Als je nu naar de bomen kijkt? Zie je dan ook met weemoed al die bladeren ziek worden, sterven en vallen?
Denk je dan ook aan dat gedicht van Guido Gezelle "... Hoe zeere vallen ze, de zieke zomerblaren..."
Of ben jij ook van die jongere generatie die niets meer heeft met die gedichten?
Niets meer heeft met stilstaan bij de natuur en de gang van het leven er in?
Ik pijnig mijn hersenen om me te herinneren hoe ik naar die dingen keek toen ik nog een pak jonger was, toen ik nog gezond was en niet gekluisterd aan mijn stoel...
Maar ik kan het me niet herinneren.
Heb jij dat ook ?
Herinner jij je nog hoe je 10 jaar geleden de herfst hebt ervaren?
Was je blij dat de noten er weer waren, ging je wandelen in het bos, schoppen in de samen gewaaide blaren ? Rook je met diepe ademteugen de milde geur van de rottende blaren in het bos?
Ging je hurken bij die mooie paddenstoel - rood met witte stippen - en keek je steels of je niet ergens kabouter Spillebeen zag wippen?
Of had jij ook dat wee gevoel dat gepaard gaat met het sterven, het sterven der natuur ?
Ik vermoed dat het ouder worden, en mijn ziekte, heel wat te maken hebben met dat weeë gevoel dat herfst en winter me ieder jaar weer geven. Waarschijnlijk had ik vroeger veel minder tijd om naar buiten te kijken en te pogen met alle krachten van mijn gedachten de blaren aan de boom te houden. Waarschijnlijk ergerde ik me gewoon aan het vroeg donker zijn, en hoe ambetant dat was om te rijden met de auto.
Waarschijnlijk vond ik die blaren gevaarlijk op de weg, dingen die de remafstand schromelijk kunnen beperken, en dan al die fietsers die niet beseffen hoe onzichtbaar ze zijn zonder een degelijk achterlicht.
En de winter zal me vooral geërgerd hebben als er sneeuw of ijzel was, en het werken er gevaarlijker door werd... En de zondag met de kinderen naar de bossen of naar die dreef in Etikhove waar al die notelaars staan (Staan ze er nu nog ?), om noten te rapen, en bruine vingers te krijgen die je in geen week weer netjes krijgt... Vertelde je aan de kinderen hoe je met die bolsters bister kunt maken, om meubels te kleuren... Raapte je ook beukennootjes, en leerde hen hoe lekker die piepkleine nootjes wel zijn. (In de zomer trok je een halm van de tarwe af, wreef het kaf er af, en leerde hen hoe je door dat halfrijpe graan te kauwen je plots vaststelde dat je een soort kauwgom overhield in je mond...)
Je leerde hen een en ander over de planten, dat is goed voor thee bij de valling, en dit daar gebruikt men tegen wratten... En het zaad van deze plant is lekker en gezond voor de kanarie.
Nu dank je aan het vroeg donker worden en het grote afsterven...
En denk je aan het feit dat ze dit jaar wellicht ook nog eens je avonden zullen vergallen met het uitschakelen van de elektra... Wat met je aquarium ? De verlichting werkt met een tijdsklok, dus zullen die beestjes om 17 uur in het donker komen te zitten, en uren later plots weer licht krijgen gedurende uren van de nacht, en ik zal op een stoel moeten kruipen om die tijdsklokken weer bij te regelen, keer op keer. De TV zal niet zo maar weer opstarten, nee, eerst zal het programma moeten worden opgeladen. De diepvries zal een heel end draaien om terug op temperatuur te komen, de centrale verwarming zal draaien alsof ze niet meer zal stilvallen, de wereld zal plots pikdonker lijken en wie op de baan is zal dubbel moeten opletten. Gaan de verkeerslichten nog?
Plots lijkt dat grote sterven nog veel doodser en dodender.
In heel oude tijden smeerden de Romeinen de veroordeelden in met pek, kruisigden ze en staken ze in brand als "vrolijke" straatverlichting. Zouden politici goed branden?
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten