De zaaier

Image by ianus via FlickrHoe kom ik er bij? Zit ik nu toch wel te denken aan mijn oude schoolschriftjes, met zo'n blauwig-groen-grijs kaftje er omheen, met daarop een knoertlelijke tekening van "De Zaaier". Symbolisch voor de wijsheid die in onze kinderhoofdjes zou geperst worden, en dan nog door een lelijke peetie ...
Meteen denk ik dan aan "ballonpennen", leien en griffels, en aniline-potloden, waarvan je het puntje nat maakte met je speeksel, en die dan paarsblauw schreef, tenminste zo lang het nat was. Je zag dan kinderen met op de lippen zo'n blauwige plek van het potlood nat-maken....
Banken met een inkpotje er in, en Zuster Hubertine die met een grote fles de inkt kwam bijvullen.
Hoe denk ik daar nu aan?
Misschien hoorde ik onbewust iets op de achtergrond (Anny zit TV te kijken, nu ze niets kan doen) en dat zette dan dat wondere denkproces in werking, en zat ik plots weer in dat kleine Maria-schooltje op de Meiboom te Oostende....
Ik zie weer mevrouw Alice van de kleuterklas, en vaag weg ook nog een non van de drie hogere klassen, maar daar heb ik nooit bij gezeten, want ik ben naar het college gegaan vanaf het derde of vierde leerjaar, dat herinner ik me niet zo goed meer...
Die tekening van "De zaaier" zagen wij wellicht maar heel eventjes, want onze schriften moesten netjes gekaft worden in blauw of roze kaftpapier. Vooraan kleefde je dan een etiket, en daar schreef je dan je naam op, je klas en het vak ... Bij iedere nieuw item schreef je dan netjes: J.M.J. dat stond voor Jezus, Maria, Jozef, de Heilige familie...
Maar ik heb zo ergens het idee dat er een schrift niet werd gekaft, een schrift van schoonschrift, dat in de school bleef. Ik meen me zelfs te herinneren dat dat maar een half schriftje was, de zuster had dat wellicht netjes doorgesneden, of misschien maakte men wel zo'n kleine schriftjes. De lijntjes om op te schrijven waren heel apart, je had twee lijntjes in het midden, waar je letters netjes moesten binnenblijven (ook niet kleiner zijn !) en dan nog een lijn er boven en een er onder, waar de lange en hoge letters moesten tegenaan komen..
Ik zie plots me zelf zitten, met de tongpunt wat uit de mond , heel geconcentreerd om netjes de mooie halen te maken bij de f..............
Een hele rij fffffffffffffffffff, met nette boogjes.
Zuster Hubertine zou de seskes krijgen als ze nu het restantje zag van die training in het schoon-schrijven..

Ach, waar is de tijd.

En wat ben ik blij dat ik al zo oud mocht worden, dat ik kan beschikken over een onmetelijke voorraad van herinneringen, goede en slechte, mooie en norse... Heel dat leven dat zo snel voorbij ging zit hierboven in die onmetelijke computer die nog door geen een machine is geëvenaard. En nu zit Anny hier in de zetel, met een gebroken poot, en komt er weer een wat minder prettig item bij in die grijze hersenmassa... En straks gaan we wellicht ook daar over weer zitten te peinzen en te prakkezeren, hoelang dat ook al weer geleden is...want het gaat allemaal zo verdomd vlug... Straks wordt ik 65... Ons vader is er geen 58 geworden. Mee en Pee, onze buren van toen, waren langer gehuwd dan ons vader oud is geworden. En toch, toen voelde ik die 58 niet als een jonge mens die ons verliet.

Heb je dat ook, dat je het begrip "oud" telkens voor je uitduwt ? Twintig jaar geleden was een mens van 70 al een oude mens, nu is onze Suzanne al ouder, en ik zie haar helemaal niet als oud... 70 dat is nu een jonge mens. En als je naar de begrafenis gaat van ene van 60, dan vind je dat dubbel erg: zo jong !

Gek... Leeftijd is dus net als De Tijd relatief. Einstein had daar helemaal geen "wet" moeten voor uit dokteren, dat zie je zo, als je jezelf bekijkt...

Ik ga stoppen, want ik denk er aan hoe mijn kleinkinderen ons wellicht bekijken... die twee oudjes...
djudedju

tot de volgende ?