Het crematorium...

Image by OliBac via FlickrKom het maar eens tegen... Je zit daar triest afscheid te nemen van je teerbeminde, als ze doodleuk komen zeggen dat je ze nog wat moogt houden, dood en koud, want mevrouw is te dik, de kist dus te groot, en de deur van het crematorium te klein...
Het gebeurde niet eens ver van hier, weliswaar over de frontière linguistique, maar toch maar op een boogscheut van hier, in Doornik (Tournai!!!)...
Ik weet wel, straks is dat het buitenland, maar voor mij blijft het een stukje van mijn land, met een prachtige oude kerk die je MOET gezien hebben ! (Werelderfgoed !)
Ik denk dat ik, mocht ik iets dergelijks meemaken, wellicht in eerste instantie de neiging zou hebben gehad om te lachen. Een beetje zoals wanneer je iemand zie vallen, dan lach je ook eerst, en pas daarna wordt je bezorgd. Dat lachen is geen leedvermaak, het is een oncontroleerbaar iets, het zit in de mens ingebakken. Een wat absurd iets, een wat onverwacht iets, en voor alle andere reacties heb je een lachreactie, soms voel je jezelf daar naderhand heel belabberd over, want er is niets om te lachen, het is zelfs heel erg, waarom heb ik toch gelachen, ik wou helemaal niet... Dat hebben we allemaal al wel eens meegemaakt. Ik weet niet of het zo sterk is ingebakken als het feit dat je niet kunt niezen met je ogen open, maar toch, het is iets oncontroleerbaars.
Ik ken het crematorium van Doornik niet... Ik weet dus ook niet hoe men daar te werk gaat, maar ik heb (jammer genoeg) al enkele crematoriums gezien... En in enkele er van, neem je afscheid van de afgestorvene, en dan gaat de kist traagjes vooruit, en schuift tussen de gordijntjes door, het crematorium in. Dan kun je koffie gaan drinken, en wachten tot je de as van de overledene terug krijgt in een mooie urn. Als het ook zo is te Doornik, dan moet dat wel extra pijnlijk zijn geweest. Je neemt sereen afscheid, de afscheidswoorden, het gebed zijn gedaan, heel zachtjes speelt nog een muziekje, en de kist schuift zachtjes weg...boem! staat weer stil. Kist te groot...
Daar zit je dan, je hebt net ergens de geestelijke stap van het afscheid gezet, en joep, daar is ze terug. Je kunt nadien het afscheid nog een dunnetjes over doen, in een ander crematorium met een wijdere poort, of misschien dan toch maar op het kerkhof.
Weet je wat ? Ik ga verder afslanken... Ik wil niet dat mijn dik lijf de oorzaak is van bijkomend leed.
djudedju
Afscheid nemen is sowieso al pijnlijk, en je probeert dat zo sereen mogelijk te laten verlopen... Niet dat het verdriet mee schuift met de serene plechtigheid, maar toch is dit een stap in de verwerking. Mag ik dan veronderstellen dat een doorbreken van die sereniteit ook een breuk is in de verwerking? Ik vrees van wel...
Al ware het alleen maar omdat je ergens bij dat gebeuren die kriebel voelde tot lachen... iets wat helemaal niet past in dit kader.
Och, het zal de tijd van het jaar zijn, het vallen van de bladeren, de donkere ochtenden en avonden, die mij weer doen stilstaan bij de dood... Volgend jaar 1 maart is onze Koen al 10 jaar dood, en soms heb ik het gevoel dat het verdriet nog niets is afgenomen... Iedere morgen sta ik in wat zijn kamer was, te turnen, en iedere morgen kijk ik naar zijn foto, en iedere morgen vertoef ik weer bij hem. Niet altijd met dat enorme gevoel van leed, soms ook denkend aan de tijd waarop die foto werd gemaakt... soms denkend aan kleine dingen van toen hij er nog bij was.
En dan denk je aan al die anderen die je reeds verloren hebt op je levensweg, broer, ma,pa, schoonpa en schoonma, nonkels en tantes...neven en nichten... vrienden en goede kennissen... en je hoopt... hoopt... hoopt...
tot de volgende ?