de roosjes in ons bloemstukje

Image via WikipediaAch, het is zomaar een gek verhaal... We hebben in onze hobbykring een bloemstukje gemaakt voor de komende dodenherdenking... Eigenlijk is het een groenstukje, want er zitten amper bloemen in. Hoogstens wat hortensia's (hydrangea) en ook wat bloesems van sedums, maar voor de rest groen, ceder, spar, hulst en dergelijke dingen. Maar toch kwamen er in ieder bloemstukje ook roosjes voor... zelfgemaakte.
We maakten roosjes uit "servietten-papier", witte en gele roosjes, uit wit en geel papier. Nu denk je misschien dat die papieren bloemetjes niet lang zullen meegaan eens ze buiten op het kerkhof prijken, maar niets is minder waar... want we hebben onze roosjes waterbestendig gemaakt.
We namen een dubbelgevouwen strookje papier, rolden het begin op een tandenstokertje (hout), en dan neem je telkens het papier met wat overslag weer op en draait het rond het tandenstokertje, zo, dat je een roosje verkrijgt. Zodra je klaar bent, bind je het vast met een stukje binddraad (metaal), en klaar is kees, je hebt een net roosje op een prikkertje...
Maar nu moeten we dit nog waterbestendig maken, daartoe hebben we een paar dikke witte kaarsen gesmolten, en de roosjes stuk per stuk manueel onder gedompeld in de vloeibare was. Je ziet het papier de was opslorpen! je haalt het roosje er weer uit, schudt het wat af, en laat het afkoelen, vastgeprikt op een stukje oasis of een stukje foam.
Het gekke is, dat de papieren bloemetjes er helemaal niet maar papierig uitzien, nee, ze lijken plots heel echt. Misschien kan deze techniek je ook wel eens van pas komen?
Duur is het niet, en het moeilijkste is wel het maken van de bloemetjes, iets wat zo wat ieder kind wel eens heeft gedaan bij een vakantie op het strand...
Waarom ik nu over zo iets onbenulligs schrijf? Ik kan verdoemme toch niet weer over die politieke oelewappers gaan schrijven hé, ik wil ook niet schrijven over de parachutemoord of iets dergelijks, alhoewel...
Ik heb compassie met de mensen die daar jury moeten zijn... Ik weet wel zeker dat ik in deze omstandigheden, waar geen enkel echt bewijs is, de beschuldigde zou vrij spreken, zelfs al ben ik er misschien van overtuigd dat ze schuldig is... Want, als ze niet heeft bekend, en er zijn geen bewijzen, dan wil ik niet het risico lopen iemand onschuldig op te sluiten!
Stel je voor dat je jaren en jaren opgesloten wordt voor iets wat je niet deed ??? Ik mag er niet op denken, en dus wil ik ook het risico niet lopen iemand iets dergelijks aan te doen.
Het moet trouwens altijd moeilijk zijn om als jury te zetelen! Laat ons nu een duidelijk geval nemen, met nagedichte bewijzen en een bekentenis bovenop, dan nog moet de jury de uiteindelijke strafmaat bepalen... Voel jij je geroepen om te zeggen of iemand nu twintig dan wel dertig, dan wel levenslang moet krijgen? Ikke niet ! Zelfs over een heel erg en wraakroepend iets, neem nu een Dutroux... dan nog denk ik dat ik vol twijfels zou zitten. Hoe erg ook, als een van mijn kinderen iets mispeutert, dan wis ik na een tijdje de schuld uit, mits hij of zij zich dan weer "gedraagt"... Heb ik dan het recht iemand anders kind het recht op vergeving te ontzeggen?
Ik vind dat niet makkelijk! Ik heb al slapeloze nachten gekend over minder zware problemen dat dit.
Och ja, ook ik was in eerste instantie woedend op een Dutroux, en ook ik zou hem in een eerste reflex met een nagel door zijn kl.. aan de muur nagelen, maar dat is wellicht een eerste en normale reactie, veilig vanuit een positie waarbij je toch niets kunt doen... Maar sta er maar eens voor ! Zit maar eens in een jury...
Nee, ik vind oordelen niet makkelijk. Ik ben vijfentwintig jaar rechter geweest in de arbeidsrechtbank, en zelfs daar had ik het soms moeilijk met de uitspraken en met de wet... Want logica en rechtspraak zijn zelfs niet altijd gelijklopend, onafgezien van je gevoel voor maatschappelijke eerlijkheid.
Maar laat ik daar niet over beginnen, want dan kan ik uren vertellen... ook over de vele feiten waar in ik uitspraken mede ondertekende, waar ik niet helemaal achterstond, die met mijn gevoelens helemaal niet strookten, maar wel met de (dode?) letter van de wet...
Het regent weeral, en het is zelfs nu, 9.17 uur in de morgen, nog niet eens echt klaar, en tot overmaat van ramp bespeur ik dat er op mijn linde al blaren staan die bruine tinten vertonen!
De winter komt er aan !
donkere sombere tijden
dodenherdenking
vallende blaren
koud en nat
glad en kil
... en soms heel mooi om zien, pronkend met de schitterende kleuren van het afgestorven blad, of met de witte lijkwade van sneeuw of rijm...
de dood in al zijn pracht. Gek hé ?
of nog...
de dood als basis voor het nieuwe leven...
tot de volgende ?