Dat wij kwamen, was toch een meevallertje. Jacqueline opende een zakje chips, waar wij beiden niet aan kwamen, en die dan maar opgesnoept werden door de kleindochter... (ondanks het verbod van oma, want ze moet vermageren... allee, nog eentje dan...)
In de namiddag kwam de zon er door, maar dan zullen zowat alle kramen al lang weg geweest zijn, de meeste waren al weg of aan het opkramen toen wij bij Jacqueline weggingen... Nog vlug wat gaan winkelen..
Zondag, Levend Erfgoed te Puyenbroek. Onze jaarlijkse uitstap naar de Belgische dieren...
We hadden de avond voordien al een telefoon gehad van Marc Pauwels, je weet wel die achterkozijn van Anny, die stamboomonderzoek doet... Hij vroeg of daar ook Vlaamse paarden kwamen. Ja Marc, ieder jaar zijn die er ook.
Normaal begint de expo om 10 uur, maar om twintig voor waren we al op de parking. Op ons gemak door het park gewandeld naar "het eilandje" waar de expo is. Precies 10 uur !
Op ons gemak eerst iets gedronken, en dan beestjes kijken...
Potdorie, geen Vlaamse paarden ! Allen het Belgisch trekpaard en twee Ardenners !
Bij de geiten zag ik plots een collega van het werk ! Hij hield Vlaamse geiten ! Heel mooie dieren, die jammer genoeg nog steeds heel zeldzaam zijn. Wat staan keuvelen, dan eens tot bij Mortier, de man die prachtig schrijnwerk maakt op de oude manier, zonder nagels, allemaal vergaard met houten, zelfgesneden pluggen. Heel mooi. Wat gebabbeld (ik heb die man het gerei van een klompenmaker bezorgd, en sindsdien zijn we vrienden).
Terug wat rondlopen, en kijk ! Daar zijn plots een achttal mooie Vlaamse paarden. De grootste heeft een schofthoogte van 2 meter en twee centimeter ! Dat is geen paard meer, dat is een berg !
Nog wat gaan drinken, en dan op ons gemak naar het restaurant, iets gaan eten.
Onder de baan komen we tot onze verrassing buren tegen, de mensen van wie Bart ooit zijn eerste hond kocht.
Tegen dat we aan het restaurant zijn is het precies middag, en we halen ons eten aan de selfservice. Veel te veel frieten ! Anny eet garnalenkroketjes en ik een lekkere entrecote...
Voor mij in de hoek zitten twee oudere mensen met twee kinderen. Het ene knaapje heeft al heel gauw genoeg gegeten, want het speelplein wenkt... De andere blijft eten, eet de frieten die de kleine had laten staan ook op, en dan nog wat van de frieten van oma ook... Ik hou hem in de gaten, en opa ziet me kijken en lacht me toe. Als ze gedaan hebben, en hun borden gaan wegzetten, komt "op" bij me, voor een babbel... 't Blijkt helemaal geen opa te zijn, maar een echtpaar die al veertig jaar kinderen opvangt die verwaarloosd zijn, of uit gezinnen komen waar ze ongewenst zijn of waar ze ze niet aankunnen... "Is dat dan niet pijnlijk als ze weer weggaan ?" "Ja, maar als je weet dat ze dan goed terechtkomen, dan gaat dat wel, als ze echter naar hun gezin terug moeten, en je weet dat daar nog niets opgelost is, dan is dat erg... Dat manneke die zo veel kan eten, die is zo zes maand weer "thuis" geweest, en nu terug..."
Ik druk mijn bewondering uit voor het werk en de liefde die ze in die kinderen steken... Zo zie je maar, er zijn veel goede mensen, ook, maar van die praat men nooit...
Terug naar de expo, en wie staat daar naar dat grote Vlaamse paard te kijken? Juist Marc uit Antwerpen. Nog wat gebabbeld, dan naar de boer met oude fruitrassen, en twee grote dozen met vers appelsap mee genomen. De zak weegt zwaar, en we nemen elk een oor, en gaan zo op stap naar de auto, om stilletjes naar huis te gaan...
Zie je hoe heerlijk druk het pensioen kan zijn ???
Woensdag moeten we naar de begrafenis van Georgette. Ik heb, op vraag van Veerle en Luc een tekst geschreven... Heel de familie keurde het goed. Ik schrijf graag en gemakkelijk, maar zo'n tekst om uit te spreken op een begrafenis is niet zo makkelijk. Gelukkig moet ik hem niet zelf voordragen, want ik ben daar niet zo goed in, ik ken Georgette te goed.
Tot morgen ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten