De grote slierbaan

Ik was eigenlijk al weer glijbaan aan het schrijven, maar 't Vlaamsere woord is slieren, net zoals we niet gingen schaatsen, maar schaverdijnen...
Maar niet alleen de dialecten verwateren tot een gemeensschapssoepje, zelfs het gewone dagdagelijkse Vlaams lijdt onder de druk van radio en TV, die alleen maar Nederlands praten, ze spreken nog amper, ze praten...Klappen doen ze al helemaal niet meer.
Jammer eigenlijk, er is duidelijk iets mis aan het lopen, een heleboel rijkdom wordt zo maar overboord gesmeten.
Ondertussen kruipen de auto's hier voorbij... Het moet wel glad (gleddig) zijn !
En het blijft sneeuwen, geen grote vlokken, maar ze vallen dik. Nu en dan speelt de zotte wind over een stuk dak of een stuk veld, en dan waaien die losse sneeuwvlokjes met zijn allen weer joelend de lucht in. Ik zie de bomen op het eind van het veld voor mijn deur nog amper staan, het lijken nevelige spookbeelden. Van achter mijn raam is het wel schoon om naar te kijken. Om er door te moeten is heel wat anders.

Ik las vanmorgen, op het wc (een favoriete leeshoek), een wetenschappelijke benadering van de liefde... De titel alleen al deed me de wenkbrauwen fronsen, en het bleek dan ook niet over de liefde te gaan, alleen over de aantrekkingskracht tussen man- en vrouwtjesdier... De werking van de hormonen, feromonen, en de onbewuste lichaamstaal, en hoe je die ook bewust kunt toepassen om je eigen ikke seksueel aantrekkelijkerder te maken.. (Let op de overtreffende overtrap)...

Wat me daarbij wel tegenvalt is dat men het verschijnsel hardnekkig liefde blijft noemen... In de meeste gevallen - althans in onze westerse wereld- zal de liefde wel begonnen zijn met dat stukje lichamelijke scheikunde, maar dat kun je hoogstens verliefdheid noemen, aantrekkingskracht tussen de twee seksen... Heeft weinig met Liefde te maken.
Zelfs iemand die de liefde kent, kan nog wel eens die aantrekkingskracht voelen, maar zal het, als zijn liefde groot genoeg is, dat inwendig brandje voor een andere wel blussen zonder dat er iets echt zal gebeuren. Sommigen zullen misschien struikelen, maar heel vlug terug willen keren naar de echte liefde... Liefde is immers zo veel meer dan alleen dat lichamelijke. Datlichamelijke is hoogstens een stuk van de brandstof, maar er is veel, veel meer dan dat in de echte liefde tussen man en vrouw...

Ik vraag mij af of dergelijke artikels en schoolse lessen over dit zuiver lichamelijke verschijnsel, niet mede de oorzaak zijn van het feit dat het in de huidige tijd lijkt of er steeds minder echtparen uitgroeien tot de echte hechte liefde... Ze blijven steken bij dat lichamelijke, en het minste rimpeltje in de relatie is genoeg om er een einde aan te maken... Ik hoorde zelfs dat de normale verliefdheid, ook binnen het huwelijk, maar gemiddeld drie jaar duurt, nadien wordt het een sleur... Het was precies of men van uit de wetenschap aan de mensheid kond deed dat je best niet huwt, maar een driejarig contractje afsluit, waarna je best een nieuwe relatie aangaat, weer voor een jaar of drie...

Er is dus duidelijk, vooral voor de wetenschappers, een gemis aan kennis van Liefde... Zij onderkennen alleen het chemisch verschijnsel van hormonen, en feromonen... want Liefde, dat kun je niet zo maar in een vakje duwen, daar zijn geen tastbare verschijnselen bij...Althans niet tastbaar volgens de wetenschap, maar wel heel voelbaar, tastbaar voor wie het kent, en het geluk heeft er in te mogen en kunnen leven... Maar dat is verkeerd uitgedrukt, want het is veeleer zo dat je de Liefde pas kunt ervaren als je ze weggeeft. Het is geen krijgen, het is ook geen louter geven, het is een geheel van wisselwerking tussen geven en krijgen. Je kunt het niet krijgen als je het niet geeft, en hoe meer je het geeft, hoe meer je ook krijgt...
Liefde is inderdaad een werk-woord !

Het is net zoiets ongrijpbaars als Geluk... Als het het geluk wilt nemen, dan net ben je het kwijt ! Het is er in feite altijd, je moet het alleen aanvaarden in zijn vorm van het ogenblik. Geluk is immers tevreden zijn met je toestand in zijn volle breedte. Tevreden zijn met je toestand, met je ervaringen, met je lot, met je gezondheid, met alles... Hoe ouder je wordt, hoe makkelijker dit wordt, omdat je met vallen en opstaan hebt geleerd dat er geen echte blijvende hoogtepunten zijn, net zomin als echte blijvende dieptepunten... Hoe beter je er in slaagt het leven te aanvaarden in de vorm waar in het op je afkomt, hoe meer je het in tevredenheid kunt ervaren, hoe gelukkiger je bent... Maar ook daar heeft men een heel ander begrip van gemaakt, hier zijn het niet de wetenschappers, niet een of ander hormoon, maar de mens zelf, die geluk ziet als een voortdurend zweven op een hoogtepunt... En niet wilt zien dat, als je eenmaal boven bent op de berg, je alleen nog naar beneden kunt.
Dat is ook Tao, de Weg.
Gewoon aanvaarden. Heb ik pijn, dan is dat maar zo, ik kan me in een hoekje zetten en treuren en kniezen, maar daarmee gaat de pijn niet weg, ik kan een pijnstiller nemen, maar daarmee gaat de ziekte niet weg... dus kan ik de pijn maar beter aanvaarden, en het zijn eigen plekje geven in mijn bestaan... En het liefst een plekje waar ik nooit veel aandacht aan geef, iets waar ik niet vaak kom... Want dat helpt ! Als ik de pijn laat waar hij is, en al mijn aandacht op andere dingen richt, dan ervaar ik de pijn veel minder. Hij is er nog, maar zit in zijn hoekje... Doe er mee zoals de kuisende man in het spotprentje, veeg de pijn onder de voetmat. Het is niet weg, maar je ziet het tenminste niet meer. Ik noem de pijn omdat dat voor mij het item is dat ik het meest onder de mat moet vegen, maar misschien is het voor jou wel heel iets anders... Maar de truuk is hetzelfde, ik heb nog steeds veel verdriet in het verlies van mijn zoon, maar ook daar sta ik niet bij stil, want als ik er bij stil sta, dan wordt het me weer teveel, veel te veel... Vergeten kan ik niet, zal ik niet, maar ik kan wel bewust op andere dingen denken, net zoals met de lichamelijke pijn...
Als je het niet onder de mat vegen wilt noemen, noem het dan sublimeren of geef het nog een andere naam, wat jou best past, als het je maar helpt om het uit het centrum van je wereld te halen, en het naar een stil verloren hoekje te duwen. Dan ben je, met al je pijn, met al je verdriet in staat gelukkig te zijn, volmaakt gelukkig, ik kan het weten, ik ben het !
Och, ik slaag er ook niet steeds in dat met alles te doen, maar hoe meer ik oefen, hoe beter ik het kan... Mijn zwak punt is geduld hebben, maar ook dat gaat stillekens aan beter, omdat ik, als ik mezelf betrap op ongeduld, me bewust verzet er tegen, en de truuk met de mat poog toe te passen... en dat gaat steeds beter en beter !

Jammer dat ik dat niet wist toen ik jonger was...Misschien helpt dit blogje jou wel om vroeger tot een evenwichtig = gelukkig bestaan te komen ! Ik wens het je toe !

tot de volgende ?