Nee, ik scheer geen gek(ken), ik las het in de krant ! Er zijn speciale veiligheidsmaatregelen voorzien op onze 21° juli, je weet wel die dag dat we met zijn allen thuis zijn, en waar de echte Belgen, alle 10 gaan zwaaien naar de Koninklijke Familie. Nee, het zijn er wel meer, maar het is gek dat we hier helemaal niet zo gek zijn op onze Familie dan men in Nederland is. In Nederland ziet heel het land plots Oranje als het Koninginnedag is, hier zie je amper her en der een Belgische driekleur aan een gewoon huis hangen.
Niet dat we geen Belgen zijn, maar we houden onze gevoelens voor voor de groteevenementen! Zoals wanneer de Belgische balstampers eens tot in de kwartfinale geraken, of er een Belg de Ronde van Frankrijk wint, of zoiets. Met andere woorden we zijn alleen Belgen als het over sport gaat. Nu ja, betaalde sport, de sport van de grote jongens, die zoveel verdienen per keer tegen de bal stampen als wij voor een heel jaar werken.
Wellicht is het een symptoom van het ziek zijn van ons Belgenland, dat er nu geen resultaten meer behaald worden met het Belgische Voetbal? (En dan krijgt altijd de trainer de schuld, net of het hij zelf is die naast de bal trapt in plaats van er op!)
Want ons landje is Chronisch ziek!
In eerste instantie was er een poging geweest van de Franstalige burgerij om het Vlaamse volk te knechten, dan probeerde men het Vlaams weg te krijgen met het onderwijs Franstalig te maken (een gedeponeerd systeem waarmee Frans Vlaanderen omgeturnd werd.), maar er was zoveel protest tegen dat dit feestje lekker niet doorging. Het gevolg was dat overal de Vlaming zich verzette tegen om het even welke Franse invloed... Dus was Wallonië de facto een verderfelijk gebied. Gek eigenlijk, want de Walen hadden op dat moment weinig of niets te zien met de feiten! Het waren veeleer de burgerij, ook in Vlaanderen!, die het plutôt chique vonden om Frans te parleren contre al de meinschen in de blauwe lucht... Er waren zelfs in diverse steden Franstalige liberale burgerlijke kranten, waarvan "La Métropole" in Antwerpen het wellicht het langst uithield.
Nu lijkt het bijna echt tot het verleden te behoren, maar toen ik jonger was, waren er in Gent, Kortrijk en noem maar bijna alle Vlaamse steden op, kernen van Franstalige bourgeois... Vlamingen die Franssprekend waren!
Het toeval wilde dat de zwaartepunten van de Industrie, in die tijd ook in Wallonië lagen, omdat daar de weinige grondstoffen die België rijk was, gevonden werden, en het is altijd goedkoper werken aan de bron dan kilometers er van af... Dus was er ook een verschil in rijkdom tussen Wallonië en Vlaanderen, en dus ook tussen de gewone bevolking van de verschillende landsdelen.
Als je dan weet dat alle wetgevingen in het Frans waren, de rechtbanken in het Frans waren (dank zij de Franstalige burgerij!!!!), en dan weet je dat er in werkelijkheid meer en meer een gevoel van onderdrukking kwam, en dat er steeds meer en meer Vlamingen opkwamen voor hun rechten. De eerste voormannen van de Vlaamse zaak moesten hun zaak verdedigen in het Frans! Want dat was de officiële taal !
En dan is de zware industrie in Wallonië stil gevallen, onder druk van de internationale markt, en plots werden de havens en de textiel veel belangrijker, en verschoof de economische macht richting Vlaanderen, er kwam meer welvaart, dus ook meer onderwijs, ook meer mondigheid, en dus ook meer druk voor de erkenning van het Vlaanderen als landsgedeelte dat Vlaams sprak en schreef !
Gek genoeg was daarmee de zaak niet opgelost, want er bleef nog lang, heel lang een Franstalige burgerij in Vlaanderen hokken, er was en bleef nog lang een onderdrukking van het Vlaams en de haat groeide. Toen in de laatste oorlog een deel vlamingen kozen voor het verkeerde kamp, dan was het hek van de dam, en alle vlamingen waren des sâles Boches...(Ik hoorde dit nog in Haute Auvergne, die in Frankrijk, toen ik babbelde met een Franse Oudstrijder, die als krijgsgevangene door onze contreien getrokken was, men had hem duidelijk verteld dat daar reeds allemaal Boches woonden...) Dat er net zo goed in wallonië zwarten waren, met een Degrelle op kop, dat werd met de mantel der liefde toegedekt, dat waren jammerlijke misleiden, de vlamingen dat waren de slechte...
Maar ik woon nu zowat op de taalgrens, heb verschillende Waalse vrienden, en nooit ofte nooit heb ik die hekel en wrevel bij de gewone Waal kunnen ontdekken! Toen Anny en ik eens een trektocht met de rugzak deden door Wallonië, werden wij overal heel vriendelijk onthaald. Toen we eens een reis wonnen op een jogging in Wallonië, gingen wij met een ganse bus Walen naar Spanje. Nog nooit werden we zo verzorgd, als op die reis! Als we niet met de groep terug waren aan de bus, was het meteen van "Ou sont nos Flamands ?", want wij waren de troetels van heel de bus. De gids wachtte telkens een beetje bij haar uitleg, om mij de kans te geven te vertalen voor Anny... We hebben ons daar werkelijk als koningen gevoeld.
Mij rest dan ook alleen nog de bedenking, dat het - weer eens - de politiekers zijn die de haat in stand houden. De reden is wellicht niet ver te zoeken: als je genoeg verdeeld, dan heb je ook genoeg jobkes om alle politieke vrienden te "installeren"...
Ondertussen ben ik steeds meer en meer Belg, steeds meer en meer ook Vlaming, omdat ik van taal hou, en dus ook van mijn eigen moedertaal, omdat we een eigen aard hebben, omdat het hier goed is om leven... Hier in Vlaanderen, dat stuk België... Hier, vlak bij de taalgrens, in die mooie Vlaamse Ardennen die aan de andere kant van de taalgrens plots "Les précollines" heten...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten