Terwijl mijn computer aan het opstarten was, zat ik naar mijn handen te kijken, en zoals tegenwoordig altijd, denk ik dan aan ons moeder zaliger.
Ik zie haar handen nog zo voor mijn ogen, met die fijne rimpeltjes en plooitjes, die zowat de indruk gaven van heel oud, heel fijn perkament.
Nu zijn mijn handen ook zo...
Nu maken ook mijn handen de indruk heel teer te zijn, amper bedekt.
Laatst sprak ik er met Anny over, en haar reactie was: "Jij ook, denk jij dan ook aan Ma ?"...Ook haar handen verkeren in dat stadium...
We worden stillekens oud, ik zie bij Anny haar kaken wat hangen, net zoals dat bij haar moeder was, en wellicht ziet zij ook bij mij dezelfde tekens van ...verval ?...rijpheid...?stillekens schuiven ?...
Oh, denk niet dat we hier dan zitten te treuren, in tegendeel, we zijn dankbaar dat we nog steeds samen zijn, en van de kleine dingen genieten. Veel van de grote genoegens zijn ons ontnomen, een kind verloren, lichamelijke aftakeling, ziekte, pijn vullen de grote gaten van ons leven nu, maar tussen die grote rotsblokken zit nog steeds fijn warm, zacht zand en dat schuurt zo zacht en zoetjes de harde hoeken van die rotsblokken af, tot een knus stil en rustig bestaan.
We genieten van elk moment met de kinderen, de kleinkinderen, we krijgen onder ons voeten dat we veel te mild zijn tegenover de kleinkinderen, en dan denken we glimlachend aan onze ouders en hun houding tegenover onze kinderen...en hoe zalig zij het wel vonden bij Oma, bij Pépée...
Het lijkt een eindeloze cirkel, jawel, een cirkel, want de scherpe hoeken zijn afgesleten, totaal afgesleten.
Straks bel ik nog even naar Bart...Hopelijk niet te veel pijn gehad in zijn enkel.
Tot morgen ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten