Image by BasBoerman via FlickrGelezen: Man reed 800 km met zoon in de koffer van zijn wagen. De zoon was ook nog eens aan handen en voeten gebonden.En dan droom ik weer weg, weg naar het verleden...
Onze Koen zal een jaar of 10 geweest zijn, toen we eens op bezoek waren bij nonkel Julien en tante Irene te Zingem. We zaten er met een hele bende op bezoek, gezellig te keuvelen, en de kinderen waren "ergens" aan 't spelen. Dat ergens dat bleek dus niet zo maar ergens te zijn, ze hadden een beek ontdekt waar salamanders en kikkervisjes vrolijk rond zwommen, en poogden deze te vangen. Onze Koen moet iets te ver voorover gebukt hebben, en plof in de beek gevallen.
De beek, dat bleek een dun laagje water, en een hele massa zwart slib te zijn...
En waar we zaten te keuvelen en te lachen, kwam plots een zwart ventje binnen, niet alleen zwart, maar er zat ook een fameus geurtje aan...
Bij nader toezien: onze Koen...
Er zat niets anders op dan met hem naar huis te rijden, hem een bad te doen nemen en nieuwe kleren te doen aantrekken, maar hoe vervoer je zo'n zwart stinkend manneke? In de koffer, op een paar stukken plastic van oude voederzakken...
Toen we proper en wel terug in Zingem kwamen, is hij niet meer gaan "vissen"... en natuurlijk mocht hij heel wat horen van al de tantes en nonkels die daar samen zaten.
Ik heb dus ook eens mijn zoon in de koffer gezet...
Een hele tijd later, waren Anny, Koen en ik fervente wandelaars geworden (en lid van Dwars door Brakel), en we gingen wandelen ergens in het verre West Vlaanderen, ik meen dat het in Krombeke was. Het was een verschrikkelijk weer, waaien en regenen, nu en dan een hel-mooie opklaring met jagende wolkenmassa's... Het was een mooie wandeling, door velden en beemden, maar men had duidelijk niet op zo'n slecht weer gerekend... Op sommige plaatsen was het verdraaid moeilijk om "te pote" te blijven en niet languit in de modder te belanden.
Enfin, het lukte ons, en toen we bijna de wandeling voleindigd hadden, staken we een mevrouw met haar zoontje, zo'n 10 à 12 jaar oud, voorbij... 't Manneke had minstens tien keer en aan alle zijden in de modder gelegen. Zijn kleren, zijn vel, zijn gezicht, zijn haar, enfin, alles was één grijsgetinte modderlaag. En reeds van ver hoorden wij de moeder zagen en kijven " En ge moe niet peinzen dat ge in de auto meugt, zo smerig en vuil, gij dwazen, 't is altijd 't zelfde met u..." een ononderbroken scheld- en zaaglitanie...
Toen wij hen voorbij staken, zei ik: "Madame, moest het de mijne zijn, ik stak hem in de koffer!" "Maar hij zal d'er in vliegen, de vuile beeste! " en de scheldpartij ging naar een nieuw hoogtepunt...
't Is niet mooi van ons; maar wij hebben luid gelachen, en de madame werd altijd maar kwader op haar zoontje...
Ik geef toe, ik, en wellicht de dame ook niet, hebben handen en voeten vastgebonden, maar we hebben dus wel onze kleine eens in de koffer vervoerd...
En zelf heb het altijd heerlijk gevonden, als kind, om in de kar te zitten, op een paar zakken, en te kijken naar de kont van het paard... Je kunt die kar rustig vergelijken met je autokoffer, alleen iets luchtiger en veel harder.
Onze Koen heeft zijn verblijf in de koffer nooit aanzien als een straf, het was DE oplossing van een plots probleem, meer niet...
Er zijn dus gradaties in het koffer-vervoer...
Gek, mijn allereerste reactie bij het lezen van dat artikel was ook: "Allee, wie doet nu zo iets ?" en pas dan dacht ik aan onze bemodderde Koen... Maar wellicht haperde ik, en terecht, wellicht eerst aan die gebonden handen en voeten...
Kijk, ik vind de huidige manier van opvoeden maar niks, je mag een kind eens geen trek geven, als hij er een verdient... Maar handen en voeten binden, dat vind ik erger dan een trek geven. Ik sprak er onlangs met een opvoeder over, en die gaf me gelijk, een tik kan helpen, je moet alleen zien waar je slaat en hoe je slaat, het mag geen lijfstraf zijn in de zin van middeleeuwse straffen. Maar een tik op de billen is voor kinderen helemaal niet zo erg. Weet je wat wel erg is ? Een opvoeding waar geen lijn in zit ! Dat is erg. Als je kind precies weet van waar tot waar hij of zij mag gaan, dan weten ze, en aanvaarden ze straf bij het begaan van een overtreding, maar als je als opvoeder, ouder, leerkracht de ene keer zo reageert en de andere keer heel anders, dan kan een kind nooit de grenzen kennen, en voelt hij de straf als onrechtvaardig aan. Dat is, volgens mij een van de kwalen van deze tijd. Een kind heeft momenteel niet één opvoeding, maar een hele hoop, en ieder met zijn eigen regels en eigen vorm van straffen en belonen. Denk aan de ouders, dan de crèche, dan de school, dan de grootouders en 's avonds laat nog eens de ouders, die moe gepeigerd zijn en ze liefst stil zien zitten voor de TV, dan zijn ze braaf...
Kinderen hebben het vandaag de dag ook niet makkelijk...
Maar geef mij maar de oude manier, het heeft gewerkt voor mij en voor mijn kinderen, zonder veel problemen...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten