Hoe kom ik nu in hemelsnaam aan dat liedje van Donovan ? Dat is podomme iets uit mijn jeugdjaren, uit mijn "publiciteitsjaren"... Ik zie hem nog zo op tv, op het grote podium, een klein frele mannetje op zijn hurken gezeten, met een gitaar, en rond zijn nek een ijzertje die een mondmuziekske voor zijn mond hield, zodat hij kon gitaar spelen én mondharmonika op hetzelfde ogenblik...tussendoor zong hij dan het melige liedje green 's the color...
Vanmorgen was het weer één van die dagen dat Veerle om 6 uur in de morgen moest gaan werken. Dus iets voor 6 uur loopt dan de wekker af aan Anny's kant, ik hoor naast mij gewroet en gezucht, hoor de wekker opnemen (de klank verandert iets) en dan het gekrab van haar vingers die zoeken naar het uitknopje... Wekker terug op zijn plaats, Anny uit bed, de voordeur gaan ontsluiten en het rolluik optrekken, terug de trap op gestommeld en terug naast mij in het warme bed...Wat zoeken om haar "warme nestje" terug te vinden en twee, drie minuten later hoort ze de auto van Veerle stoppen. Terug uit bed, de twee kapoenen in hun klaarstaande bedjes gedopt, vlug nog enkele woorden gewisseld met Veerle en hop, weer de trap op en weer het bed in.
Ondertussen heb ik het lampje naast mijn bed aangemaakt, en lig te lezen in Camera Obscura. "Oei, ben je ook wakker?" Nee, dat zijn gedachten... ik lees altijd slapende.
Wat later zowat twintig na, moest ik naar het toilet (eens je wakker bent voel je dat, waar juist voorheen nog niets te voelen was) en daar las ik (in een ander boekwerk) over de villa van keizer Hadrianus in Tivoli... Ondertussen trokken alle slaapnevels op, en zat ik klaar wakker. Ik verdomde het om terug in het bed te stappen, en begon mijn tanden te poetsen en mezelf te wassen, en ging dan mijn kleren aan trekken. Ik vroeg Anny of ze een kopje koffie aan bed wou, maar ze had er geen lust in...
Bobbie kwam met me mee naar beneden, maar Sloeber verkoos in zijn warme mand te blijven liggen bij zijn vrouwtje. Het klinkt gek, maar Bobbie is mijn hond, en Sloeber die van mama. Als een van de honden niet luistert, dan moet "de" baas van de hond even het commando overnemen en dan lukt het wel. Gekke beesten.
En hier zit ik dan al van voor 8 uur te bloggen... met tranende ogen... Hopelijk zijn mijn brillen morgen gereed, en is dat leed ook weeral geleden.
Het is gek, in het begin had ik alleen tranende ogen tegen het avonduur, nu sta ik er al mee op. De dokter zei dat dit normaal was, dat het kwam van de vermoeidheid van mijn ogen. Daar mijn bril niet meer goed is, moeten mijn ogen zich voortdurend inspannen om toch de dingen te zien, en dat is vermoeiend voor de ogen...vandaar... Het is wel een kostelijke rekening ! Twee brillen (monturen en glazen) en dan ook nog nieuwe glazen in mijn zonnebril...
Dat is een luxe die ik niet meer zou willen missen, een zonnebril op sterkte ! En het gekke is dat ik die veel meer op prijs stel in de winter dan in de zomer ! Als bestuurder van een wagen ken je wel het verschrikkelijk ambetante gevoel van de laagzittende zon, die in je ogen priemt en je het zicht ontneemt. Als je van tien ongevallen "wagen onder de trein" de reden nagaat, zijn er 8 van de zon die het signaal onzichtbaar maakte... Dan pas apprecieer je dat zonnebrilletje op sterkte ! Natuurlijk gebruik ik het op een zomerse zonnedag ook wel, maar het nut is veel groter in onze lange winterperiode, als de zon laag zit en je verblind.
Bovendien, veel kostte dat brilletje niet, het was een aanbieding, voor 50 euro had je de bril met de glazen ! Je betaalt bijna evenveel voor een gewone zonnebril, een ding waar brildragers niets kunnen doen, en die opzetbrilletjes zijn ook niet je dat.
Ondertussen is Anny hier ook al beneden... en zit nu een kopje koffie te genieten.
Ondertussen zie ik niet ver, en ook niet dicht...verdomd vervelend. Bij het lezen moet ik de heel kleine lettertjes vermijden, anders zit ik daar te pieren met uitgestrekte armen, om vast te stellen dat ik ze nog niet zie, en me te ergeren dat het wellicht juist daar was dat het interessantste te lezen was... Gaat het over wat verder zien, dan zit ik wederom met halfdichtgeknepen ogen te turen (precies of je ziet beter met die frons op je voorhoofd en je ogen op smalle spleetjes !) en na enkele ogenblikken zit ik dan al weer mijn tranen af te vegen en te vloeken op het branderige gevoel in mijn ogen... Ik denk dan aan mijn vader die al zijn liefhebberijeen zag sneuvelen door het feit dat de ziekte ook zijn zicht had aangetast. en zucht.
Op internet zwerft er een film rond van een goed anderhalf uur lang, over de grote ontkenning, of de grote leugen, zoals je het maar wilt vertalen. Het is een montage van allerlei verklaringen van piloten, luchtvaartsdeskundigen, voormalige leden van de geheime diensten en noem maar op, en ook diverse astronauten met inbegrip van enkele van degenen die ooit op de maan liepen...allen leggen verklaringen af over het feit dat er wel degelijk buitenaardsen zijn rondom ons, dat er zelfs op de maan zitten, dat er constructies te zien zijn op de maan en op mars die duidelijk niet van natuurlijke oorsprong kunnen zijn en noem maar op... Als je dat filmpje beluistert, dan begin je toch te geloven dat er inderdaad dingen zijn... Op een ander filmpje heeft iemand zich geamuseerd om alle mogelijke en onmogelijke beelden en schilderijen, van in de prehistorie tot nu, te onderzoeken op de aanwezigheid van ufo-achtige dingen... en je kunt er niet aan uit, van in de prehistorie tot heden zijn er altijd wel schilders, tekenaars, beeldhouwers geweest die vliegende schotels hebben afgebeeld, astronauten, en andere rare dingen die we niet echt kunnen plaatsen als we niet in ufo's geloven... Een derde heeft, à la façon de Von Däniken, zich geamuseerd om in alle oude geschriften (inclusief de godsdienst gerelateerde) te zoeken naar teksten die plots veel duidelijker worden als je wel geloofd in ufo's...
Wij hebben, in gezelschap van een viertal anderen zelf eens een ufo gezien, waarvan ik niet durf te zeggen of het een tot nog toe nog steeds onbekend oorlogstuig van amerikanen of zo zou zijn, of toch een vliegend ding uit een andere wereld... Ik was in ieder geval blij dat we met een groepje waren, anders zou ik het wellicht niet aan iedereen durven vertellen, maar nu heb ik getuigen.
Dat er in het heelal nog leven is, dat is iets waaraan ik zelfs niet eens twijfel! Het zou uiterst eigenaardig zijn dat in dat enorme heelal, met al die sterrenstelsels en al die planeten, er geen ander leven zou zijn... Waar ik wel moeite mee heb, is de enorme afstanden. De dichtstbijzijnde sterren zitten al op lichtjaren... Wie en hoe zou men dergelijke afstanden kunnen overbruggen om hier een beetje te komen kijken naar wat die aardlingen allemaal uitspoken... Als ze er inderdaad zijn, dan moeten ze noodzakelijk over technieken beschikken die op een of andere manier of de tijd ombuigen, of sneller gaan dan de tijd. Theoretisch moet dat mogelijk zijn, we weten nu al dat op een snelheid die het licht benadert, er zich bizarre verschijnselen voordoen, die we niet (nog niet) kunnen beheersen. Maar er is niets dat ons zegt dat onze natuur-"wetten", ook de hunne zijn. Ik maak een simpele vergelijking, wij kunnen geen ultraviolet licht zien, sommige dieren kunnen dat wel. Wij zijn geneigd de grenzen die de ons bekende wezens hebben ook als werkelijke grenzen te zien, en vergeten gemakshalve dat, zelfs in die kleine groep van ons bekende wezens, er afwijkingen zijn. Jarenlang dachten we dat er geen leven mogelijk was in kokend water, maar ondertussen hebben we die mening moeten bijstellen, idem voor wat extreme koude betreft.
Wij zijn beperkt in ons denken, gewoon door de beperkingen van onze natuur... Met andere woorden, als we over een totaal andere natuur spreken, dan zullen daar ongetwijfeld ook andere natuurwetten heersen. Ook nu nog hoor je onze geleerden debiteren dat er geen leven mogelijk is zonder... en dan vergeten ze dat ze alleen kunnen voortgaan op de gegevens van onze soorten van leven. Het lijkt wel zeker dat in ons systeem alle leven voortkomt uit dezelfde eerste primitieve cel...via ontelbare delingen en ontelbare mutaties... maar uit één soort van beestje ! Uiteraard hebben wij dan allemaal een bestaan binnen een beperkt aantal mogelijkheden! Als die eerste cel op een totaal andere manier was ontstaan, hadden we nu wellicht een totaal ander soort leven gehad.
De kans dat het leven op een andere verre planeet uit een zelfde soort oercel is ontstaan lijkt mij miniem... En toch, als je mag voortgaan op alle beschrijvingen die we hebben, zowel in de vom van tekeningen, schilderijen, beelden of geschriften, lijken alle "buitenaardsen" die er al gezien zijn, op een of andere manier "menselijk". Bizar !
Bovendien lijken heel wat geschriften - vooral god-gerelateerde teksten, er op te wijzen dat die buitenaardsen minstens gedeeltelijk aan de basis van het godsbegrip liggen, en sommige teksten lijken ons heel sterk te wijzen op ingrepen op de dna vanuit die wezens naar ons toe.
Kortom alles lijkt er steeds meer en meer op dat er inderdaad buitenaardsen zijn, maar dat ze op een of andere manier aan ons verwant zijn...
Als dat zo is, dan moeten we er wellicht ook niet meer van verwachten dan wat wij nu kunnen verwachten van het mensdom, met klemtoon op dom...
Er is zoveel en zo bizar te vinden op en rond onze aardkloot... Weet je dat er zijn die zeggen dat wij de vierde mensensoort zijn ? Dat er dus al drie andere beschavingen voor ons zijn geweest ? Dat de reuzen uit de bijbel er echt waren, en dat er zelfs sporen van teruggevonden zijn ? Je kunt de foto's daarvan ook terugvinden op internet...
Hoe heerlijk is het te surfen op dat wereldwijde web, en rond te struinen door wat je niet eens kunt onderscheiden als echt of fake... Is het fantasie, dan is het heerlijk knap in elkaar gefantaseerd, is het echt, dan zijn er onmetelijk veel onbekende dingen om ons heen... en in beide gevallen kunnen we heerlijk zwerven door die vreemde werelden... kunnen we buiten onze eigen verbeelding treden en nog een stap verder en nog verder zetten in het bizarre en misschien toch echte... Heerlijk is dat !
Het internet is als een poort tot de geesten van de mensheid ! Je kunt er afdalen in de diepste duisternis van de menselijke geest en opstijgen tot etherische hoogten van "goddelijke" inspiratie, en tussendoor op allerlei platforms eens afstappen en rondkuieren (het heerlijke verticale luieren) kortom, een wereld die alleen begrensd is door je eigen bevattingsvermogen.
Ick jonne mi daarin, ick jonne mi daaran !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten