Geboorte

Ik kreeg van Eddy (mijn buur) de vraag om een glas te graveren voor een geboorte.
Ik ga straks even zoeken op internet om een afbeelding te vinden die kan dienen als inspiratie, ook de naam en de geboortedatum moet ik op de gewenste grootte en lettertype opmaken en afdrukken, en dan graveren maar...
Gelukkig heb ik nog een champagneglaasje in voorraad staan, maar ik zal op de rommelmarkten eens moeten uitkijken om mijn voorraad aan glazen weer aan te vullen.
Eigenlijk was ik bezig aan een tekening van de geuzentempel te Horebeke, om dit dan in pyrografie om te zetten.
Ik heb nu al zo veel tekeningen in pyrografie dat ik toch wel eens zal moeten nagaan of ik niet eens kan (en mag) exposeren...
Feitelijk is het een beetje gek, als pijnpatiënt is het bezig zijn op zichzelf al een therapie, maar als wat doe je dan met al die resultaten van je bezigheidstherapie... ?... En zeggen dat het beoefenen van een passende hobby werkelijk helpt om de pijn te verdringen, en dus minder pijnstillers te moeten nemen, en dus besparend is voor de sociale zekerheid.
Maar ja, ik begrijp het wel, een winstgevende hobby toelaten, zou inderdaad aanleiding kunnen geven tot misbruiken. En ik kan wel beweren dat ik niet de bedoeling heb geld te verdienen, alleen wat recupereren van de onkosten, wie (en hoe) kan men zoiets controleren ?
Ik stapel dus maar pyrografische kunstwerken op, en geef er nu en dan eentje cadeau aan goede vrienden. Idem met die glasgravures, ook daarvoor vraag ik niets, en evenmin voor de sieraden uit been.
Maar weet je wel hoeveel het basismateriaal allemaal kost ?
Ik weet wel, iedere hobby kost geld, vroeger ging ik lopen, en de speciale kledij en schoenen kostten ook geld.
En ik zou het vééééééél erger vinden geen hobby meer te hebben, dan het beseffen dat het wel iets kost.
Ik denk dan dikwijls aan ons pa, die had drie hobby's: gaan vissen, zijn postzegelsverzameling en boeken lezen... Toen hij ziek werd, werd ook zijn zicht aangetast, en vissen en postzegels werden direct onmogelijk, en lezen veel vermoeiender dan ooit. Ik weet dat ik dus niet mag klagen, ik heb nog een pak dingen die mij resten. Bovendien voel ik mij niet ziek, ik heb geen koorts, moet niet overgeven, ik heb alleen maar pijn, pijn die mij verhinderd lang te staan, lang te zitten, lang te liggen - ik moet steeds mijn houding kunnen veranderen om de stijgende pijn te minderen of minstens op een draagbaar niveau te houden.
Ik kan geen uren aan een stuk bezig zijn aan iets, maar ook al doe ik het met stukjes en beetjes, het gaat...en dat is wat telt. Kan ik niet meer verder, omdat de pijn te erg wordt, dan doe ik iets anders, waar bij ik een andere houding kan aannemen, en dan gaat dat weer voor een tijdje, ik trek dus mijn plan om mijn hobby's te kunnen doen, en ik blijf godzijdank bezig !
Ik kan véél niet, maar ik heb het geluk dat er nog zoveel is dat ik wel kan doen !

Gô, ik zit eigenlijk nog aan de zonnekant van 't leven !

tot morgen ?