Umberto Eco

"De slinger van Foucault"...
Een werk van niveau. Kortom, een meesterwerk !
Ik heb het zo net gekocht... op de rommelmarkt... voor de prijs van 50 cent, eurocent...
Ik stel me zo voor dat op een mooie zonnige dag, ene meneer Umberto op zijn dooie akkertje kuiert langs de vrolijke kraampjes van een rommelmarkt, en daar het werk waar hij op gezwoegd en gezweet heeft, waar hij opzoekingswerk en referenties heeft uitgeplozen, ziet liggen aan ... 50 cent, 20 van onze oude frankjes, zowat één gulden voor Henk en zijn landgenoten...

Zelf ben ik er uiteraard content mee, ik heb goedkoop een boek, een prachtboek op de kop kunnen tikken, maar ergens wringt er dan altijd iets, diep in mij... Ik heb dat niet voor een gewoon boek, zo eentje van dertien in een dozijn, maar een dergelijk werk, nee, dat doet mij een beetje pijn.
Voor de schrijver.

Het is precies een ontwaarding van een meesterwerk. Ik heb dat ook een beetje met een reproductie van een schilderij of een beeldhouwwerk... Ergens is dat een soort muntontwaarding. Het grote voordeel is natuurlijk dat wij op die manier ook een dergelijk werk in ons gewone werkmensenhuisje kunnen hangen of stellen, maar toch, het is een soort devaluatie van een kunstvoorwerp.

Ik heb dat ook met die nieuwste generatie van kunstbloemen, waar je werkelijk de bloem moet betasten om zeker te zijn dat het geen echte is... Ook dat geeft mij wat huiveringen. Ook dat is een beetje het vulgariseren van een heerlijk mooi iets, een wonder van de natuur, maar dat in een of andere kunststof.

Het heeft natuurlijk voordelen, nu kunnen mensen die maar moeten kijken naar een plant opdat hij zou verslensen, ook een bloem in huis hebben, ook al is het een kunstbloem, met wat geurstoffen op om de mens helemaal te misleiden. Maar het is niet echt. Het is niet dat wonder der natuur, of dat meesterwerk der schilderkunst... het is een nabootsing, nep, fake...

Toch geef ik er zelf ook aan toe, ik heb massa's boeken met reproducties, en kan vol genot daarin ronddwalen, als in mijn privé museum. Ik heb indertijd een reproductie van het werk van Dali, "The Cross of St John of the Cross" cadeau gedaan, om op de schoorsteen te hangen in plaats van de knoertlelijke kruisje dat er voorheen hing. Ik vind dit nog steeds de mooiste verzinnebeelding van de dood van Kristus voor de wereld.... En iedere keer heb ik weer een soort bewondering voor de geestelijke die het heeft aangedurfd om net aan Dali te vragen een Kruisbeeld te schilderen... Ik denk niet dat ik het persoonlijk zou hebben aangedurfd, ik zou bang zijn geweest dat hij met iets zou zijn gekomen waar de goegemeente van gechoqueerd zou zijn...

Maar ik heb het genoegen gehad, in mijn leven reeds heel wat meesterwerken te kunnen bekijken "in natura", de echte originele dingen..., en dan voel je niet alleen bewondering voor het werk, nee dan voel je ook ontzag ! Eerbied !

En dan ben ik blij dat ik een boek met reproducties kan meenemen naar huis, om weer dat gevoel op te roepen, thuis, in mijn zetel.

En het is net als bij de vele beeldjes, de vele fotootjes en wat nog allemaal die hier voor veel afstofwerk zorgt, het is meer, veel meer dan het ding die u, als bezoeker ziet staan of hangen... er hangt iets over, een sfeer van herinnering, van emotie, van piëteit... Jij ziet een kadertjes met een fotootje, ik zie een herinnering aan een vriend, of kennis, en dat kadertje, dat heeft Ghislain nog speciaal voor mij gemaakt... Bij sommige denk ik er zelfs nog bij, hé, dat heeft Koen daar opgehangen, en zie ik dus niet een kadertje, maar een heel verhaal, een heel stuk leven...

Ik denk dat Umberto Eco, telkens hij zijn boek ergens ziet staan of liggen, meer voelt dan alleen "Hé, daar ligt er nog eentje"...

Ik ben gek dat ik daar allemaal op denk, maar het is toch zo ? Een ding kan toch veel meer zijn dan het object ? Heb jij thuis niet ergens zoiets waarvan je zegt: "Dat gaat nooit weg, want dat is een herinnering aan ...".

Vandaag had ik een babbel met iemand die uit zijn huis weg moest, en die op een appartementje is terecht gekomen. Hij sprak er over hoe moeilijk het was om een heleboel van zijn leven weg te gooien, er was op het appartementje geen plaats voor al die kleine dingen des levens...

Enige blogs geleden sprak ik er al over dat je als mens geen huis moet hebben, maar een thuis... Al die dingen maken daar net een thuis van... Zelfs het putje in het plafond, er ooit ingekomen door een wegschietende kurk van een fles schuimwijn... Dat putje hoort daar, het maakt deel uit van het geheel, van thuis.

Ik weet niet of ik onder mijn lezers ook aquariofielen zitten? Ik heb bij toeval iets ontdekt, die ook jou kan gerieven. De vissen hadden enkele planten losgerukt, vallisneria's om precies te zijn (die planten met lintvormige bladeren die je in bijna elk aquarium ziet). In tegenstelling met vroeger, had ik die planten niet meteen weer geplant, maar gewoon laten drijven, waar ze bleven hangen aan een rots die maar net onder water steekt. De eerste keer dat ik het aquarium kuiste, zag ik dat die plantjes zich hadden vastgezet op die rots, en ik besloot ze te laten liggen, ze vormden ideale schuilplaatsen voor de kleine vissenjongen. Ik stelde vast dat die planten een enorme groei kenden, maar vooral dat ze massaal aan het bijkweken waren ! Iedere plant vormde lange uitlopers, en in een periode van enkele maanden had ik vele tiendtallen mooie nieuwe planten ! Nu laat ik steeds enkele planten liggen op de rotsen, en heb zoveel planten dat ik er regelmatig moet wegdoen... Als je de prijs van de planten kent, weet je dat die tip geld waard is !

tot de volgende ?