ouwejaar...

Image via WikipediaVoila, 't is van da'... 't Joar is weeral voorbij. Nog enkele uren en we mogen 2012 schrijven.
Toen ik kind was, leek 2000 al zo eindeloos ver af, dat ik twijfelde of ik ooit daar zou geraken. Toen waren de jaren nog heel groot en heel lang, en nu... een zucht en 't jaar is voorbij.

't Is bewolkt, grijs en nat.
Kortom 't is geen weer.

Ik zou nu kunnen stilstaan bij het voorbije jaar, maar de televisie doet dat al met beeld en klank er bij, en geef toe, 't is niets om naar terug te kijken. Moord en doodslag en onbenullige onkundige politiekers. Kortom een doodgewoon jaar met daarover een crisissauske.
Ik heb eerlijk gezegd geen goesting om daar nog veel over na te denken. Ik heb mij het voorbije jaar al dikwijls genoeg kwaad gemaakt en ongelukkig gevoeld bij al die zever. Laat ons misschien een stil staan bij het komende jaar...

Ik ben geen Nostradamus, dus ga ik mij niet wagen aan voorspellingen, alleen aan wensdromen...
Ik wou dat het een jaar was zonder honger op de wereld, zonder natuurrampen, zonder oorlogen... Een jaar waarin de mensen minder mensen maakten, want er zijn er meer dan genoeg, een jaar met normaal weer, zomer als 't zomer moet zijn, en winter in de wintertijd. Een jaar met grote oogsten zonder te veel kunstmest en zonder insekticiden, een jaar zonder overdaad een jaar zonder te's... Kortom een jaar zoals een jaar zou moeten zijn, kalm, rustig, sereen en gelukkig met gezonde mensen in een gezonde wereld. Een jaar waarin de mensen elkaar teug vinden, als medemens... een jaar vol vriendschap en vol inzet voor en met elkaar. Een jaar zonder ruzies, zonder ziektes, zonder miseries...
Een jaar waarin iedereen weer mens was...

Nee, geen rijkdom, alleman genoeg en evenveel...
Alle auto's plots even groot en even oud, zonder reden voor jaloersheid.
Een jaar vol evenwaardigheid.

Maar ach, ik weet wel dat dit jaar nooit komt... Ik zie overal labbekakken die vechten voor dat iets betere plaatsje, die alles doen om aan de macht te komen, die nooit genoeg hebben, die geluk menen te vinden in méér hebben dan de anderen, die willen dictator spelen in 't groot over een heel land, of in 't klein in hun gezinnetje...

Daarom ga ik mijn wens misschien beperken tot één wens: Laat iedereen volgend jaar gewoon gezond verstand hebben... (Gezond niet alleen in eigen ogen maar in de ogen van heel de wereld)

Als kind mochten wij ieder jaar weer onze Nieuwjaarsbrief voor lezen... Met wensen voor grote mensen. Ik heb nooit een brief gezien voor de kinderen zelf... Misschien moesten we daar maar eens mee beginnen... Zij vormen tenslotte de toekomst. Wat wij nu van die kinderen maken, dat is de maatschappij van morgen. En geef toe, als je nu rond je kijkt, dan heb je meer vrees dan hoop.
Ik wens dus ook dat de kinderen in het komende jaar wat meer als mens bekeken werden. Dat we ze niet te veel bemoederen, dat we ze leren de verantwoordelijkheden te nemen die ze al nemen kunnen, dat ze hun steentje bijdragen in het gezin. Dat de scholen de kinderen ook de tijd geven om kind te zijn, en dat de schoolse wijsheid ook wat levenswijsheid zou omvatten...

Maar ach... ook dat zullen maar wensen blijven...
Want de kinderen worden voor de TV gezet (Daar zijn ze stil) terwijl pa en ma, na een zware dagtaak echt geen gezeur meer willen hebben.

Weet je, het is echt niet gemakkelijk om wensen te doen die ook werkelijkheid kunnen worden !
Maar misschien is dat net het mooie aan wensen, ze horen thuis in de droomwereld, bij de sprookjes, bij die dingen die we allemaal wel willen, maar zelf niet eens toepassen...
Weet je wat, ik ga volgend jaar gewoon proberen vriendelijk te zijn tegen alle mensen, zelfs tegen de politiekers (al vrees ik dat ik daar niet zal slagen...)

tot volgend jaar ? (allee, tot morgen?)

Heilige Schrift

Image via Wikipedia't Geluchte is mooi blauw, met zo waar enkele schapenwolkjes. 't Zijn wel niet van de properste schapen, ze zien wat grijzig op hun rug, maar allee, een mens mag tijdens de winter niet te veeleisend zijn hé ?
De wereld ziet er meteen anders uit! Eindelijk weer eens min of meer normaal licht.
Zelfs de blote grond en het vergeelde gras oogt vriendelijker.

Maar 't is een gekke winter, in een bloempot staat zowaar nog een zomerbloeier met bloemen te pronken, en mijn fuchsia's staan zowaar nog te luiden met hun klokjes.
Heel het jaar staat op zijn kop. Of dat nu de opwarming is of niet, ik weet het niet, de zomer was eerder koud te noemen, maar de vrouwen en mannen van 't weerbericht zeggen ons dat het een warm jaar was. In Ukkel. Hier heb ik het niet zo gemerkt.

En och, ik heb in al die jaren nog gekke zomers en gekke winters meegemaakt. Of er nu werkelijk een tendens van opwarming is, ik merk het niet echt, maar ik moet het wel geloven als ik hoor hoe de dieren- en plantenwereld aan het veranderen is. We krijgen hier steeds meer planten en dieren die het vroeger hier niet uit hielden. Dat is een indicatie die ik wel kan en moet geloven.

Alleen... ik weet niet of dat vroeger misschien ook zo was in die uitzonderlijke jaren die we soms hadden. Weet jij dat nog ? Blijkbaar is het menselijk geheugen ook niet echt Het van Het... Best dat er wijze mensen zijn die het allemaal opschrijvelen in dikke boeken. In Oudenaarde is er momenteel heel wat heisa over de Poortersboeken. Naar het schijnt zijn dat unieke dinges, zijn er anders geen exemplaren meer van bekend... Wat er allemaal in die boeken staat ? Ik heb er geen idee van. Misschien waren dat gewoon opsommingen van de inwoners, geboorten, overlijdens, huwelijken??? Of misschien de notulen van de gemeenteraad ?
Ik zou ze wel eens willen inkijken.
Hopende op de geschiedenis van de gewone mens, je weet wel, die mens die steevast verdwijnt tussen de vouwen van de Geschiedenisboeken...
Kortom, ze zijn blijkbaar zeer belangrijk...
Geschriften uit vroegere tijden zijn altijd belangrijk.
Omdat ze iets oplichten van de sluier die steeds over het verleden hangt.
Misschien wordt zelfs ooit zo'n blogje van mij een stukje cultureel erfgoed... Een kijk op de wereld van toen, door een bewoner van toen.
Ik heb al menig keer over het enorme belang van de schrijfkunst gesproken... Zonder schrijven is ons geheugen veel beperkter, zonder geschriften zouden wij een heleboel wijsheid verloren zijn...
Neem nu de fameuze windmolens om elektriciteit op te wekken... Weet je dat ze pas na enkele vaststellingen over de vermindering van de wind na de molen, in de oude boeken zijn gedoken, en daar vonden dat molens niet te dicht bij een mochten staan, omdat er na de eerste molen geen wind meer was, of veel minder, voor de molen daarachter. Ze hadden ook een onderlinge afstand bepaald, weliswaar zonder wetenschappelijke uitleg, gewoon, uit ervaring. De vroede heren van nu kenden die ervaring niet meer... Maar om het anders te stellen: het moet rustig wonen zijn achter de molen!
Schrift, in mijn hoofding noem ik het de Heilige Schrift, allusie makend op Evangelie en co, maar ik meen het ! Het vastleggen van uitvindingen, het vastleggen van ervaringen, het vastleggen van de natuurfenomenen... het laat ons toe een betere, een vollediger kijk te hebben op de wereld op de dingen... Het geeft ons vooral de mogelijkheid om ervaringen en kennis op te stapelen. Als wij als soort steeds slimmer worden, dan is dat vooral aan de overdracht van kennis te danken, en schrift is zowat de basis van die overdracht !

Dat ik verliefd ben op schrijven, dat is wellicht allang tot je doorgedrongen, maar ik heb er ook een soort devotie voor! Ik hou van boeken, ik hou van de reuk van drukinkt, ik hou van lezen, ik hou van mijn e-reader, kortom, ik hou van alles wat geschreven is, geschreven wordt en zal geschreven worden... Gewoon omdat ik er de mens op zijn volledigst in terug vind... De gehele mens zit er in, misschien minder het biologische wezen, maar net dat wat ons mens maakt, wat ons anders maakt dan de dieren. De rede... wat dat ook mag zijn. Want hoe meer we weten, hoe meer we vaststellen dat heel wat diersoorten (en zelfs planten !) ook iets hebben dat je zou kunnen omschrijven als "verstand"... Wat zij duidelijk niet hebben is het schrift, is het doorgeven over grenzen van generaties en afstanden en tijd van die "wetenschap". De mees die op een bepaalde dag ontdekte dat hij door het dopje in folie kon pikken om aan de melk te geraken van de flessen die voor de deur stonden, gaf zijn wetenschap door aan de mezen in zijn omgeving, en die kennisdoorgeving kon je netjes volgen, als een inktvlek die uitliep... Bij de mens met het schrift gaat dit veel verder, ook wat op de andere kant van de wereld wordt ontdekt komt hier bijna op het zelfde moment, of toch heel snel, binnen ons bereik, binnen onze kennis.
Voor mij is schrift heilig...
... of toch meestal, want ook dat andere, dat ook typisch des mensens is, het kwaad gaat via dat schrift door... Porno, Eugenetica, en heel wat negatieve kennis gaat ook via schrift door.
De kennis kan, zoals alles, dus ook misbruikt worden...
... en ook schrift is niet vrij van leugens...
Het is zelfs zo erg, dat het bijna niet mogelijk is om het kwaad van het goed, het juiste van de leugen te onderscheiden.
Maar dat is weer een ander verhaal, veel minder leuk, veel bitterder...
Maar laat ons daar maar over zwijgen. Laat ons maar het goede, het kwaad dringt zichzelf wel op...

En misschien worden we ooit zo verstandig, door al die kennis, dat we dat ook inzien, en weten dat de echte kennis geen onwaarheid, geen slechtheid verdraagt.

tot de volgende ?

Neurotisch

Image via WikipediaIk heb bij toeval de oorzaak ontdekt van de muntcrisis!
Heel lang geleden, toen er nog maar schroomvallig gedacht werd aan de invoering van een Europese munt, sprak men over de Ecu. Jaren hebben wij met dat idee geleefd dat er ooit een Ecu zou komen.
Toen die munt er echt kwam, was er plots geen sprake meer van Ecu, maar was het de Euro.

Nu hoor je nog amper van de Euro... Alleen als een politicus er over praat, of een nieuwslezer (in dienst van een of andere partij), of een staatsambtenaar zoals een onderwijzer (omdat hij moet), spreken nog van de Euro...

... de rest van Vlaanderen spreekt van de Neuro.
Komt van Neurotisch.
Luister maar eens goed "Sedert da' we met de Neuro zitten is aolles veul dierder geworden!"
De Neuro dus.
Klinkt ziekelijk
Is het ook...
Geen wonder dat die munt zwabbert.
Wat wilt ge van een zenuwzieke munt ?

Maar wist ge dat nog, dat er vroeger steevast van de Ecu werd gesproken?  Ik heb er geen idee van wanneer dat eigenlijk veranderd is in Neuro ...
Maar zo zijn er wel meer dingen die verdwenen zijn, en waar we nooit meer bij stil staan.
Neem nu de gewestwegen... Tegenwoordig is de maximumsnelheid op de gewestwegen bijna overal 70 km per uur... Maar dat was vroeger niet zo ! Vroeger was het meestal 60 ! Dan had je van die borden net zoals nu, rond met rode boord, maar midden er in 60 en daaronder MAX... Heel duidelijk dus: je mocht maximum 60 km per uur snorren. (Les autos moustachent dans les rues) Die "MAX" is ook op een bepaald moment verdwenen. Nu is het jaren geleden dat ik nog een bord zag met 60 er op, laat staan dat er nog max zou bijstaan...

Sta jij daar ook soms bij stil ? Schiet er jou ook soms zo'n herinnering te binnen? Zoiets waar je niets mee bent, niets kunt mee doen, maar waarvan je je afvraagt wanneer dat veranderd is of verdwenen...

Op rommelmarkten heb ik dat gevoel heel dikwijls, sta je te staren naar een pak Sunlight, en denk je aan moeder en de oorlog in Korea, toen lagen er stapels van die zeep op zolder. Zie je een inkpot, een ballonnekespen dan droom je weg, en maandag zag ik voor het eerst sinds jaaaaaaaaaaaaaren een hele doos met pennenlapjes... Twee stukjes leder, met daar tussen een stuk of vijf stukjes zeemleer om je pen mee af te drogen vooraleer je hem in je pennendoos stopte... Ik was het bestaan van die pennenlapjes carrément vergeten !

Scheermessen doen me denken aan ons vader, en de scheerriem waarop dat scherpe ding gezet werd... Een busje Negrita (kachelpoets) doet me denken aan de pannenkoeken bij Odiel... Daar werden die gebakken op de plaat van de Leuvense stoof, die eerst netjes was gepoetst...

Ach, dat is wellicht het geheim van de Rommelmarkt: een markt vol nostalgie.

Alleen, je betaald het niet meer met een kluite of een kwartje, of een frank, nee, nu betaal je het in Neuro's...
Veel Neuro's
om neurotisch van te worden.

tot de volgende ?

Alcohol

Image via WikipediaHet is bewezen dat alcohol een negatieve invloed heeft op de gezondheid. Niet alleen van de gebruiker, maar ook van het ongeboren kind, wellicht zelfs al tijdens de verwekking. Bovendien zijn gebruikers van alcohol gevaarlijk voor de medemens, zeker als ze werktuigen en/of voertuigen gebruiken.
daarom acht de regering het wenselijk dat vanaf  1 april alcohol in ons land zal verboden worden, om te beginnen in de horeca en vanaf  oktober ook in de winkels en warenhuizen. Vanaf december zal het bezit van alcohol strafbaar zijn.
Een uitzondering is mogelijk voor bepaalde categorieën, naar analogie van de vroegere wet Vandevelde. (Voor de jongeren: de wet Vandevelde voorzag ondermeer dat je sterke drank alleen kon kopen met een minimumafname van twee flessen in één aankoop. Op die manier konden de rijkeren nog ongestoord hun druppelke nutten, maar was het uitschot, het canaille, kortom het werkvolk daarvan uitgesloten door de hoge kostprijs...)

Na de tabak aangepakt te hebben, vind de regering het nodig het volk (het plebs) opnieuw bij het handje te nemen en de opvoeding er van, manu militari bij te brengen.

....
Nee, dat is (nu nog) zever, het is (nu nog) niet waar...
Maar het kan best waar worden...
Zeker met de politici die wij hebben.
Steeds meer en meer betuttelende wetgevingen worden uitgevaardigd. En het is een flauwe troost dat andere landen ook zo betuttelend zijn... Denk aan de taks op vetstoffen in Noorwegen...
Maar het lijkt er steeds meer en meer op dat wij niet meer geacht worden voor ons zelf te zorgen. De grote leiders doen alles voor ons, en verbieden ons steeds meer en meer.
Steeds meer en meer dringen zij ons in een steeds smaller wereldje, beteugeld tot en met.
Ik ben geen voorstander van de tabak, ik ben overtuigd van de negatieve invloed van de tabak op de gezondheid. Maar moet het echt de regering zijn die ons dat allemaal dwangmatig oplegt ? Als ik echt niet in de rook wil zitten, dan ga ik niet binnen in een lokaal waar gerookt wordt, dat is dan mijn keuze. Dat die anderen wel roken, dat is hun keuze. Dat iemand 's avonds een goede borrel nut om te gaan slapen, dat is zijn keuze. Dat men hem verbiedt te rijden of werktuigen te bedienen als hij onder invloed is, dat is aanvaardbaar omdat ze op dat moment niet alleen een gevaar zijn voor zichzelf, maar ook voor de anderen. Ik heb het voorbeeld van de alcohol genomen, omdat het precies zoveel gelijkenissen vertoont met tabak.
Tabak, alcohol zijn aanvaarde genotsmiddelen. In andere landen is hasjiesj aanvaard, en in andere landen kauwen ze cocabladeren, en als je het heel eng bekijkt is koffie en thee ook al een genotsmiddel.

Het is duidelijk dat de wereld en de mensheid in het bijzonder beter af zou zijn zonder die dingen, maar net door het aspect "genot" is het heel moeilijk uit te roeien. Bovendien hangt er bij veel van die dingen ook nog een verslaving aan vast...

Het zou logisch zijn dat men via de opvoedingsmiddelen zoals school en dergelijke, men zou pogen de mensheid op te voeden tot het laten staan of het miniem gebruik van genotsmiddelen, maar ons bij het handje nemen... Nee, bedankt !

Aan iedere rommelmarkt die binnen doorgaat, in grote ruimten, of aan iedere herberg, zie je tegenwoordig de stoeprokers staan, meestal in de kou en in de wind. Is dat zo gezond ? Ik vraag me af wat de invloed is op de gezondheid van de rokers, die veelal (door het roken) met minder goede longen zitten... Is dat misschien de bedoeling ? Genocide op de rokers ?
En straks misschien zoals in Amerika in de vorige eeuw, alcohol drinken van sluik-stokers, met alle slechte alcohol als neveneffect ?

Regering, laat aub het betuttelen !
We zijn geen kleuters !

... en jullie zijn (helaas) helemaal geen opvoeders...

tot de volgende ?

spelen

Image via WikipediaEén ding is er heerlijk aan deze kerstperiode: het is veel stiller op het politieke front.
Ik heb vakantie, want de academie volgt het ritme van de scholen, dus is er nu een rustperiode ingelast. Ik heb mijn beeld half-afgewerkt meegebracht naar huis, anders zou het wellicht te hard zijn om het alsnog te bewerken...

Gisteren zat ik rustig te kijken naar een van die vele natuurfilmpjes die je tegenwoordig ziet op je TV... Documentaires ten allen kante...

Het valt mij op dat ook jonge dieren spelen. Je ziet jonge leeuwenwelpen ravotten, wolvenpups spelen en noem maar op. Steevast houden ze je dan voor dat die spelletjes eigenlijk een voorbereiding zijn op hun latere leven als jager. Ze leren spelenderwijs doden, vechten...

In heel wat van onze mensenspelletjes zitten die elementen voor later ook. Proberen de eerste te zijn, de beste te zijn, de handigste te zijn, sterker te zijn...
De Hollander die ooit zei "Voetbal is oorlog" heeft eigenlijk wel gelijk. Al ons spelen is in feite een beetje oorlog. Je ziet alleen brave ouders die spelen om te verliezen tegen hun eigen kinderen, maar in feite is dat dan het stimuleren van de kinderen om hen te leren overwinnen...
Voorbereiding op het grote-mens-zijn...
Je moet je streng staan, je moet de kaas niet van je boterham laten pakken, je moet zien dat...

Bij die dieren is het heel duidelijk Struggle for Life, eten of gegeten worden... Maar eigenlijk is dat ook bij de mens nog steeds zo. We praten weliswaar niet meer over elkaar op eten, maar toch... We worden aangemoedigd om beter te zijn dan de ander, meer te verdienen, je onmisbaar maken...

Wie niet mee kan vliegt er uit... En dat is heus niet alleen op het werk !
In heel onze maatschappij vliegt de duts er uit. Wie niet mee kan is gezien. Gehandicapten worden weliswaar opgevangen, maar ze zijn en blijven tweederangsburgers. Minderwaardigen.
Hier en daar zijn er wel mensen die proberen een beetje meer aandacht te krijgen voor invaliden en co, maar eigenlijk gaat het dan meer over een medelijden dan over een werkelijk aanvaarden.
Neem nu de terminologie... Vroeger had je invaliden, dat werden dan plots minder validen, en nu zijn het anders-validen... Maar ze zijn dus nog steeds niet echt valide, niet echt iets waard...

Toch zijn we wellicht de enige diersoort die toch iets doet voor zijn zwakkeren, zijn ouderen. Bij heel wat diersoorten gaat wie niet meer mee kan, gewoon dood. Daar is het spel daadwerkelijk een voorbereiding op het al dan niet overleven.

Bij de moderne Westerse Mens is het spel geëvolueerd naar een heel ander iets. We lopen niet meer om ter eerst, we worstelen niet meer voor de lol en om ons eigen sterkte te kennen, nee, we sporten nu. Niet meer om de snelste te zijn van de groep, maar om records te vestigen... Sneller dan wie dan ook en wanneer dan ook. Voor de roem en voor... het geld.
Voetbal is niet langer een spel, het is een bikkelharde strijd voor poen.
Fietsen is niet langer meer een manier om zich makkelijk te verplaatsen, het is een middel om roem en geld te verwerven, of, wanneer je naar de wielertoeristen kijkt, een middel om bionnen de groep de meeste kilometers te vreten de hoogste berg te overwinnen, het meest te kunnen drinken????
Het is altijd weer een soort wedstrijd. Er hangt altijd iets van af...

Heel zelden zie je nog eens mensen een potje voetballen, zo maar, voor de lol, en dan nog is het vooral pogen om meer doelpunten te scoren dan de anderen... Altijd zit er ergens dat tikje naijver, dat beetje vechten in vervlochten...

Geen wonder dat er nog steeds geen Vrede is... We maken van ons spelen, onze ontspanning een gevecht. Van ons echte streven dan uiteraard een oorlog.
Oorlogen hoeven niet altijd tussen naties te gaan, je ziet ze ook tussen arbeiders die alles op alles zetten opdat zij die bevordering zouden krijgen en niet de ander...
We geven mensen verschillende beloningen voor het werk.
Waarom eigenlijk ?
Waarom moet een meestergast meer loon krijgen dan een ongeschoolde kracht? Omdat hij meer verantwoordelijkheid heeft... Oh ja? Is dat dan niet net zijn beste kunnen ? Net zoals die ongeschoolde ook zijn beste kunnen geeft?
De maat waar wij mee meten is opgesteld vanuit ons systeem van veroveren, oorlogen vechten, streven ... Niet vanuit de motivatie dat we met zijn allen gewoon willen leven.
Waarom zou je geen verantwoordelijkheid kunnen nemen zonder daar speciaal voor betaald te worden?
Waarom is de man achter de vuilkar minder dan de bedrijfspsycholoog, of dan de PDG ?
Doen ze niet allemaal even hard hun best om de taak te volbrengen?
Is hun werk niet een onderdeel van het geheel dat we maatschappij noemen?

Moet er altijd iets achter motivatie staan? Kun je niet gewoon een potje voetballen zonder te vechten voor een doelpunt? Kun je niet echt evenveel vreugde hebben aan het doelpunt van de anderen?

We zijn gek. We zitten nog steeds in het stadium van het dier, die vechten om te overleven, wij vechten voor luxe, voor macht...
Maar macht... dat is een volkomen subjectief iets in deze mensenwereld aan het worden.
Die grote directeur-generaal is niets zonder zijn grote auto die gemaakt werd door gewone werklieden, is niets zonder zijn arbeiders en bedienden. We zouden in een stinkende vuile wereld leven mocht de man van de vuilkar er niet zijn.
Macht is iets wat je aan een ander toekent, hetzij omdat hij sterker is, hetzij omdat anderen zo ver heeft gekregen dat ze voor hem werken, vechten, slaan en stampen. Zijn macht is eigenlijk maar een papieren huis...

Hij is niet meer dan de minste der minnen, niet minder ook.
We zijn allen gelijk.
Kleine onbenullige mensjes...
die elkaar de duivel aandoen.
Waarom eigenlijk ?
Om schatten te vergaren op aarde ? We kunnen ze toch niet mee nemen...
Is het dan de moeite om er zovelen voor te laten opdraaien?

Ik ken een leuk spel: breed glimlachen en kijken hoe lang de anderen hun stijf serieus bakkes kunnen behouden


tot de volgende ?

Te groot...

Image via WikipediaMijn kleinkinderen worden stillekens aan te groot voor het "lotjes trekken" om de pakjes te kunnen opendoen... Ewoud liet het over aan de anderen, en daar was de animo ook al wat kleiner. Volgend jaar moet ik een meer volwassen manier zoeken om de pakjes te verdelen... Niet zo maar geven aan de ander, er moet een beetje spanning en wat wachttijd in verwerkt zitten. Ik ga er eens over nadenken.

Maar dat ze te groot zijn, dat doet mij denken...
Opa en oma zijn dus nog véél ouder.
djudedju

Zo'n familiefeest is anders wel heerlijk, de kinderen weer eens allemaal bij elkaar. Zo vaak gebeurt dat eigenlijk niet. En hoewel ze niet echt ver van elkaar wonen, groeien mensen wat uit elkaar. Ze leven in andere milieus, doen totaal ander werk, hebben steeds verder uit elkaar liggende interesses... Dan is het goed dat zo'n feest er één keer per jaar is. Om een klein beetje de banden weer aan te halen. Voorzichtig, niet aanspannen, want het mag geen gevoel van dwang veroorzaken. Het moet een leuk zijn, en het mag niet de kans geven om de verschillen uit te vergroten. In tegendeel, het moet een heel klein beetje kleefstof bevatten, maar dan van het soort van de Post-It-briefjes, je weet wel van die lijm die je steeds weer los kunt maken en steeds weer kunt doen kleven...

Want je hebt niet alleen de kinderlijke gevoelens naar de ouders toe, je hebt ook de schoonkinderen, je hebt de kinderen, je hebt hun respectievelijke arbeidsmidden, hun kijk op het leven en op heel veel dingen, allemaal bekomen in steeds verder uit elkaar groeiende milieu's.... De kinderen volgen andere studies in andere scholen, met een andere kijk en andere invloed... Kortom het is niet meer zoals vroeger thuis, waar je de gezichten in één richting kon zetten, waar je voortdurend de verbinding waart... Ze hebben kortom elk hun eigen gezin met elk hun eigen eigenheden... Ze zijn wel broer en zus, maar in de eerste plaats zijn ze samen met hun partner, met hun kinderen... Kortom, ze groeien weliswaar niet uit elkaar, maar ze hangen ook niet echt meer aan elkaar.

Dat was zo in mijn jonge jaren, dat is nu nog zo. En nu denk ik weer terug aan de keren dat we moeder zagen glimlachen en zwijgen, of een ander onderwerp hoorden aan snijden. Moeilijkheden vermijdend, lijmend.

Er is niets nieuws onder de zon...
Ieder mens heeft zijn eigenheden, ieder kind ook... En met het ouder worden en uit elkaar groeien vergroten die verschillen alleen maar. We zijn blij dat ze nog steeds broer en zus zijn, met hun eigenheden en anders zijn, en dat het niet is zoals in veel gezinnen die we kennen, waar broers en zussen in onmin leven met elkaar. We moeten er ook niet echt iets voor doen, soms gewoon een omweg maken in de gesprekken om heikele punten te vermijden.
Ruzie vind ik zo lastig... Ik probeer het zo veel mogelijk te vermijden, en als er geen andere oplossing is, dan nog hou ik het zo stil mogelijk en vermijd de kans op explosies...
Misschien is dat de geest van Kerstmis ?
Vrede op aard aan alle mensen - die van goede wille zijn....

Wij zijn altijd van goede wil, het zijn altijd de anderen die het niet zijn... Dat is wellicht de grootste bron van ruzies, onmin... Ik zeg niet dat het nooit anders is, maar de meeste ruzies hebben wortels in beide kampen.
De reden dat ze blijven bestaan is dat ieder alleen de fouten van de ander ziet. Het is ook verdraaid moeilijk om je eigen fouten te onderscheiden. Je voelt zo zelden je eigen fouten aan, je bent te vaak overtuigt van je eigen gelijk.
Je hebt ook niet het gevoel dat het bekennen van een eigen falen een oplossing zou zijn, want die andere die zou ongetwijfeld alleen zijn gelijk zien in jou bekennen...
Ruzie is dan ook heel moeilijk op te lossen.
Het is beter alles op alles te zetten om het niet zo ver te laten komen!
Het is beter om je eigen thermostaat op "uiterst verdraagzaam" te zetten, dan loopt het nog niet over, want we zien inderdaad veel makkelijker de splinter in het oog van de ander, dan de balk in eigen oog...

Vrede...
is misschien een beetje zoals in het spreekwoord: Als iedereen voor zijn eigen deur veegt, dan is heel de straat proper...

tot de volgende ?

Was het nu koud geweest...

Image via Wikipediadan hadden we een witte Kerst. Het regent weeral.
Gek, enkele maanden terug waren er al aan het smeken om wat regen te krijgen, en nu vinden we het al weer veel te veel.
Maar eerlijk, het is helemaal geen kerstweer.  7 graden Celsius, regen en praktisch geen wind. De barometer stijgt.
Oh ja, voor ik het vergeet: Een Zalig Kerstfeest  aan allen ! (En voor wie dat zalig zinloos is, lees dan maar prettig.)

Stilaan nemen we afscheid van het jaar 2011... enfin, we dat zijn de mensen die leven in ons kalendersysteem, want voor de anderen telt dit uiteraard niet. Maar voor ons is dat gekke jaar bijna achter de rug.
Gek jaar, want we hadden een behoorlijk koude winter, een echt winterse winter, maar dan sloegen we de lente gewoon over, en doken meteen de zomer in. En toe het eigenlijk zomer moest worden, dan gingen we gewoon door, recht de herfst in. En toen de herfst er eindelijk werkelijk moest komen dan bleef het nazomeren (zonder dat er zomer was geweest)... en we zitten nu eindelijk in de herfst, maar eigenlijk is het nu al winter. Ben je nog mee? Ik ook niet.
Kortom het was een bizar jaar op weergebied. Maar ook politiek was het gek, niet dat politiek ooit de graad van normaliteit heeft gehaald, maar nu was het meer dan erg. Waren het geen politici (waarvan abnormaliteit een kenmerk is), dan zouden ze wellicht geïnterneerd zijn. Krankzinnig. Meer dan 500 dagen hebben ze liggen zeveren over het vormen van een regering, en nu hebben ze er eindelijk een... En om de kosten van dat zeveren te verhalen, daar zijn wij burgers dan voor.
De banken hebben een nieuw spel ontdekt: de regels zijn heel simpel, doe wat je wilt, in geval het tegenslaat dan betaalt de staat wel het tekort. De staat, dan zijn dan de kleine mensjes, die betalen dus het wangedrag van de banken ook al.
Kortom, het was geen wonder dat het weer tilt sloeg, de regering en de banken deden het ook.
We hebben één hoop, we zien dat de kleine burgermensjes stilaan ook gek gaan doen, en wellicht is dat DE manier om banken en regering eindelijk eens uit die neoliberale onzin te halen.
Dus, staak er maar op los, wees maar bij de indignados, maak op alle soorten van manieren duidelijk dat je het niet meer neemt, noch het gedrag van de banken, noch het gedrag van de politici...
Kortom, we preken de zachte revolutie.
En dus zal 2012 wellicht weer een gek jaar worden...
Met gekke politici, gekke banken en gek weer...en protesten en stakingen...

Oh ja, heb jij ook wanhopig gezocht in die wetteksten over de pensioenbesparingen???
Het staat er niet in hé ?
De politici gaan nog steeds na 20 jaar (!!!!!!) parlementair zitje (dat zegt precies hun activiteit) op volledig pensioen... Zonder inleveren. En van hun wedde gaat er ook niets af. En volgens Degucht hebben we geen zaken met hun bezittingen.
Zij wel met het onze ...  ????????????????????????????????????????

Eigenlijk zou ik vandaag over Vrede moeten spreken, en ik predik de oorlog...
Maar als de regering geen tijd neemt om te onderhandelen, dan mogen wij geen tijd verliezen om te reageren.
Ze vertellen wel dat ze de lasten eerlijk verdelen, maar zichzelf zijn ze vergeten.
De banken zijn ze ook vergeten.
Kortom de daders gaan vrijuit.

Parlementairen en bankiers zingen nu wellicht uit volle borst: Wrede, Wrede !
... en hopen dat wij Vrede verstaan.

djudedju

tot de volgende ?

Kerstavond...

Image via WikipediaEn we gaan hier vanavond stillekes onder ons tweeën voor de TV zitten en vroeg gaan slapen.
't Is gelukkig mijn schuld.
Toen ik trouwde, kwam er een dictaat van thuis uit dat op kerstavond wij thuis verwacht werden. Het ambetante was dat we dat dictaat twee keer kregen: eens van uit mijn thuis en een keer van uit Anny's thuis... Wat we ook deden, we moesten een of ander familietraditie over hoop schoppen. In het vervolg werd dan maar oudejaarsavond gevierd bij Anny's thuis... en ik was weeral de dader.
Toen onze kinderen groot werden heb ik gezworen dat ik dat mijn kinderen/schoonkinderen  niet zou aandoen, en dat we desnoods driekoningen of zoiets zouden vieren om eens allemaal samen te zijn.
Nu vieren we hier dus Kerstdag, niet kerstavond, sinds enkele jaren ten huize van Bart.

Daardoor zitten we dus nu heel stilletjes onder ons tweeën op kerstavond... een avond waarop je gewoonlijk zit te denken op vroeger, op al wie er niet meer zijn, op de tradities van vroeger, op de dingen die er gebeurd zijn...

En meteen valt ons op dat we steeds meer en meer hebben om over terug te denken.
En het moet al een heel mooie film zijn om ons wat langer uit bed te houden. En liefst zonder die vervelende onderbrekingen met reclameblokken. (Heb jij daar ook een groeiende hekel aan ?) (Ik heb zelfs de neiging om dat product uit de reclame zéker niet te kopen, gewoon uit aversie!)

Maar gewoonlijk tonen ze rond deze periode van het jaar films die we al twintig keer konden "bewonderen", en van The sound of music krijg ik diarree.
Trouwens die films zijn letterlijk grijs gedraaid, de kleur is ook niet meer dat.
Kortom, eigenlijk ben ik het eens met Anny, en vind ik deze tijd vervelend.
Wellicht komt dat mede door het feit dat je op zo'n dagen weer meer op Koen denkt. En verdriet is niet feestelijk.

In plaats van al die pinkelende lichtjes willen wij veeleer knus, dicht bij elkaar zitten in het donker, elkaar vasthoudend en stil zwijgend... Ons verdriet heeft geen woorden meer nodig. Het is al zo oud en zo doorleefd dat we wellicht op hetzelfde moment het zelfde denken en voelen.

Hier staat geen boom, alleen het obligate oliepitje bij de foto van Koen. En op de kast staan nog enkele foto's van geliefden die ons ontvallen zijn. Nu en dan staat daar tijdelijk een recent verlies bij... Maar deze hebben niet het statuut van blijvers. Alhoewel er bij zijn die het wel een jaar of meer uithouden. Die kadertjes zijn het domein van Anny.

Hoe ouder je wordt, hoe meer het verleden aan je kleeft. Wellicht omdat we zelf trager bewegen, dan kleeft alles wat makkelijker vast ?
Heel wat dingen die hier staan of hangen hebben meer dan hun eigen waarde, ze hebben de waarde van het verbonden zijn aan bepaalde mensen of gebeurtenissen. We sleuren niet alleen geestelijk souvenirs mee, we hangen en zetten er ook nog eens de kast en de muren mee vol.
Ik vind dat heerlijk. Mensen verdwijnen op die manier niet zo snel uit je leven.
Ik ben geen kerkhofganger, ik vind de mensen hier terug, in mijn eigen huis, in mijn eigen hart.
Deze donkerste tijd van het jaar is het moment bij uitstek om 's avonds weg te dromen...

Dat is voor mij het mooie aan deze tijd, niet het luidruchtige, niet de pinkelende lichtjes, niet die zemerige kerstliedjes... dat stil zitten, zwevend in het verleden... Her - leven.

Ik weet niet of er een leven is na dit leven, maar bij mij zijn ze nog lang niet helemaal weg. Ze zijn er nog, levend in mijn gedachten.
Kerstmis... Aan de Ijzer.
Was dat geen gedicht? In ieder geval was het een tijd waarin de soldaten plots tot het besef kwamen dat die daar in die andere loopgraven ook gewone mensjes waren. Net als zij zelf, door en door koud in deze harde winter vol dood en verderf.
Wanneer komt er eens één moment zonder oorlog op deze aardkloot ?
Kerstmis... het feest van de Vrede die maar niet komt.

Weet je wat, beginnen we maar eens met vrede met onszelf... Dat is alvast een begin

tot de volgende ?

De vloek van de GSM

Image via WikipediaGisterenavond wipte Luc nog eens binnen... Nog rap eens een klapke doen, en dan weer naar een vergadering. Terwijl hij hier zat kreeg hij twee telefoontjes op zijn gsm. Ik was inwendig blij dat ik in mijn werkende tijd daar nog niet mee te maken had ! In mijn tijd was ik, eens het bureel uit (of mijn huis uit) niet meer bereikbaar. In de file zitten was een onverdiende rustpauze.
Nu met die verdoemde gsm ben je er altijd, bij dag, bij nacht, bij ontij...
Er is eigenlijk geen ontsnappen meer aan.
De druk van het werk stopt niet met het dichttrekken van de deur.

Ik had soms slapeloze nachten als ik met een moeilijk of zeer pijnlijk dossier worstelde, maar ik kon dat nog in stilte doen, zonder ongewenste onderbrekingen. Nu gaat dat niet meer. Of je moet de gsm uitschakelen, en dat wordt gezien als een soort van absenteïsme, een moedwillig ontduiken van je verantwoordelijkheid.

Luc was al een tijdje weer weg - naar de vergadering, ik zat te eten, en plots zag ik zijn gsm op mijn tafel liggen...
Eens gekeken in mijn boekje, maar het enige nummer dat ik daar in vond was zijn gsm-nummer... Dan maar de roemrijke witte gids opgezocht, en zijn eega opgebeld... Of zij het Luc eens wou zeggen dat zijn gsm hier lag...

Een dik uur nadien kreeg ik een telefoon van Luc...
En vanmorgen vroeg was hij daar al, om zijn gsm... We zijn er vroeg voor opgestaan, en ik was zelfs dan nog niet eens beneden, ik stond me nog te wassen.

En dan doen zo'n kleine dingen mij weer wegdromen...
Wij hadden al heel vroeg een telefoon in huis... Door het werk van mijn vader. Ik herinner me niet meer wanneer dat toestel er is gekomen, het moet dus al heel lang geleden zijn. Maar in die tijd had er nog bijna niemand een telefoon, en gek genoeg: er was ook niet echt nood aan.
De gewone mens had maar een telefoon nodig voor echt dringende gevallen. Voor andere dingen was dat toestel gewoon overbodig. Trouwens, een telefoon, dat was dan ook alleen maar bij enkelen bereikbaar, mensen die moesten bereikbaar zijn, mensen die je moest kunnen oproepen in geval van nood, zoals de dokter... Andere, gewone mensen dachten er zelfs niet aan om een telefoon te installeren. Wat moest je met zo'n ding ?
In de wijk stond een telefooncel, opdat de mens in nood zijn noodoproep zou kunnen doen. En de buren die kwamen voor noodgevallen wel eens binnenwippen: "Gaby, mag ik eens telefoneren naar den docteur en naar Gusten zijn werk ? J'is ziek!"
In die tijd keek je nog op als die bel ging.
"Wie zou dat nu zijn ?"

Heel stilletjes waren er meer en meer mensen die een telefoon in huis namen. De welvaart steeg, het aantal ouderen steeg, en het was reuze handig als je niet meer buiten moest om de dokter te bellen. Maar als je dat ding in huis had, dan bleef het niet bij de oproep naar de dokter, dan belde je ook voor andere, veel minder belangrijke dingen. En hoe meer mensen die telefoon in huis namen, hoe meer er ook voor onbelangrijke dingen gebeld werd. Dat de mensen niet meer zo honkvast waren, dat steeds meer mensen in andere streken gingen wonen maakte dat toestel dat de familie toch niet helemaal weg was... even bellen...

Ik denk dat het in 1997 of 98 was, of toch ergens daarrond, dat ik met Anny een reis maakte naar Rome...
Wat daar het meest opviel, dat waren de ontelbare scooters... en de gsm's...
Die draagbare telefoontoestellen waren hier dan nog uitzonderlijk, en alleen wie het echt nodig had had zo'n ding. Een beetje een herhaling van de telefoon-geschiedenis...
Maar in Rome leek het wel of iedereen zo'n toestel had. Voor de eerste keer werden wij geconfronteerd met de medemens die heel alleen, op zijn dooie eentje een gesprek voerde op straat, met een gesprekspartner die misschien kilometers ver daar vandaan ook stond te spreken in zo'n ding, misschien midden in het warenhuis, precies of hij was alleen, en niemand hoorde hem.
Nu zijn we dat al gewoon (ik eigenlijk nog steeds niet!), en kijken niet meer op als we iemand horen kouten in zo'n klein doosje...

Ik denk dat de uitvinder van de telefoon zijn uitvinding wellicht zou verbrand hebben, als hij zag waartoe dat zou leiden.

Nu is die gsm al lang niet meer zo maar een telefoon... Het is bijna een computer op zich. Je kunt er foto's mee nemen, filmpjes opnemen, sms-en, spelletjes op spelen, er heel wat nuttige (?) dingen in opbergen, het is je agenda en wat nog al meer...
en jij ...
jij bent de slaaf.

Ik heb ook zo'n onding. Maar ik neem die alleen mee als ik op verplaatsing ga, zonder hem aan te leggen, en buiten de kinderen weet bijna niemand dat ik zo'n ding heb, laat staan dat ze mijn nummer hebben. Ik wil dat ding alleen voor het geval ik iemand moet opbellen, en helemaal niet hebben als er iemand mij zou willen opbellen. Ik wil zelfs nu, perioden hebben waarin ik onbereikbaar ben.
En ik droom van de tijd toen de telefoon er alleen was voor noodgevallen.
Een SOS-systeem. Meer niet.

Nu moet Luc 's morgens heel vroeg rondrijden om dat vermaledijde ding op te halen. Er moest eens iemand bellen...

De mens die ons hier het meest opbelt is mijn dochter. Ze woont een paar honderd meter van ons vandaan.
Ik vind dat absurd.
Maar ik ben helemaal alleen in die mening.
Hé, dat is toch gemakkelijker dan door de regen naar hier komen?
...
het is ook minder persoonlijk, het is zo gemakkelijk dat je belt voor onbenulligheden. Of dacht je echt dat iedere gsm- of telefoonoproep gaat over wereldschokkende onderwerpen ? Of zelfs maar over dingen die je eigen wereldje schokken?
Nee... "Moet je nu eens wat weten ?" en dan volgt een onbenullig ietsje...
En ik nog maar steeds denken aan die telefoon als iets "Te Gebruiken in gevel van Urgentie"
djudedju

ik word oud...
ik moet me nodig aanpassen aan die ander manier van denken...

of toch maar niet ?

tot de volgende ?

De fles melk

Image via WikipediaRinggg!
Wie is er daar al zo vroeg ?
Het bleek Eddy, de buurman te zijn, met een fles melk. Een paar dagen geleden had hij een fles melk geleend, en nu bracht hij een nieuwe fles terug...
Een heel klein, heel simpel iets.
Een heel belangrijk iets: goede buren.

Niet meer zo gewoon... Zeker in de steden en vooral in die grote appartementsblokken, zijn er velen die zelfs niet weten wie er hun buur is. Je leest dan berichten in de krant van een dode die gevonden werd na klachten van de buren over geurhinder, of nog erger, door dat er beestjes door het plafond heen gekropen komen...

Ik schreef er reeds eerder over... Vroeger was een dorp een echte en hechte gemeenschap, bijna volledig zelfbedruipend en onderling afhankelijk van elkaar.
Nu vormt ieder huis een soort cocon, afgesloten voor de rest van de buitenwereld.
Men is niet langer afhankelijk van elkaar, maar men doet ook niets meer voor elkaar.
Ieder in zijn eigen coconnetje...

Hier en daar zie je nog mensen die hun buren wel kennen, wel iets voor elkaar over hebben, wel nog een soort kleine eilandjes van samenhorigheid vormen in een steeds afstandelijker wereld.

Onlangs zag ik op TV een publiciteit voor die Wii ... Je ziet er mensen die voor hun TV actieve spelletjes spelen en aan lichaamsbeweging doen. Nooit gedacht dat een spelletje mijn lichaam weer op peil zou brengen is de boodschap...
Misschien, maar als ze daar alleen staan te bewegen, dan is het in ieder geval geen middel om het sociale leven wat te helpen. Ga naar de turnclub, ga petanquen in het echt, ga echt tennissen... !!!

Ga om met medemensen...

Die wii kan wel een mooi ding zijn voor mensen die echt niet buiten kunnen, maar ook dan zou het veel beter zijn mochten anderen dan bij die sukkelaars gaan, en samen met hen iets doen.
De vereenzaming in onze maatschappij wordt steeds groter.
Er zijn nog nooit zoveel mensen geweest, en ze hebben nog nooit zo ver van elkaar gestaan.

Mij verwondert het nog steeds dat men reclame voert voor een machine die je laat bewegen op je eentje, voor de TV... Oh ja, je kunt het ook met je gezin samen doen, dat is dan toch één lichtpuntje... Maar maar een heel kleintje, want de wereld gaat wel iets verder dan je gezinnetje.

Je moet niet in elkaars huizen gaan zitten, je moet samen met elkaar een gemeenschap vormen, dingen doen voor elkaar, met elkaar. Ook al is het maar een domme fles melk aan elkaar lenen, het is elkaar helpen en elkaar bijstaan, zonder verwachting op een weder-gunst. Het is ... heel gewoon. Hij heeft de melk nodig en jij hebt er op voorraad, dus waarom zou je er dan geen lenen... Je hebt een ladder en zijn dakgoot is verstopt... Ho !!! Stop !!!
Wist je dat de wetgever daar een domper op het goede nabuurschap zet ??? Als je buur door jou ladder valt, dan ben jij als eigenaar van de ladder verantwoordelijk.
Dat is maar een voorbeeldje, hoe de wetgever in feite de goede nabuurschap belet... Divide et impera ??? Verdeel en heers ???

Waar is men mee bezig? Denken ze nu echt dat er iemand is die een ladder gaat uitlenen in de hoop dat die ander er door valt ? Denken ze nu echt dat je je boormachine uitleent in de hoop dat de buur er zijn vinger onder steekt?

De wereld is al eenzaam genoeg, zonder verdelende wetten...
Kunnen ze geen wetten maken die verplichten je buur te kennen, te helpen? Ook al vind ik al die verplichtingen maar zo en zo, het zou me beter lijken dan wetten die de goede nabuurschap verhinderen.
Maar eigenlijk zouden er voor dergelijke dingen helemaal geen wetten horen te bestaan. Nabuurschap zou het gewoonste ding van de wereld moeten zijn.
Je leeft naast elkaar, logisch toch dat je dan ook elkaar kent en iets doet voor elkaar? Als er een overstroming is de Sahara, dan richt men een comité op om die mensen te steunen. Als je buur met een gebroken been zijn boodschappen niet kan doen, dan interesseert je dat geen fluit.
Naaste...
een ouderwets woord, waar na in zit... Na van nabij van nader van naastenliefde... Ook dichtbij !!!

Misschien een thema voor Kerst in deze kille wereld ?

tot de volgende

Winter !

Image via WikipediaVandaag is het winter, we zijn immers de 21° december. Nog 4 dagen en het is weer Kerstmis, en dan nog een week en we zijn Nieuwjaar 2012...
't gaat verdorie vlug.
Kerstmis... het oude Joelfeest gekerstend met een herdenking van de geboorte van Jezus Kristus. Er is geen mens die weet wanneer Hij precies is geboren, en men vermoed dat het wellicht eerder in 7 voor Kristus dan wel in het jaar 0 is geweest... Maar dat doet allemaal niet ter zake.
Op een gegeven moment heeft men het nuttig geacht het sterk ingeburgerde heidense feest te kerstenen, en daar zette men dan maar de geboorte van de Heer...

De kerstening van onze regio ging niet van een leien dakje... We staan daar amper bij stil, onze maatschappij is zo verweven met het Christelijke gedachtengoed, dat we het gevoelen hebben dat het al altijd zo was, maar het duurde vele eeuwen vooraleer de streek hier gekerstend was. Karel Martel was een heiden, hij droeg de Hamer van Thor, en poogde wanhopig een Christelijke vrouw aan zijn zij te krijgen om zijn invloed op die groeiende groep te versterken, dat was dan Amelberga, die hier in Mater een tijdlang woonde en nog steeds de parochieheilige bij uitstek is...

Karel Martel, de redder van het Christelijke geloof in de strijd tegen de oprukkende Islam was dus niet eens een Christen...
Met andere woorden, het duurde honderden jaren vooraleer we hier werkelijk in een Christelijke regio woonden.

Wat mij daar bij opvalt, is dat het geloof van de Oude Belgen helemaal verdwenen is in de nevelen van de tijd. De kerk heeft heel zorgvuldig alles vernield en verwijderd wat ook maar zweemde naar dat heidendom. Heel onverdraagzaam, helemaal geen God van Liefde, maar veeleer de God uit het Oude Testament, jaloers en wrekend...

Eeuwen lang beheerste de kerk dan het politieke toneel, en had de uiteindelijke macht in handen. Geen wonder dat er een beweging op gang kwam tegen die Kerkelijke wanpraktijken. Luther was niet eens de eerste, er waren er al heel wat voor hem, maar het toeval wilde dat zijn reactie uitmondde in een nieuwe beweging, terwijl de vorigen verdwenen in het gewoel der tijden.
Dat het protestantisme zo'n impact had was te danken aan het feit dat de tijd er voor rijp was: het volk was de kerkelijke willekeur meer dan moe.

Ook al was en is het een scheuring, het protestantisme zuiverde ook voor een stuk de kerk zelf. Om het simpel uit te drukken: hun frank viel, en ze werden wat voorzichtiger in de wijze waarop ze de macht probeerden te hebben en te houden... Maar nog steeds was  het veel meer over de macht dan wat anders.
Heel jammer, maar we zagen de politiek ingrijpen in het protestantisme, en alras waren ze daar zowat in het zelfde beddeke ziek. Oorlogen over het juiste geloof waren schering en inslag, maar gingen in werkelijkheid gewoon tussen staten die het laken probeerden naar hun kant te trekken, en daar de godsdienst voor misbruikten.

Eigenlijk is het een wonder dat het geloof nog bestaat...
Dat er steeds minder mensen nog echt gelovig zijn (lees volgeling van de Kerk waar ze bij zitten), is dan ook geen wonder. Mensen geloven nog wel, maar verlaten massaal dat instituut die het nu nog steeds niet kan laten om te proberen ook politieke invloed te hebben. Helemaal tegengesteld aan wat in hun evangelie staat...

Kan een geloof bestaan zonder Kerk als instituut ?
Ja en neen... Ja, omdat geloof op allerlei manieren kan doorgegeven worden, nee, omdat het zeker niet die impact zou hebben als van uit een georkestreerd geheel. Mensen zouden het niet prediken thuis, ze zouden het wellicht alleen gebruiken als stoplap, in geval van nood te gebruiken...
Met andere woorden, wil de kerk het geloof als instituut redden, dan moet het dringend het geweer van schouder verhangen!
Het moet de macht afzweren en terug naar de basis gaan. Kleinschaliger gaan werken, dichter bij de mens. Eredienst zou terug moeten gaan naar het oude idee van een gemeenschap, samen zittend aan tafel, herdenkend, herlevend en niet meer in plechtigheden met rituelen die heel ver weg staan van de mens van vandaag.
Geen mastodonten van kerkgebouwen, maar veel liever kleine knusse zaaltjes waar je dicht bijeen je ook samen voelt.
Geen gekke kledij, maar gewoon mens met de mensen.
Proberen het geloof te beleven, om te zetten naar de dag van vandaag.

Teksten ? Liefst vertalingen naar de tijd van nu! Kijk, ik ben er nu 65, en heb de uitleg van de teksten al herhaaldelijk weten aanpassen. Mocht ons moeder zaliger nog leven, dan zou zij kunnen vertellen van nog veel drastischer veranderingen in de uitleg van de teksten. En vooral in de uitleg van de kerkelijke richtlijnen. Om nog maar niet te spreken over de logische verschillen tussen "Rome" en de plaatselijke kerken.
Een levende kerk heeft alleen een Rome van doen om ergens een zekere vorm van eenheid te bewaren. Om geen uitwassen te krijgen, maar ook daar moet het veeleer een overleg-orgaan zijn, dan wel een dictatoriaal bevel.
Er is geen zinnig mens die kan vertellen en waar maken dat de kerk in Tadzjikistan dezelfde is als hier, laat staan die in de brousse van donker Afrika, waar het leven en de maatschappij heel anders zijn. Je kunt je geloof maar beleven in en binnen de gemeenschap van ook niet-gelovigen, en met eerbied voor die anderen.
Je leeft niet op een eilandje, je leeft in een maatschappij met elkaar.

Ik vertrek hier van uit een Christelijke visie, omdat wij hier binnen het Westerse Europa die achtergrond hebben, maar je kunt en moogt het omzetten naar andere werelddelen met andere geloven, de richtlijnen blijven in feite dezelfde! Geloof is een beleven, of zou het moeten zijn. Beleven is individueel, en kan hoogstens wat richting krijgen. Geen dictaten, geen wetten maar overtuiging van.

Maar ja, ik ben maar een ketter, want ik heb ideeën die niet overeenstemmen met de officiële richtlijnen van een kerk die dreigt te verstikken in haar eigen behoudsgezindheid, haar eigen gevecht voor de Macht...
Kerstfeest...
Het is zo'n mooi verhaal! Een arme duts die ter wereld komt in een oude schuur, tegen de wind beschermt door het dikke lijf van een os. Met als ouders twee arme dutsen, in een vreemde streek, waar ze niemand kennen. Helemaal alleen als allochtonen in een klein dorpje. Bekeken en geschuwd door iedereen... En daar uit groeit dan een wereldgeloof....
Het is op zich al een parabel, ook met een slechte start kun je toch de meet bereiken.
Het is ook een verhaal van vrede, want zie, de geboorte van het kindje verzacht de zeden, en allochtoon of niet, herders komen met wat schapenvelletjes en melk en kaas om hen te steunen vanuit hun eigen armoe...
Een verhaal die ons nu nog raakt...
Hopelijk...

Woont er in uw buurt ook een duts links of rechts ?

tot de volgende ?

de dag dat het licht verdween...

Image via WikipediaKlinkt wat griezelig is het niet ?
Dat is ook wel de bedoeling.
We leven immers niet meer in een democratisch land, zelfs niet meer in de schijndemocratie die we nu al gewoon waren.
Nee, de bewindvoerders van dit land vinden het niet meer nodig om de achterban te raadplegen om draconische wetten uit te vaardigen.
Het licht van de democratie is uit.
Ons rest niets meer dan duisternis of vechten voor het licht, vechten door middel van de schrale wapens die ons gegund zijn. Schraal want die wapens zijn beperkt tot niet meer mee spelen, of anders gezegd: staken.

Schraal omdat je met een staking, hoe dan ook, niet alleen het doelwit treft, maar ook talrijke anderen.
Als de bouwvakarbeider staakt dan is de man die zijn huisje aan het bouwen is, helemaal niet gelukkig...
Als het openbaar vervoer staakt, dan zijn de talrijke pendelaars de dupe
Als een bedrijf staakt dan is op zijn minst de werkgever de pineut, maar ook de klanten van het bedrijf.
Staken is dan ook veeleer een verdedigingswapen dan wel een aanvalswapen. De kleine mens heeft geen wapens, niet in de zin dat hij de machthebber kan aanvallen. Hij kan alleen door niet meer mee te spelen en aldus de economie stil te leggen, de voet dwars zetten en de willekeur hopelijk intomen.

Staken is dan ook de facto een reactie op een actie.

Staken is een oud wapen, al ver voor de ontvoogding van de arbeidersstand werden er links en rechts stakingen georganiseerd. Er is er al eentje beschreven bij de arbeiders aan de grote piramiden in Egypte... Staken is het wapen waarmee de ontvoogding van de arbeidersstand is verwezenlijkt.  Staken is dus uitgegroeid tot een belangrijk maatschappelijk fenomeen.

Weldenkende mensen staken niet graag, maar staken bewust als er geen andere optie is. De andere optie dat is onderhandelen, negotiëren... Pogen tot een overeenkomst te komen die voor alle partijen haalbaar, draagbaar is.
De regering heeft doelbewust die optie ontzegt ! Zij heeft maatregelen genomen waarvan ze wist dat die een enorme impact hebben op de bevolking, zonder die bevolking, de werkende klasse, te raadplegen.

Ons rest geen andere wapen meer dan staken.
Ja, wij zijn er ons met zijn allen van bewust dat het een economisch slechte tijd is, geen tijd om zo maar te staken, maar hoe de tijd ook is, we kunnen en mogen nooit aanvaarden dat men zo maar, zonder onderhandelen maatregelen neemt die ingaan tegen de belangen van de werknemers.
Als we dat aanvaarden, dan zetten we het hek wagenwijd open !
Zelfs zonder de enorme impact van de opgedrongen wetten, zou dit feit al meer dan voldoende reden moeten zijn om ons te verzetten tegen deze manier van ingrijpen in het maatschappelijke bestel.

Iedereen is er zich van bewust dat er maatregelen nodig zijn, maar die maatregelen kunnen niet genomen worden zonder de rechten van alle partijen te eerbiedigen. Deze rechten zijn in de eerste plaats de onderhandeling. Het komen tot overleg, tot een voor iedereen draagbaar geheel.

Regering, jullie hebben jullie klunzigheid al meer dan bewezen door oeverloos te blijven zwetsen vooraleer uiteindelijk toch een regering te vormen, maar nu bewijzen jullie je onkunde nog veel meer, door het volk, jullie kiezers te negeren ! Jullie kiezers verwachten van hun vertegenwoordigers (????) dat ze regeren in het voordeel van de inwoners van dit land. Alle inwoners. Of op zijn minst voor zo veel mogelijk inwoners... en rekening houden met de zwakken, de kleintjes, de toekomst van allen.

De huidige crisis afwentelen op de rug van één stand is niet eerlijk en kan en zal ook nooit worden aanvaard. Dat jullie als eersten de pensioenen aangrijpen is dubbel erg. Gepensioneerden kunnen zelfs niet meer staken, zij hebben zelfs niet meer de macht van het niet meer mee spelen. Gaan jullie straks de zieken en chronisch zieken aanpakken? En de gehandicapten, die kun je ook makkelijk de nek toe wringen. Die kunnen zich ook niet echt weren.

Het pensioen in België is al een van de laagste van heel Europa... En de leeftijd verhogen om op pensioen te gaan ? Het brugpensioen is ingevoerd om plaats te ruimen op de arbeidsmarkt voor de jongeren. Die jongeren zijn nog steeds werkloos, en het langer werken van de ouderen zal dat zeker niet verbeteren. Het probleem zit duidelijk niet daar ! Maar dat is een andere discussie, en ik schreef reeds eerder dat langer werken in werkelijkheid vroeger sterven is, en daar zoeken jullie de besparing ! Een volkerenmoord door ze langer te doen arbeiden !

Besparen op de werkloosheidsuitkeringen ? Ach, we kennen allemaal wel een profiteur, maar die vormen op zich geen reden om allen over dezelfde kam te scheren!  Als één werkloze duidelijk profiteert van het systeem, dan noemen we al vlug dat alle werklozen profiteurs zijn.
Als Jan door het rode licht rijdt en de dood veroorzaakt van een andere weggebruiker, zijn dan alle chauffeurs potentiële roodrijders (doodrijders?) ???? Geen mens die dat denkt, waarom dan wel over die werklozen?
Bovendien is besparen op de werkloosheidsuitkeringen enerzijds een verarming, dus ook een vermindering van de koopkracht, en dus negatief voor de economie.  Het is ook een verschuiving, want wie onder een bepaalde grens van inkomen duikelt zal beroep moeten doen op OCMW, voedselbanken en andere sociale maatregelen... Die op zich ook weer kosten en minder aanleiding geven tot een normale economie dan de werkloosheidsvergoeding.

Wij geloven dat in tijden van crisis er maatregelen moeten genomen worden, maar die maatregelen moet gedragen worden door het geheel van de maatschappij, en men moet zorgen dat ze geen aanleiding geven tot armoede. De armoede in onze maatschappij neemt nu al hand over hand toe. Je moet eens luisteren bij mensen die bij OCMW werken, je moet eens kijken naar de bedelingen van de voedselbanken... Deze armen zijn een last, omdat zij arm zijn, en niet mee spelen in de economie. De oplossing is dan ook in eerste plaats hen inschakelen in het geheel, en zorgen dat zij ook mee spelen in de economie, ook al ware het maar via werkloosheidsuitkeringen...

Staken dus... Heug tegen meug, maar we kunnen niet anders, we mogen niet anders !

tot de volgende ?

Witter dan wit

Image via WikipediaDe wereld ziet er uit als een reclame voor wasproducten... Stralend wit, onder een heel lichte - bijna witte- hemel. De weg ligt er glad bij. We wonen dan ook maar in een onbelangrijke deelgemeente, hé ? Wat doen ze met die massale aankoop van zout ? Opsparen ?
De velden liggen er -naar mijn idee- nu op zijn mooist bij, een dun laagje sneeuw, die netjes in de diepere plaatsen ligt, terwijl je de zwarte strepen ziet waar ooit de maïs stond. Alles ligt er wit bij, met zwarte sporen van de menselijke activiteiten. Een symbool van de vervuiling.
Ik heb zelf al weg zout gestrooid op mijn oprit, zo dat de postbode zijn benen niet zou breken.
In de tuin zitten tientallen mussen aandacht te trekken: de voederautomaat is leeg !!! tjip !

Kortom: 't is nog wel niet officieel winter, maar 't wintert toch maar !

Het enige wat ik heerlijk vind aan die sneeuw ? Het is licht ! De witte massa schijnt de hemel mee op te lichten. Er moet geen licht branden, het is klaar, helder, licht, heerlijk !

Meteen denken we in deze tijd van het jaar ook aan een witte kerst, een zeldzaam fenomeen, die blijft bestaan bij gratie van talrijke liedjes à la "I'm dreaming of a white Christmas..."
Waar je nu ook een winkel binnenstapt, of rondloopt in een winkelstraat klinken de melige kerstliedjes. Geen mens die er bewust naar luistert, maar het schijnt de verkoop te stimuleren.
Ik heb een hekel aan dat opgefokte feestsfeertje... Geen mens die nog denkt aan Vrede, wel aan cadeautjes. Overal pinkelen lichtjes alsof de elektriciteit plots aan het stotteren is geslagen. Iedere keer als ik van Zottegem (academie) kom, zie ik in een winkel drie rechte takken in een vaas staan, aan iedere tak zijn helblauwe pieplampjes gehangen die ieder op zijn tak aan een verschillend tempo pinkelen. Om er een trauma van op te doen. Van mij mag die winkel meteen de prijs van de wansmaak krijgen!

Her en der hangen inbrekers in een rood apenpakje aan gevels weg en weer te zwaaien in de wind, en ik zag zo waar een sneeuwman op een vensterbank, duidelijk zijn kompaan in het rode pak bijstaan bij een inbraakpoging. Schoon.... zucht !

Zouden er nu echt mensen zijn die zich happy voelen door al die zotte dingen? Of is het gewoon meedoen met de massa ? Meedoen met die drang naar Het Feest ?

We leven in een gekke wereld. Als je goed nadenkt, dan stel je vast dat wij door de winkels van het ene feest naar het andere gedreven worden. Geen stille periodes meer, er is altijd wel iets om je kooplust mee aan te wakkeren. Geen moment meer om eens stil te staan...
Ik heb heimwee naar dat oude buurtwinkeltje van vroeger, waar je gewoon vroeg wat je wilde hebben, waarop je precies kreeg, netjes, afgewogen, en niets meer. Geen lichtjes, geen kerstmuziekjes... Hoogstens in een hoekje een kerststalletje met een brandend kaarsje voor... En op de toonbank het obligate negertje met dank u op (of merci...). Waar je elkaar kende, waar men vroeg hoe het nu was met de kleine, waar de mens mens kon en mocht zijn. Waar je nog echt geld uit een echte geldbeugel haalde om te betalen, en waar je je bezit stilaan zaagt minderen naar het einde van de maand toe.
Waar de mensen niet stonden te wachten, maar gezellig stonden te keuvelen tot het hun beurt was.
Kortom, waar iedereen iedereen nog kende, en er altijd wel dingen waren om bij stil te staan.
Waar de doodsberichten op een opvallende plaats werden uitgehangen, om ook een band te houden met de doden.
Waar de laatste nieuwtjes uit de kleine gemeenschap werden besproken
Waar de kleine mens klein mocht zijn en heel groot mocht wezen.
Kortom waar je thuis was
Waar men je bij je naam noemde en niet vroeg naar nummer 37.
Waar men je vroeg of jij niet wist voor wie de endeklokke (de doodsklok) had geluid... Zou hte gedaan zijn met Irmaatje ?
Waar er ook wel eens geroddeld werd
Waar de mensen met elkaar meeleefden
Ik heb heimwee naar mensenmaat
Klein, eigen, waar je thuis waart, waar je wortels diep in de bodem elkaar omstrengelden in één gemeenschap.

Nu gaan we naar de Colruyt of naar de Delhaize waar een onbekend juffertje, duidelijk tegen haar zin, je producten, die je zelf bijeen moest halen, over een scanner schuift en tenslotte zegt: zeventien vijf en veertig alstublieft, dank u wel ... nog een prettige dag op een toon die duidelijk toont dat het een van buiten geleerd en steeds herhaald zinnetje is...
Ik wens ze dan telkens "Voor u ook!", en dan kijken ze even verrast op, want voor de meeste mensen is zij maar een pratend verlengstuk van de kassa.
Nu en dan zie je ze even "oplichten"... Er is een klant bij haar die ze echt kent, en waar je plots weer, heel eventjes, in het kleine buurtwinkeltje van toen staat aan te schuiven.

Ik heb heimwee naar die menselijkheid van toen...
Ach de mensen zijn nu niet beter of slechter, maar het lijkt wel of het nu allemaal individuen zijn, niks geen gemeenschap meer... Allemaal ikjes geen jijtjes meer.
Ik heb heimwee

tot de volgende ?

rotweer en Fibonacci

Image via WikipediaImage via WikipediaVanmorgen wakker geworden van de kletsende regen, en toen ik een uurtje later aan het turnen was, was het afwisselend aan het gieten en aan het sneeuwen... Grote dikke vlokken.
Het blijft uiteraard niet liggen, met al die regenbuien tussendoor. Het is alleen maar vuil smerig weer.

Het is nog niet eens winter... Nog een dag of drie, en dan begint de winter pas officieel. Alhoewel ze ons tegenwoordig met allerlei andere data voor de aanvang van de winter om de oren slaan. Ik hou me maar vast aan 21 december, dat ben ik gewoon, en de anderen die doen maar. De eerste dag van de winter is dan ook de dag waarop de kortste dag en de langste nacht er is... Van dan af komt het licht terug... Oef.

Eigenlijk vind ik daar iets niet logisch aan... De dagen lengen en de kou neemt toe. Je zou denken als er meer zon komt, dan moet het toch verwarmen? Maar blijkbaar heb ik het weer eens niet goed gesnapt. Of er zijn andere krachten aan het werk. Ik weet het niet, ik ga het ook niet opzoeken. Ik moet niet alles weten, er mogen gerust nog pakken onwetendheid over blijven, heb ik nog dingen om mij te verwonderen.
Ik zou niet graag alles weten. Geen vragen meer hebben, geen nieuwsgierigheid... Wellicht dan ook geen fantasie meer, want dan zou het de facto niet kloppen met de vergaarde kennis.
Nee, laat mij maar hele pakken vragen hebben...
En laat er maar een heel deel van zonder oplossing.
Ik heb het gevoel dat mijn kop veel te klein is om alles er in te stoppen, en ik weet nu al zo veel dingen die eigenlijk nutteloze bagage zijn... Dingen waar ik niets mee doe, die er alleen zijn door mijn nieuwsgierigheid. Niet weten is dan ook een vorm om mijn nieuwsgierigheid wat te beteugelen.

Zo heb ik een boek gekocht over de gulden snede... Dat is een van de vele dingen die me intrigeren. Waarom ziet een schilderij, een beeld er beter uit, als het gemaakt is met de principes van de gulden snede ? Als je een foto maakt, en je zet het onderwerp netjes op die gulden snede, dan lijkt het veel mooier, veel beter, veel natuurlijker. Waarom ?
Bijna gelijklopend (niet helemaal exact, maar sterk benaderend) heb je de getallenreeks van Fibonacci... 0,1,1,2,3,5,8,13,21,34,55... telkens de som van de twee voorgaande getallen... De kromming van een slakkenhuis, de plaatsing van de bloemblaadjes, de plaats van de zaadjes bij een zonnebloem... Allemaal volgens die gekke manier van "rekenen"... Waarom ?

Ik hoop in het boek een antwoord te vinden, maar wellicht eindig ik met veel meer vragen dan ik nu reeds heb...
Dat is meestal zo... Hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je niets weet.
Ieder stukje weten roept telkens weer meer vragen op.
Een mens vraagt zich op den duur af of weten wel een antwoord is.

Wat is het toch dat ons steeds doet jagen naar kennis? De vruchten van de boom van kennis ? De Jood die ooit dat boek schreef was blijkbaar ook al tot de ontdekking gekomen dat weten niet alles is, maar niet weten lijkt ook maar niets.  Het doet me op een bepaalde manier denken aan het maken van een kunstwerk, neem een schilderij... Eén van de moeilijkste dingen is het weten wanneer je moet stoppen met schilderen. Op een gegeven moment verbeter je het werk niet meer, maar is iedere toevoeging een verslechtering van het werk. Met weten lijkt het me ook een beetje zo... Je moet weten wanneer je moet stoppen, en daar is het nog veel moeilijker dan bij dat schilderij. Bij het schilderen heb je nog een overzicht, een kijk op je werk, bij weten niet. Net omdat weten vragen blijft oproepen.

De mens is gedoemd te weten, en vooral te weten dat hij niet weet...
Heb je ook al eens staan kijken naar een zwakzinnige, iemand die letterlijk zwak van zinnen is. De meesten van die mensen zien er altijd heel gelukkig uit. Ze leven alleen maar, zonder vragen en zonder halve antwoorden... Het leven is gewoon een opstapeling van momenten, zonder hoogtepunten, zonder diepten...

Maar je ziet ook diep ongelukkige zwakzinnigen, waarom zijn die dan mistroostig ?
Waarom is de ene hond speels en duidelijk content, en de ander sjagrijnig en bijterig ?
Kijk, zelfs daar rijzen vragen...steeds maar weer: vragen, vragen, vragen...
Is het dan verkeerd te denken dat ik niet overal een antwoord moet op hebben?
Dat we echt niet alles moeten weten?
Dat de meester zich toont door de beperking ?
Of is het ons lot steeds te blijven vragen, te blijven zoeken?

Willem Kloos schreef: "Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.", maar dan een God met veel vragen... Goddelijk door het vermogen te denken, menselijk door het niet weten...

tot de volgende ?
(foto van Willem Kloos, en tekening van een rechthoek die de verhouding van de Gulden Snede illustreert)

Ererector KU Leuven vindt celibaat "historische fout" - Onderwijs - De Morgen

Ererector blijkbaar ook al een ketter ????

Ererector KU Leuven vindt celibaat "historische fout" - Onderwijs - De Morgen

de ketter

Zojuist gelezen in de krant: onze pastoor is een ketter, en staat als dusdanig ook vermeld op de website over "Ketters in Vlaanderen". (Je moet maar eens google'n...)
Oef.
Ik heb het al gezegd, wij hebben hier, God zij dank, een goeie pastor...
Waarom is hij ketter benoemd ? Hij vind dat de vrouw gelijkwaardig is aan de man, en dat vrouwen dus ook priester moeten kunnen zijn. Hij heeft gelijk.
Ik ken vrouwen die ik heel wat hoger inschat dan sommige mannen.
Er is geen man zonder de vrouwen, want zij zetten ze op de wereld. Ze zijn dus geen minderwaardig iets, maar een zeer belangrijke schakel in de ketting van het menszijn.
Mij lijkt dat sommige mannen schrik hebben van vrouwen, en ze ten allen prijze als minderwaardig willen doen zien.
Voor mij zijn man en vrouw onafscheidelijk voor het voortbestaan van de mens, en kan het dus niet anders dan twee gelijkwaardige stukken zijn van één geheel. Dat is dan meteen een pleidooi voor het huwen van de priesters. Nah ! Kun je mij ook op die lijst zetten.
Net zoals "de Geuzen"hun naam, vind ik "ketter" een eretitel !

Maar het lijkt er op dat er dus weer mensen zijn die Geloof op een sektaire manier prediken, mensen die denken dat alleen zij het patent hebben op "DE" waarheid, terwijl de enige waarheid Liefde is...

Als er mij al één ding pijn doet in deze hetze, dan is het juist dat men er een hetze van maakt... Dat men de ene mens hoger acht dan de ander (Maar was dat niet hun beginpunt ? Vrouwen minder dan mannen?)...

Ach, ik maak me er niet echt druk om. Ik hou van mensen, en moet dus begrip hebben voor de kleinheid van sommige groten. Maar niettemin doet het me pijn telkens ik mensen zie of hoor die anderen vernederen, aanvallen, minder achten... ze doen mij op een bepaalde manier aan politiekers denken, die ook vooral er op uit zijn aanhangers te kweken en tegenstanders af te maken (gelukkig meestal niet letterlijk).

Ik ben het ook niet steeds eens met de anderen, maar het lijkt mij niet echt een reden om ruzie te gaan liggen maken... Ruzie is een slopende bezigheid, en ik wil liever mijn krachten gebruiken voor plezantere dingen.

Maar als anderen me daarom een ketter vinden, dan is dat mij goed... Ik ga gewoon verder op de ingeslagen weg, in de hoop dat de weg van de minste weerstand, het meehuilen met de wolven, ook uiteindelijk zal leiden tot inzicht en tot Liefde. Gods wegen zijn wonderbaar, maar die van de mensen nog veel wonderbaarlijkerderder... Dus waarom zou haat en hatelijkheden niet uiteindelijk tot inzicht kunnen leiden ? Het lijkt me wel een lange en lastige omweg, maar het is een weg.

Ghandi haalde wellicht ook zijn kracht uit zijn geloof, het Jaïnisme, een leer waar alle leven heilig is, ook het kleinste insectje, ook de mug die je bijt... Zijn weg leidde naar vrijheid voor zijn volk. Zonder geweld, zonder haat, zonder oorlog... Ik weet niet of het Jaïnisme een betere of mindere godsdienst is, maar het leidde Ghandi tot een vreedzame oplossing.

Ik sla de mug die me bijt wel dood, maar voor de rest vind ik zijn manier van denken één van de beste die ik ken. Het ranke riet breekt niet met te buigen voor de wind...
Laat mij dus maar bij de ketters staan, en laat me buigen voor de wind van de sterken, de machthebbers, de bevelhebbers...maar niet breken.

Als ik één ding minder vind aan een Godsdienst, dan is het dat zij denken dat anderen de waarheid niet hebben, en zonder die éne godsdienst niet echt volwaardig mens kunnen zijn. Niet tot zaligheid komen. Hoe deze "zaligheid" ook omschreven wordt in de diverse godsdiensten. Ik heb het al gezegd, iedere godsdienst lijkt me een hulpmiddel, maar iedere godsdienst lijkt me ook verminkt door het feit dat er telkens en telkens weer mensen op staan die het leiderschap over een dienst aan God opeisen, en dit leiderschap vertalen in macht, macht voor zichzelf, macht voor de organisatie.

Godsdienst is geen organisatie, in tegendeel, Gods-dienst is dienst aan God, niet aan een organisatie. Van het ogenblik dat je een deel van je dienst verspilt aan de organisatie doe je God te kort. Dat kan toch niet anders ?

maar ja, ik ben maar een ketter...

tot de volgende ?

boeken boeken boeken...

Image via WikipediaStraks gaan we naar het boekenfestijn in Flanders Expo... Neuzen in duizenden boeken, de droom van iedere bibliofiel, dus ook voor mij.
Het is een jaarlijks terugkerend feest... December is er, dus komt daar ook weer het boekenfestijn...

Ach, de tijd is voorbij dat ik met een volle kar boeken naar huis trok, want ik heb gewoon geen plaats meer, maar niettemin ga ik nu nog steeds neuzen, en veel bewuster selecteren... Ik moet ook maar voor één van de kleinkinderen cadeautjes kopen, de rest ligt hier al klaar, dus ook niet echt meer druk gaan zoeken in die soort boeken. Wat dan wel ?
Ik denk dat ik deze keer mijn aandacht vooral zal toespitsen op keramiek...
Wellicht heb ik daar wel het meest bij te leren... Vooral als het gaat over kleuren ben ik nog steeds een oen.
En hoogstwaarschijnlijk zal ik daar een oen in blijven, want ik heb het niet zo op die felle kleuren. Voor mij moet het beeld op zich spreken. Kleur kan hoogstens hier of daar een accentje leggen op een punt die naar mijn gevoel moet beklemtoond worden, of net om de kleurloosheid van de rest te beklemtonen.
Ik blijf, ook in het keramieken, vooral een beeldhouwer.
Voor mij is het de vorm, het postuur op zich die de aandacht moet trekken. Geen onnodige afleidingen, hoogstens een kleine toets om ergens een klemtoon te leggen, zoals ik nu aan het beeld dat ik aan het maken ben, een halsketting een oorringen zal hangen...

Maar het toepassen is één, het kennen is een ander. Het is niet omdat ik weinig kleur zie in mijn werk, dat ik het niet wil kunnen. Dus ga ik bewust ook wel enkele beelden in kleur maken, om ook die materie te beheersen.

In die richting vind ik heel wat moois terug in raku... een Japanse techniek, waarbij niet alleen de kunde maar ook een beetje toeval een rol speelt. Toeval die je echter wel kunt beïnvloeden, en die dus steeds minder toeval wordt.

Kortom, er ligt nog een hele wereld voor me open.
Bovendien is het kijken naar werken van anderen een voortdurende bron van inspiratie. Je mag echter niet slaafs gaan kopiëren, je moet die werken alleen laten inwerken, om tot een eigen creatie te komen. Een creatie die misschien slechts heel in de verte terug te leiden is naar het "voorbeeld". Dan pas kun je spreken van een eigen verwerking.  Deze manier van verwerken leidt ook tot meer inzicht in de techniek en in het creëren.  En daar moet het net over gaan !

Je kunt de techniek perfect beheersen, maar als je geen eigen scheppingen maakt, dan blijf je hangen aan vakmanschap in plaats van aan kunstenaarschap...

Ik ga afsluiten, straks de auto uithalen en op naar Flanders Expo
neuzen
in
de
boeken
boeken
boeken

tot de volgende ?

eindejaarsvieringen

Image via WikipediaImage via WikipediaWe zijn al de vijftiende december... Ik schrik er wel eventjes van. Het lijkt pas een week geleden dat het nog zomer was, en kijk het jaar is bijna om.
Heb jij dat ook ? Dat gevoel dat de jaren steeds maar vlugger en vlugger gaan ? Vraag jij je dan ook soms af wat er nog zal overblijven voor je kleinkinderen ? Zoef ! en het jaar is voorbij...
Jaja, ik weet het wel, het is maar een gevoelen, het is geen realiteit, het is de projectie van één jaar tegenover de jaren die je al mocht leven... Maar het gevoel blijft er toch.
Het leven lijkt steeds meer in sneltreinvaart te gaan.
Neem nu gisteren. Ik zat zalig te werken in de keramiekklas en zag plots dat het al dik 17 uur was, en dus tijd om te stoppen... Het leek dat ik net begonnen was, dat het sakkeren nog niet eens voorbij was omdat het hoofd van mijn beeld in elkaar was geklapt... Linda zei me dat ik zelf de ramp had veroorzaakt... Je mag de klein van je beeld niet laten uitdrogen, anders kun je er niet aan verder werken, maar je mag het ook niet te nat houden anders breekt het in stukken... Weer iets bijgeleerd. Het was nochtans een mooie kop, en er waren er heel wat die wat naijverig zaten te kijken. Jammer, maar geen ramp, we maken er gewoon een nieuwe. Ik zit nu al weer ter hoogte van de neus.

Het hol opbouwen wordt stilaan een normaal iets voor mij. In het begin had ik er wel wat moeite mee, het vergt een heel andere techniek dan het gewone kleien in de beeldhouwklas. Maar eens je het gewoon bent, gaat het net zo goed. Het is de kwestie om de technische vaardigheid verwerven. En natuurlijk moet je volume-inzicht hebben... Je kunt geen beeld maken als je dat beeld niet van alle kanten voor je ziet, en het ook kunt boetseren. Daar heb ik als beeldhouwer wel een voorsprong.
Ik vergeet gewoon de tijd en waar ik zit als ik bezig ben met een beeld. Ik ben begonnen aan een reeks surrealistische beelden, beelden die niet abstract zijn, integendeel, zeer gebonden aan de normale vormen, maar samengesteld uit elementen die niet logisch bij elkaar horen. Nu ben ik bezig aan een figuur die als lichaam alleen twee borsten heeft, daaruit rijst een lange hals (echt lang!) omhoog, en daar staat dan een vrouwenhoofd op.  Hoe het ding zich ooit verplaatst ???? Geen idee, maar het is kwestie van die onwaarschijnlijkheid een zweem van "normaal" te geven. Dus moet je een logische overgang maken van uit de borsten rechtstreeks naar de hals. Bij de afwerking hoort dan ook nog dat ik de figuur zal sieren met een echte halsketting en oorringen. Daar ik het beeld monochroom okerkleurig zal maken, zullen die blingbling sieraden fel afsteken.
Ondertussen heb ik al een idee voor het volgende beeld... al even absurd of surrealistisch. Ik vind het heerlijk om op die manier eigen figuren te maken. De inspiratie vond ik onder meer bij Johfra, een Nederlands kunstenaar, die schilderijen maakte van dergelijke fantasie-wezens. Ik vind het heerlijk om dat systeem toe te passen in beelden. Het is immers heel anders dan een tekening of een schilderij. Het is wellicht iets makkelijker om je fantasie uit te leven in twee dimensies, dan dit wel uit te werken in drie dimensies. De reden is heel simpel, het is makkelijker een "logica" te tekenen op een plat vlak, dan wel die logica door te trekken in een volume, waar alles moet kloppen in alle richtingen, voor-, zij, achter- en bovenaanzicht... Dan bots je soms op quasi onmogelijkheden, die niet zo makkelijk zijn weer te geven. Ik leer bijvoorbeeld heel veel van Indische godenbeelden, waar figuren bijzitten met talrijke armen (hoe verbind je die logisch aan het lijf ?) en dierenonderdelen (hoe verbind je die aan een menselijk lijf ?)
Ook bij de oude Egyptische godheden vind je dergelijke bizarre figuren. Mijn ideeën zijn dus niet zo nieuw, maar het is wel een terrein waar je nooit de grens bereikt... Je kunt er fantaseren tot in de oneindigheid... en dat is net iets voor mij....

Misschien is het ook wel voor een stuk aan deze nieuwe "uitdaging" gelegen, dat het jaar nu nog sneller lijkt te ijlen naar zijn end ?

Eén troost heb je daarbij, voor mensen die zich vervelen lijkt de tijd stil te staan, dus ik verveel me niet, en dat is alleen maar winst.

Het enige wat me ambeteert  is het feit dat ik steeds meer en meer weer een agenda moet bijhouden... Mijn dagen lijken wel steeds meer en meer overvol. Vanavond weer naar de notaris voor het verlijden van de akte van de verkoop van het huis van wijlen tanteke... Het lijkt wel of tanteke op die manier stukje bij beetje verwijderd wordt... en tot stof en as zult gij wederkeren... Het lijkt me soms of zelfs die stof en as weggeblazen wordt...

Het is bijna 10 uur, en echt klaar is het nog niet... djudedju

tot de volgende ?