impact

Gisteren ontving ik een onverwacht emailtje...
Met het vriendelijk verzoek of ze een van mijn blogs mochten publiceren...
Ik heb het wel drie keer gelezen, dan ben ik het bewuste blogje nog eens gaan opzoeken, en stelde vast dat het dat blogje over racisme betrof...
Dan ben ik eens gaan kijken naar de website die mijn blog wou overnemen.
Je ziet, ik was een voorzichtig manneke...
Maar na alles gecheckt en dubbelgecheckt te hebben, kon ik geen graten zien in noch de vraag noch de bestemming...
Dus voel ik mij nu alleen nog verrekt hovaardig !
'k Weet het, 't is niet schoon van mij, maar toch voel ik mij een beetje ijdel, geflatteerd dat mijn schrijfsels blijkbaar niet alleen de aandacht trekken van onbekenden, maar dat die dat stukje ook goed vinden, zo goed dat ze het willen opnemen...
Uit pure ijdelheid heb ik nu al zeker vijf keer gesurfd naar de bewuste website, maar vond tot op heden nog steeds mijn blogje niet terug... djudedju...
Natuurlijk is het feit dat ze er aandacht voor hebben al heel wat, maar het zou mijn ijdelheid nog veel meer strelen als ik het er zie staan.
Mocht je ook eens lust hebben om te zien: www.medium4you.be
een echt belgische site, tweetalig en van oorsprong uit La douce France afkomstig...'t Kan niet Belgischerder...

Ik heb je al gewezen op dat tellerke naast mijne blog, daar kan ik niet alleen zien hoeveel mensen er naar mijn blog komen zien, maar van de meesten kan ik ook zien waarnaar ze kijken... Maar ik heb daar nooit veel bijgedachten bij gehad... Als ik zie dat er iemand tijdens het zoeken naar "karper" op mijn blog is terecht gekomen, denk ik " ah een visser"... Veel verder denk ik er niet over na, maar blijkbaar zijn er dus ook andere bezoekers aan mijn blog...Mensen die op basis van bepaalde onderwerpen gaan kijken of er niet ergens iets interessants is, iets wat zij kunnen gebruiken.
Ik kreeg al eens eerder een vraagje van Luc (courgette) of hij een van mijn dichtwerkjes mocht gebruiken in één van zijn schrijfsels, en ik heb daar uiteraard, in naam van de vriendschap helemaal niets tegen, maar de vraag die ik nu kreeg gaat duidelijk iets verder, en wijst er op dat er dus mensen zijn die bewust zoeken naar items die hen van pas kunnen komen.
Ik heb daar niets tegen, als ik niet wou dat mensen het lazen, zou ik het immers ook niet schrijven, maar toch... je denkt je publiek min of meer te kennen...
Je hebt mensen die de blog lezen omdat ze mij kennen, je hebt er die er ooit eens bij toeval op gesukkeld zijn, en die blijven lezen, omdat ze de stijl en de benadering wel leuk vinden, en er zijn er die op zoek zijn naar een of ander woord (karper) en zo per toeval ook op mijn blog belanden. Uiteraard is er ook nog de staatsveiligheid die wellicht al enkele keren mijn blog bekeken heeft, en het misschien wel regelmatig doet, omdat ik enerzijds soms over onderwerpen schrijf die zij rekenen tot de "verdachte of mogelijk verdachte onderwerpen" en anderzijds omdat ik wellicht nog steeds op de lijst van de staatsgevaarlijke mensen sta, omdat ik nog steeds op de loonlijst sta van de vakbond... en ieder personeelslid van de vakbond staat op die lijst. (Echt waar !)
Nu schrikt mij dat niet af, en het weerhoud er mij niet van mijn gedacht te zeggen. Wel hou ik er uiteraard rekening mee dat het gelezen wordt, dus zou ik hier geen terroristische neigingen gaan exposeren, mocht ik die al hebben, je weet immers dat je je lezers wel even tegen de haren in moogt wrijven, maar dat je ze niet moogt afschrikken - of in het geval van de staatsveiligheid ze niet doen denken dat je echt gevaarlijk bent... Zelfs niet als je het zou willen doen voor de lol. In die middens kennen ze weinig lol. Moet een mens allemaal mee rekening houden.
Maar ik had er dus geen vermoeden van dat er ook zoekers waren naar bruikbare teksten.
Nu weet ik dat dus wel.
Maar wees niet bang, oh gij klein kuddeke, ik zal mijn schrijfstijl niet veranderen...

Hier naast mij, in mijn boekenkast staan al sinds jaar en dag twee (lege) stenen jeneverkruiken, van het merk St.-Pol. Ze worden bewaard, omdat er naast de gewone tekst ook de naam van de drinkebroer op vermeld staat. Je kunt blijkbaar bij die jeneverstoker de kruik laten maken met de naam er op aan wie je het kleinood schenkt. Die stenen kruiken zijn dus niet alleen mooi, ze zijn ook persoonlijk. Eén er van was van Koen, een fles van 40°, de andere kreeg ik ooit cadeau en het is er een van 49°... Ik weet nog precies van waar die flessen komen, Koen kreeg die als nieuwjaarsgeschenk van zijn werkgever Delmulle Danilith, en ik kreeg hem ooit ten geschenke van Herman, een vriend die ik gemaakt heb via mijn beroep.
De tekst op die fles is mooi...
"Het was op ene avondstonde daat sint Pol slapen begonde. Hi was anxtelic onghesont, hi ware erger dan een hont. Daer hi lach ende sliep een heiligh inghel an hem riep, so dat sint Pol ontbrac bi den den woerden die dinghel sprac. Hi seide staet op, o Heilich man, ende drinct een sloc uuttezer can. So dede sint Pol haestelike ende sodatti ni onghesont meer en was."
Gestooct ter enighen titel van: en dan mijn naam... Ik heb niet de indruk dat ik er veel gesonder van ben geworden...
Maar lekker was het wel, en het is een van die vele souvenirs een een mens zijn leven stofferen. Wellicht is dat één van de redenen, wellicht dé reden, dat ik zo moeilijk dingen kan wegwerpen. Aan alles wat ik vastneem zit wel een of andere herinnering vast.
Voor mij staat er hier een koperen ornamentje met twee uiltjes... gekocht op de rommelmarkt. Dan zeg je, daar zit dan toch geen speciale herinnering aan vast? Oh toch wel ! Luc (courgette) zag het staan, en vertelde dat de dame die bij hen werkt op het bureel te Gent, uiltjes verzamelt. Ik ken die dame, vraag me niet haar naam, die weet ik niet, maar we hebben nu en dan wat zitten praten in de middagpauze, en zo, via die uiltjes hoort zij ook tot mijn herinneringen.. . herinneringen waar ze zonder die uiltjes wellicht allang zou verdwenen zijn.
Je ziet, zelfs onrechtstreeks zijn het soms geheugensteuntjes aan een mens, een feit of een gedachtenis... Boven hangen kadertjes met aquarels van een al lang overleden collega, tekeningen van een afrikaanse kunstenaar die ik kreeg van de weduwe van een andere collega, als herinnering aan hem, houtsneden van Tor, eigenlijk van zijn broer, maar Tor schonk ze mij... en zo kan ik bij ieder voorwerp die ik zie wegdromen in een eindeloze galerij van herinneringen. Als ik in mijn bed lig en naar het plafond kijk, dan denk ik aan Koen die de plafondtegels er op bevestigde, kijk ik beneden naar het plafond, dan denk ik aan Marcel die ze kwam helpen in orde brengen...Kijk ik naar mijn boekenkast dan denk ik aan Ronny die ze hier terplaatse kwam maken... en zo voort en zo voort...ieder ding is verbonden met iets of iemand...
Hoe ik daarbij kom ? Heb je gisteravond op tv ook die mensen gezien die plots, van het ene moment op het andere, hun woning, met al hun hebben en houden, moesten verlaten, omdat door de metrowerken hun woning plots op instorten stond ???
Ik hoop voor hen dat ze nog hun dingen kunnen recupereren, anders is het precies of er worden door een ruwe hand een heel pak bladzijden uit hun levensboek weggescheurd...
Ik mag er niet aan denken...
Oh, ik weet wel, het waren jonge mensen, en die denken nog niet zo veel terug als een oude zak zoals ik, maar ooit - als 't god belieft - komt voor hen ook die tijd, en dan zullen ze die bladzijden missen, dan zullen er hele stukken zijn die ze zich slechts heel zelden zullen kunnen te binnen brengen, gewoon omdat die geheugensteuntjes weg zijn...
Stel je voor dat ik hier zou moeten zitten bloggen, zonder die onuitputtelijke schat aan herinneringen... Hoe smallekes zou mijn bron dan zijn...
Wedden dat ik veel minder lezers zou hebben ?
Wedden dat ik wellicht niet eens noch de lust, noch de behoefte zou hebben om te schrijvelen?
Ik zou heel wat gemist hebben... en misschien jij ook een beetje ?

tot de volgende ?
ps: mijn spellingscontrole slaat vandaag weer eens tilt....