Zowel dat jong zijn, als dat je-volwassen-voelen...
Dat zijn dingen die bij elkaar horen. Je wil je losrukken van de oude wereld, en binnenstappen in de nieuwe.
Nu is dat veel minder het geval dan toen. Nu is er geen voorzichtig aftasten meer, de jeugd weet alles van de seksualiteit, bijna ieder meisje is al heel vroeg aan de pil (voor de veiligheid (?)) en is ze dat niet, in ieder grootwarenhuis vind je condooms.
In onze tijd was dat niet zo.
Of het beter was of niet, laat ik in het midden, dat zal wellicht net als nu voor de ene beter zijn, en voor de ander minder goed. Ik maak er geen oordeel over. We zitten in een andere tijd, met heel andere normen.
Maar net zoals vroeger moet je als ouder aan je kind normen meegeven, wat hij of zij er mee doet, daar heb je het raden naar, want net zoals wij in onze tijd vertellen de kinderen van nu lang niet alles aan hun ouders. Want ook in deze moderne tijd is daar het proces van zich-losrukken...
Zevenenveertig jaar geleden was het een exceptionele zonnige en warme dag... Maar als ik kijk in de statistieken was het minimum 0.5 ° en maximum maar 8.2° celsius... En wij liepen buiten in onze hemdsmouwen. Maar dat exceptioneel warm was dus niet zo erg warm...
Dat zal dan wel behoren bij het onbewust inkleuren van je herinneringen. Het was een mooie dag, een dag die de start was van een gelukkig samenleven en samen zijn in goede en kwade dagen. En dus was alles goed, en kleur je onbewust die dag nog mooier in dan hij wellicht was.
Dat is ook een goed ding. Dat bewijst dat je het nog steeds goed vindt.
Maar zodra je op details van die dag ingaat, dan spelen er andere elementen, elementen die niet zo happy zijn... Je denkt aan die mooie grote feesttafel en meteen aan het feit dat er bijna geen mensen meer over zijn die er toen bij waren. Buiten broers en zussen en hun wederhelft (en zelfs daar is er al een van overleden) kan ik niemand meer bedenken. Allemaal zijn we ze verloren in die 47 jaar.
Van het feest 's avonds, waar vrienden uitgenodigd werden, weet ik het doodgewoon niet ! Ik kwam van Oostende, Anny van Loppem, en we wonen nu al sinds 1973 in het Oudenaardse... Al meer dan 40 jaar van die 47 zijn we Oost-Vlaming geworden, en allebei voelen we ons hier kiplekker en zouden niet meer terugwillen naar onze oude heimat... Want, we kennen er niemand meer...
Ooit heb ik een oude vriend uit mijn jeugd ontmoet, en na vijf minuten waren we tenden gebabbeld... We hadden niets gemeenschappelijks meer, buiten een ver verleden. En je kunt natuurlijk dingen ophalen uit dat verleden, maar als dat het enige gespreksonderwerp vormt... Nee, dank je wel...
Eén ding die toen normaal was, vind ik eigenlijk beter dan wat we nu zien gebeuren bij de meeste jonge mensen. Toen we trouwden hadden we bijna niets. Alles wat we nu hebben, hebben we samen opgebouwd. Daardoor en daarvoor hang je hechter aan elkaar, je hebt samen opgebouwd. Je bent het gezamenlijke leven begonnen met magere tijden, tijden van langzaam opbouwen.
Nu hebben jonge mensen (bijna) alles om mee te starten. Dat is leuk, maar ik denk dat waar ons huisje en alles er in een stukje van de lijm is die ons samenbindt, dat hun bezit geen kleefstof bevat...
En hoe idealistisch we alles ook bekijken, het materiële is er en speelt hoe dan ook een rol in het leven.
47 jaar... het is lijk den dag van gisteren... Ik zie mezelf weer in dat nette pak, plastron, wit hemd met manchetten en bijhorende knopen, en Anny in een wolk van wit... Ik hoor nog de reactie van mijn familie toen ze hoorden dat mijn schoonmama in Wannegem-Lede geboren was... Wij wisten geen van allen waar dat lag... Wist ik veel dat we ooit in die streek zouden terechtkomen...
djudedju... we worden oud, moeder !
tot de volgende ?
( Wat zagen we er netjes uit hé ?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten