Spartacus

Het boek...
Heel anders dan de film, die ons een heel idealistisch beeld bood van een held, terwijl het boek, gebaseerd op de echte geschiedenis (weliswaar verteld door de overwinnaars) een veel triestiger verhaal vertelt. Maar het is ook veel waarschijnlijker dat het zo, en niet zoals in de film is verteld, gebeurd is. Het klinkt alleszins veel realistischer. Ik was een beetje met tegenzin aan het boek begonnen, omdat ik het verhaal meende te kennen, maar men zou een veel mooiere film, veel pakkender kunnen maken van het echte verhaal.
Het echte leven heeft heel weinig voeling met de Hollywoodscribenten.
De voortdurende moeilijkheden om het zooitje ongeregeld toch te doen samenwerken, lukt lang niet altijd, en het is ook dat die uiteindelijk leidt tot het einde van de slavenopstand. Wellicht - zo stellen geschiedkundigen- had Spartacus Rome op de knieën kunnen dwingen, maar zijn doel lag daar niet, zijn enige betrachting was het scheppen van een rijk waarin geen slaven en geen bazen waren... Dat utopische beeld was rechtstreeks de aanleiding van de uiteindelijke val, mede door zijn steeds weer te grote vertrouwen in de medemensen.

Het was toen al zo, en nu nog steeds, dat goede bedoelingen misbruikt worden door anderen. Het lijkt wel ingebakken in de species Mens, dat ze gedwongen zijn elkaar naar de kroon te steken.
Jammer.

Iedereen droomt van een goede wereld, en niemand zet zich er werkelijk voor in. In ieder menselijk streven lijkt wel een dubbele bodem te zitten. Al ware het maar in het bewijzen dat hij/zij de meest altruïstische is, en daar pront op gaat. Zelfs degene die lijkt gewoon zijn weg te gaan, zonder zich met anderen te moeien, of andere te schaden, wil en kan niet verdragen dat er een ander op zijn weg zit... Het lijkt wel of wij voortkomen uit een soort van dieren die bestond uit eenzame jagers, die besloten heeft dat samenwerking meer jachtresultaten heeft, maar steeds iedere kans grijpt om tussendoor weer solo te jagen.

Is de mens in se een einzelgänger ? Niet helemaal, het lijkt er meer op dat hij als eerste doel heeft ergens de meerdere te zijn. Waarom zijn wij zo ? Waarom kunnen wij niet tevreden zijn met ons plaatsje onder de zon? Waarom moeten wij steeds iets verder, iets hoger ? Waarom leren we dat aan onze kinderen van kleins af aan ? Zou het in andere landen, met een godsdienst zoals de Hindoes, met hun ondergaan van het geschonken leven in de hoop op een beter toekomend leven, anders zijn ? Zouden ze daar minder streber zijn dan wij hier ? En is dat systeem beter voor de mens ? In onze ogen wellicht niet, maar welk recht hebben wij om te oordelen over de manier van leven van een ander, buiten precies het feit dat wij ons dat recht steeds weer aanmeten ? Geen wonder dat wij kolonisatoren waren ! En kijk eens wat wij hebben achtergelaten ! Hier in België zitten er al die zeggen dat het hier nooit ofte nooit zal gaan, omdat wij een kunstmatig samenraapsel zijn tot één natie omgevormd...Wat moeten wij dan stellen van al onze voormalige kolonies ? Je ziet in alle die landen dat ze samengesteld zijn uit diverse etnische groepen, over de kunstmatige grenzen heen en er binnen... En wij zitten dan belerend met het vingertje te zwaaien over de "stammentwisten" !
Is het eigenlijk nodig landen te hebben ?
Oh ja, nu wel, in het bestel waarin wij nu vastgeroest leven, kan men zelfs niet dromen van het niet bestaan van een organisatie als een land... Wij leven in een systeem die ons met handen en voeten bindt aan die formule, wij hebben van de vrijheden die het ons biedt, meteen onze gevangenis gemaakt. Wij hebben een redelijk degelijk pensioenstelsel opgebouwd, en dat gaf ons de mogelijkheid om de zorg voor de ouderen aan de kant te schuiven. Wij hebben zelfs de opvoeding van onze kinderen uit handen gegeven, en de uren dat ze niet in school zitten worden ze opgevangen in instellingen die daarvoor werden geschapen.
Wij hebben onze wortels doorgehakt, en leven nu bij gratie van de staat die ons onderhoud... en die staat kan dat dank zij de buitengewone inspanningen van zij die nog productief zijn. Die productiviteit is er door de beloning in koopkracht en materiële welvaart die een surrogaat moet zijn voor de knusse warmte en liefde in een gezin.
Oh ja, de negertjes in hun hutjes in stamverband voor de komst van de "beschavende" blanken, hadden veel minder, maar hadden zij ook niet veel meer ? Nog eens, vergeet je manier van kijken die je aangeleerd werd, kijk met de ogen van de mensen daar... Kijk eens wat er nu gebeurd, nu wij die stammen en dorpjes vernietigd hebben, hen dwongen te werken in fabrieken en steden, hen dwongen te leven op een manier die zij niet of nog niet echt kennen als de hunne. Wij hebben hen niet alleen de voordelen van de beschaving gebracht, in tegendeel, wij hebben hen vooral al de uitwassen gebracht !
En we kunnen de situatie niet terugdraaien, en in die landen zullen ze nog jaren twisten hebben met andere etnische groepen, omdat zij gedwongen worden samen te leven terwijl ze zo verschillend zijn, of omdat ze door een lijn op een blanke landkaart in twee verschillende landen moeten leven (of in drie, of vier... denk eens aan de Koerden)
Wij hadden geen enkel recht onze manier van leven aan hen op te dringen, en zelfs nu nog dwingen we hen in de levenswijze die niet de hunne is.
Pas als ze hier komen wonen, stellen we met schrik vast hoe verschillend ze zijn, en roepen er velen dat ze hier niet horen, dat ze zich niet aanpassen aan onze levensstijl...
Eigenlijk is het wat ironisch, ware het niet zo triest...
Ooit las ik een sciencefiction verhaal... Plots was er van op de aarde een naderend ruimteschip opgemerkt, en zodra de afstand het toeliet was er contact tussen de aarde en het ruimteschip. Vriendelijk contact. Bleek zelfs dat het ook wezens waren die oorspronkelijk van onze aarde afkomstig waren en heel blij waren hun thuiswereld eens te kunnen bezoeken, na al die eeuwen en eeuwen dat ze er weg waren...
De radioberichten over en weer waren niet meer te tellen, er werd van alles en nog wat gepraat. Tot plots een van de ruimtevaarders zei, met een hart als een koekebrood, dat ze heel goed nieuws hadden, dat ze de ziekte die hen bijna verdeeld had hadden kunnen overwinnen ! Ze waren er in geslaagd om eindelijk de mensen die leden aan die lelijke witte huid te genezen en hen weer mooi zwart te laten zijn ...

Het zou allemaal zo schoon kunnen zijn, zo heerlijk, zo paradijselijk, maar zolang wij het ook niet gunnen aan onze buur, kunnen we er zelf niet in !

Om nog maar eens de taal van de ecologisten te gebruiken, we moeten het in evenwicht houden! En dat kan alleen maar mits respect voor de anderen... alle anderen...

tot de volgende ?