Writersblock

Image via WikipediaIk denk dat ik met een writersblock zit, ik heb geen zier inspiratie...
Ik heb geen idee waar ik vandaag kan over schrijven. Niet dat er geen onderwerpen zijn, maar het zijn onderwerpen die niet in mijn genre liggen.
Ik zou kunnen schrijven over mijn zoon Bart en zijn zoveelste Vlaanderen Design Award (kan dit niet in het Vlaams?), maar hoe trots ik ook ben, het voelt toch een beetje als stoefen met andermans veren. (Ik zit wel met een absurd gevoel dat het mijn genen zijn die van hem...maar dat is dan ook echt absurd...)
Ik kan schrijven dat het vorig jaar het warmste jaar wereldwijd was, maar dat lijkt ook al absurd dit schrijven terwijl ik uitzie op een witberijmde wereld.
Ik zou kunnen schrijven over de panne van mijn chauffage gisteren. Waarvan we dachten dat het de pomp was die stuk was, maar bij controle bleek dat de batterijtjes in mijn thermostaat zo goed als leeg waren... Daar komt mijn schoonbroer dan van Oostende naar Oudenaarde gereden.... Schaamtelijk, ook al kon je dat niet eens merken, want de thermostaat toonde nog steeds netjes zijn digitale cijfertjes, maar had blijkbaar geen energie genoeg meer om de pomp te commanderen.
100 km naar hier en 100 km terug, om twee batterijtjes te vervangen...djudedju !
Ik zou ook kunnen schrijven over het feit dat Veerle al lang weer goed an wel aan het werk is in de Melk Industrie Kruishoutem (MIK), na een veel te lange ziekteperiode...

Je ziet, er zijn dingen genoeg om over bezig te zijn, maar al die onderwerpen liggen niet echt in mijn stijl van schrijven.

Vanmorgen heb ik weer mijn dagdagelijkse turnoefeningen gedaan, en weer eens vastgesteld dat de pijn waarmee ik uit bed kruip (dit is het juiste werkwoord!) tijdens deze oefeningen wegebt. Ik heb wel enkele oefeningen die ik de laatste tijd had bijgevoegd terug afgevoerd of drastisch lichter gemaakt, want ik had de indruk dat ik niet meer dezelfde positieve effecten had dan vroeger... Waaruit ik concludeerde dat dit dus niet de juiste oefeningen waren tot soelaas van mijn wervelkolom... Maar het kan natuurlijk ook zijn dat ik doodgewoon meer last heb in dit kloteweer die onze winters kenmerken. Daar ik de oefeningen zelf heb ontworpen en bijeen heb gezocht uit diverse bronnen, weet ik niet precies of het wel de meest aangewezen oefeningen zijn, en is het een voorzichtig aftasten. Ik heb eertijds gepoogd de rugschool te volgen, waar men je oefeningen aanleert, maar dat kon ik gewoon niet aan, en ik mocht niet verder doen van de dokter van dienst... Dus heb ik jaren de toenmalige raad opgevolgd en mijn rug zo stil mogelijk gehouden, wat, naar ik nu ondervind, ook verkeerd was.
Op een bepaald moment ben ik dan maar begonnen met enkele voorzichtige bewegingen. In het begin heb ik vooral geprobeerd mijn lichaam te laten spreken. Een klein voorbeeldje, een van de dingen die voor wellicht alle rugpatiënten pijnlijk is, is het scheef buigen. Je doet dit zonder er bij na te denken, als je iets wilt oprapen die iets voor-naast je ligt...en bingo, de pijn snijdt meteen door je rug. Wat heb ik daarvoor gedaan? Ik heb oefeningen ontworpen (nu ja...) waarbij ik mijn bovenlijf buig naar links en naar rechts, maar dan wel zo, dat ik niet scheef ga buigen. Dus gewoon van links naar rechts buigen terwijl je jezelf recht houdt. Klinkt moeilijker dan het is. Dan enkele oefeningen waarbij je een draaibeweging maakt met het bovenlijf, maar dat dan zonder te buigen. Na enkele maanden stel ik vast dat, als ik eens een verkeerde beweging maak, de pijn er nog wel is, maar dat die bewegingspijn ook weer weggaat zodra de beweging hersteld is. (De basispijn is er wel nog steeds, maar die is zo gewoon geworden, dat dit "normaal" is gaan worden.)
Op die manier heb ik de meeste oefeningen stilaan opgebouwd vanuit de pijn-bewegingen. Toen ik steeds meer pijn in mijn heup kreeg, en de dokter foto's wou van mijn heup, ben ik begonnen met het opheffen en bewegen van mijn benen, zodat die heup ook geoefend werd, en ja hoor, ik heb nu geen pijn meer in mijn heup. Ik blijf wel de oefeningen doen, voorkomen is beter dan genezen.

Ik doe op die manier 14 verschillende oefeningen en ben iedere morgen ongeveer 20 minuten daar mee bezig. Het is zo deugddoend, dat ik er geen enkele moeite mee heb om mezelf tot die oefeningen te dwingen, integendeel, als ik door een of andere reden die oefeningen niet kan doen, dan voel ik dat als een tekort. Dit op zich is het beste bewijs dat dit goed is voor mij.

Ik denk dat deze manier van werken, misschien nog voor andere mensen van toepassing zou kunnen zijn, maar ja, hoe kun je zo iets aantonen ? Misschien dat deze blog een klein begin kan zijn voor heel wat mensen, om ook eens op die manier te gaan redeneren en daar hun oefeningen op te baseren. Ik stel dus niet mijn oefeningen voor, maar het systeem: ervaren wat het meest pijn veroorzaakt, en dan vanuit die pijnlijke beweging te vertrekken om de rug te sterken tegen die specifieke pijn. Je kunt uiteraard de pijnlijke beweging zelf niet gaan oefenen, maar door de beweging soms uit te splitsen (schuin voorover buigen splitsen in buigen en in draaien en die twee bewegingen oefenen bijvoorbeeld). Wellicht zouden kinesisten dit systeem veel beter en effectiever kunnen aanleren, met veel minder zoeken en tasten dan ik het voor me zelf heb gedaan ????

Ik weet dat ik mijn rug niet kan herstellen, wat kapot is blijft kapot, maar ik ben er in geslaagd mijn spieren terug op te bouwen, en de pijn is niet weg, maar het is nu nog hoogst zelden dat ik "vast zit", dat de pijn met andere woorden ook na de beweging aan blijft houden en overgaat in een ontsteking. Het is die ontstekingspijn die de ergste pijn is, dus is dit voor mij een hele stap vooruit in de kwaliteit van leven.

Ik hoop met dit blogje op zijn minst enkele mensen te helpen naar een beter leven.

hehe... ook zonder inspiratie kwam er toch nog iets zinnigs uit...

tot de volgende ?