Ja.... nee... ja... Nee !

Wat hebben ze gezegd op het weerbericht?
Dat het gaat regenen, is het nog niet bezig ?
Nee, alles ligt droog.
Gaan we dan naar de rommelmarkt ?
Ik ga eens kijken op de computer naar buienradar...
....
Ze geven maar heel weinig regen, wellicht wat gedruppel...
Wat gaan we doen?
Gij moogt kiezen.
Awel, dan gaan we !
Ok !
GPS gezocht, de auto uit de garage gereden, op straat gezet, de GPS op locatie...
Twee kilometer verder beginnen kleine spatjes op de voorruit te vallen...
Zouden we niet beter terug keren?
Mmmm !
Eerste zijweg ingeslagen, naar Volkegem, gekeerd op een inrit en terug huiswaarts
Het regende al weer niet meer....

De buienradar op mijn computer springt van 53 minuten op 95 minuten...
djudedju
Als het nu niet regent, dan dreigt er onweer binnen in huis. Allee, dat is sterk overdreven, maar ik zal toch wel eens mogen horen: We hadden toch beter door gereden...

Kijk, en dan vraagt een mens zich af, waarom ieder gesprek in ons Belgenland begint met het weer...

Ach, we hebben al heel veel rommelmarkten gezien, daar voor hoeven we het niet meer te doen. Als we naar de rommelmarkt gaan, dan gaan we vooral voor de uitstap, voor de babbels, voor de uitstap. Maar als het regent, of zelfs maar motregent, dan is er op de rommelmarkt niets te beleven. De kraampjes beschermen hun waren met een groot vel plastic, en je ziet amper dat er iets onder zit, en een babbel kan er ook niet echt meer af, ze staan onder een paraplu wat bits te kijken, of zitten in hun wagen.

Je wandelt dan in de regen langs eindeloze rijen niets.
daar heb je ook niets aan...

Dan is het beter thuis te blijven, en je wat onledig te houden op de computer. Straks gaan we dan ook nog eens het aquarium kuisen, want ik hoor de filter, en dat wijst er op dat hij het straks laat afweten.
... en zo zal de dag ook weer voorbij zijn.
Op TV zal het toch weer maar koers zijn (Ik heb de stellige indruk dat de zenders betaald worden om dat te willen uitzenden !). Voor mij is dat niet erg, ik kijk toch zelden TV, maar voor Anny is dat erg, zij combineert graag de rust met wat TV.
En zo is TV het tweede gespreksthema in ons land.
En steevast gaat het zo:
" 't Is weer niets op TV" of " 't was weer niet op TV"
Heel zelden eens "Heb je dit of dat gezien ?"
Het ergste vind het als Anny na een uur of zelfs iets langer opstaat uit de zetel en zegt: " 't Was weer niets op TV"... Wat zit ze daar dan naar dat ding te kijken?
Als het mij niet aanstaat (meestal), dan pak ik een boek, een kruiswoordraadsel of een sudoku, en dan kijk ik alleen eens op, als ik iets hoor wat me intrigeert...

... en ergens heb ik wel wat heimwee naar de tijd dat we geen TV hadden, en gezellig zaten te spelen met de kaart (of in die tijd met elkaar).. Maar die dingen zijn onherroepelijk voorbij. Als je nu zegt gaan we eens kaarten? dan is Pffft het antwoord. Kaarten is blijkbaar nog vervelender dan de TV ?

Soms heb ik de indruk dat "Het Bestel" "De Maatschappij" ons leven steeds meer van buitenaf regelt. Je moet eens buiten kijken rond het uur van het avondnieuws op TV... Je kunt wellicht rustig in je blootje buiten lopen, geen mens die het zal zien. Iedereen zit obligaat naar die lichtbak te kijken... En een lichtbak dat was vroeger iets waarmee de stroper konijnen lokte om ze te kunnen afschieten... Nu is de moderne lichtbak het middel waarmee "Het Bestel" de mensen dirigeert in die of deze richting... Soms lukt het net niet en moet een Cameron vaststellen dat de Britten deze keer niet met ogen open in een zinloze oorlog trappen... Maar dat is héél uitzonderlijk ! Meestal zit de massa al te knikken voor de vraag gesteld is...

Je hebt tegenwoordig dan ook heel weinig originele gedachten.
En dat in de academie zo veel mensen zitten om te leren creatief te zijn, dat is gewoon een bijna lichamelijke dwang om te herstellen van het feit dat we steeds op het vooropgestelde lijntje moeten lopen...
Hé, wordt wakker !
Denk eens zelf !

...
Ach, ik zie het al, het lukt niet meer
djudedju


tot de volgende ?

Barbecueueueueueue !

Gisteren zijn we dus op bezoek gegaan bij Germain... De bedoeling was dat ik met mijn wagen tot aan Herman zou rijden, en dan zou Herman ons meevoeren tot bij Germain.... Zo was het haalbaar voor mij, en zouden we toch nog eens bij Germain geraken...

Maar ik kreeg al heel snel een telefoontje van Herman dat hij ons zou komen ophalen, en dat wij helemaal niet tot bij hem moesten komen... Er was geen lieveheren aan, hij zou rijden, voor hem was rijden niets, hij deed dat graag... Dus zaten wij gisteren opgetut en net te wachten op Herman en zijn eega... Stipt op de afgesproken tijd waren ze daar... Ondanks het feit dat er wat mist hing, maar volgens Herman viel dat allemaal best mee...

Herman is inderdaad een heel goed chauffeur, die met een heel vaste hand rijdt. Alleen was ik niet gerust op de momenten dat hij tijdens het manoeuvreren soms - naar mijn gevoel- wel soms heel kort op de voorganger reed... Maar ja, iedereen heeft zijn gewoontes, en als ik bij Bart zit, maak ik steeds diezelfde opmerking, dus zal het wel aan mij liggen zeker ?

Gistel is verschrikkelijk veranderd sinds de tijd dat ik daar laatst ban geweest, en de straat waar Germain woont is niet meer te herkennen !

Gistel

Abdij "Ten Putte"

Sinte Godelieve bedevaartsoord

We gingen buiten zitten het was goed weer, en we konden maar genieten van het heerlijke zonnteje, en ondertussen zou Germain de barbecue aanmaken. Het toestel van Germain lijkt me eigenlijk best handig, je stopt wat verfrommelde kranten in de buis die meteen ook de voet is van het toestel, steekt die in brand, en de vlammen gaan door een rooster de houtskool aanmaken. Volgens Germain werkt dat gewoonlijk perfect. Ik kan dat geloven, het lijkt me logisch. Maar... er was geen lovertje wind, geen blad bewoog, en dus brandden de kranten heel zacht op, en lagen de houtskolen daar te liggen. Tot drie vier keer kranten verfommeld, in de buis gestopt, aangemaakt... Noppes. We zat en al wat te lachen en Germain te plagen. Op een moment vroeg ik hem of hij geen blaasbalg had of zoiets, om wat wind te maken. Nee, dat had hij niet. Neem dan een haardroger riedt ik hem aan. Zo gezegd, zo gedaan... En werkelijk, met de haardroger op laagste stand en koude lucht begonnen de kolen al heel vlug netjes te gloeien... Plots viel de haardroger stil. Ik dacht dat het was omdat de motor warm gelopen was, en sommige toestellen vallen dan automatisch stil tot ze weer koud genoeg zijn...tot Anny plots zag dat de stekker uit het stopcontact was gevallen. Herman zei dat hij wist dat Germain zuinig was, maar dat hij probeerde een föhn te doen werken zonder "elektriek" ...

Het is mij al eerder opgevallen dat er twee soorten van barbecue-ers zijn... Als wij hier thuis een barbecue doen, dan begin ik al heel tijdig te bakken, en als een soort vlees gebakken is, dan gaat het in een schotel, die overdekt met folie op de kant van de barbecue warm wordt gehouden, en bak ik de volgende "laag"... En dan gaan we pas eten als alles klaar is, en we hoogstens nog eens iets moeten wat bij warmen. Anderen bakken een soort vlees, gaan eten, terwijl de tweede soort net op de BBQ ligt. Op die manier eet je veel rustiger, gang na gang om het eens culinair uit te drukken. Het nadeel is dat de "bakker" van dienst wat meer van tafel moet, en eigenlijk wat minder bij de gasten is.
Ik ga niet zeggen dat het ene een beter systeem is dan het andere, het is gewoon een andere manier, en beide hebben hun voordelen en hun nadelen.
Het was in ieder geval lekker, en zoals gewoonlijk eet een mens meer dan hij gewoon is... Om het met de woorden van ons moeder zaliger te zeggen "Zien eten, doet eten", als je in een groep zit, eet je meer dan gewoonlijk. Op een of andere manier smaakt het je beter.

Het was een heel aangename namiddag, keuvelen over de tijd van toen, over het werk van toen, over kennissen van toen... Moppen vertellen die je eigenlijk al eens hoorde, maar die zo lang geleden waren dat ze weer leuk waren.

Tot mijn verbijstering was het al na zevenen toen we weer thuis kwamen... Een heerlijke dag in goed gezelschap, wat kan een mens nog meer verlangen... En weet je wat ? Vanmorgen toen ik op de weegschaal ging staan, was er geen gram bijgekomen... Hoe kan dat ?

Vanmorgen, toen ik wakker werd, herinnerde Anny me dat ik de voordeur moest gaan open doen... Bart kwam langs, om een schepnet te halen...  Bij een collega mag hij wat vissen gaan scheppen in de overbevolkte vijver, en hij dacht meteen op zijn pa... Die heeft wel nog plaats voor wat mooie vissen... Vanavond na zijn werk gaat hij dus goudvissen vangen, en dan komt hij daar mee naar hier, voor in mijn vijver...

Het is dus wéér een heerlijke dag !

tot de volgende ?

Bijgeloof bij geloof

Nee, ik ga niet gaan beweren dat u in de verkeerde kerk zit, en dat u foute zaken gelooft... Bijna in tegendeel !
Ik ben van mening dat het enige waar het echt op aan komt, is dat je een goed mens bent, en welk geloof je daarbij helpt speelt volgens mij geen enkele rol... Maar blijkbaar zijn er overal, in alle religies, in alle sekten, in alle afscheuringen wel mensen die menen dat zij alleen het licht hebben gezien (wat me niet stoort), maar die bovendien ieder die niet het zelfde aanhangt, slecht is, en nodig bekeerd moet worden.
En nog eens nee, ik heb het hier echt niet alleen op de getuigen van Jehova...

Maar als ik het over bijgeloof heb, dan heb ik het eerder over de kleine kantjes van het geloof, kleine kantjes die we zowat overal tegenkomen, ook bij de ergste puriteinen... Ik denk daarbij aan het zout over de schouder smijten, de zwarte kat, onder een ladder lopen en dergelijke, maar ook aan het regionaliseren van het geloof...
Wat ik daarbij bedoel ? Heel simpel, ik ga hier in eigen streek blijven... We hebben hier een bedevaartsoord van de Heilige Maria te Kerselare (Edelare). Ik heb daar in wezen niets tegen, maar het lijkt mij in tegenspraak met alle religieuze logica, dat men een verplaatsing moet maken om contact te hebben met de Maagd Maria...

De moderne kapel van Kerzelare moet gestut worden !!!

Betonrot tast het gebouw aan.

Ik zie niet in waarom je niet evengoed zou kunnen bidden thuis. Waarom je zo nodig naar een bedevaartsoord moet... Voor mij is dat een milde vorm van bijgeloof. En toch...
Toch kan ook ik me niet ontdoen van de invloed die een dergelijk oord heeft op de mens en op zijn denken en zijn. Als je in een kerk of kapel vol bedevaarders zit, dan onderga je een bepaalde sfeer, een bepaalde stemming, die je helpt in het eigen bidden.
Wellicht ook van daar het idee van de kerk, van de wekelijkse bijeenkomsten of zelfs dagelijkse gebedsstonden in bepaalde religies.

Wij kijken een beetje verwonderd naar de vaste gebedstijden voor de moslims, maar eigenlijk is dat in de katholieke kerk nog niet zo lang verdwenen, denk aan Angelus, aan lof en vespers... Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het voor een groot stuk de industrialisering is die dit heeft vernietigd bij ons, en ik verwacht dan ook dat, naar gelang de industrialisering, de moslims ook steeds meer van die gewoonten zullen afwijken.

en toch...
Toch meen ik dat er van die vaste leefregel, die vaste gebedstijden, iets uit gaat, die meer is dan het gewoon lichamelijk vertoon.
Net zoals er van die bedevaartsoorden iets uitgaat, die je psyche beïnvloedt, gaat er van die dagelijkse gewoonte iets uit, wat je verbindt met de religie en zijn waarden.

Ik meen dit althans te kunnen afleiden van het feit, dat hoe minder de moderne westerling naar kerk of tempel gaat, hoe vlugger hij ook zijn religie verliest, hoe minder tijd hij investeert in de religie.

Die mannen hebben het echt niet slecht gezien met hun regelmaat en dagelijkse verplichtingen !
Het is inderdaad een binding, het is de lijm die je bindt aan het geloof.
Nee, ik wil niet alles gaan verbinden met gewoontevorming, met dagelijkse oefening, maar wat je hebt aan geloof gaat door die dagelijkse verplichtingen meer band scheppen, waar het loslaten van alle uiterlijkheden en alle verplichtingen het stuk geloof dat je hebt vlugger zal laten afzwakken.

Er is nog iets: de welvaart...
Wie het goed heeft denk minder aan religie. Wie het slecht heeft zoekt steun en troost in zijn religie.
Ons moeder zei het dikwijls: "Moest het weer oorlog zijn, de kerken liepen over..."
Ze heeft gelijk, als de mens geen oplossing vindt in zijn omgeving, dan zoekt hij het in de religie.

Daarom denk ik dat bijgeloof best een fundament van geloof kan zijn...

Tot de volgende ?

droeve dagen

Ik ben ergens de tel kwijt geraakt, maar ik heb het verschrikkelijke gevoel dat ik dit jaar zowat van de ene begrafenis naar de ander moet gaan... Natuurlijk is het niet zo erg, is het niet dagelijks, zelfs niet wekelijks, maar het zijn er toch veel te veel...
Begrafenissen waar je naar toe gaat, zijn immers begrafenissen van mensen die je kent, waar je op een of andere manier een band mee hebt... Dus is ieder van die begrafenissen ook te catalogeren als "verlies", "persoonlijk verlies"... Iemand die dus invloed heeft op ons leven.

Ik las vandaag dat men vast heeft gesteld, dat de hersenen van mensen die misbruikt werden, gepest werden, een moeilijke jeugd kenden, echt veranderd zijn. Nee, de genen zijn niet aangetast, maar op een of andere manier heeft het toch met die genen te maken, want de geest kan blijkbaar stukjes van die genen gaan overslaan, ze zijn er wel, maar in de hersenen worden de genen strakker opgerold (bij cocaïne of ander zware drugs juist slapper opgerold), waardoor ze anders gaan werken. Depressies en woede-aanvallen zijn dan normaal voor die hersenen. Kortom, wat we als kind ondergaan vormt de hersenen voor de rest van het leven. Maar het gaat verder, wat we als volwassene ondergaan vormt ook nog steeds die hersenen.

Dat maakt dat pesten, en vooral kindermisbruik eigenlijk nog veel grotere misdaden zijn, dan we nu al inschatten.

Men is nu aan het zoeken naar medicatie om dit gedrag van de hersenen, die deformatie weer te herstellen... Maar dat staat nog in de kinderschoenen, en het kan wellicht nog jaren duren voor er iets echt effectiefs op de markt komt.

Maar ook dat maakt me bang...
Het feit dat we door ons gedrag mensen kunnen tekenen voor de rest van hun leven
het feit dat drugs mensen kunnen tekenen voor de rest van hun leven
het feit dat men op zoek gaat naar medicatie die kan ingrijpen in de vorm en de werking van de hersenen...
dat maakt me echt bang !

Want het verleden heeft ons geleerd tot wat de mens in staat is, en ik acht het helemaal niet uitgesloten dat er een of ander oen van een dictator gaat liggen knutselen aan het brein van zijn onderdanen...
Er zijn er die dromen van de ideale vechtmachine
er zijn er die dromen van echt slaafse onderdanen
er zijn er die dromen van macht

en dat maakt me bang !

We zijn dus niet zo maar de vrucht van het samensmelten van de genen van onze ouders en voorouders, nee, men kan ons vormen en vervormen voor de rest van ons leven.
Weet de vader wel wat hij doet met telkens weer zijn kind uit te kafferen ?
Weet de leraar wel wat hij doet met die domme leerling maar te laten waar hij zit en zonder hem voort te doen?
Weet je wel ...

Nee, we wisten het niet. We weten het wellicht nog niet echt, dat ieder van onze daden niet alleen een impact hebben op het ogenblik, maar wellicht op de rest van het leven... Tenzij we komen tot een scheikundig gepruts aan onze hersenen om te herstellen wat we mis hebben gedaan... Of net tot een scheikundig gepruts om ons te vormen tot dociele burgers die doen wat we moeten doen en geen initiatief meer hebben...

Weet je, soms wou ik dat ik al die dingen niet wist.
dan was ik veel geruster
dan sliep ik wellicht veel beter
dan zat ik niet te wanhopen
dan zat ik niet...

tot de volgende

Keien

Ik weet niet of er nu nog steeds mensen rondlopen die geloven dat er stukken wereld bestaan, waar spontaan stenen ontstaan, stenen groeien zeg maar...
Maar ik heb er nog gekend...
En om eerlijk te zijn, ik weet niet of ik er niet toe behoor.

Ik heb de boer bezig gezien, terwijl hij over zijn veld zeulde met een mand, keien rapend. Op de ene hoek van het veld lag al een behoorlijke hoop stenen, en het zag er naar uit dat de berg nog wel veel groter zou worden. De boer klaagde dat hij ieder jaar twee, drie karren keien van zijn veld raapte, en dat er ieder jaar weer evenveel te rapen waren...
Ik hield het veld wat in de gaten, en ja, toen na de oogst het veld er brak bij lag, zag ik weer overal keien liggen...
In het voorjaar zag ik de boer niet, maar zag wel, in diezelfde hoek van het veld, weer een berg stenen liggen.
En zo ieder jaar, tot ik door van werk te veranderen, niet meer langs dit veld passeerde...

Ik weet wel dat ik eertijds een paar van die stenen heb opgeraapt, en bekeken.
Het waren niet zo'n gewone stenen, al zie je ze wel vaak op bepaalde plaatsen.
Rondgeslepen keien, die normaliter bruin zouden zijn, maar waar in de loop der eeuwen een wit laagje is op gekomen. Het lijkt wel op kalk, maar het is het niet, want het is heel hard.
Als je die keien openbreekt, dan is de kern bruinachtig-grijs, wat opalig (half doorschijnend), en soms heb je geluk en zit er midden in de steen een holte, die kleine kristallen bevat.
Momenteel zie je die stenen wel eens, netjes in een dun plakje door geslepen en gepolierd, zodat je een goed zicht hebt op het gat en de kleine kristallen.

Ik ben er haast zeker van dat je al dergelijke stenen hebt gezien, en wellicht net als ik, je zelf hebt afgevraagd hoe dat gat en hoe die kristallen binnen in die harde steen gekomen zijn.

Blijft natuurlijk de vraag waar al die stenen op dat veld telkenjare weer vandaan komen, en waarom alleen op dat veld, want op de omliggende velden zag je er wel eens een of twee, maar nooit die massa's...

Natuurlijk kan het dat daar ooit in een heel, heel ver verleden een aanspoeling van dergelijke keien was, die nadien bedekt werden door een laag goede grond, en dat de boer nu, met zijn ploeg eigenlijk telkens weer en weer van die keien boven ploegde, maar waarom die begrenzing van dat veld ?

Ach, zo zijn er wel meer raadsels waar ik geen antwoord op heb...  Als ik lees dat iemand al voor de vierde keer door de bliksem is geraakt, dan vraag ik mij af hoe dat kan? En wat meer is, vier keer, dat wil zeggen dat hij die bliksem telkens heeft overleefd ! Ook al niet zo gewoontjes.
Of waarom er tussen mijn gele papavers plots een roos exemplaar staat. Ik zag er vorig jaar een witte staan in het veld tussen een hele boel gewone rode papaverbloemen. Waarom ? Waar komt dat vandaan ?

Ach, ik weet het, niets om je druk over te maken, uitgenomen voor de boer die stenen blijft oogsten...

Zo las ik gisteren dat men in een kasteel in Nederland heeft vastgesteld dat het er spookte. Men hoorde geluiden en een dame in de groep onderzoekers had op haar rug schrammen, zonder dat ze ook maar iets had gevoeld. Ik heb nu en dan wel ergens schrammen waarvan ik me afvraag waar ik die nu weer heb opgelopen... Maar ik geloof niet dat het hier spookt. En oh ja, 's nachts hoor ik ook soms geluiden waarvan ik me afvraag wat ik nu weer hoor... Maar ik heb eerlijk gezegd nog niet aan spoken gedacht...

Om een of andere reden hoor ik bijna iedere nacht tegen het opkomen van de zon, een gekraak in de dakspanten, en ik vraag me dan telkens weer af, welke reden dat zou hebben. de koude ? Het eerste opwarmen? Geen idee, maar ik kan me niet inbeelden dat daar ergens een spook aan die balken zit te prutsen.

Maar het is maar een van die ontelbare dingen waar ik geen verklaring voor heb... En ik moet zeggen dat ik wat sympathie heb voor de boer die zegt dat de keien in zijn veld groeien... Niet dat ik het echt geloof, maar ik vind het idee leuk, een beetje sprookjesachtig. En wie weet, zijn de meeste sprookjes niet ontstaan als gevolg van echte of vermeende gebeurtenissen?

Misschien heb ik nog te weinig fantasie om al de raadsels die mij omringen in te kleden in heerlijke verhaaltjes, waarvan er - wie weet , - wel eens eentje het antwoord is...

Ik heb vandaag een kei geplant.
djudedju

tot de volgende ?

zo druk op pensioen

Zaterdag rommelmarkt in Oudenaarde, in de stationsstraat... Het begon er meteen te regenen, je loopt daar dan onder de grote paraplu, en je ziet niets dan bijna ondoorzichtige stukken plastic, waaronder vermoedelijk mooie dingen verscholen liggen... Dan maar, gewoontegetrouw, op bezoek bij Jacqueline. Haar kleindochter zat daar, wanhopig naar de regen te turen, want ze wou haar oud speelgoed verkopen op de rommelmarkt... De tafel stond buiten, alle gerei binnen.
Dat wij kwamen, was toch een meevallertje. Jacqueline opende een zakje chips, waar wij beiden niet aan kwamen, en die dan maar opgesnoept werden door de kleindochter... (ondanks het verbod van oma, want ze moet vermageren... allee, nog eentje dan...)
In de namiddag kwam de zon er door, maar dan zullen zowat alle kramen al lang weg geweest zijn, de meeste waren al weg of aan het opkramen toen wij bij Jacqueline weggingen... Nog vlug wat gaan winkelen..

Zondag, Levend Erfgoed te Puyenbroek. Onze jaarlijkse uitstap naar de Belgische dieren...
We hadden de avond voordien al een telefoon gehad van Marc Pauwels, je weet wel die achterkozijn van Anny, die stamboomonderzoek doet... Hij vroeg of daar ook Vlaamse paarden kwamen. Ja Marc, ieder jaar zijn die er ook.

Normaal begint de expo om 10 uur, maar om twintig voor waren we al op de parking. Op ons gemak door het park gewandeld naar "het eilandje" waar de expo is. Precies 10 uur !
Op ons gemak eerst iets gedronken, en dan beestjes kijken...
Potdorie, geen Vlaamse paarden ! Allen het Belgisch trekpaard en twee Ardenners !
Bij de geiten zag ik plots een collega van het werk ! Hij hield Vlaamse geiten ! Heel mooie dieren, die jammer genoeg nog steeds heel zeldzaam zijn. Wat staan keuvelen, dan eens tot bij Mortier, de man die prachtig schrijnwerk maakt op de oude manier, zonder nagels, allemaal vergaard met houten, zelfgesneden pluggen. Heel mooi. Wat gebabbeld (ik heb die man het gerei van een klompenmaker bezorgd, en sindsdien zijn we vrienden).

Terug wat rondlopen, en kijk ! Daar zijn plots een achttal mooie Vlaamse paarden. De grootste heeft een schofthoogte van 2 meter en twee centimeter ! Dat is geen paard meer, dat is een berg !
Nog wat gaan drinken, en dan op ons gemak naar het restaurant, iets gaan eten.
Onder de baan komen we tot onze verrassing buren tegen, de mensen van wie Bart ooit zijn eerste hond kocht.
Tegen dat we aan het restaurant zijn is het precies middag, en we halen ons eten aan de selfservice. Veel te veel frieten ! Anny eet garnalenkroketjes en ik een lekkere entrecote...
Voor mij in de hoek zitten twee oudere mensen met twee kinderen. Het ene knaapje heeft al heel gauw genoeg gegeten, want het speelplein wenkt... De andere blijft eten, eet de frieten die de kleine had laten staan ook op, en dan nog wat van de frieten van oma ook... Ik hou hem in de gaten, en opa ziet me kijken en lacht me toe. Als ze gedaan hebben, en hun borden gaan wegzetten, komt "op" bij me, voor een babbel... 't Blijkt helemaal geen opa te zijn, maar een echtpaar die al veertig jaar kinderen opvangt die verwaarloosd zijn, of uit gezinnen komen waar ze ongewenst zijn of waar ze ze niet aankunnen... "Is dat dan niet pijnlijk als ze weer weggaan ?" "Ja, maar als je weet dat ze dan goed terechtkomen, dan  gaat dat wel, als ze echter naar hun gezin terug moeten, en je weet dat daar nog niets opgelost is, dan is dat erg... Dat manneke die zo veel kan eten, die is zo zes maand weer "thuis" geweest, en nu terug..."

Ik druk mijn bewondering uit voor het werk en de liefde die ze in die kinderen steken... Zo zie je maar, er zijn veel goede mensen, ook, maar van die praat men nooit...

Terug naar de expo, en wie staat daar naar dat grote Vlaamse paard te kijken? Juist Marc uit Antwerpen. Nog wat gebabbeld, dan naar de boer met oude fruitrassen, en twee grote dozen met vers appelsap mee genomen. De zak weegt zwaar, en we nemen elk een oor, en gaan zo op stap naar de auto, om stilletjes naar huis te gaan...

Zie je hoe heerlijk druk het pensioen kan zijn ???

Woensdag moeten we naar de begrafenis van Georgette. Ik heb, op vraag van Veerle en Luc een tekst geschreven... Heel de familie keurde het goed. Ik schrijf graag en gemakkelijk, maar zo'n tekst om uit te spreken op een begrafenis is niet zo makkelijk. Gelukkig moet ik hem niet zelf voordragen, want ik ben daar niet zo goed in, ik ken Georgette te goed.

Tot morgen ?

Onder curatele ?

Sinds 19 augustus verbruiken we meer dan wat de aarde ons jaarlijks kan geven...
Ik heb er geen idee van hoe ze dat berekenen, maar ergens, die in mezelf, weet ik dat ze wellicht gelijk hebben.
Tot 1970 ongeveer kwamen we toe, nadien verbruikten we steeds meer grondstoffen, vernietigden we meer natuur, vervuilden we meer dan de natuur kan verwerken.
We verbruiken nu per jaar zowat 1.5 keer wat er is...
En binnen enkele jaren gaan we twee keer meer verbruiken dan er per jaar kan verbruikt worden.

Het resultaat is duidelijk: je kunt dit niet lang doen !
Als je niet meer kunt recupereren, dan blijft er steeds minder over, tot de boel stuk is, dood, failliet.
De grootste "misdadigers" zijn China en de Verenigde Staten, maar geloof me, wij doen ook ons deel in de teleurgang van ons eigen leefmilieu.

Mochten we over zaken spreken, dan zijn we al lang failliet. Wie meer verbruikt dan er is, gaat failliet... Tenzij het bedrijf in casu nog wat respijt krijgt, en men het onder curatele plaatst... Zo kan het bedrijf blijven voort sudderen op een laag pitje.

Maar we zijn dus duidelijk verkeerd bezig. Ik las onlangs: "We zijn met veel te veel mensen op deze wereld"... Misschien is dat zo, maar we zijn vooral met een deel van deze mensen bezig alles op te gebruiken aan grondstoffen, opbrengsten, natuur, zuurstof, leven...

Ik zou niet zo maar willen stellen dat we met te veel mensen zijn, misschien is dat zo, misschien ook niet, maar mochten we adequater omgaan met alles, dan geloof ik dat het nog wel zou lukken. Als het nu niet meer lukt, dan denk ik dat dit voornamelijk ligt aan onze manier van leven.

Ach, je kunt duizenden voorbeelden geven, maar je moet eens de cijfers bekijken van het voedsel dat in onze maatschappij wordt weggeworpen... Hallucinant ! En zeggen dat er iets verder op mensen sterven van de honger.
Je moet eens kijken naar wat er allemaal weggeworpen wordt aan plastic... Het reuzengrote deel daarvan is zelfs gemaakt om weg te werpen. Verpakking, maar ook het rietje om mee te drinken. Overal en nog zie je, vind je plastic.
Je moet eens gewoon een of ander toestel kopen, en dan, als je het uitgepakt hebt, de hoeveelheid afval naast dat toestel plaatsen, en vergelijken. Is dat echt nodig ?

Het is al zo ver dat we momenteel allemaal plastic in ons lichaam hebben... We eten het gewoon op als we mossels eten, of vis, of vlees... Want de plastic is ondertussen al "vergaan" in micropartikels, die door de dieren worden opgenomen met het voedsel.
Het erge is dat één stapje verder, het plastic , als het uiteen valt, als het verteerd wordt tot nog kleinere deeltjes, geen inerte stof meer is, maar voornamelijk een heel pak soorten vergiften... Er staat ons nog wat te wachten !...
Als we er dan nog zijn, als de wereld het niet heeft opgegeven, of liever, als het niet eerder voor de mens onleefbaar is geworden, en we massaal sterven aan de vervuiling.

Nee, helaas, ik ben geen doemdenker... Dit zijn reële gegevens.
Het is tijd dat we reageren !

Och, ik weet het wel, China, Verenigde staten... Maar als iedereen voor zijn eigen deur veegt, is heel de straat schoon !

Ik doe alvast mee met de actie van onze pastoor, en probeer zoveel mogelijk het plastic te vermijden. En ik kijk ook naar zinloos verbruik.
Het zijn maar kleine beetjes
Maar ik ben dan ook maar een kleine garnaal op deze wereld

tot de volgende ?

Volle maan

Heb je het ook gezien? Vannacht was het volle maan !
En daar het een heldere nacht was, was het echt maneklaar, het scheelde niet veel of je kon je gazet lezen zonder licht aan te maken.
Maar met die maan heb ik slecht geslapen...

Het is warm, dus staat 's nachts het raam open, en is het rolluik een heel stuk omhoog... en dus is het klaar in de kamer, veel klaarderderder dan we gewoon zijn... Maar bovendien leek het wel of alle hanen in de buurt (uitgenomen mijn eigen hanen, die sliepen de slaap der rechtvaardigen of die der luie hanen) klaar wakker, waren en ook niet goed wisten of het nu nacht was of dag. En voor alle zekerheid kraaiden ze dan maar nu en dan, en dan antwoorden de anderen, in een idiote reflex...

En ik ? Ik lag te luisteren en naar de zoldering te staren. Ik hoorde Anny verscheidene keren op staan en naar beneden gaan (met haar blote voeten op de koude vloer, om af te koelen) om iets te gaan drinken. Dan naar het toilet. De waterspoeling die lawaai maakt. Anny die heel stilletjes in bed kruipt om mij niet te wekken (!).

Je ligt dan op van alles en nog wat te denken. Georgette die overleden is, en wanneer zou het begrafenis zijn? Zouden er weer paarden komen in de wei naast ons? Want Mario heeft de grote tank met drinkwater terug geplaatst. Gek dat pauwen veel minder roepen dan hanen. En we hebben nog geluk, of die ezels aan de Hauwaert slapen, of de wind zit goed, zodat we die tenminste niet horen balken....

Toen ik Anny hoorde zachtjes snurken, heb ik stilletjes het licht aangemaakt, en ben beginnen lezen in een gek boek over allerhande bizarre feiten van vissenregen tot klopgeesten en dergelijke... Allemaal artikeltjes uit oude tijdschriften en kranten. Of ze hadden toen veel meer last van de komkommertijd, of er gebeurden vroeger veel meer gekke dingen dan nu...

Licht weer uit, pogen te slapen.
Lukt niet.
Licht weer aan, weer lezen.

Vanmorgen viel ik dan bijna in slaap op het moment dat we normaliter opstaan, dus, hop! het bed uit.
Rustig wat op het toilet gaan zitten, boekje lezen, en dan mijn turnoefeningen gaan doen.

Mijn pyamavest gaan afdoen, zoals iedere dag op de weegschaal gaan staan. Ja, die 4 kilo blijven er af, het lijkt wel of ik dus echt aan het vermageren ben ! Joepie ! En ik moet zeggen dat ik er niets voor doe, ik eet gewoon minder omdat ik minder trek heb. Ik denk dat nu pas de gevolgen van het stoppen van alcohol te gebruiken beginnen te werken. Vroeger dronk ik een aperitiefje, eens een galaasje wijn, en wellicht waren dat ook dingen die je meer doen eten? Het minder eten is ook niet plots gekomen maar heel geleidelijk. Plots stel je vast dat je 's avonds niet drie, maar slechts twee boterhammen meer eet, en dat je 's middags ook minder vlees eet, en zelfs minder groenten neemt.

Anny is al veel langer in die fase van weinig eten, blijkbaar hoort dat ook wat bij de leeftijd. Maar dat ik er wat magerder door wordt, dat is mooi meegenomen !

Ben jij ook een van die mensen die iedere dag op de weegschaal staan? Doe het maar niet, want een mens is een gek ding om te wegen. Ik weeg me wel iedere dag, maar heb geleerd dat ik veel meer de tendens dan het gewicht van de dag moet bekijken... Het dagelijks wegen vertoont soms gekke uitschieters, zowel naar boven als naar beneden, die een of twee dagen later weer helemaal verdwenen zijn. Je moet dus bijna een soort grafiek maken om de tendens te zien, en te kijken wat er werkelijk aan de hand is.

Toen ik stopte met het nutten van een glaasje wijn en/of aperitief had ik wonderen verwacht, maar er gebeurde niets. Blijkbaar moest mijn lichaam zich eerst aanpassen aan de nieuwe manier van leven... En denk niet dat leven zonder alcohol erg is... Helemaal niet, in tegendeel. En hou je van de smaak van een glaasje wijn of een pintje bier ? Ook niet erg, tegenwoordig vind je die dingen ook zonder alcohol. Natuurlijk is het niet helemaal hetzelfde... Maar toch...
Ik herinner me de uitzending op TV, waar ze een hele zaal jonge mensen gratis bier aanboden op een groot dansfeest. Wat de jonge mensen niet wisten, is dat het alcoholvrij bier was... Ze amuseerden zich zoals anders, vroegen zelfs nu en dan een colaatje, want straks moesten ze rijden, en ze begonnen het al te voelen... Gek, te gek !  Als je het niet weet, niet beseft, dan denk je dus niet alleen dat je alcohol drinkt, nee, je "voelt" het ook !

Een verbazingwekkende test, die ik nu veel beter kan geloven dan vroeger... Omdat ik nu weet dat je echt geen alcohol nodig hebt om plezier te hebben in een groep...

Ik voel het dat ik te weinig heb geslapen vannacht.
djudedju

tot de volgende ?

Exit

Gisteren zijn we, terwijl we van de ene winkel naar de andere reden, ook nog eens langs geweest bij Georgette van café Pallieter...
Georgette is zo wat familie geworden in de loop der jaren. Een wijs mens, een echte moeder, die haar deel heeft gekregen, en dus wist wat pijn deed en hoe je de pijn kunt verzachten van het leven.
Een ziekelijke man, een bende kinderen, en later schoonkinderen, kleinkinderen en nog niet zo lang geleden een eerste achterkleinkind.... en ook nog niet zo lang geleden een zoon verloren. (Een kleinkind was al eerder overleden, een kind van de overleden zoon)...
Ze hield jarenlang een winkel en café, en was dus geconfronteerd met zowat het leed van heel de dorpsgemeenschap, want een cafébazin is ook een soort biechtvader.

Ik had ze leren kennen, omdat de vergaderingen van de Christelijke Centrale Hout en Bouw ook daar plaats hadden, in de keuken... Een beetje weg van het café, maar dicht genoeg om betrokken te zijn met het leven van een cafébazin. Toen waren al haar kinderen nog jong, ik heb ze allemaal weten huwen, ik heb er al de kleinkinderen weten geboren worden, en heb er gezien hoe Georgette een beetje een moederfiguur werd voor mijn vrouw. Wij woonden immers ver weg van onze beide thuis, en Georgette was, met al haar ervaring en wijsheid, een vrouw waar je tegen kon klappen, en die naast een luisterend oor, ook nog veelal goede raad wist te geven...

Zo werden we een soort familie.

Georgette zag er gisteren helemaal niet goed uit, en amper hadden we haar gezien, of de verpleegsters kwamen binnen voor de verzorging. Toen we terug binnen mochten, dacht ik warempel dat ze dood was (Ik dacht aan ons Pa, die ook overleed tijdens de verzorging), maar dan zag ik haar ademen. Haar kleur was echter de kleur van de dood...
Stillekens bekwam ze weer een beetje, maar nu en dan zat ze te grijpen naar dingen die er niet waren, en zei ze dingen waar wij geen verband mee vonden...
Later beterde ze weer wat, haar kleur beterde wat, en ze vertelde nu en dan zinnige dingen, onderbroken door woorden die we niet konden plaatsen...
Na een drie kwartier zijn we weggegaan, en zegden elkaar dat ze er niet goed uit zag...
Veerle, haar dochter zou me bellen, zodra ze van de specialist wat meer wist...
Vanmorgen de telefoon. Al vroeg, ik was me aan het wassen.
"Antoon? Ik heb slecht nieuws..."
Ik wist al wat zou volgen.
Georgette is niet meer.

Onze leenmoeder zit nu misschien te keuvelen met ons moeder en onze Koen, haar Roland en Matthias.

We hebben de zoveelste begrafenis van dit jaar voor ons, maar nu een heel pijnlijke.

Op zo'n momenten hoop je dat er leven is na de dood, hoop je dat het afscheid niet voor eeuwig is.
Hoop je dat al de dingen die je elkaar nog wilde zeggen, toch nog gezegd kunnen worden
hoop je
hoop je

Er is geen antwoord, en als ik het antwoord eindelijk weet, kan ik het je niet komen zeggen.

alleen hoop rest
en liefde die plots zonder richting staat te kijken.

tot de volgende ?

de goudfazant

Vandaag zag ik toevallig op Google+ een foto van een goudfazant. Wat een prachtige kleuren hebben die beestjes !
Ooit heb ik er nog gehouden, gewoon als een levend sieraad.
En toen, en nu nog, vraag ik mij de reden af, waarom die beestjes zo kleurig zijn ?

De meeste dieren die behoren tot de prooidieren, hebben een schutkleur, of een andere vorm van camouflage, waardoor ze heel moeilijk te zien zijn. je kun twintig keer langs een boom passeren waarin een uil zit, zonder het beestje ooit te zien... Maar bij de vogels zijn er heel wat uitzonderingen !

Gewoonlijk zijn de vrouwtjes dan wel voorzien van een schutkleur, maar de mannetjes pronken in alle kleuren van de regenboog. Er zijn uitzonderingen op, ik geloof dat het de edelpapegaai is, waar het vrouwtje knal rood is, en het mannetje groen. Maar meestal is het dus het mannetje die pronkt in schitterende opvallende kleuren. Moeten ze misschien dienst doen als een soort levende bliksemafleiders ? Die met hun felle kleuren de jagers moeten weghouden van het verscholen nest ?

Soms zie je dat gedrag ook bij mensen... Sommigen pronken in schitterende kledij, opvallende juwelen, uitdagende houdingen om alle aandacht naar zich te trekken, terwijl andere mensen eigenlijk nooit opvallen... Hier gaat het niet over het weglokken van de jagers, maar eerder het aantrekken van de "jagers", ook al heeft dat woord hier een gans andere betekenis....
En dan denk ik meteen aan de Moslims, waarvan sommigen hun vrouwen verplichten om in vormloze kledij rond te lopen, soms zelfs met een afgedekt gelaat... Daar zou het wel een bescherming kunnen zijn van het vrouwtje...  Ook al geeft men het dan een godsdienstig kleedje..

Allemaal een beetje gek eigenlijk. Wij moeten geen nestelende partner beschermen, we moeten niet pronken om een partner te veroveren, bij ons is het paringsritueel op heel andere zaken gebaseerd. Maar toch zie je er altijd wel enkele die alles doen om op te vallen.

Dat maakt voor mij het terrasjes-zitten zo heerlijk. Kan ik genieten van de pronkende mens.
Soms is het heel leuk, zie je er eentje die bijna niet kan stappen omdat de hakken veel te hoog en veel te dun zijn, soms zie je er die pogen sensueel met hun derrière te draaien, ook al gaat het hen niet goed af. Soms heb je er die heel luid praten, voor héél de goegemeente, soms net andersom, die zo steels en dievelings tegen elkaar staan te vezelen, dat iedereen wel moet proberen er toch iets van te horen....

Ik vind het leuk. Net zoals ik die pronkende goudfazant leuk vind.
Alleen, die fazant doet dat met zijn eigen pak, terwijl de mens het doet met een gekochte outfit... De laatste tijd zie ik ook steeds meer en meer mensen die hun eigen lijf gaan "opsieren". Je ziet steeds meer en steeds gekkere piercings en steeds meer en steeds grotere tattoos...
Toen ik jong was, waren piercings en tattoos iets wat we zagen bij "wilde" volksstammen ergens in een brousse aan de andere kant van de wereld, waar we alleen van wisten door verslagen en foto's van missionarissen en andere ontdekkingsreizigers... Nu is het hier mode.
Een teken van beschaving ? of net van het terug wild worden ?

Ach, het zal allemaal wel weer verdwijnen en nadien nog wel enkele keren terugkeren en verdwijnen... Net zoals de mode...
Het valt me op dat ik steeds meer kledij zie, die ik ooit al eens, heel lang gelden heb gezien... Die ooit al mode was...

De fazant echter, die blijft zichzelf trouw.
Blinkend in zijn pakje

tot de volgende

Stichting Levend Erfgoed

Nu zondag, 25 augustus 2013 is het weer DE dag van het Levend Erfgoed in ons landje... In Puyenbroek is er weer een bijeenkomst van alle mensen die geïnteresseerd zijn in onze Belgische rassen, en van al die rassen die er voor hen komen showen...

Je kunt nu wel zeggen: "Wat interesseert het mij dat er een Oost-Vlaams koeienras bestaat, of een Brakelse kip... Ik heb geen dieren, en ik hou niet van beesten...
Oh nee ? Hou je van een lekker biefstukje? Of een malse kippenbil  op je bordje ?
Waar denk je dat dit vandaan komt, uit de blote blauwe hemel ?
Nee, van nutsdieren...
En nutsdieren zijn dieren die men heeft geselecteerd om zo voordelig mogelijk te zijn voor het doel waarvoor men ze hield en houdt....
Waarom heeft men een Oost Vlaams koeienras ? Omdat men gezocht heeft en gekweekt heeft naar een dier dat hier, in deze regio het best floreerde, en het meest opbracht. De oude rassen waren dan ook veelal dubbeldoel-rassen, zowel voor de productie van vlees als voor de melk.

En je kunt die redenering eigenlijk doortrekken voor ieder ras... Ooit is het ergens gekweekt, omdat het zo het best voldeed aan een behoefte voor die of deze regio...

Een herdershond voor schapen is anders dan een koehond (bouvier),  die gekweekt werd om te waken over een kudde koeien... Een schoothondje was heel iets anders dan een trekhond.
En zo kweekte men kippen voor de leg, kippen voor het vlees en de leg, kippen zuiver voor het vlees, en kippen waarvan de hanen enorm goede en sterke vechters waren...

Alles had en heeft zijn doel...
En nu kun je denken: dat is voorbijgestreefd, maar niets is minder waard !
Nu nog steeds worden die oude rassen nu en dan gebruikt om bepaalde kenmerken in andere rassen in te brengen, om nog betere nog meer productieve dieren te creëren...
Men heeft ook vastgesteld dat bepaalde rassen veel beter bestand zijn tegen bepaalde ziekten dan ander....
Kortom, wij hebben met onze oude rassen een schat die we moeten koesteren, niet alleen omdat ze mooi zijn, eigen zijn, maar ook omdat ze een genenpoel zijn, waar uit men kan putten voor de toekomst.

Eén ding vind ik een beetje jammer, en een vervalsing van wat het oorspronkelijke ras eigenlijk was... Je moet maar eens naar een tentoonstelling gaan van kleinvee... Je ziet ook daar heel wat van onze oude inlandse rassen. Neem nu bv de Brakel, een prachtige kip, die in de tijd over zowat gans de wereld werd uitgevoerd, om wille van zijn legvermogen (The everyday-layer)... Als je nu die prachtige kippen ziet staan, dan zie je eigenlijk iets heel anders... Je ziet een kip die men selecteert op de mooiste en de beste benadering van het ideaalbeeld van hoe een Brakel er eigenlijk uit moet zien... En in plaats van een kip die zowat elke dag zijn ei legt, hebben we nu Brakels die schitterend mooi zijn, maar geen 100 eieren meer leggen per jaar...

Zonder die exposities zou de Brakel wellicht al lang en breed verdwenen zijn, dank zij die exposities hebben we nu eigenlijk een andere kip dan de Brakel van toen...

Kortom, we maken ergens een fout in het "behouds - systeem" van onze rassen.
We laten de herder niet meer zorgen voor zijn kudde,
we selecteren de kip niet meer op zijn leg maar op zijn verenpak
we houden de mooiste Oost Vlaamse koe en niet de beste

                                                 Mechelse haan


Men gaat soms nog veel verder...
Neem nu de boxer (geen Belgisch ras), die gekweekt werd als vechthond, die moest vechten tegen stieren (Onze voorouders hadden heel andere begrippen van sport dan wij hebben). Men kweekte daartoe honden die een aparte beet hadden, en die eens ze gebeten hadden, niet meer loslieten. Dat groeide uit tot een verkorte muil. Maar als je nu de huidige boxer ziet, dan heeft men voortdurend gekweekt naar een nog kortere muil, en heeft men dieren die wellicht met de beste wil van heel de hondenwereld, geen stier meer zouden kunnen vastgrijpen in een beet...
Bovendien is die muil nu eigenlijk gedeformeerd, en het dier is niet meer normaal. Het heeft met andere woorden last van die muil.

Je kunt bij bepaalde goudvissen ook zo'n extremen zien qua vinnen en kop, waardoor de vissen nooit meer in het wild zouden kunnen overleven...

Kortom, we zijn soms verkeerd bezig...
We zouden moeten streven naar het behoud van de kwaliteiten van die dieren... Ook al hebben we die kwaliteiten niet meer nodig. Er is niemand die er nu nog aan denkt om honden te laten vechten met stieren (alhoewel, we zien wel honden die gekweekt worden om tegen elkaar te vechten, waar men dan grote sommen op verwed, net zoals eertijds op de hanengevechten.)
Maar toch, als we ijveren voor behoud, moeten we ook pogen niet alleen het uiterlijk te behouden maar ook het nut.

Voor mij is een boxer een mooi dier, maar ik zie véél liever de boxer van het oude, oorspronkelijke model, dan de dieren met zo'n platte muil, die er wat clownesk uit zien...

En als ik hier de Brabantse kip zou houden, dan zou ik die houden voor zijn leg, niet alleen omdat hij mooi is.  Wist je trouwens dat deze kip ook Brabançonne wordt genoemd, omdat hij de "Belgische" kleuren heeft ?

Echt als je niet weet waar naartoe zondag, ga naar Puyenbroek... Misschien zien we er elkaar wel eens in levende lijve...

tot de volgende ?

Foire aux Artisans ofte "de zelfdoenersbeurs"

Gisteren zijn we dus, onmiddellijk na de begrafenis, vertrokken naar Hoves (Hove), een deelgemeente van Silly. Het is niet zo ver weg, en al vlug zagen we het probleem... Van meer dan een kilometer van Hoves stond de baan langs weerszijden vol met auto's... Parking !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Juist voor de markt zag ik aan ander kant van de straat een zijstraatje... Hier eens proberen.... En een heel end verder Bingo ! een plaatsje ! We stonden toch zo'n halve kilometer ver, maar in de gegeven omstandigheden was dat "dichtbij"...  Eén ding was positief, als er zoveel auto's stonden en een plaatsje aan het zoeken waren, dan moest het toch wel de moeite zijn !!!????

Het is de moeite. Ook vandaag kun je het nog bezoeken, al valt het weer niet mee, maar in tegenstelling tot een rommelmarkt, zijn omzeggens al die kraampjes overdekt, en een heleboel staan er zelfs in grote tenten opgesteld, dus het kan best !

En het is waarlijk de moeite, bij ons staat het genoteerd om ieder jaar op de agenda te plaatsen !
Ook al heet het Foire aux Artisans, je moet dat met een korreltje zout nemen, vandaar dat ik het vertaalde als de "zelfdoenersbeurs"... Want het gaat zeer breed !

Aan het eerste kraam kwamen we bij een kaasboerin terecht ! En toen ik de naam bekeek, zei ik tegen Anny dat dit een Nederlandse naam was, en de dame knikte blij van ja ! Ze bleek afkomstig uit Gouda ("Ik ben in de kaas opgegroeid !") en had nu een kaasboerderij in Thoricourt (ook niet zo ver weg). De kaas was heel lekker van rauwe melk gemaakt, en dus kochten wij een en ander...

We zagen er nog kaasboeren, drankstokers, kruidenverkopers en dergelijke, allemaal dingen die ik eigenlijk niet bij artisans zou stoppen, maar die toch wel heerlijk waren om te zien en om van te proeven...

Natuurlijk waren er daar ook keramisten (ook raku), schilders, pottenbakkers, en een heel gamma van zaken waar ik honderduit heb gevraagd om de techniek te leren kennen. Er waren zaken bij, die bruikbaar zijn voor de hobby van ziekenzorg, maar meestal is het toch wel wat te hoog gegrepen ... Eén ding vond ik persoonlijk heerlijk fris en kunstig ! Er was een man die uit blik van conservendozen heel mooie figuren maakte. Hij hamerde eerst alle platen vlak, knipte er dan de vorm uit, en met behulp van kleine beiteltjes klopte hij - op een stuk leder- reliëf in dat blik. Voor sommige werkjes had voegde hij verschillende stukken samen, die dan aal elkaar gesoldeerd werden. Maar eigenlijk was dit een zeer goedkoop en zeer mooie vorm van volkse kunst ! Afval (blikken dozen), een blikschaar, een hamer, verschillende kleine beiteltjes in diverse vormen om reliëf in te kloppen, een lap leder en een dikke plank om daar onder te leggen... en een aansteker en een soldeerbout  en toebehoren. De beiteltjes hoeven niet extreem gehard te zijn (blik is makkelijk te bewerken), en die kun je dus makkelijk zelf vervaardigen in het model dat je wil hebben. Beeldhouwwerken gemaakt met alleen een boomzaag... en nog duizend dingen meer.

Er was ook een middeleeuws kamp te bekijken, waar ik heel wat tijd spendeerde aan het bekijken van een soort bandweven, waarbij men een rond schijfje met inkepingen op de rand, en een gat in het midden, gebruikte. Door dat gat  hing na het bewerken het geweven lint, en de draden, die dus in de inkepingen hingen, waren op houten klosjes gewonden, waardoor ze een zeker gewicht hadden, en dus  een beetje trekkracht uitoefenden. Heel de tijd dat ik in mijn beste Frans bezig was met de middeleeuws uitgedoste jonkvrouwe over die weeftechniek, werd ik gefilmd door de regionale televisie van de regio Doornik... (Thuisgekomen heb ik getelefoneerd naar mijn Waalse vriend, of hij het eens wou opnemen...)

Er was ook een tentoonstelling van Le Photo Club Double Déclic... waar we verbazend mooie foto's hebben gezien. Vele van die foto's waren duidelijk bewerkt, maar dan op zo'n kunstzinnige manier dat het echt verbluffend was... Eén van de leden was daar, en sprak perfect Nederlands (wat het wel makkelijker maakt)... We hebben er wat gebabbeld, en toen ik vertelde dat de werken van een zekere Monique me enorm bevielen, viel hij me bij, dat dit ook volgens hem de beste werken waren... Zeker ook aan te raden. Om eerlijk te zijn, ik had nog nooit eerder een fototentoonstelling bezocht, foto's zijn niet echt mijn ding, maar na wat ik gisteren zag...

Kortom het was een heerlijke namiddag (we waren alle twee steenstokkedoodmoe en hadden alletwee pijn )... Aan te raden !!!

tot de volgende ?

Besmettelijk

Vissen is besmettelijk... Bart is opnieuw mee gegaan om te gaan vissen, en Ewoud ook. Drie generaties Goderisjes aan de heerlijke sport bezig. Ik dacht even aan ons vader, die moest er ook nog bij zijn geweest, een viergeslacht aan 't vissen, nog nooit gezien?

En Ewoud heeft het meest van ons drie gevangen, en ik wellicht het minst. Het evenwicht is hersteld ?
't Waren weer allemaal kleine bliekjes, tot helemaal op het laatst, plots mijn dobber wegschoot, ik aansloeg, meteen het verraderlijke zingen van de nylondraad hoorde, de elastiek heel strak en heel lang uitgerokken... Een karper, en een grote !
Heel even konden we hem zien, 't was er ene van zo'n 4 kilo !
Maar na een heel tijdje worstelen, schoot de karper onder de oever weg... Ik heb je al verteld dat de oevers heel diep zijn uitgehold, en dat we eigenlijk tijdens het vissen boven water zitten op de grasmat. Bart poogde nog eens, plat op zijn buik liggend, met zijn hand de karper uit zijn schuilplaats te dwingen, en dat lukte, maar de karper zette met zo'n sneltreinvaart aan, dat het lijntje knapte... Pieuw !

Ik heb een nieuw onderlijntje aangedaan (trekkracht 1.6 kg), en het boeltje opgekraamd... Pepee kwam toe toen we al bijna klaar waren. We hebben hem, traditiegetrouw de rest van de maden geschonken. Kan hij ook nog eens vissen.

Het was heet aan het water, en plots kwamen er wolken opzetten. Ewoud zei dat het zou regenen, en toen het inderdaad begon glorieerde hij... Het was gek, we zaten aan het water, zagen de regen vallen in de vijver, en wij voelden niets. Nee, we zaten niet onder de bomen... En toch weer wel, want de wind kwam van achter ons, en blijkbaar hielden de bomen achter ons de regen net tegen tot en met waar we zaten. Na een tijdje hield het op, maar de zon bleef weg. Op het moment dat we op kraamden, begon het weer te regenen. Ik heb pepee dan maar in de auto mee genomen naar zijn huis.

Thuis gekomen hebben we dan nog wat zitten keuvelen, en een glas gedronken... We hadden weer een zalige namiddag aan het water meegemaakt. Nu zal het wel wat moeilijker zijn om Bart te verleiden, in het weekend gaan we rommelmarkten, en veel feestdagen zijn er niet meer op komst, tenzij we in november zouden genieten van een echte Indian Summer ???

Deze middag weer een begrafenis in Mater, weer een lid van ziekenzorg, en de vader van een vriend van Bart. Om 12 uur, klop op de middag is de lijkdienst (er is nog een begrafenis er voor)... Na de begrafenis gaan Anny en ik naar Hove (Hoves) in Henegouwen, vlak tegen Edingen (Enghien)... Voor een keer niet naar de rommelmarkt, maar naar een artisanale beurs... We gaan er kijken naar houtsnijders, beeldhouwers, keramisten, schilders en wat er allemaal aan kunst te zien is... Ik denk dat het leuk zal worden.

Zondag is er rommelmarkt te Zingem, maar ze geven regen... We zien wel of het lukt of niet...

Mocht je niet weten wat doen vandaag: Hoves Artisanat... (Geen straat bekend, we vinden het wel )

tot de volgende ?

Waar men gaat langs Vlaamse wegen...

Oude hoeve, huis of tronk,
Komt men U Maria tegen....

Het was inderdaad zo, heel Vlaanderen stond vol met kapelletjes, weliswaar niet allemaal ter verering van de H. Maria, maar toch de meesten.
Stilaan verdwenen ze uit het landschap, ze stonden in de weg, ze verkommerden, en daarmee verdween er iets eigens uit ons landschap.

Nu is er in Ename, achter de Delhaize ongeveer, om mensen uit de buurt wegwijs te helpen, hebben ze een verdwenen kapelletje terug geplaatst, of liever er een nieuw in de plaats gezet. En tot mijn blijdschap, zie ik dat hier en daar van die oude scheefgezakte exemplaren gerestaureerd worden... Er komt iets van ons eigen terug...

Eén ding is er duidelijk veranderd...
Vroeger kon je niet alleen binnenkijken in het kapelletje, je kon er ook in, of toch minstens je handen in steken om er een boeketje veldbloemen in te zetten... Maar dat kan nu niet meer...
Hier in Mater is er nog een mooie, recente kapel, waar ze nu, na dat er talrijke beelden vernietigd werden, niet alleen een nieuw beeldje hebben geplaatst, maar er ook een beschermende omheining hebben omgezet... (Ik heb het beeldje geschonken, een oud beeld dat ik heb gerestaureerd )

                                      (Kapelletje Eersel)

Want ook die dingen zijn niet meer heilig voor de baldadigheden...

En daar wou ik het over hebben... We zouden de tekst van het vrome liedje kunnen veranderen: Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men baldadigheden tegen...
Alleen, het is niet in Vlaanderen alleen, het lijkt wel een beetje een algemeen verschijnsel. En niet alleen ten opzichte van kapelletjes en andere Heilige Huisjes... Nee, algemeen, banken omver trekken, of in de vijver van het park werpen, publieke vuilnisbakjes omkieperen, gevels bekladden met obscene teksten, kerken en moskees en tempels gaan bekladden....

Wat hebben ze daar aan ?
Ik ben geen Islam, maar ik kan met open mond naar hun manier van versieren kijken, even goed als naar de pracht van die Indische Tempels en naar onze kerken, waar een devoot volk, de vruchten van hun beste kunnen ten prijk stelt en stelde ter ere Gods (en wellicht na een goede betaling in aardse centen)...
Maar het zou niet bij me opkomen om daar iets aan te vernietigen, te beschadigen of te bekladden. Meer zelfs, het doet me ergens een beetje pijn als ik een oud kapelletje schots en scheef zie teloor gaan. Net zoals ik het erg vind als er een mooi, typisch huisje wordt tegen de vlakte gehaald om er een modern knoertlelijk flatgebouw op neer te poten... Ik hou van dat mooie, van dat soms primitieve, van de volkse, van dat aandoenlijke... En ik heb zelfs spijt dat men bij "restauratie" de oude tekst vervangt door moderne spelling...
Het heeft voor mij met meer te maken dan schoonheid, het heeft ook te maken met geaardheid, volk, godsdienst, traditie en noem maar op... Het is kortom iets wat bij mij een zekere eerbied, een zekere warmte oproept.
Het doet er niet toe of je gelooft in Maria, om eerbied te hebben voor de mens die het wel doet. Het doet er niet toe dat uw opvatting over bouwstijl niet overeenstemt met dat waarin dat kneuterige kapelletje prijkt, het doet er allemaal niet toe... Het is iets waar mensen, je weet wel, naasten, hun beste kunnen aan gegeven hebben, en dat alleen al maakt het waardevol.

Ik loop dikwijls op rommelmarkten, en soms zie ik een beeldje dat ik nu eens echt en echt knoertlelijk vind...En dan zie ik dat iemand dat beeldje koopt. En dan denk ik: Kijk, die vind het mooi ! Ben ik nu verkeerd, of is de koper verkeerd ?
Het antwoord is heel simpel: ik ben verkeerd !
Mooi is een persoonlijke ervaring.

Ik ben blij dat er weer aangeknoopt is met een traditie uit een ver verleden, en wie weet, komen er nu weer her en der van die kapelletjes terug, langs Vlaamse wegen...

tot de volgende ?

Imagine

Português: Lyrics Screenlet 0.5.8 reproduzindo a letra da música Imagine de John Lennon em conjunto com o Rhythmbox 0.12.5 em ambiente Ubuntu 9.10 (Photo credit: Wikipedia)

Cover of John Lennon

Ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat ik voor een bende politici niet alleen zou betogen maar zelfs gaan vechten...
...
Maar als ik eerlijk ben, en op mezelf terug kijk, dan was ik "in mijn jonge jaren" wellicht wel bereid om te vechten voor "mijn" idealen, waarbij je eerlijk moet toegeven, dat die idealen je ook waren ingepompt... Net zoals wat je nu ziet in Egypte...

Nu zou ik noch voor de een noch voor de ander een poot verzetten... Wat je als kleine man ook doet, eens ze aan de pot zitten, doen ze toch hun gedacht ! Ooit hebben we hier bijna een revolte gehad, bij het invoeren van "de Eenheidswet"... Zo erg dat ze die wet ijlings teruggetrokken hebben... Maar als je kijkt, dan hebben ze hem nadien hutje bij mutje toch doorgevoerd, zonder dat er nog één haan over kraaide...

Kortom, wat je als kleine man ook doet ten opzichte van de politiek, het levert niet echt veel op... Je kunt hooguit een klein beetje het tempo veranderen, maar de richting blijft grosso modo de richting die de economie je uitstuurt... Want in feite zijn die politici ook maar marionetten, die netjes bespeeld worden door de echte machthebbers: Das Kapital....

Daar nam ik de titel Imagine  voor, het wondermooie liedje van John Lennon... Verbeeld je een wereld zonder haat, zonder oorlogen, zonder religies, waar alles vrede was....

Maar helaas is de wereld niet zo... Artsen zonder grenzen moeten Somalië verlaten, duizenden doden in Egypte, voortdurend bomaanslagen in Irak, Afghanistan, Pakistan en ga zo maar nog een tijdje voort... Allemaal landen waar oorlog, opstanden, rebellie, en alle soorten van geweld heersen...
Allemaal landen waar alle mensen heel goed weten wat vrede is en er naar verlangen...
Allemaal landen waar over de uiteindelijke macht wordt gekibbeld...
Allemaal landen waar moeders wenen om hun dode kinderen
Allemaal landen waar kinderen wenen om hun dode vaders
allemaal landen...

En waarom ?
En dan kun je duizend en één reden opnoemen, maar geen een goede.
Er is geen goede reden om oorlog te maken
geen reden om je medemens te doden
geen reden om een ander pijn te doen
geen reden om te onderdrukken
geen reden om te overheersen...

Want uiteindelijk zijn we hier maar een korte tijd.
En of we hier nu dromen en straks naar het echte leven gaan (zoals de Aboriginals geloven), of we hier slechts tijdelijk zijn en straks naar het eeuwige paradijs gaan, of we hier maar eventjes zijn en dan gaan reïncarneren in... misschien iemand van de oppositie ... of met de dood alles eindigt...
We zijn hier maar even...

Is het dan echt de moeite om iemand anders daarvoor te doden?
Nadeel te doen?
Te slaan?
Te pesten ?

ik denk het niet...
Ik vind het alvast de moeite niet...
Laat mij maar in vrede
ik laat u ook in vrede

amen (het zij zo)

tot de volgende ?

Verdwenen

Logo chiro (Photo credit: Wikipedia)

Zo net nog zat ik te denken aan leider Jan, die later pater van Scheut is geworden in de Filipijnen... (Dat ik op hem denk komt wellicht door het feit dat vriend Koen nu in de Filipijnen op vakantie is)...

En van pater Jan kom je dan terecht bij ander Chiro-leiders die ik heb gehad en heb gekend, vrienden uit de tijd van de Chiro... En dan kom je tot het besef dat ze - mede door het feit dat weg ben getrokken uit mijn streek van oorsprong- dat ze verdwenen zijn, in de nevelen van de tijd...

Mij resten alleen herinneringen, en als ik eens goed zou gaan zoeken in de dozen op zolder, wellicht nog enkele fotootjes...

Er is zoveel verdwenen uit mijn verleden, en ik wellicht uit het hunne. Van een paar weet ik, via mijn zussen, dat ze dood zijn, sommigen heel vroeg, en zelfs eentje die zelf uit het leven is gestapt.

Nee, ik heb geen heimwee naar de tijd van toen, wat voorbij is is voorbij, maar het maakt deel uit van mijn leven, en alles wat deel was van mijn leven, heeft me gemaakt tot wat en wie ik nu ben. Ik ben de vrucht van al die jaren en al die mensen en al die gebeurtenissen...

En ook al lijkt het dan allemaal verdwenen, toch is het er nog, in mij, in wie en wat ik ben.
Niet zolang geleden kreeg ik een oude klasfoto in mijn handen, van in het VTI te Oostende... Ik heb wanhopig zitten zoeken naar de namen van medeleerlingen, maar verder dan een viertal ben ik niet geraakt. Ook de naam van de leraar is weg... Ik heb in die dingen een verschrikkelijk slecht geheugen. Mijn oudste zus heeft voor die dingen het geheugen van een olifant (ik las dat we dit spreekwoord moeten aanpassen en gaan praten over het geheugen van een dolfijn)... Maar ik ben een sukkel op dat gebied. En toch zijn er daar bij waarvan ik me dan wel bepaalde dingen herinner die we hebben uitgestoken, waarmee we dit of dat hebben gedaan... nu plots allemaal naamloos.

Dat bewijst dat voor mij hun zijn en hun daden veel belangrijker waren dan hun naam... en dan denk ik dat zij misschien ook wel met dezelfde foto in hun handen zitten te turen naar mij, en denken " Wie was dat nu weer ?". Ik vind dat een les in nederigheid. We vinden onszelf zo belangrijk, en kijk, we zijn het helemaal niet.

Ik kan me ook niet indenken waarom er vier zijn van wie ik de namen nog wel weet... Want bij die vier zit er minstens ééntje waarvan ik me met de beste wil van de wereld buiten zijn naam, niets meer herinner. Gek.

Dat is dus wat we zijn... Een verre herinnering op een foto, waar wellicht maar een viertal mensen de naam van herinneren. Oh ja, ik heb ook een heel onduidelijke foto uit een krant, waar wel namen bij staan, maar waar ik niet eens meer de naam bij het gezicht kan zetten, en de foto is zo onscherp dat ik me het gezicht niet eens echt kan herinneren... Erg ? Nee, ik denk dat dit normaal is. Het pied-de-stalleke waar we onszelf gewoonlijk plegen op te zetten, mag je gerust in de hoek werpen, bij de afval..

Marc, de vers ontdekte achterneef van Anny, gaat in gemeentehuizen in de kelders zitten zoeken in archieven naar verre voorzaten... Een tekort aan verleden? Nee, want hoewel ik helemaal niet hou van dat snuffelen in die oude archieven, vind ik het wel leuk eens die namen van de verre voorouders te overlopen... Maar ik vind het nog veel leuker als daar wat bij kan verteld worden... Iets uit het verleden... En dan denk ik: "Kijk, dat is dus iets wat de mensen heeft gevormd waar ik van afstam, dat heeft dus ook mij mede gevormd"

Wij zijn niet niets.
Wij zijn wij.
niet meer, niet minder dan de som van een heel verleden...
Ik denk dat je alleen dat verleden deels kunt wissen door mensen in hun prille jeugd van hun wortels weg te scheuren... Ik denk dan aan dat negertje dat hier liefderijk is geadopteerd, en los van zijn oorspronkelijke verleden is opgevoed door mensen die helemaal anders zijn gegroeid in hun verleden. Ik denk dat het niet anders kan dan dat er ergens in die kinderen iets zit dat hapert... Geen tekort, gewoon ergens een stukje losse naad...

tot de volgende ?

Morgenstond ?

Zie me hier nu zitten aan mijn PC... 't Is nu zowat het uur waarop ik normaal van horizontaal naar verticaal evolueer, en ik zit hier al, gewassen en -nee, niet geschoren- na het genot van een kop koffie, yoghurt en de noodzakelijke pillen, te bloggen...

Dat komt omdat Marc gisterenmiddag langs zou komen om te werken aan mijn zonnewering...

Maar ze zijn niet geweest. Dus zou hij deze voormiddag langs komen, maar we weten niet hoe laat dat dan is... En deze namiddag mag hij niet langs komen, want dan zijn we er niet, het is immers Crea Ziekenzorg, en daar moet ik aanwezig zijn als lesgever, en Anny als koffiemadame....

Dus ben ik vanmorgen om 6 uur opgestaan, heb de radio aangezet, en ben begonnen met mijn dagelijkse turnoefeningen. Nadien heb ik mijn neus gespoeld, mijn tanden gepoetst en me zoals reeds vermeld netjes gewassen. Ondertussen was Anny naar beneden gegaan en heeft koffie gezet, mijn yoghurt voor me klaargezet, evenals een glas fruitsap... en nu is ze zich op haar beurt gaan wassen en haar kleren aandoen... en hier zitten we dan. Wachtend.

Eigenlijk zou mijn zonwering al lang hersteld "gewezen geworden" zijn, maar daar kwam dan het bouwverlof tussen, en net toen de grootste hitte hier heerste, zaten we dus zonder die zonwering. Nu ja, dan maar de rolluiken naar beneden, en alle licht en warmte buiten houden. Dat hielp een hele periode, tot op de duur de warmte in de muren zat, en de warmte op die manier binnen sijpelde. Dat is het enige wat niet geïsoleerd is hier: de muren. Daar was nog geen sprake van toen dit huis gebouwd werd... Dat al het andere wel is geïsoleerd, dat is er door mij gekomen. Ik was de massa ver vooruit met mijn manie van isoleren. Ik deed dat dank zij het feit dat ik via relaties in de bouw, goed op de hoogte was van de evolutie ter zake.

Isolatie is heel belangrijk, en het scheelt echt een heel stuk op de jaarlijkse verwarmingskosten... Maar telkens en telkens weer lees ik hele artikels over het ongezonde van over-geïsoleerde woningen... Het probleem is niet de isolatie op zich, maar het feit dat men zodanig alles afsluit, dat er eigenlijk niet voldoende frisse lucht binnenkomt in huis. Dan zoekt men weer naar middelen om de lucht binnen te laten en toch de warmte niet te laten ontsnappen, maar dat lukt niet echt. Dan zie je ramen met driedubbel glas, en daarboven een ventilatierooster, die eigenlijk op zich niet geïsoleerd is, dus zelfs als het niet openstaat, is het een koudebron... Het lijkt me veel beter om nu en dan eens buiten te moeten, waarbij de deur onvermijdelijk open moet, en er meteen verse lucht binnen komt (en de warmte ook buiten gaat...)

Met andere woorden, echt isoleren ??? Nee, ik denk niet dat dit echt kan. Hoe dan ook, je moet zuurstof hebben om te leven.

Wij verwarmen hier geen slaapkamers, boven is alleen de badkamer verwarmd. Het lijkt me niet gezond om steeds in dezelfde temperatuur te zitten. Ik denk dat het lichaam door wisselende temperatuur een weerstand opbouwt. Denk maar aan de wisselbaden waar sommige heilpraktikers bij zweren !

Dus, al is mijn woning dus niet geïsoleerd zoals men momenteel voorschrijft, ik denk dat ik aan een redelijke middelmaat zit. Ik geloof niet echt aan die woningen die zogezegd niet meer moeten bij verwarmd worden... Ze lijken me teveel op luchtdichte dozen !

En ik zit hier maar te wachten, we zijn bijna aan het normale uur waarop we iedere dag beneden komen, en zijn dus veel te vroeg naar beneden gekomen. Geen één van mijn vogels wil fluiten, ook zij zijn te vroeg gewekt. Morgenstond is goud in de mond ? Jaja ! Laat dat goud dan maar aan wie het hard van doen heeft, ik lig liever nog wat langer in mijn bed, ook al lig ik veelal wakker en lees ik in een of ander boek...

Ik heb zo net de telefoon gepakt... binnen twintig minuten zouden ze hier zijn. Djudedju, hier zitten we nu. te zitten.

ik ga mijn mailtjes maar eens gaan lezen, en eens kijken wat de vrienden zeggen op Facebook, en op Twitter en die andere sociale netwerken...

tot de volgende ?

Schuilen voor de oorlog

In Vietnam hebben ze een vader en zijn zoon gevonden, die al veertig jaar in het oerwoud leefde, gevlucht voor de oorlog. Ze wisten niet dat de oorlog ondertussen gedaan was...
Dat is geen uniek verhaal, nog niet zo lang geleden hebben ze een Japanner gevonden die nog bezig was aan de tweede wereldoorlog...

Maar het zegt iets over de oorlog...
Zeker in het geval van die twee Vietnamezen.
Hoe groot moet de schrik zijn, om diep het woud in te vluchten, en nooit meer terug te gaan kijken naar je huis ?

Oorlog, iedere oorlog is gekkenspel.
Ik ken geen enkele reden die oorlog rechtvaardig maakt.
Zelfs niet de oorlogen die dienen om "vrede" te brengen... Kijk naar Irak, kijk naar Afghanistan, hoe de opgelegde vrede daar heerst... Bomaanslagen, halve revolten en noem maar op.
Neem nu Irak, dat is ook een land waarin er eigenlijk twee gemeenschappen leven (eigenlijk zijn het er nog meer, als je ook het probleem van de Koerden er bij neemt, maar ik heb het over de Soennieten en Sjiieten, twee onderafdelingen van de Islam...

Je kunt de situatie ginder vergelijken met de oorlogen die wij hier enkele eeuwen terug hadden tussen katholieken en protestanten, of... om je niet te laten denken dat wij nu al beschaafder zijn... de oorlog tussen protestanten en katholieken in het Ierse Dublin...

Ik heb het al gezegd, ik ben ook gelovig, en vind geloof een goede manier om leefregels op te leggen aan een maatschappij, waarmee ik niet zeg dat andere manieren niet goed zouden zijn, maar het vervelende is dat religie's een leiding hebben, en dat leiding veelal gelijk staat en macht en macht aan machtsmisbruik. Religie zou moeten beperkt zijn als regel, zonder dat er leiders zijn... Maar dit lijkt helaas niet mogelijk bij het mensDOM...

Je kunt net hetzelfde zeggen van de naties... Iedere natie is een kunstmatig iets, in stand gehouden door de mensen die de macht beheren, ook in wat men democratie pleegt te noemen, houdt men vast aan de grenzen van de natie, die in feite een volkomen kunstmatig iets is. Zeg me nu niet dat een taal een grens heeft, want ook dat is kunstmatig gegroeid. In een ver verleden kwam je niet van Nederlandssprekenden plots bij Franssprekenden terecht, nee, je had een overgangsgebied, waar ze niet echt meer Nederlands spraken. Er was altijd wel een plaats waar het ene domineerde boven het andere, maar dat was dus niet echt een grens te noemen. Het is pas door wetgevingen, beleid, taal van de kerk, en vooral de taal van het onderwijs, dat er afscheiding kwam, en we nu dus echt bijna een lijn kunnen trekken door het taalgebruik te bekijken.

Maar ook dat hoeft geen "grens" te zijn... Je hoeft je echt niet af te zonderen van je buur, omdat hij een andere taal spreekt... We zien dat daar veelal de partijen eigenlijk weer wat terugvallen naar een soort mengtaal, een taal waarbij ze elkaar begrijpen.

Grenzen zijn zuiver politiek.
En dat zegt al genoeg.

Ook de grenzen tussen godsdiensten zijn dus niet echt grenzen, tenzij de machthebbers van die kerken de anderen verketteren en veroordelen en het als een plicht noemen dat de anderen moeten worden uitgeroeid...

Misdadig, ik heb er geen ander woord voor.
Om het even welke godsdienst, welke bewindvoerders van naties of religies daartoe aanzetten.

Tot de volgende ?

Oude tractoren

Heb jij ze ook al gezien ? Ik weet niet of het iets typisch is voor onze regio, of dat het een algemeen verspreid gegeven is, maar hier zien we regelmatig bijeenkomsten en optochten van oude tractoren. Ik moet zeggen het is wel eens mooi om ze allemaal te zien passeren... Er zitten heel oude exemplaren bij, maar allemaal zijn ze opgeblonken en netjes opgezet om er als nieuw uit te zien. En veelal zit de fiere bestuurder, soms met zijn kroost, er ook netjes in kledij van de tijd van toen op te gloriëren...

Het is mooi...

... al je er niet toevallig achter rijdt met je wagen. Er is haast geen voorbijsteken aan, ze rijden gewoonlijk in colonne naar hun bestemming, en meestal is er geen plaats tussen om de boel voorbij te rijden in kleine gedeeltes...
Bovendien hebben wij hier - door ons heuvelachtige landschap- wegen die van oudsher tussen en over de heuvels slingeren, met slechts hier en daar een meter rechte weg tussen. Heel mooi, maar heel nefast als er een kudde wielerterroristen of... oude tractoren voor je zit.

In de week, zeker in dit seizoen, zitten we bijna altijd wel achter een boer met een of ander landbouwwerktuig te sukkelen, maar dat is tenslotte om zijn werk, en zodra hij aan zijn veld komt, is hij verdwenen. Niet zo met die oude tractoren en wielerterroristen...
Die kunnen eindeloos voor je uit blijven rijden... En het ergste is dat er op de laatste tractor wel altijd een echtgenote en/of kinderen zitten, die dan aan de boer meldt hoeveel er al achter hen "gevangen" zitten...
Of je hebt toch de indruk dat het dat is wat ze zeggen, en dat het dat is waarom ze zitten te lachen...
Het kan natuurlijk ook zijn omdat ze gewoonweg welgezind zijn, en het een mooie uitstap vinden...

Maar het is dus een feit dat we die tractoren (en de wielerterroristen) bekijken met andere ogen, al naar gelang ze voor ons rijden, of dat we ze zien passeren van achter het glas van ons raam. (En voor wielerterroristen komt daar nog bij dat we om dood te vallen zijn, als ze mijn voortuin uitkiezen om hun blikjes en consorten weg te zwieren... Of om hun neus leeg te blazen zonder zakdoek, recht op mijn oprit of op mijn mooiste bloem.)

Maar dit verschillend bekijken, doet mij bedenken dat we dus niet helemaal objectief zijn in ons kijken, of misschien zelfs helemaal niet objectief... Maar aan je eigen ken je heel de wereld, klinkt een oude Vlaamse wijsheid, dus zullen wellicht ook die tractorbestuurders en die fietsers zich ergeren aan hun soortgenoten, als zij toevallig in een andere positie op de baan zijn... Wielerfanaat A ergert zich aan de wielerterroristen als ze voor hem rijden op het moment dat hij met zijn wagen naar het werk rijdt... En idem dito de boer als hij niet mee is op uitstap, maar haastig, haastig op weg is om het veld af te rijden voor de regen...

Eigenlijk doen we dat heel de tijd door... Ik weet niet of u een politieke voorkeur hebt of niet, het interesseert me ook niet, maar als je er een hebt, dan kun je van die partij meer aan dan van al die anderen... Je hebt meer begrip voor hun argumentatie dan voor die van de anderen.

Kortom: we zijn niet objectief.

We bekijken alles van uit het standpunt dat ons op dat moment het best past.
En dat is niet zo erg, maar dat we ons daarvoor ergeren, ja kwaad maken, eigenlijk is dat wel erg, want het is niet goed voor onze gezondheid.
Ik moet dus ook leren mijn ziel in lijdzaamheid te bezitten
omwille van mijn gezondheid...

Maar weet je...
Zonder al die kleine dingen??? Da's precies eten zonder zout, smakeloos en zonder pit.

Laat mij maar nu en dan kefferen (bijten doe ik niet) op al die dingen, want weet je, anders had ik wellicht veel minder inspiratie om jou een blog aan te bieden...

tot de volgende ?

Oh treurigheid op no-o-o-ten, we staan op eigen po-o-o-ten...

Waar is de tijd, die studentenjaren, die tijd van het zich ontworstelen aan alles en nog wat...
Kortom de puberteit (kan net zo goed: pubertijd)... de tijd waarin het zich ontwikkelende lichaam de geest gaat commanderen, dat je op eigen benen moet gaan staan...

Ik zit nu weer volop in die tijd... Nee, niet ik zelf, maar mijn kleinkinderen.
En ik moet zeggen dat het puberen héél anders is dan in onze tijd.
De vrijheden waar wij hoogstens konden van dromen, die grijpen zij met beide handen.
Waar ons lichaam in onmacht schreeuwde, want wat het wilde, dat kon niet, dat mocht niet en het risico was veel te groot, en "ziet dat je met een "pakje" naar huis komt !" gericht aan de jonge freules...

Nu is er de pil, zijn er condooms overal te krijgen... Lijken al die dingen helemaal niet gevaarlijk meer, en dus grijpt het lichaam de overhand op de geest.

(Geef toe, dat is proper uitgedrukt hé !)

Maar is het nu beter of slechter dan toen?
Ik weet het eerlijk gezegd niet...
Zij zullen wel met volle teugen genieten van al de dingen die wij gewoon niet durfden omwille van de risico's, en ook niet echt wilden, omdat alle regels van toen ons met grote verbodsplaten stonden toe te zwaaien, niet in het minst de kerk, de dreigende hel, en de schande... Wie toen "moest" huwen, die liep ten schande. En als de eerste kleine geboren werd, dan waren er heel wat die je huwelijksdatum nog eens nakeken, en de maanden gingen tellen.

Maar anderzijds maakte dat dat voor ons het huwelijk een "openen van het paradijs was"... Het mocht plots, meer zelfs ; het moest, het hoorde bij de huwelijksplicht en bij de goddelijke opdracht van het vermenigvuldigen...

Ik weet dat bij een deel net dat onvertrouwd zijn, maakte dat het eigenlijk een ramp was, die slechts heel langzaam sleet, en nooit echt leidde tot het heerlijke. Maar bij mij en gelukkig heel veel anderen was het ontdekken, het groeien naar elkaar, ook lichamelijk, een heerlijk iets, wat de jeugd van nu nooit zal kennen.

Je ziet, er zitten voor en nadelen aan vast... maar...
Mensen van onze generatie hebben het moeilijk met die vrijheid van nu...
In onze opvoeding was dat zonde, obsceen, verkeerd, niet toegelaten en niet gewenst.
De kerk, de religie zwaaide met banbliksems over de hoofden van de jonge mens, en wij dragen ergens nog steeds de sporen van die opvoeding.

Wij kunnen ons moeilijk inbeelden dat het nu plots allemaal lijkt te kunnen, lijkt te mogen. En hoe bewust ik me ook ben van het feit dat daardoor een deel van de drama's van vroeger nu wellicht zullen vermeden worden, of al verteerd zullen zijn voor het huwelijk er komt.

Waar ik het kwaad mee heb, is dat het allemaal een beetje "gratuit" lijkt... Het is nu allemaal een beetje zijn aureooltje kwijt, het is vervallen tot een speeltje, een gewoon iets, je kunt een computerspelletje doen of gaan we eens...

Ik stel vast dat we steeds meer jongeren zien, die helemaal niet meer trachten naar die onafhankelijkheid, in tegendeel, ze genieten van volle teugen van "Hotel Maman", en blijven de voeten onder tafel steken om te eten en te genieten van een proper opgemaakt bed, en als ze eens lust hebben, dan gaan ze naar het lief om eens goed te rollebollen... Rollebollen, dat is het nu geworden.

En ik weet nog niet waar we uiteindelijk gaan belanden met dit nieuwe gegeven.
Ik geef het geen min of geen plus (Al neigen de resten van mijn oude opvoeding luidkeels naar afkeuring)...
Ik zie er winst en verlies in.
En ik mis een beetje het doel waarvoor het eigenlijk bestaat... Was dat vroeger niet iets om kindjes te krijgen?

Weet je, als ik met mensen van mijn generatie praat, dan hoor ik net zo goed: "Hadden wij dat gemogen en gekunnen, dan deden we het ook" als  " Wij zouden dat nooit gedaan hebben, en onze ouders zouden ons meteen manu militari op onze plaats hebben gezet !"
En ik?
Ik luister naar alle twee, en ik weet het niet
ik heb wat heimwee
en ik twijfel wat

en weet je, het zal allemaal zijn tijd wel duren... En zoals altijd komt het uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht...

tot de volgende ?
getekend
een slecht slapende opa