Image by martijn.munneke via FlickrJe zou het niet verwachten, maar sinds enige tijd zitten wij hier met een probleem van asielzoekers, klof voor onze deur. De onverlaten hebben hier, vermomd als arbeiders in dienst van de telefoonmaatschappij, eerst meerdere putten en loopgraven gegraven, en hebben er nadien drie tenten neergezet, netjes verdeeld over mij en mijn gebuur, (elk zowat 1.5 tent) en wij kijken nu niet alleen uit op een soort oorlogsgebied vol loopgraven, maar dus ook op drie witte tenten. Wit, zodat je de nationaliteit van de daders niet zou kunnen zien, maar hun verentooi heeft hen verraden ! Het zijn Indianen !Zij hebben het land van de vrijheid ontvlucht omdat zij er nog steeds onderdrukt worden, en ik hoorde dat ondanks een, zegge en schrijve één, zwarte president, er ook nog duizenden en duizenden zwarte medemensen op het punt staan het land van de vrijheid te ontvluchten om te pogen de echte vrijheid te vinden, desnoods in tentjes en loopgraven.
Ik hou mijn hart vast, want ze zien in mijn hortensia's duidelijk een oor om zich in te verschuilen en wellicht zullen ze binnen enkele maanden gecamoufleerd met grote bloembollen verscholen zitten voor de steeds alerte en speurende politiemacht in onze contreien.
Daar ik nogal wat sympathie heb voor de onderdrukte medemens, heb ik hen de raad gegeven zich steeds te verplaatsen met een koersfiets en in trainingspak, dit soort weggebruikers is immers vrijgesteld van iedere controle en hoeft zelfs de wegcode niet te kennen, laat staan respecteren...
Mensensmokkelaars aller landen, wil je hier in ons Absurdistan hele stammen "sans papiers" invoeren, je loopt geen enkel risico als je ze allemaal op koersfietsen zet en in groep ons land laat binnenrijden. In dit uniform ben je immers in ons teerbeminde vaderland vrij van elke controle. Mocht het hier oorlogsgebied heten, dan ben je in dit uniform veel veiliger dan onder de vlag van het Rode Kruis.
Ondertussen speuren mijn arendsogen een nieuwe toevloed van schijnbare werklieden in als werkmateriaal vermomde busjes aankomen. Ze komen, gewapend met schoppen en helmen naar de loopgraven en begroeten de reeds ondergedokenen in de loopgraven met wilde oorlogskreten als "Godverdomme d'er stoa woater in!" en dergelijke.
Heel voorzichtig, om de vijand te misleiden, grijpen ze nu de tentjes vast, en verzetten die een paar meter, om zo luchtopnames in de war te brengen, en om mijn buur en mij het onmogelijk te maken de woonst alsnog te verlaten. We leven in oorlogsgebied, en geen mens die ook maar opkijkt !
Ze zijn zeer uitgeslapen en wantrouwig, en terwijl er één graafwerkzaamheden verricht, houden de anderen de wereld in de gaten.
Ik ga moeten voortmaken, want als ze zien dat ik hen in de gaten heb, hakken ze mijn verbinding met het internet door en laten mij hier zonder verbinding met de buitenwereld zitten. Vraag het maar aan mijn buurman, hem hebben ze al liggen gehad, en toen zijn de echte mensen van de echte telefoonmaatschappij, met levensgevaar de verbindingen moeten komen herstellen, terwijl ze voortdurend belaagd werden met dreigende oorlogskreten !
Ik ga dus heel stillekens stoppen, in de hoop dat ze mij niet zien zitten schrijvelen over de bezetting. Ik voel me net een lid van de Witte Brigade, of nee, zij hebben witte tenten, nu ja, dan ben ik brigada rosso of zoiet hé...
tot de volgende ? (inderhaast kon ik een foto nemen van hun schuilplaatsen onder mijn hortensia's)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten