Mooi

Image by `y♥yNTL via FlickrZe waren mooi, de twee bruiden. Maar helemaal niet "bruidig" aangekleed.
Misschien is dat ook wel beter, die kledij kun je tenminste verder dragen, wat je van zo'n wit bruiloftskleed niet kunt vertellen. Maar ze waren wel heel mooi en heel gelukkig. En dat is wat telt, al de rest is bijzaak. Ik wens hen een mooi en gelukkig leven met elkaar toe. Eén in gezinsleven.
Maar toch moet ik eventjes slikken bij deze vorm van samenleving. 't Zal wel aan mij liggen, en de restanten van de opvoeding die ik meer dan een halve eeuw geleden ontving. Had ik mijn opvoeding enkele duizenden jaren gelden gekregen, dan vond ik er misschien niets speciaals aan, of was ik op een andere plaats in deze wijde wereld geboren, dan zou dat mij ook heel normaal geleken hebben... Wie weet, we zijn het kind van onze opvoeding, van ons milieu waarin we opgroeiden. Vandaar wellicht ook de spanningen tussen de pubers en hun ouders...ze zijn beiden in een andere wereld opgegroeid.

mocht ik mijn kleinkinderen vertellen hoe wij, als kinderen, in de winter de vogeltjes niet alleen voederden, maar vingen om op te eten, dan zouden ze wellicht heel erg verontwaardigd kijken naar hun barbaarse opa... (Baardbaarse opa?). Maar toen was dat heel normaal, en iedereen deed het. We vingen de vogeltjes met een mussentraap (wellicht van het Franse attraper ?), een klem die toesloeg zodra het vogeltje poogde het eten te pikken van op het ijzertje... Mussen waren heerlijk om op te eten, maar wel heel klein, in feite was alleen de borst de moeite om op te knabbelen. Lijsters en merels waren beter, maar met wat geluk kon je enkele spreeuwen pakken, en dat had je wel wat eten op je bord.

Als je dat nu bekijkt, dan is het barbaars. Ja, toegegeven. Maar dan, in die andere tijd, de tijd waarin vlees een luxe-artikel was, dan was zo'n vogeltje een verrijking van het menu. In die tijd gingen we ook niet vissen op bliekjes, maar op paling. Om op te eten. Niks vis terug werpen. Lekker bakken in de pan en smullen. Verrijking van het menu weet je wel...

Ach, er is zoveel, zo erg veranderd, dat het wel een gans andere wereld lijkt. Niet lijkt, is.
We kocht alles "en vrac", en niets voorverpakt. Een kilo suiker werd door de winkeljuf netjes in een bruinpapieren zak afgewogen op de weegschaal, met enkele grammen cadeau om de klandizie te behouden... Bloem, suiker, koffie,noem maar op, alles stond in de winkel in grote vertinde kuipen, en in ieder vat zat zo'n mooie blinkende schep, blinkend door het gebruik... Snoep, spekken, kochten we vier voor één frank, de zondag voormiddag, toen we ons "drinkgeld" kregen van ma. We stonden minuten lang te wikken en te wegen voor het raam van de snoepwinkel, waaraan we nu eens ons centjes zouden verdoen.... Mocht je nu zeggen aan je kleinkind dat je ze twee eurocentjes zou geven voor hunne zondag.... Of dat ze vier snoepjes konden krijgen voor héél de week????

We hadden ook niet alle dagen andere kleren aan, nee, als we ons vuil hadden gemaakt, dan kregen we een rammeling, want dat was veel werk en we hadden geen stapels kleren liggen... je moest zorg dragen voor je dingen.

En dan ben ik nog een kind van na de oorlog... Ik ben er zeker van dat mijn oudste zus nog heel andere, engere, herinneringen heeft aan haar kindertijd. Herinneringen waarin ook de oorlog zit.

Wij namen nog beleefd onze muts af voor meneer Pastoor, en als we ergens binnen gingen, was dat heel schroom, verlegen, en na heel netjes onze voeten te hebben geveegd. Nu stormen onze kleinkinderen hier binnen met in hun kielzog enkele vriendjes uit de wijk (of van verder?), en zetten heel het huis in rep en roer met hun druk getater.

En dan confronteer je mij, die peet uit die andere tijd, met zo'n dingen als een bruidspaar van twee lieve dames... Dat is pas echt confronterend...

Ik weet niet echt of ik gelukkig ben of niet, met al die veranderingen. Van sommige dingen wel, andere vind ik maar niks, maar weet je, ik leef graag... En ik geniet, ook van die confronterende dingen. Ik acht mezelf gelukkig al deze veranderingen te mogen meemaken. Misschien gaan mijn kinderen en kleinkinderen een nog veel sterker wijzigende wereld beleven, maar ik weet dat er wellicht niemand voor mij zoveel wist en zag te veranderen als mijn generatie... De ontwikkelingen die wij hebben gezien en nog zien gebeuren zijn enorm en liggen op alle vlakken... En wellicht is er nooit zo zelfstandig "Geloofd" als het Geloof nu beleefd wordt. We hebben een consumptiegeloof gekregen, waarbij de Kerk in ieder regio zijn eigen visie geeft en heeft over de leer, aangepast aan het leven van u in de regio waar ze zitten. Hier krijgen de twee lieve dametjes weliswaar geen kerkelijk huwelijk, maar toch een milde kerkelijke zegen, maar ik ben er zeker van dat er regio's zijn, waar diezelfde kerk hen met banvloeken zal bejegenen...

Eigenlijk mag het een wonder heten dat er nog wat van dat Geloof rest, in deze bruisende, over kokende wereld...

Wie zal mij dan kwalijk nemen, dat ik, in mijn luie stoel gezeten, zit te monkelen, en geniet van die caleidoscoop, waar in de kleuren steeds weer wisselen, de patronen steeds weer veranderen, en nooit vervelen...

tot de volgende ?