken, en hups de kleine naar school voeren. Verdomde bussen.Dat wil zeggen dat ik auto heb gereden zonder mijn noodzakelijke dosis cafeïne te nuttigen, en dus zat ik zeer stil, zeer nors, amper mens achter mijn stuur. Dank zij onze roemruchte Materse baantjes (wereldberoemd uit de Ronde van Vlaanderen), waar je maar met één auto op kunt rijden , en waar je bij iedere tegenligger panisch op zoek moet gaan naar een uitwijkmogelijkheid om elkaar te kunnen passeren.Drie keer vond ik het gaatje in het decor, en drie keer zie je dan jonge moeders voorbijrijden met hun kroost op de achterbank. Ze wuiven dankbaar even (heel even want je moet stuurvast zijn op onze wegen) met het handje, maar zonder cafeïne is er geen terugwuifje bij...
Eén voordeeltje... De koffie was gezet toen ik terug thuis kwam. Blijkbaar had de dorst geprimeerd over de plaaster bij moeder. Nu ben ik al stilletjes, heel erg stilletjes weer mens aan het worden. djudedju.
De terugrit van de school was bijkans nog ergerder... Toen miste ik dat gebabbel van de kleine... Dreigde bijna in slaap te doezelen. Raam wat open, maar dat was veels te koud. Ik word oud. Slapen dat is een bijna dood zijn, en het word me steeds moeilijker om vanuit die bijna-dood weer op te staan. Maar ja, eerst lig ik halve nachten wakker (als je een stamp krijgt van een stuk plaaster ben je echt goed wakker...), en dan tegen de morgen, als je net heerlijk in slaap bent gesukkeld, loopt die verdoemde wekker af, moet je de voordeur gaan openen, want Bart komt met ons middageten... en dan ga ik wat wakker gaan worden op het WC... sleep ik mezelf naar de kamer van Koen, en begin moeizaam aan het ontwaken via doorgedreven turnoefeningen... Nu is heel dat stramien onderbroken... Ik was pas begonnen aan het moeizame werk om via lichaamsbeweging mijn ogen open te krijgen.
(Deze vorm van gymnastiek valt ongetwijfeld onder "gewichtheffen")
Ach, ik ben aan het zagen. Vandaag mag ik naar de receptie van een huwelijk. Nu ja, ietwat anders dan anders, want het zijn twee jonge freules die elkaar het ja-woord geven. Voor mensen van mijn generatie is dat toch nog steeds iet of wat bizar. Niet dat ik er iets tegen heb, het is me alleen wat vreemd, iets wat niet in mijn oorspronkelijke wereldbeeld zat, en me nu wat opgedrongen is door de tijd. Maar ik wens ze alle goeds, en ik zie geen reden waarom het eigenlijk niet zou kunnen. Alleen... grinnik, grinnik... het is maar best dat de Kerk nog niet zo ver is... Stel dat je een homofiel huwelijk ook kerkelijk kunt, en nadien wil je scheiden... Kerkelijk scheiden is een heel gedoe, en de makkelijkste manier is bewijzen dat het huwelijk niet "geconsumeerd" is... Hoe kun je dat in zo'n homofiel huwelijk ???? grinnik, grinnik...
(Sorry, mijn grinniken gaat meer naar de absurde houding van de Kerk dan naar....)
(Zou Lotti ook niet geconsumeerd...???)
weer gegrinnik
tot de volgende ?
1 opmerking:
stout
Een reactie posten