Kerstavond...

Image via WikipediaEn we gaan hier vanavond stillekes onder ons tweeën voor de TV zitten en vroeg gaan slapen.
't Is gelukkig mijn schuld.
Toen ik trouwde, kwam er een dictaat van thuis uit dat op kerstavond wij thuis verwacht werden. Het ambetante was dat we dat dictaat twee keer kregen: eens van uit mijn thuis en een keer van uit Anny's thuis... Wat we ook deden, we moesten een of ander familietraditie over hoop schoppen. In het vervolg werd dan maar oudejaarsavond gevierd bij Anny's thuis... en ik was weeral de dader.
Toen onze kinderen groot werden heb ik gezworen dat ik dat mijn kinderen/schoonkinderen  niet zou aandoen, en dat we desnoods driekoningen of zoiets zouden vieren om eens allemaal samen te zijn.
Nu vieren we hier dus Kerstdag, niet kerstavond, sinds enkele jaren ten huize van Bart.

Daardoor zitten we dus nu heel stilletjes onder ons tweeën op kerstavond... een avond waarop je gewoonlijk zit te denken op vroeger, op al wie er niet meer zijn, op de tradities van vroeger, op de dingen die er gebeurd zijn...

En meteen valt ons op dat we steeds meer en meer hebben om over terug te denken.
En het moet al een heel mooie film zijn om ons wat langer uit bed te houden. En liefst zonder die vervelende onderbrekingen met reclameblokken. (Heb jij daar ook een groeiende hekel aan ?) (Ik heb zelfs de neiging om dat product uit de reclame zéker niet te kopen, gewoon uit aversie!)

Maar gewoonlijk tonen ze rond deze periode van het jaar films die we al twintig keer konden "bewonderen", en van The sound of music krijg ik diarree.
Trouwens die films zijn letterlijk grijs gedraaid, de kleur is ook niet meer dat.
Kortom, eigenlijk ben ik het eens met Anny, en vind ik deze tijd vervelend.
Wellicht komt dat mede door het feit dat je op zo'n dagen weer meer op Koen denkt. En verdriet is niet feestelijk.

In plaats van al die pinkelende lichtjes willen wij veeleer knus, dicht bij elkaar zitten in het donker, elkaar vasthoudend en stil zwijgend... Ons verdriet heeft geen woorden meer nodig. Het is al zo oud en zo doorleefd dat we wellicht op hetzelfde moment het zelfde denken en voelen.

Hier staat geen boom, alleen het obligate oliepitje bij de foto van Koen. En op de kast staan nog enkele foto's van geliefden die ons ontvallen zijn. Nu en dan staat daar tijdelijk een recent verlies bij... Maar deze hebben niet het statuut van blijvers. Alhoewel er bij zijn die het wel een jaar of meer uithouden. Die kadertjes zijn het domein van Anny.

Hoe ouder je wordt, hoe meer het verleden aan je kleeft. Wellicht omdat we zelf trager bewegen, dan kleeft alles wat makkelijker vast ?
Heel wat dingen die hier staan of hangen hebben meer dan hun eigen waarde, ze hebben de waarde van het verbonden zijn aan bepaalde mensen of gebeurtenissen. We sleuren niet alleen geestelijk souvenirs mee, we hangen en zetten er ook nog eens de kast en de muren mee vol.
Ik vind dat heerlijk. Mensen verdwijnen op die manier niet zo snel uit je leven.
Ik ben geen kerkhofganger, ik vind de mensen hier terug, in mijn eigen huis, in mijn eigen hart.
Deze donkerste tijd van het jaar is het moment bij uitstek om 's avonds weg te dromen...

Dat is voor mij het mooie aan deze tijd, niet het luidruchtige, niet de pinkelende lichtjes, niet die zemerige kerstliedjes... dat stil zitten, zwevend in het verleden... Her - leven.

Ik weet niet of er een leven is na dit leven, maar bij mij zijn ze nog lang niet helemaal weg. Ze zijn er nog, levend in mijn gedachten.
Kerstmis... Aan de Ijzer.
Was dat geen gedicht? In ieder geval was het een tijd waarin de soldaten plots tot het besef kwamen dat die daar in die andere loopgraven ook gewone mensjes waren. Net als zij zelf, door en door koud in deze harde winter vol dood en verderf.
Wanneer komt er eens één moment zonder oorlog op deze aardkloot ?
Kerstmis... het feest van de Vrede die maar niet komt.

Weet je wat, beginnen we maar eens met vrede met onszelf... Dat is alvast een begin

tot de volgende ?