 |
| The IJzertoren in Diksmuide (Photo credit: Wikipedia) |
Gisterenavond was er vergadering van Ziekenzorg Mater- Welden, en daardoor kwam ik pas na negenen terug thuis. En het mag gek klinken, maar thuis komen en meteen naar bed gaan, dat lukt me niet, ik moet eerst weer aan de huiselijke atmosfeer aangepast zijn... En dus kijk ik eens naar TV, en zoals gewoonlijk staat het me niet aan, en begin ik te zappen... Tot ik bij toeval op 8 stuit, en daar het pas begonnen programma zie van: "Het België van..." en dat was dan van Laurence Vielle.
Ik heb heel het programma met veel aandacht, en genietend, bekeken...
Laurence is een Brussels madammeke, toneelschrijfster kon ik uit haar woorden afleiden, die vertrekkend van haar eigen thuis haar land heeft bestudeerd en bekeken... Met de bedoeling er een toneelstuk van te maken (Moet ondertussen blijkbaar al bestaan, en zou ik wel eens willen zien).
Laurence is een typische Belg...
Ze is het kind van een Antwerpse dame, die Franssprekend was, (dus wellicht van de toenmalige Antwerpse bourgeoisie !)... die in Brussel is terecht gekomen, en thuis nooit ook maar één woord Nederlands heeft gehoord.
Dat had zijn redenen... De moeder van Laurence was een telg uit de familie Daels, In deze familie zaten in de tweede wereldoorlog zowel verzetslieden als notoire collaborateurs, en ook De Daels, een der kopstukken van de Vlaamse zaak. Die Vlaamse Daels was flemingant geworden gedurende zijn vier jaren front aan de Ijzer in 1914-1918... Waar hij opkwam voor de Vlamingen die gebruikt werden door de Franstalige officieren als kanonnenvlees... Hij was ook de oprichter van de Ijzertoren en an de ijzerbedevaart... In de tweede wereldoorlog zocht hij heil bij de Duitsers, hij was geen Nazi, moest zelfs niets van die dingen weten, maar droomde van een Groot Nederland,, een groot Duitsland, waarin Vlaanderen een betekenis zou hebben die ze hier in het door Francofonen beheerde België geen plaats voor vonden...
Laurence is opgegroeid in de familie die de verzetslieden in haar rangen telde, en heel de Vlaamse tak waarin ook de collaborateurs zaten, werd verloochend, en was er nooit contact mee...
En dan begint Laurence haar zoektocht naar haar Vlaamse roots... En dat is eigenlijk het verhaal !
Ze komt zelfs terecht op de IJzerbedevaart en spreekt er met vooraanstaande Vlamingen, over de geschiedenis...
Ze komt er zelfs in contact met de oudere broer van Bart de Wever (er zitten in die familie blijkbaar ook mensen die op een gezonde manier denken ! Verheugend !)
De conclusie...
is prachtig...
Het eindigt met haar moeder op bezoek bij haar Vlaamse familie...
Beiden heel gelukkig dat ze elkaar eindelijk kunnen ontmoeten. Beiden hun best doende om de taal van hun teruggevonden familielid te spreken...
Vooral blij dat de muren tussen hen gesloopt zijn door een doorzettende Laurence...
Blij te weten dat de breuk die door ons land loopt, blijkbaar geen echte breuk is, en kan gedicht worden, gewoon, door als gewone mensen met elkaar te praten, naar elkaar te luisteren, elkaar te leren begrijpen...
Blijkbaar komt het programma uit een reeks: Het België van...
Wellicht zal ik er geen delen meer van zien, want ik kijk slechts zelden of nooit naar het programmaboekje met de TV-programma's, maar ik ben blij dat ik dat heb mogen zien.
Eindelijk eens een programma die gaat over werkelijkheid, over pijn, en over genezing...
Mocht je het ooit terug kunnen bekijken (Tegenwoordig kan dat meestal wel, met al die nieuwe opties voor de TV-verslaafden...) dan kan ik je aanraden dit eens te bekijken... Ik heb voor één keer zelfs niet gevloekt op de reclameblokken...
Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten