Summertime and the coton is high...
't Kan niet op ! weeral zon ! Heaven, I'm in heaven !
En we gaan vissen ! In de donkvijver.
Vanmorgen was het wel wat vroeg...anders sta ik nu nog voor mijn lavabo, om mijn aanminnig gelaat weer in de dagplooi te duwen. Nu zit ik al weer te bloggen. Ik moet toch eens een nederlandswoord vinden voor dat lelijke bloggen, klinkt zo log... Ik moet natuurlijk niet de Fransen naäpen die van email couriel maakten, maar toch... Heeft er iemand een ideetje?
Ik dacht onder meer al aan elektronisch gemijmer, maar dat is veel te lang...'t Moet kort en krachtig zijn, en zeggen wat ik doe... Help me aub....
(Moet ik niet schrijven ajb? We kennen elkaar nu toch al een tijdje, en onder vrienden mogen we toch jijen en jouwen ?)
Ik zit momenteel wat in een luie periode... Ik raak maar niet terug aan de slag in mijn hobby's, ik zit wat te dromen aan mijne pc, of in een boek, zit wat te sudokuen of te kruiswoordraadselen, en me te ergeren aan dat telkens brilwisselen. Het is niet de inspiratie die me ontbreekt, ik heb een paar mooie ideeën op papier gezet (want tekenen doe ik wel nog) om in ivoor of been te werken. Ik heb ook twee werken die er half afgewerkt bij liggen, en die me niet meer aanspreken... Ik denk dat ik om te beginnen zal moeten beslissen die twee dingen weg te leggen... en de ervaring heeft me geleerd dat ik die dan ooit nog eens in handen krijg, en beslis ze af te werken... en dan lukt dat zonder moeite. Blijkbaar zit er in een kunstenaarsziel nu en dan een rare kronkel. Maar dat zul je allang wel gedacht hebben bij het lezen van mijn "kroniek van het grootvaderlijk denken"...
Ik las...tussen haakjes... dat wellicht een kunstenaar anders ziet dan de gewone sterveling. Dit zeg ik niet, dat schijnt min of meer de overtuiging te zijn van de wetenschappers. Als de gewone mens naar een tafel kijkt, dan ziet hij een tafel, als een kunstenaar naar een tafel kijkt, dan ziet hij veeleer de volledige tafel, met al zijn verhoudingen, zijn tierlantijntjes, en hoe je dat kunt tekenen op een plat vlak en toch de drie dimensies suggereren...
Als dat klopt, dan heb ik hier al heel wat papier vuil gemaakt in de hoop je te leren kijken naar kunst, het te leren doorgronden van de kunst... als je het niet eens kunt zien, dan is mijn schrijfselen hopeloos... Maar ik kan dat echt niet geloven... Ik geloof immers niet dat je als kunstenaar geboren wordt ! Ook kunst is een verworvenheid, moet je leren! 't Kan best zijn dat de een wat meer getalenteerd is dan de ander, maar dat is slechts een miniem verschil... als die "getalenteerde" zijn talent niet gebruikt, dan zal hij nooit ontdekken dat hij het had, en als de minder getalenteerde zich echt toelegt op de kunst, dan zal hij veel getalenteerden die zich niet beijveren, maar gewoon laten drijven, overklassen !
Dat mijn kinderen allemaal "talent" lijken te hebben, ligt volgens mij veeleer aan het feit dat hier in ons gezin, dit heel erg gestimuleerd wordt, en dat de tekeningen en schilderijen van de kinderen hemelhoog geprezen worden, en opbouwend benaderd !
Ik las (ik lees veel te veel) dat zelfs wiskunde en dergelijke op die manier kunnen "ingeprent" worden. Daar ben ik dan als opvoeder schromelijk te kort geschoten! Maar weet je, ik geloof het ! Ik ben er van overtuigd dat wij onze kinderen op die manier veel beter kunnen helpen en "opbouwen" in de richting die we belangrijk vinden ! Mocht ik mogen herbeginnen, dan zou ik dit willen uitproberen, en iedere prestatie van de kinderen hemelhoog prijzen en positief opbouwend benaderen... Misschien zouden wij dan voor de eerste keer ook wiskundigen treffen in ons gezin.
Mocht... (wensdroom)...mocht, een jong stel, die net droomt van kinderen dit lezen, dit toepassen, dan weet ik dat zij in ieder geval mensen zouden opkweken met veel minder complexen, en dat alleen al zou hen een stuk helpen om beter te presteren !
Wij zijn als mensen altijd te veel geneigd negatief te werken ! Wij zien een kind thuiskomen met een rapport van 5 op 10, en zijn geneigd te reclameren, in plaats van samen te kijken wat er juist was, en waarom de andere dingen dan verkeerd waren... Wij zien altijd de halflege fles in plaats van de halfvolle... Moesten wij meer de tijd en de moeite nemen om het kind te helpen zelf de oplossing te vinden van wat hij verkeerd deed, en hem dan daarvoor prijzen, dan zouden wij wellicht betere resultaten krijgen bij hem, en vooral moed en meer inzicht... Maar nee, wij maken van ons oren dat hij zijn best niet heeft gedaan !
Eén ding heb ik nooit gedaan ! Eén positief ding ! Ik heb nooit op het einde van het schooljaar op basis van hun puntenkaart zitten zagen en jeremiaden ! Ik vroeg hen telkens of zij echt hun best hadden gedaan, eerlijk voor henzelf te zijn, en dan eerlijk te antwoorden of ze echt hun best gedaan hadden... Was het antwoord een eerlijk ja, dan was ik tevreden, waren zij niet echt tevreden van zichzelf, dan ik ook niet, en dan vroeg ik wat ze daaraan zouden doen. Ik ga uit van het standpunt dat iemand met 80% van de punten er misschien wel 95 moest gehaald hebben had hij ook maar een beetje zijn best gedaan, terwijl iemand met 60% echt zijn devoren had gedaan, en alle lof verdiende ! Waarom ik dat deed ? Omdat ik van me zelf verdomd goed weet dat steeds door lagere leerjaren rolde, zonder ook maar een inspanning te doen, en nooit heb leren studeren... ik had toch altijd een goede uitslag...tot ik in het hoger kwam, en plots niet meer genoeg had aan mijn geheugen, en schromelijk door de mand viel, gewoon omdat ik nooit had leren studeren... Ik moest het zeker gekund hebben, had ik ook maar een beetje gewerkt...maar ik had dat nooit geleerd. Het geluk heeft mij gediend dat ik dan toch aan de job raakte waarvoor ik oorspronkelijk wilde studeren... en op die tijd had ik al lang geleerd dat het leven geen glijbaan is naar beneden, maar een lastige berg om te beklimmen, en kon ik het ook aan. Dat is ook wat ik wil zeggen met getalenteerd, als je die mensen niet stimuleert om dan toch nog echt er aan te werken, dan is de kans groot dat het talent er nooit uitkomt. Ik heb geluk nodig gehad om er te komen, en het geluk dat ik tegen dan wel had leren werken en me inzetten... en het niet weer te verspelen...
Denk niet dat dit een verwijt is aan mijn ouders, dat zij mij slecht hebben opgevangen of zo, wij doen het allemaal, wij zijn allemaal opgegroeid in een sfeer van prestatiecijfertjes... we kijken niet naar de inspanning, we kijken naar het resultaat. En dat is het verkeerde. Nu weet en besef ik dat, maar ook te laat om het toe te passen op mijn kinderen. Ik heb misschien een klein beetje ervan aangevoeld, maar niet genoeg om hen niet alleen te beoordelen naar het werk, maar vooral niet genoeg om hen voortdurend voor ieder vooruitgang te prijzen en te stimuleren... En ook nu nog, met de ervaring en de kennis van de jaren, vergelijken wij kinderen eerder op hun resultaat dan naar hun inzet...
We zullen het wel nooit leren.
We leven nu eenmaal in een prestatiegerichte maatschappij...
Ik was blij dat in ZDF (de duitse tv) men de volledige openingsceremonie toonde van de opening der para-olympic's... Daar komen mensen bijeen die veel meer doen en gedaan hebben dan die grote atleten van de "echte" olympische spelen ! Daar komen mensen die zichzelf overwonnen hebben ! Daar zie je mensen lopen die lopen omdat ze graag willen lopen, en die er alles aan hebben gedaan om te kunnen lopen ! Mensen die het niet het belangrijkste vinden om te winnen, maar veel belangrijker om de vreugde van het lopen en om samen te lopen met mensen zoals zij !
Mensen die geen dikke sponsorcontracten krijgen, maar gewoon gelukkig zijn met de overwinning op zichzelf !
Eigenlijk zouden die olympische spelen ALLE aandacht moeten krijgen, en die andere zouden ergens in dat verdomhoekje moeten zitten waarin de tv-zenders en de pers nu die para-olympics steken... Zij zijn de echte overwinnaars ! Zij hebben veel meer overwonnen dan de meesten van ons ooit zullen kunnen !
En als we kijken naar die mensen, kijk dan niet naar hun handicap, maar kijk naar de prestatie die ze doen ondanks die handicap !
En denk aan die duizenden anderen, die dagdagelijks zichzelf moeten overwinnen om door te gaan! Die zelfs niet eens op die para-olympics geraken, maar die iedere dag weer de kracht opbrengen om te ademen, om te leven, om eigenlijk veel meer te doen dan ze kunnen... Denk aan de mens die het opbrengt om met de mond te schilderen, omdat de rest verlamd is, denk aan die schrijver die letter per letter aantikt van uit een spastische beweging, denk aan al die mensen die voor ons een les betekenen...
Hou dit voor ogen, en gebruik dit denkbeeld om je kinderen op te voeden in een positieve sfeer, waarin je hen voortdurend stimuleert om meer te doen dan gewoon te kuieren door het leven.
Ik ga stoppen, op den duur ga ik bedillerig klinken, maar denk er maar eens over na... En creëer in je kinderen of kleinkinderen de talenten die er van nature niet eens echt zaten, en maak er volwaardige mensen van, iets wat wij nog nooit hebben kunnen bereiken...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten