Ik heb weer wat zitten lezen en mediteren in de Tao (spreek uit douw)...
Deze keer ging het over onze stress, onze spanningen, ons opjagerij, kortom ons navelstaren, want dat is het in feite! Telkens als wij ons zitten op te jagen, zitten we in feite met ons zelf bezig, verliezen wij het contact met de wereld om ons heen, en hebben alleen nog oog voor de spanning die wij in en voor onszelf creëren...
De schrijver gaf ons de raad om eens op te stijgen, letterlijk mag zelfs, figuurlijk kan ook. Stel je eventjes voor dat je opstijgt met een luchtballon, en een paar honderd meter hoog gaat. Kijk dan eens naar beneden, en zoek in de massa kijkers rustig naar je buur, waarvan je weet dat hij daar ook staat te kijken. Niet makkelijk hé, tenzij hij een heel felle en speciale kleur van jas draagt, heb je weinig kans hem er zo maar uit te pikken. We gaan nog hoger, eventjes in een passagiersvliegtuig... Die dingen vliegen gemeenlijk op zo'n 10.000 m hoogte, je ziet zelf al dat het onbegonnen werk is je buur nog ooit terug te vinden... Het is zelfs al heel moeilijk de stad of het dorp te herkennen waar je woont...
We gaan nog hoger, eventjes mee met Frank De Winne de ruimte in, en we zien de aarde duidelijk als bolvormig. We herkennen duidelijk de werelddelen, zien 's nachts hoeveel elektriciteit wij besteden aan de verlichting van ons gebied, maar dat is alles, je weet dat er mensen zijn, maar je kunt er geen spoor van ontdekken, zelfs de Chinese muur is, in tegenstelling met de fabeltjes er over, niet te onderscheiden... We gaan nog verder, mee met de Voyager of zo, een rondje maken rond Mars. We zien de aarde als een ver bolletje... Helemaal niet duidelijk of daar leven zou zijn of niet...
En vanuit die oneindigheid lijkt het plots zo belachelijk dat jij je daar zat op te jagen in de file...
We moeten dit beeld voor ons ogen houden, het zal ons helpen om veel meer te relativeren, om de dingen te nemen zoals ze zijn... Weet je, als je door je beroep nogal dikwijls in de file zit, kan ik je aanraden zo'n mini-wereldbolletje te kopen, en dit aan je achteruitkijkspiegel te hangen, gewoon, als herinnering aan het feit dat we met heel onze ego, maar nietige stofjes zijn... 't Kan helpen, stofjes in de file... Heb je als kind ooit op de zolder gespeeld ? Als door het dakvenster een streep zonlicht valt, en je verbaasd zit te kijken naar de zwevende stofjes in de baan zonlicht... Eén van die stofjes ben jij...op weg naar je werk...
Ik weet niet of het beeld je aanspreekt, mij wel!. Maar ik was al altijd een van de uitzonderingen die me niet echt druk kon maken in de file... Ik kon er toch niets aan doen, dus moest ik me er ook niet over gaan opjagen.... Ik dacht wel nu en dan aan het feit dat je maar eens in zo'n file moest zitten met op de achterbank je eega in barensnood... Ik denk dat ik dan wel, net als de meeste anderen, me zou zitten opfretten van de zenuween... om het maar eens in het dialect te zeggen... djudedju, blijkbaar ben ik dus ook niet immuun voor de invloed van de haast en de opjagerij... We moeten er maar eens met zijn allen aan werken.
Gisteren is Erwin hier geweest, om te nieuwjaren (een beetje laat, maar dat is niet erg), en we hebben weer een ganse namiddag zitten tateren in het Frans, in het Vlaams en alles door elkaar... Marjorie, de dochter heb ik laten kennis maken met Ubuntu, en toen ze weer bij ons kwam zitten, vroeg ze haar papa om op haar pc ook ubuntu te zetten... Erwin, een man die diploma's heeft op het gebied van hardware én van software, was het idee niet ongenegen... Hij werkt wel met windows, omdat zijn meeste klanten met windows werken, en zijn kennis van die programma's dus nodig is, maar wellicht voelt hij ook wel wat om meer en meer te weten te komen van ubuntu, want het aantal mensen die er mee werkt neem hand over hand toe. Prognoses stellen immers dat tegen 2012 er meer adepten zullen zijn van Linux dan van Windows... Het gratissysteem begint de dure programma's voorbij te steken !
Erwin is een "groene", of liever, een écolo, want hij woont in Wallonië. Maar het is een gezond denkende groen, niet een van die fanatiekers die ons het liefst op een menu van gras zouden doen leven... Hij is een man die wil zoeken naar een systeem van evenwicht, evenwicht die helaas, al heel ver is te zoeken.
Vannacht lag ik daar een beetje over na te denken, en kwam tot de conclusie dat wij, als mensdom, momenteel een beetje het slachtoffer aan het worden zijn van ons eigen succes... We zijn met veel te veel op deze wereld, en leven dan ook nog eens op een aarde-uitputtende manier... Als een andere diersoort een plotse explosie kent in aangroei, dan zie je na een korte tijd een herstelbeweging, er is niet genoeg voedsel, dus sterft een heel pak gewoon van de honger, en het resterende gedeelte groeit dan gezapig weer aan tot een normaal aantal... Het systeem waarop de natuur zijn evenwicht behoudt. Niet leuk, maar wel effectief. Bij de mens gaat dit echter niet meer op, de honger wordt, buiten een paar gebieden in toom gehouden, en de andere middelen tot herstel van het natuurlijk evenwicht, dodelijke ziekten en epidemiën, worden behandeld en overwonnen... en de mensheid groeit steeds meer en meer uit zijn voegen. Wellicht is zelfs oorlogvoeren een "natuurlijk" herstelmiddel, maar ook dat wordt steeds gesofisticeerder, en doodt relatief minder mensen dan vroeger... Bekijk ik de zaken te koel ? Misschien wel, maar ik kijk gewoon naar de andere diersoorten om ons heen... en trek de parallel door...
Ik stel gewoon vast dat we wellicht gewoon al door ons aantal een evenwichts-verstoring vormen.
En weet je, als men in het labo, ratten met teveel in een te kleine oppervlakte laat leven, dan treden er "oorlogen" en karakterstoornissen op, waardoor er plots moordenaars ontstaan en dergelijke. Ook het aantal exemplaren die wij homofiel en/of lesbisch noemen als het over mensen zou gaan, neemt hand over hand toe, ook al in een poging minder jongen voort te brengen en het evenwicht te herstellen...
Mij doet dit allemaal nadenken... Och, ik voel me niet in staat daar geleerde conclusies uit te trekken, maar toch... Het wijst allemaal in de richting dat wij gewoon als diersoort te veel succes hebben om nog binnen het "evenwicht" te vallen...
Maar ja, wij achten onszelf geen dier, ook al zijn we dat fysiek wel ! We denken dat we van een betere soort stof gemaakt zijn, maar biologisch gezien is dat niet waar, wij zijn gewoon een schakeltje in het geheel, meer niet. Misschien moeten we inderdaad onszelf maar eens gaan evalueren vanop die grote hoogte, om te beseffen dat wij ook maar één van die stofjes zijn in de zonnebaan van het dakvenster ?
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten