Gisterenvoormiddag ben ik naar de kapper geweest, dus heb ik weer last gehad van één van mijn vele kompleksen...Soms denk ik dat ik een vat vol kompleksen ben.
Neem bijvoorbeeld de lengte van mijn haar. Dat is iedere keer een punt van discussie. Ik heb het gevoel dat mijn haar véél te lang is, en Anny vindt het nog helemaal niet nodig om mijn haren te laten knippen.
Hoe dat komt ? Dat is mijn tweede komplex in verband met haarknippen: Indertijd, in mijn apejaren begonnen Elvis en de Beatles met hun wat langere haren furore te maken, en al mijn klasgenoten lieten (of poogden) hun haar wat langer te laten groeien.
Bij moeder Goderis was dat noppes, en luisteren, of 't is razzebuzze af. En zo heb ik nu nog altijd de schrik van lange haren...Wellicht is mijn lange baard een symptoom van innerlijk verzet ?
Maar mijn complex om naar de kapper te gaan heb ik eigenlijk te danken aan mijn oudste zus. Ik weet zeker dat mijn nek NOOIT goed genoeg gewassen is, ik hoor haar nu nog roepen "Ma, Toone heeft weer zijn nekke niet gewassen!" Ook als ik mijn nek wel gewassen had, was na een blik van ons moeder, steeds het verdict: "Allee, gaan wassen, en goed hé, anders kom ik zelf!"
Dus ben ik overtuigd dat ik al heel mijn leven rondloop met een vuile nek, Dus was ik, voor het naar de kapper gaan, mijn nek nog veel intenser dan anders.
Ik heb nog nooit een woord of een verdachte blik bij de kapper vastgesteld, en ik kijk pertangs héél goed toe.
Zusters, en zeker als ze ouder zijn, en onvoldoende in de hoek kunnen geduwd worden, zijn nefast voor opgroeiende jongens. Ik was dan ook gelukkig dat in mijn gezin de jongens de oudsten waren. Zo heb ik hun alvast een heel pak problemen voor de toekomst bespaard.
Ik zie mijn zuster graag, maar laat haar nooit achter mij staan, niet omdat dames voorrang hebben, maar omdat ze niet naar mijn nek zou kunnen kijken.
Enfin, mijn haar is weer af, ik moet er weer een tijdje niet meer van wakker liggen...
Tot de volgende sessie ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten