Image via WikipediaIk las zo net een blog van een collega blogger, een man die alle heil ziet en vindt in een heel streng en naar mijn gevoel heel eng geloof... Eng, in die zin dat geen redding mogelijk is, dan net door dàt geloof...Ik weet niet of er na dit leven iets is, ik hoop van wel, maar ik lig er niet echt van wakker.
Maar ik heb vooral moeite met zijn invulling van het begrip God, zijn alles omvattende liefde begrenzen met dit geloof of je valt uit de boot, lijkt mij wat in tegenspraak met die allesomvattende liefde die men predikt.
Ach, ik zal wel een ketter zijn, en wellicht landde ik enkele eeuwen terug zeker op de brandstapel, maar hoewel wij het bestaan van een God niet rationeel kunnen omschrijven, kunnen we het tegendeel evenmin. Ik ben vooral gelovig omdat ik het veel aannemelijker vind dat er iets moet zijn dat het ganse ontstaan van het immense heelal en vooral van het leven moet in gang zetten... Wetenschappelijke onderzoeken slagen er wel in om de bouwstenen van het leven te "doen ontstaan" onder labo condities, maar daarin het leven te wekken, dat lukt net niet.
Het leven doen ontstaan lijkt dus helemaal niet zo makkelijk, en het lijkt bijna onmogelijk dat het spontaan is geschied. Maar zelfs al zouden de geleerde bollen er binnen enige tijd toch in slagen om dat leven te doen "spontaan" ontstaan, dan nog lijkt het me dat het "toeval" dat al die condities op het zelfde moment op de zelfde plaats gebeuren in de natuur... Het lijkt me kortom te onwaarschijnlijk om zomaar te gebeuren...
Ook de evolutie van het leven lijkt me niet zo simpel... Het eerste leven zal wellicht een eencellig iets zijn... Maar de meeste levensvormen die wij kennen (die eencelligen zien we niet eens, of je moet speciale apparaten hebben) bestaan uit massa's cellen, die elk op hun plaats een specialisatie hebben, en de een is lever, de ander hart... En toch is het prille begin van dit zoogdier gewoon de samensmelting van twee cellen.
Het lijkt me net allemaal te complex om vanzelf te ontstaan.
En van mij mag men nu al in staat zijn om van stamcellen of lever te maken of hartspier, dan is dat voor mij een bewijs dat je die stamcellen moet "richten"... Een of ander iets geeft het bevel dat die cel lever wordt, en die ander hersenen...
Kortom, ik geloof niet in spontaan, in van zelf... het lijkt me allemaal veel te complex.
En hoe meer we ontrafelen van het leven, hoe meer er te ontrafelen valt.
Nu is men er wiskundig bijna zeker van dat onze wereld, of liever ons wereldbeeld, in meerdere versies bestaat. Kortom er loopt hier ergens in de wereld achter, voor of naast, boven of onder de onze nog een Toon rond, of misschien is hij daar al lang dood en begraven.
Het licht is jaren de ultieme snelheid geweest, rapper kan niet... Tot men onlangs ontdekte dat de neutrino's nog een heleboel sneller gaan dan het licht.
Kortom, hoe meer we weten... hoe minder we weten, of liever hoe meer vragen er rijzen.
Net dat is voor mij de reden waarom ik een God veronderstel. God is immers het antwoord op al die vragen. Misschien is dat een gemakkelijkheidsoplossing, maar het biedt mij in ieder geval een plausibel antwoord. In de vorm waarin ik dat schrijf, zal de lezer voelen dat dit geen echte zekerheid is... Het is echter een antwoord, waar er anders nog geen is, en waar er wellicht ook nooit een antwoord zal zijn. Ik zie het immers niet gebeuren dat de mens ooit de volledige wijsheid en volledige kennis zal bezitten.
Met andere woorden, ik zit op een bepaalde manier veilig met mijn idee dat er een God, een begin van alles, een richtgever moet zijn. In ieder geval veilig voor mijn manier van denken. Dat mijn vriend anders denkt is zijn goed recht, dat een ander helemaal anders denkt is dan weer zijn recht. Ik heb daar geen problemen mee. Wel heb ik problemen met mensen die menen dat ze mij of een ander moeten pogen te overtuigen dat zij het enige juiste antwoord hebben. En vooral dat zij dan ook de enige weg bieden naar de uiteindelijke bestemming. Ik ken dergelijke mensen in enkele divers "geloven, maar ook mensen die je net willen overtuigen van het niet-bestaan van een God, en die net als die gelovige predikanten alles uit de kast halen om je te overtuigen...
Weet je, ik heb MIJN antwoord gevonden. Dat hoeft jouw antwoord niet te zijn.
Ik geloof niet in jouw God of in jouw Niets, ik geloof in mijn invulling van de voor mij zo belangrijke vraag. Punt. Mijn God is geen Liefde, mijn God is Leven en hopelijk ook na de dood, maar is dat niet zo, dan is daar ook niets om bang voor te zijn, want het is dan ook net niets...
Ik geloof ook niet dat geloof noodzakelijk in gemeenschap moet gebeuren. Ik geloof wel dat er nu en dan mensen zijn geweest die "bevlogen" waren van een spirituele ervaring, en die de mens heel wat wijsheid hebben gebracht, elk op zijn of haar manier. Wijsheid in die zin dat ze ons leerden te leven op een goede manier om tot een goed werkende samenleving te komen. Ieder van hen kan ik niet anders dan een grote waarde toekennen, maar ik betreur het enorm dat de volgelingen dan onder elkaar ruzie liggen te maken in plaats van naar de geest, het onderliggende te leven...
Weet je, hoe ouder ik word, hoe minder ik oordeel... Hoe meer ik weet, hoe minder ik me bekwaam voel te oordelen.
Ik denk dat de meeste mensen nog niet tot die geestelijke egalisering zijn gekomen, tot die wijsheid dat ze niet het recht hebben over anderen te oordelen... Om het eens te zeggen met een woord dat is toegeschreven aan een van die schitterend wijze mensen: Ze zien de splinter in het oog van de ander, maar niet de balk in hun eigen oog
tot de volgende ? Het prentje: de troon van God, door Durer... heeft geen gezicht... Daar kan ik me in inleven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten