Blij verrast

Image via WikipediaGisteren ben ik, in een vliegende stormwind, naar tanteke gegaan, op ons wekelijks bezoekje. Nu en dan sloeg de regen ook nog eens tegen de wagen aan, maar toen wij ter plaatse kwamen, was het al weer eens droog... Heel voorzichtig uit de auto geklauterd (deur goed in de hand houden, voor de windrukken !).
We wandelden dan langs het paadje naar de ingang van het rusthuis, en zie!
In het grasperk zagen wij tientallen madeliefjes bloeien !
8 januari 2011 bloeien de madeliefjes, in een bodem die amper een of twee dagen sneeuwvrij is.
Het kan me niet schelen dat vanmorgen de wereld weer zo lang donker bleef, dat gisteren de nacht al viel rond 17 uur, nee, het kan me allemaal niks schelen: ik heb de Lente gezien !

Het zijn maar piepkleine dingetjes, maar het zijn bloemen, met bloemblaadjes, die heerlijk wit staan te blinken in het wat matte groen.

Ik weet niet of het een normaal verschijnsel is, of dat we weer eens getuige waren van een klein mirakel, maar ook dat interesseert me eigenlijk niet zo erg, ze stonden me, en ze kondigen de lente aan!

En kijk, als ik nu buiten kijk, zie ik, na al die bewolkte weken, weer een blauw uitspansel. En voor een keer zie ik geen meesjes aan de mezenbollen hangen. Hoor ik de kippen weer tokken in hun ren (want ook die beesten kwamen haast niet meer buiten in die donkere, sombere natte dagen!). Het lijkt of de wereld plots voor het eerst weer een voorzichtige teug adem haalt, na een duik in de duisternis.

Ik weet wel, morgen is het misschien opnieuw winter, maar niets kan nog de lente weren, ze breekt door, met stille volharding, en her en der zul je steeds meer sporen zien van de opbloeiende hoop. Sneeuwklokjes zullen komen piepen, en dan komen de mooie camelia's weer tot hun verrassende bloei.

(Ik moet er aan denken mijn visgerief na te zien en weer klaar te maken voor een heel seizoen visplezier)

Ach, ik weet het wel, ik laat me meeslepen door die piepkleine bloempjes in een vaal winters grasveld, maar laat mij maar, het doet deugd om te dromen.

Stel je maar eens een wereld voor waarin we niet meer kunnen dromen, waarin we geen verwachtingen kunnen hebben. Dat zou pas erg zijn, dat zou pas de hel zijn. Een wereld van doemdenkerij. Een wereld waarin we het slecht hebben en alleen het nog slechtere kunnen verwachten, zonder hoop, zonder enige kentering in het slechte, het zure, het bittere... Nee, geef mij maar mijn dromen. En ik hoop dat u ook nog kunt dromen!

Blijf niet zitten in een plas verdriet, sta op en wandel naar dat idiote grasveld waar enkele piepkleine madeliefjes staan te wenken naar een betere, warmere wereld. Hoog, Sammy, kijk omhoog, want daarboven blinkt de zon !

En zie, ik zie de zon schijnen op de kale takken van mijn lindeboom, en plots lijken alle kleuren veel vriendelijker. Licht is niet alleen een natuurlijk verschijnsel, het gaat veel dieper, tot in de geest van de mens. Tot onder de grond, waar het het nieuwe leven wekt.

Gek dat de meeste mensen 's nachts dromen, ik prefereer te dromen in de dag, en creëer vrolijke franjes aan de anders maar gewone dagdagelijkse dagen. Noem het optimisme, ik noem het franjes breien aan gewone dingen. Je kunt een saaie keukenstoel mooi en vrolijk maken met een likje verf en wat stoffering, doe dat dan ook met je dagen !

mag ik je heerlijke dagdromen toewensen ?

tot de volgende ?