Vandaag kreeg ik het 2.783° mailtje (min of meer Eerwaarde Vader) over de vriendschapsweek, die duurt nu al wéééken. Maar ja, misschien heerst er wel zo'n grote nood aan echte vrienden, dat iedereen maar blijft mailen en mailen over die vriendschapsweek.
Gewoonlijk zijn het heel mooie en vooral heel lieve en zoeterige mailtjes, --echte noodkreten ?--
Ik denk dat het véél beter zou zijn eens je messenger of skype aan te zetten en te praten met elkaar, echt contact maken, ingaan op de woorden van de ander, op de noden, maar ook en vooral op de aanbiedingen van vriendschap.
Het moet pijnlijk zijn een deur open te zetten voor iemand, en dat die dan "boenk !" de deur dichtstampt wordt tegen je façade.
Soms zien we niet eens de opengezette deur, zijn we niet attent genoeg, is het voor ons niet het juiste ogenblik, hebben we niet de tijd, roept er juist iemand, belt er iemand...
Denk je niet dat die bel niet belangrijker is dan die roep om vriendschap ? Wellicht kunnen we beide doen.
Ik heb mezelf al ontelbare keren verweten toendertijd niet de tijd genomen te hebben om op ziekenbezoek te gaan, om op bezoek te gaan waar iemand gestorven was, en ik denk dikwijls bij mezelf, dat ik nu, nu ik zelf thuis zit, te laat ondervind hoe erg dat is...Nochthans, ik heb geen excuses, ik heb het thuis gezien ! Ik heb gezien hoe weinig mensen er nog regelmatig eens langs kwamen bij mijn zieke vader...Ik had beter moeten weten, moeten doen...Maar ja, dat werk ging altijd voor, ik moest alles regelen voor "mijn" mensen, net alsof die zieken geen mensen meer waren.
En toch ben ik -onverdiend- nog rijk, heb ik nog echte vrienden.
Maar ja, vrienden, dat verdien je niet, dat krijg je, dat geef je. Een andere optie is er niet !
Ik hoop dat ik ook voor anderen, ook al was er maar één, een echte vriend mag zijn...Dat er iemand is die zich op een of ander punt gerust(er) voelt omdat ik er ben.
Ik doe mijn best. . .
Ik weet niet waar je pc staat, maar ik zit aan het raam...Zie je ook de botten dikken ? Zie ook de eerste bloempjes ?
Gisteren heb ik (voorzichtig) een klein wandelingetje gedaan, en ik heb stil gestaan bij een dotje bloeiende kleine hoefblad.
Prachtige gele zonnetjes, een hele bundel, nog schier zonder blaadjes, op een stukje van de onvruchtbaarste grond.
Is het niet prachtig, dat juist op de onvruchtbaarste grond een der eerste bloempjes staan ? En weet dan dat het ook in de geneeskunde, ook nu nog, héél belangrijke plantjes zijn.
Je aandacht is dus niet onverdiend, ook al zijn het kleine bloempjes, op een brakke grond.
een mooi symbool niet ?
à demain ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten