Image by dhinivh via Flickrhet verlengen van het sterven...
Dit las ik op facebook, wellicht van een op dat moment heel sombere vriend.
Geneeskunde verlengt immers in eerste instantie het leven, maar ergens heeft hij natuurlijk gelijk... Het kan ook zo zijn dat het ultieme stervensuur daardoor én langer én pijnlijker wordt.
Toch ga ik niet zo vlug de geneeskunde veroordelen!
Je moet maar eens kijken naar de gemiddelde levensduur van de Belgen (en bijna van heel Europa) hoe dit de laatste decennia is gestegen, dank zij de vooruitgang van onder meer de geneeskunde.Maar ja, als je ergens een goede vriend of kennis hebt, die werkelijk ligt af te zien, en waarvan men weet dat er niets meer aan te doen is...dan kan geneeskunde wreed lijken. Maar of het dat ook is? We moeten in dat geval de vraag stellen aan de zieke zelf.
En ik ga nu niet de discussie aan over euthanasie. Gewoon, omdat ik daar zelf niet goed aan uit kan. Ik kan me heel goed voorstellen dat de zieke het niet meer aan kan, en verlangt naar de dood, de dood als een vriend die het einde van de pijn betekent. Waar ik niet goed aan uit kan, is dat je vooraf gaat vastleggen dat, als je in dit of dat geval verkeert, men je maar moet doen sterven. Die vraag lijkt mij zo...absurd... Ik heb er geen idee van hoe ik me zou of zal gedragen in die of die omstandigheid, en of ik dan wel de dood zou zien als een vriend, of nog steeds als een onwelkome gast???
Maar anderzijds meen ik dat we niemand nutteloos moeten laten afzien. We vinden het doodnormaal dat we onze hond een terminaal spuitje laten geven, als het beest te veel afziet... En van ons goede vriend of vriendin zouden we die pijn moeten blijven aan zien?
Laat ons dan, als we niet willen of kunnen opteren voor het verlossende spuitje, op zijn minst opteren voor pijnvrij en voor niet langer in leven houden dan nodig is, in de zin dat je in een hopeloos geval de zieke niet willens en wetens moet in leven houden en doen afzien.
Maar heel dat probleem is en blijft hekel.
Ik wens daar maar over te oordelen als het zo ver is, zeker niet op voorhand vast te leggen. Maar nogmaals, dit is gewoon mijn kijk op de zaak, en ik kan me heel goed indenken, als je een geliefde ziet afzien, je op dat moment heel anders kijkt...
Dan wordt de opmerking in mijn facebook plots heel anders.
en heb ik alle begrip
voor dit geval
Vanmorgen was er rommelmarkt in Scheldewindeke... Maar we werden weer eens door het bordje: Werken - omleiding, de mooie natuur ingestuurd, op baantjes waar ik nog nooit eerder was... Enfin, we kwamen toch terecht... op een mooi marktje in de zon... Morgen verwachten we ...alweer... regen... 't is eens wat anders...
Op bijna alle kraampjes lagen er... okkernoten.
Een in memoriam voor mijn notelaar ?
tot de volgende ?
1 opmerking:
Hoi Toon. Nog geen jaar geleden heb ik mijn broer verloren aan kanker. Hij koos voor euthanasie. Het was een vreemde gewaarwording en zeker niet een beslissing die ik voor mezelf zou nemen. Maar wel een beslissing die ik heb gerespecteerd.
Anderzijds maakt mijn vrouw (ze werkt in de zorg) nogal eens mee dat terminaal leven wordt gerekt omdat de familie dat wil.
Ach, sterven, het is niet eenvoudig. Daarom Toon en Anny: blijf voorlopig maar gezond.
Gr. Henk
Een reactie posten