Image via WikipediaIn Oudenaarde komt er nu ook een foetusweide. Eindelijk. Na een tussenkomst van een lid van de liberale fractie.Kijk, ik kan het niet helpen, maar dan zit ik weer te denken...
Was het niet een dame uit de liberale fractie die ooit het wetsvoorstel deed voor de abortuswetgeving, waarbij wijlen koning Boudewijn voor één dag gek werd verklaard omdat hij dat onding niet wilde tekenen.
Maar er is meer aan de hand.
Ik was een fervent tegenstander van die abortuswetgeving. Maar als ik nu diep in mijn binnenste kijk, dan stel ik tot mijn verbijstering vast dat ik helemaal niet meer zo heftig reageer, dat ik bepaalde zaken misschien wel zou kunnen aanvaarden, en heel extreme misschien zelfs goedkeuren. Abortus is een gewoon item geworden, en door de gewenning aan het begrip treedt er dus ook een gewenning op bij mij. Mijn duidelijke lijn van toen, vertoont nu al wat rimpels en plooien.
Of hoe gewenning het geweten wijzigt !
Om het anders te stellen, hoe de veel vrijere opvoeding wellicht op heel wat gebieden veel ruimere interpretaties veroorzaakt, en gewenning aan en halve goedkeuringen van alles en nog wat. Ik zag onlangs een uitzending op de Nederlandse TV waar pedofielen hun ding kwamen verdedigen... Nog eventjes doorduwen en wellicht tilt men ook daar met tijd en boterhammen niet eens zo zwaar meer aan.
Dat alleen doet mij na denken. Over mezelf, over de normen, over de maatschappij.
Terug naar de foetusweide...
Eén van zaken die een intens strijdpunt vormden bij de discussie over de abortuswetgeving, was de vraag wanneer een mens mens wordt, of mens is... Is de mens er vanaf de samensmelting van eicel met zaadcel, of pas vanaf de tijd dat de foetus er ook al enigszins als een piepklein mensje uit ziet?
Ik weet het ook niet, maar ik opteer voor het prilste begin, gewoon omdat ik nog steeds geloof in het recht op leven voor ieder mensenkind, ook al doe ik dat niet meer zo ongenuanceerd als vroeger. Maar ik herinner me dat de voorstanders van de abortus dit mens-zijn van de foetus verwierpen. Volgens hen ben je maar mens als je ook als mens geboren bent. Niet eerder. En sommigen neigen zelfs dat je pas mens wordt tijdens het opgroeien en het integreren in de maatschappij. ( Volgens die theorie zijn de legendarische stichters van Rome, die opgevoed werden door een wolvin, pas héél laat mens geworden !!! (?)....)
Maar nu krijgen we dus die foetusweide, waarbij mensjes die overleden zijn voor of tijdens een premature geboorte, ook kunnen begraven worden, en ook al worden ze niet ingeschreven in de geboorteregisters van de dienst bevolking, ze krijgen toch een naam en een begraafplaats... Ik vind dit prachtig, want de ouders voelen dit verlies heel intens aan. Maar is dit niet een soort erkenning dat wij op zijn minst voelen dat het over een mens gaat ???
Is het niet zo, dat die ouders het aanvoelen als het verlies van een kind ?
... ook al is het nog maar een foetus...
Natuurlijk is gevoelen een slechte raadgever... Of net niet ?
Ik laat het in het midden. Maar voor mij is het een bevestiging dat de abortuswetgeving misschien toch wat lichtvaardig omgaat met het menselijk leven. Niet dat ik een echt antwoord heb maar is het gebrek aan weten al geen reden op zich ? Ik weet niet of een totaal mismaakt en quasi hersendood kind ook een mens is, ik weet niet wat er van dat wezentje net een mens maakt, maar misschien moeten we wel weer een beetje "terug naar de natuur" om het antwoord te vinden? Misschien moeten we eens kijken naar de dieren die niet echt-levensvatbare jongen gewoon het nest uit kieperen. Nee, ik pleit nu niet om de sukkelaars in de vuilnisemmer te gooien, maar moeten we ze kunstmatig in leven blijven houden? Het is een beetje de zelfde discussie als je hebt met mensen die in een eindeloze coma zitten, of die alleen op een kunstmatige manier in leven kunnen worden gehouden, zonder uitzicht op een mogelijk herstel.
We kunnen natuurlijk altijd hopen op een wonder...
Maar doen we die wezentjes die niet op zich zelf kunnen bestaan, zonder allerlei medisch vlieg- en kunstwerk echt plezier met hen in leven te houden, bijna tegen beter weten in... ? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ook bij die vraag weer een eindeloze discussie kan en zou ontstaan over waar de grens ligt...
Om het eens anders te stellen, het is voor de mens van vandaag een veel moeilijker vraag dan voor de mensen van zegge en schrijve een eeuw terug... Een eeuw terug gingen ze gewoon dood. Punt. Geen vragen, alleen verdriet. Nu kunnen we ze in leven houden, en dus doen we dat.
Misschien komt ooit de tijd dat we nog meer weten, dat we ook pijnsignalen van de hersenen kunnen interpreteren, en dat die pijn een richtlijn wordt?
Misschien is dat in leven houden een eerste aanzet om tot medische wonderen te komen?
Misschien...
Misschien...
Ik heb er geen antwoord op, en hoe meer ik er over denk, hoe meer vragen ik heb, en hoe minder antwoorden...
Vandaar, na al die bedenkingen...
abortus ???????????????????????????
ik ben er nog steeds niet echt voor te vinden....
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten