De kalenderblok

Toen ik vanmorgen stond te turnen, kon ik mijn ogen niet van het vergeelde kalenderblokje afhouden... Dat staat al sinds 2001 op 1 maart... Dag waarop onze Koen is overleden.
Het is natuurlijk gek dat je die dingen bewaart, dat je een soort gedenkschrijn opricht voor een overleden gezinslid, dat je ergens poogt de tijd stil te zetten...
Morgen is het dus 12 jaar dat onze Koen er niet meer is...
Het is net de dag van gisteren. Ik zie ons nog staan bij het lijk, ik zie mezelf naar huis rijden en hoor mezelf op een gegeven ogenblik vragen aan Anny "Waar ben ik nu ?" Ik reed volkomen op automatische piloot, ik reed naar huis zonder me van de omgeving echt bewust te zijn. Ik stopte voor het rode licht maar vroeg mij niet of ik daar heb gestopt, het ging automatisch.
Ik zwom in een zee van verdriet
Thuisgekomen hebben we nog enkele familieleden opgebeld, en dan zaten we daar, zwijgend naar elkaar te kijken. Ik heb de fles cognac uitgehaald, en we hebben beiden een druppel gedronken en zijn naar bed gegaan.
Ik weet niet meer of ik geslapen heb of niet, maar ik weet wel dat nog nooit mijn vrouw zo bewust heb aangevoeld als toen, we zwommen in diezelfde zee van tranen.

Het is morgen 12 jaar geleden...
En het wee is zijn scherpste kantjes kwijt.
De wonde is er nog, maar er is stijf en stram littekenweefsel opgegroeid. Je kunt dat niet bewegen zonder pijn, maar als je het stil laat is de pijn er niet meer.
Je denkt er niet meer voortdurend aan.
Je wordt er wel door miljoenen feiten en feitjes weer aan herinnerd, en dan schuurt en schramt dat weefsel van verdriet weer.

Ik kijk naar zijn foto, die hier bij me op de computer staat, en zucht...

Buiten is het weer aangepast aan mijn stemming: grijs en somber.
En toch wou ik dat de zon scheen, wou ik dat ik vanmorgen niet op dat kalenderblok had gelet, wou ik dat ik niet herinnerd werd, niet weer ondergeduwd werd...

Het helpt immers niet je vast te pinnen aan dat verdriet. Je moet verder.
Je doet het dan ook
maar nu en dan haper je even
Moest het je auto zijn, dan dacht je "Een vuiltje in de benzine"
Maar het is je zijn, je eigenste ik, je eigen litteken, je eigen verdriet

Laat de lente komen, de zon, de bloemen, de blauwe hemel, de vogels die je 's morgens wakker fluiten, het licht...

En het Licht scheen in de duisternis...

tot de volgende ?

winterdepressie

Nederlands: Het eeuwig licht detail torentje op kerkhofmuur Deurne-centrum (Photo credit: Wikipedia)

Ik denk dat ik behoor bij het gedeelte van de mensheid, die last heeft van een lichte vorm van winterdepressie...
Op een of andere manier voel ik mij minder happy als er minder licht is.
Toch ben ik de man die hier altijd zo vlug mogelijk de elektrische verlichting uit doe, maar dat is vooral ingegeven door een vorm van zuinigheid.
Misschien ga ik dat anders moeten aanpakken ! Ik las dat een manier om het winterdipje te overwinnen gewoon lichtbaden zijn (Een ligbad is iets anders).
Men zou moeten koud licht (? dat is waar infrarood en ultraviolet uitgefilterd zijn) van 4.000 watt (van welke soort lampen? Van de oude peertjes? van de nieuwe spaarlampen die voor minder watt meer licht bieden?)
Enfin, om een lang verhaal kort te houden, men moet de lichtsterkte heel hoog opvoeren, veel hoger dan in huis gebruikelijk is, en daar per dag enkele uren in doorbrengen. Ik denk dat je gewoon een hoeveelheid licht moet hebben, die ongeveer overeenkomt met "in de zon gaan zitten"...

Nee, ik ben niet van plan hier een hele batterij TL's op te hangen ! Maar het troost me te weten dat mijn heimwee naar licht plots een wetenschappelijke onderbouwing lijkt te krijgen. Met andere woorden, mijn schreeuw naar zon is een doodgewone en heel normale reflex !

Vandaag is het weer zo'n rotdag ! De lucht heel grijs, heel somber, de einder verdwijnend in een vuile smoor die over de velden hangt, en al regent het niet echt, alles is zeiknat en voelt en oogt vies...
Hoe langer dat weer aanhoudt, hoe moeizamer ik uit het dal van mijn wintergevoel kruip... Het helpt me niet aan de zomer te denken, het helpt me niet om mijn visgerei klaar te maken, niets brengt de zon in mijn hart. Het is winter. Het is al veel te lang winter.

Dat het ook nog koud is, ik met een valling loop, een snotneus heb, hoofdpijn... dat werkt allemaal niet mee om me beter te voelen ! Het is weer een van die rotdagen, winterdagen...

Deze namiddag voor het eerst weer naar de academie... Een paar lessen gemist door mijn verkoudheid. Mijn valling is nog wel niet helemaal over, maar ik hoest (bijna) niet meer, en mijn neus loopt niet meer zo vlug dat ik hem niet meer kan bijhouden... Dus, het gaat weer...

Ik heb bijna geen last gehad van het hoesten, misschien wel dank zij de fles Tijm-siroop ? Die siroop op basis van honing en tijm voel je inderdaad je keel verzachten ! En het is een natuurlijk iets.
Ik neem al zo veel medicamenten, dat ik er een hekel aan heb om er nog meer te moeten nemen.
Soms heb ik het gevoel dat ik familie ben van dat batterij-konijntje uit de reclame ! Alleen, ik loop niet bij gratie van batterijtjes, maar dank zij pillen in allerlei kleuren en geuren...
('t Is een beetje als met dat mopje: Een kleine staat heel aandachtig te kijken naar een man met van die heel dikke zware brilglazen... "Mijnheer, u moet wel heel goede ogen hebben om daar door te kijken Hé ?" Ik moet wel een heel sterke maag en lever hebben om al die hulpmiddelen te verteren !)

't Is nog steeds donker en grijs
't Is nog steeds winter
Zou ik toch het licht aansteken?

tot de volgende ?

Alternatieve energie

Mean surface temperature change for 1999–2008 relative to the average temperatures from 1940 to 1980 (Photo credit: Wikipedia)

Ik erger mij tegenwoordig tomeloos... Iedereen heeft de mond vol over de vervuiling, de Global Warming, iedereen pleit voor alternatieve energie...
Zonnepanelen op het dak, niet omwille van de propere energie, maar omwille van het persoonlijke profijt.
Windmolens zijn ook goed, maar niet in het gezichtsveld, want ze vervuilen het landschap, ze werpen slagschaduwen en ze zijn nefast voor de trekvogels...

We verbruiken steeds meer energie, zowel in de gezinnen als in de industrie, hoe dan ook moeten we die energie produceren, maar niet meer met kernenergie, niet meer met verbranding van fossiele brandstoffen (Steenkool, petroleum), en nu ook al niet meer met windmolens, want dat zijn lelijke dingen om op te kijken...

Wat we willen zijn wel de lusten, maar niet de lasten, om het eens op een ouderwetse manier te zeggen.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat dit een van de symptomen is van de huidige maatschappij: wel de lusten, niet de lasten. Zwaar werk moet lichter gemaakt worden, dus schakelt men meer machines in, daardoor gaan er arbeidsplaatsen teloor, en dat mag ook niet.

Ik heb geen idee hoeveel ambtenaren we momenteel in ons landje tewerkstellen, maar hoe dan ook, deze ambtenarij wordt betaald door de productieven van dit land. Stel dat we 20 % ambtenaren hebben (dit zal de werkelijkheid sterk benaderen) , dan wordt hun loon opgebracht door 80% van de productieven. Of om het simpel te zeggen, er werken 4 man om de vijfde te betalen.
Kent men in het land ook nog een behoorlijk zware werkloosheid, dan moet ook hun inkomen opgehoest worden door de actieven.

Ik denk dat we het systeem eens moeten herdenken... Hebben we zoveel ambtenaren nodig (Hebben we überhaupt zoveel ministeries en zoveel soorten regeringen nodig ?) , en wat is de reële kost van een werkloze ?

Een werkloze kost niet alleen werkloosheidsvergoeding, ze betekent ook een vermindering van de inkomens in de sociale zekerheid en een verhoogde uitgave uit die zelfde bron. Bovendien hebben die mensen minder koopkracht, waardoor ook de economie stagneert. Hoe meer werklozen, hoe zwaarder die druk.
Maar we hebben ook ambtenaren nodig om de werklozen te controleren, uit te betalen, aan werk te helpen.

Ik vraag me af of het niet een stuk goedkoper zou zijn om dan inderdaad die mensen in het circuit te houden.
Ik vraag me af of inderdaad de kostprijs van de tewerkstelling niet te hoog ligt, of we de sociale zekerheid en de belastingen inderdaad hoofdzakelijk uit arbeid moeten halen.

Stel dat we de sociale zekerheid minstens gedeeltelijk ook uit de BTW zouden halen, welk effect zou dit hebben? Dat we de sociale zekerheid minstens gedeeltelijk ook uit kapitaal zouden halen, wat zou het effect daarvan zijn?
Denk niet dat dit onvermijdelijk zou leiden tot stijging van kosten (BTW of anders)... Er zou in feite vooral een verschuiving ontstaan, die net zo goed vermindering als vermeerdering van de kosten zou betekenen. Maar die verschuiving zou misschien meer ademruimte scheppen voor tewerkstelling, via een betere concurrentiepositie met het buitenland.

Ach, ik ben geen econoom, geen deskundige, maar soms heb ik de indruk dat men nu en dan eens meer zou moeten werken op het buikgevoel, dan wel op allerlei wetenschappelijke of semiwetenschappelijke extrapolaties... Misschien moeten we een keer meer de slogan van wijlen Achiel Vanacker volgen: "Eerst handelen, dan denken !" (Hij zei dat in het Frans met een Brugs accent: zazie d'abord, et pui z'y pense)

We moeten ook af van het oerwoud van regeltjes en regelgeving ! Ik weet wel dat die allemaal ontstaan zijn als antwoord op bepaalde misbruiken of op zaken die mis liepen...maar niettemin geraken we stilaan in een systeem waar je met geen mogelijkheid nog kunt bewegen zonder een overtreding te doen of niet meer te voldoen aan een of andere absurde eis.

Ik heb er al eerder voor gepleit, en ik pleit er nog steeds voor: herschrijf eens onze volledige wetgeving, in klare heldere wetteksten, en maak dat men de teksten niet meer gaat interpreteren naar de letter, dan wel naar de geest. een wetgeving wordt immers niet gemaakt om naar de letterlijke tekst te luisteren, maar om een richtlijn te geven waarnaar men moet handelen. Door het systeem van het voortdurend op de letter te stellen, is voor veel zaken uiteindelijk de echte bedoeling van de wet niet meer terug te vinden in het oerwoud van bijkomende specificaties...

Maar ja... Wie maakt de wetgeving op? De juristen. Wie zijn dat ? De advocaten. Wie beurt er geld uit al die verwarring?... Juist, diezelfde advocatuur...

Soms heb ik het gevoel dat we een heleboel zaken maar eens op een hoop moesten gooien, en er dan de brand in steken... Maar ja, dat mag ook niet, je mag geen vuurtje meer stoken.

tot de volgende ?

Kuurne-Brussel-Kuurne

List of Major League Baseball players suspended for performance-enhancing drugs (Photo credit: Wikipedia)

Het gebeurt niet zo vaak dat een koers in ons landje wordt afgelast wegens weersomstandigheden... Ik herinner me nog één keer De Omloop Het Volk, maar dat is ook al weer een eindje geleden.

In ons wielergek landje is dat niet niks... Alhoewel?
Eergisteren was er de Omloop Het Nieuwsblad, en het mij opgevallen hoe weinig volk er stond te kijken ! Het was natuurlijk koud, maar toch, we hebben nog koud en net en vuil weer gehad, en op iedere helling stond dan nog een massa volk.

Ik denk dat een speaker van VRT het bij het rechte eind had, toen hij vroeg of het volk nog wel geïnteresseerd was na al dat gedoe over doping...
De laatste tijd regent het als het ware doping-histories... En niet van de minste renners, nee, heel wat grote namen rollen van het voetstuk. Steeds meer mensen vermoeden dat grote rittenkoersen niet meer kunnen gereden worden zonder doping. (Ik hoor daar ook bij - Ik denk dat je wel een Tour de France kunt rijden in het gestelde aantal dagen, maar ik geloof niet dat je dat dag aan dag kunt doen aan het huidige koerstempo... )

Ik geloof dat wij, het publiek, daar mede schuld aan hebben ! We eisen steeds meer, steeds sneller, steeds zwaarder kortom steeds meer spektakel. Ergens dwingen we op die manier de renners om hoger te gaan dan hun eigen kunnen. Ook de manier waarop ze betaald worden is daar schuld aan: de renner is een uithangbord, zijn successen vormen de reclame voor de firma's die sponsoren... Dus moeten ze presteren, moeten ze in de kijker komen, moeten ze in beeld komen.

Ik blijf er dan ook bij, dat dit helemaal niets meer te maken heeft met sport. Het is eerder een zeer ongezond en gevaarlijk beroep geworden !
Wij hebben het idee "sport" overboord gegooid en vervangen door prestatiedwang.
Wij hebben van sport een betaalde job gemaakt.

Stel dat je in een fabriek aan de lopende band werkt. En iedere dag drijft men het tempo van de band een ietsje op... Je gaat dat niet pikken ! Op een bepaald moment leg je de riem af en ga je in staking. Bij de "sportmannen en -vrouwen" is dat niet zo, zij nemen pillen en andere doping om hun ritme steeds verder op te voeren.
Sla jij je voet om op het werk, dan verzorgen ze je, en brengen je naar huis tot je genezen bent. Ben je voetballer, dan verbinden ze je op het veld, geven je een inspuiting en moet je verder presteren, met risico op zwaardere beschadiging of: nog erger ! met gevolgen voor heel je verdere toekomst.

Sport is gezond... uit voorgaande voorbeelden blijkt dat dit niet het geval is, of dat we moeten besluiten dat dit helemaal geen sport is !

Volgens mij is sport iets wat verwant is met spel, met amusement. Je loopt wat omdat je graag loopt, je fietst omdat je graag fietst, je voetbalt omdat je graag voetbalt en zo verder. Op het ogenblik dat daar een moeten, een dwang begint te tellen, verlies je het aspect spel, het aspect amusement, en wordt het een dwang en dus bijna het omgekeerde van plezant.

Maar ik ken mensen die hun beroep graag doen, dus zullen er ook wel beroepssporters zijn die hun sport graag doen. Tot op het ogenblik dat hun prestaties niet (meer) voldoen aan de eisen van zij die hem of haar betalen, dat de prestatie belangrijker wordt dan het spel...

Zo is het met alles. Bijna iedereen eet graag pralines, maar iemand die enkele jaren werkt in een fabriek van pralines kan ze niet meer horen of ruiken of zien...

Zo kennen we renners die eens of een paar keer een goed moment kenden, en een grote koers wonnen. Vanaf dat moment verwachten de mensen dat je dit telkens en telkens kunt herhalen. Dat kan niet, tenzij je  ... middelen gaat zoeken die je lichaam toelaten boven normaal te gaan werken. Doping.

Om het anders te stellen: beroepssportmensen zijn eigenlijk de arbeiders die miljoenen bazen hebben, die allemaal staan te kijken en staan op te jagen.
Die gedwongen worden tot bovenmenselijk presteren.

Weet je, ik heb compassie met hen.
Ik ben geen supporter, want dan zou ook ik van hen bovenmatige inspanningen vragen.
Mijn verleden als vakbondsmens laat me niet toe dat men van arbeiders dergelijke zaken vraagt !

Neem zelf je fiets, trek zelf je loopschoenen aan, je wandelschoenen, of wat dan ook, en ga echt sporten, voor de lol, voor het amusement... en voor je gezondheid.

tot de volgende ?

Niet naar de rommelmarkt

Onze-Lieve-Vrouwebasiliek, Dadizele (Photo credit: Erf-goed.be)

We zouden vandaag naar de rommelmarkt gaan, maar toen ik vanmorgen het rolluik omhoog trok, zag ik... sneeuw... En het is nog steeds aan het sneeuwen. Dus niet naar de rommelmarkt, het is geen weer om een hond door te jagen, dus gaan wij ook niet. Waf !

Gisteren zijn Anny en ik dus naar dat "feestje" gegaan, van dat 38 jarig mensje dat dolgraag nog eens alle vrienden en bekenden wou zien... Ze is naar eigen zeggen nog niet terminaal, maar wel al palliatief, en de kanker zit overal in haar lichaam. Op dit moment reageert ze gunstig op een middel, maar ze weet dat dit slechts uitstel is van executie...

We gingen een bloemstukje halen... En natuurlijk zei ze dat dit niet nodig was, maar allusie makend op het feit dat ze die morgen ook hun huwelijksbeloften hadden vernieuwd (Als blijk van dank aan mijn man, die me niet in de steek heeft gelaten toen ik ziek werd, en nog steeds mijn steun en toeverlaat is) zei ik, "Nee, maar aan een jonge trouwer geef je wel een cadeau !" Ze vond dat toffer dan het bloemstukje zelf....

Ze zat in een grote makkelijke zetel, waarin ze bijna verdween. Heel witjes en een beetje opgezwollen van al die medicatie, maar haar ogen waren nog steeds de ogen van Greet, het meisje dat ooit, heel lang geleden met ons mee ging naar Dadizele, naar de Floralux en naar de twee dierenhandels in die gemeente... Ze bracht een mooi lief wit hondje mee naar huis... Ze waren dan nog niet gehuwd, meen ik me te herinneren...

Ik zag heel wat mensen terug, die ik al heel lang niet meer had gezien, en eentje zei er goedendag met mijn voornaam bij, en ik heb terug geknikt, maar ik weet nog niet wie het was ...
Het was er druk, men verwachtte er een 300 man, en ik denk dat die er zowat allemaal waren...
De zaal "De drie Sleutels" was veel te klein, en het werd nog maar eens duidelijk dat daar een echt gebrek aan parkeerplaatsen is !

Er stond ook nog een grote tent, maar ondanks het feit dat daar verwarming in was, zag je daar alleen enkele rokers... Bij iets warmer weer zou men het raam tussen de tent en de zaal open gezet hebben, maar het was berekoud, en in die tent zat je dan niet "bij de  mensen"...

Het sneeuwt nog altijd, geen grote vlokken, maar heel veel van die kleine vlokjes voort gejaagd door de wind. De koers Kuurne-Brussel-Kuurne zal wel afgelast worden !
Gisteren was De Omloop er... Voor mij nog steeds de Omloop van Het Volk... Men mag het herdoopt hebben, die naam is al te vertrouwd om zo plots te veranderen.

Met een beetje geluk gaan ze op de Tv de uitzending van de koers vervangen door een mooie film, zo eentje van in 1935 of zoiets, daar zijn ze straf in. Ik vermoed dat die films door hun leeftijd vrij van rechten zijn, en dat ze die voor niets krijgen... En dan zijn ze verwonderd dat we die of die zender niet meer bekijken... Tenzij... tenzij er natuurlijk een uitzending is over iemand die je kent... Zoals nu over Jonathan Jacobs, de zoon van Jan, en Jan was tot vorig jaar leraar in de Academie van Zottegem in de afdeling  Keramiek... Wij hadden het relaas van de feiten dan ook al enkele keren gehoord, en iedere keer dat Jan naar die advocaat of naar de rechtbank was geweest, vertelde hij er over... Maar veel meer dan die verhalen, beklijven de beelden !

Zonder oordeel in welke richting dan ook, voel ik mee met Jan, een kind verliezen... Ik weet helaas wat dat is...
En om toch een oordeel te uiten: als je met zoveel mensen iemand in bedwang houdt, dan kan er  echt geen noodzaak zijn om er op te kloppen... En wat betreft dat psychiatrisch instituut: ik heb lang geleden in zo'n instelling gewerkt, en wel in de afdeling waar men de "gevaarlijke" zieken bijeen hield... Wij hebben dan ook nu en dan zieken moeten opsluiten in de isoleercel, in een dwangbuis om ons en zichzelf te beschermen. Wij zijn nooit met meer dan drie man geweest om iemand in die cel te krijgen en in de dwangbuis... zonder slaan...
En wij waren niet getooid in beschermende kledij, met helm en kogelvrije pakken, nee, gewoon in een witte stofjas... Ik ben één keer gebeten geweest, dwars door alle kleren heen, zo hard dat het niet alleen blauw en zwart zag, maar zelfs bloedde... Maar dat is het ergste wat me is overkomen.
Al dat buitensporig geweld, en zeker dat slaan, is zeker niet nodig...! En je hoeft echt niet met een hele afdeling de cel binnen te gaan... Dat werkt wellicht eerder averechts dan dat het je helpt. Ik kan me inbeelden, dat als zo'n meute mannen met wapenstokken en onzichtbaar gezicht binnen stormt, dat je dan panikeert....

Ach, geweld lijkt wel een beetje eigen aan deze tijd... Neem nu de dode door verkeersagressie aan de Noorderlaan te Antwerpen... Naast het station en de dierentuin is dat zowat de enige straat die ik ken in Antwerpen...

tot de volgende ?

Hoest, hoester, hoestst

Paracelsus (Photo credit: Wikipedia)

Al twee dagen zit ik hier te snotteren en te hoesten, en al mijn botten doen zeer. Toch voel ik me niet grieperig, hoogstens wat mottig zoals je altijd bent met een valling. Zou het misschien toch een afgezwakte vorm van griep zijn, afgezwakt dank zij de inenting?
De hoest komt niet van diep, is niet scheurend, maar eerder iets die zit te kriebelen in de keel. 't Is van zelf gekomen, dus zal 't vanzelf wel weer overgaan... En ondertussen slik ik alles wat ik liggen heb tegen vallingen, en moet ik neusdruppels nemen om adem te hebben.
djudedju

Ach, ja, 't is winter, en iedereen loopt wel eens met een valling of wat grieperig. Alleen voel ik dat dan niet... en die valling van mij voel ik wel.

Nu en dan zie je bij deze blog mooie foto's staan. Die komen (bijna) altijd van Zemanta, een dienst die heel vriendelijk een resem beelden geeft naast mijn tekst, beelden die dan gebaseerd zijn op woorden uit mijn tekst. Schrijf ik hier Paracelsus, dan staat daar al heel snel een afbeelding van die geleerde bol van indertijd... Heel handig, ware het niet dat deze dienst eigenlijk niet Nederlandstalig is, en in mijn blog woorden uitpikt die ik helemaal niet bedoeld heb. Neem nu Hoest, wist jij dat er een tekenaar was met die naam? Als ik maar schrijf, dan zie ik afbeeldingen van een Maar in Duitsland, een meer in een uitgedoofde vulkaan in de Eifel... Zoiets simpels als heel geeft dan weer aanleiding tot afbeeldingen van een dorpje met de naam Heel...

Soms werkt dat op mijn zenuwen, soms vind ik het grappig.
Tot op heden heb ik daar nog nooit mee gespeeld... Misschien moest ik dat wel eens doen?  Dan kun jij, lieve lezer, jezelf zitten af te vragen wat dat prentje van Heel doet bij een tekst over vallingen en griep... Soms moet ik zelfs eens nadenken over hoe die prentjes in verband staan met mijn tekst... Ik zie een man met een raar bord in zijn handen, ene meneer Hutcheson... Waar halen ze dat? Dan zie ik zijn voornaam: dan... In welke tekst komt er geen dan en geen heel en geen maar voor ??? Toch zijn er nog die ik, met de beste wil van de wereld niet in verband kan brengen met mijn teksten... Wellicht zijn dat dan de gevolgen van vreemde vertalingsperikelen in de automatische vertaling?

Ach, al bij al is en blijft het wel een handig ding, vooral ook omdat er bij vermeld is of de beelden vrij van rechten zijn. Soms is er geen een afbeelding die me past én vrij van rechten is ! Dan maar even bij Google afbeeldingen gezocht. Je moet dan rechtsboven op het tandwieltje klikken,  in het vakje dat dan te voorschijn komt klikken op "geavanceerd zoeken", je krijgt dan weer een ander scherm, en onderaan zie je dan "gebruiksrechten", met een balkje er naast met daar in "niet gefilterd op licentie" en in dat vakje staat ook een miniem klein driehoekje daar klik je op, en dan opteer je voor "onbeperkt te gebruiken, zelfs voor commerciëel"... Je was gestart met een hele resem afbeeldingen, meer dan 5.000 stuks, en plots blijkt er dan geen een vrij van rechte te zijn... Oeps ! Geen prentje dit keer...

Ik vraag me af hoeveel van die Powerpointjes die we krijgen in onze mailbox, met hele resems mooie foto's in feite wel in regel zijn met deze voorschriften ! Je ziet soms er bij vermeld "foto's van internet" of zoiets... Ik denk dat er daar vele overtredingen bij zitten...
Let er mee op, want er zijn advocaten die zich daarmee onledig houden, en dan bij de maker gaan melden dat ze wellicht zoveel honderden, duizenden dollars ze kunnen beuren van de misbruikers... Je krijgt dan een briefje dat je zoveel tienduizenden dollars moet betalen of dat ze je gaan vervolgen voor het gebruik van beschermd beeldmateriaal...

Eigenlijk snap ik dat niet helemaal... Als je een beeld op internet zet, dan is het toch de bedoeling dat vele mensen het zouden zien, en dan lijkt me dat toch op een bepaalde manier het vrijgeven van de afbeelding? Maar blijkbaar ben ik daar verkeerd in...

Als je dus een blog ziet zonder afbeelding, dan wil dat zeggen dat ik niets vond zonder rechten...
djudedju
't Is maar dat je het weet, en je  jezelf niet blootstelt aan vervolging voor het gebruik van een foto...

tot de volgende ?

Geschiedenis ?

President Paul Kruger, Transvaal-Zuid Afrika (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb niet zo lang geleden een boek gelezen over de geschiedenis van Zuid-Afrika, en een tijd verder terug las ik er een ander over hetzelfde onderwerp.
In het ene boek houdt men staande dat de Nederlanders voor de negers (kaffers) in Zuid Afrika kwamen wonen. De oorspronkelijke bewoners waren de bosjesmannen (san of hottentotten), een bevolking die erg verschilt van de later gekomen zwarten (vooral Bantoe).
In het andere boek stelt men (en men citeert uit brieven en boeken van toen) dat de kaffers er wel al waren, hoewel niet echt zo talrijk.
Bovendien kwamen de echte botsingen met de kaffers niet zo zeer in het oorspronkelijke Zuid Afrika, maar eerder op het moment toen de boeren hun gebied verder uitbreidden in "De grote Trek"...

Ik haal dit alleen maar aan, om te stellen dat het zeer moeilijk is om de echte geschiedenis van feiten te achterhalen.

Je kunt dit zelf uittesten! Als je met twee of meer mensen iets ziet gebeuren, vraag dan aan allen die de feiten hebben gezien, dit even op papier te zetten. Je zult schrikken hoe veel verschil er in de verklaringen zit!

Je kunt het ook eens vaststellen als je twee kranten koopt, en de artikels over hetzelfde onderwerp na leest...

Ik werd voor het eerst met dit feit geconfronteerd, toen ik plots van het Katholieke Onderwijs overstapte naar het Officiële Onderwijs... Ik leerde plots een heel andere geschiedenis over ons kleine landje... Ach, natuurlijk waren de grote lijnen gelijklopend, maar geschiedenis gaat niet over de grote lijnen ! Geschiedenis is uiteindelijk van invloed op de mens die dan leefde, en op al zijn nakomelingen, die de invloed ondergaan van die feiten.
Hoe kan het nu dat dit zo verschillend is? Dan moet er toch een liegen? Niet noodzakelijk ! In feite kun je geen feiten als dusdanig opschrijven, je schrijft de ervaring op over die feiten. Je doet je best om te vertellen hoe de feiten zich voordeden, maar je beschrijft dit vanuit jouw kijk op het gebeuren...

Het is een beetje als een foto... Ik neem mijn foto van waar ik sta, jij neemt de foto van waar jij staat, en een derde staat nog op een ander punt. Hoe je het ook bekijkt, het zijn drie verschillende foto's, weliswaar van het zelfde gebeuren, maar vanuit een ander gezichtspunt en van een iets ander tijdstip.
Als jij dan het gebeuren becommentarieerd, dan zul je onder meer uitgaan van je foto. Het is dus uw interpretatie gesteund door uw fotografisch document.

Bij geschiedenis doet zich in feite het zelfde voor. Stel dat ik Katholiek ben, dan zal ik, zelfs als ik poog eerlijk neutraal te zijn, de zaak bekijken vanuit het standpunt van een gelovige. Ik lieg niet, maar onwillekeurig zal dus mijn overtuiging het verhaal enigszins kleuren. Schrijf ik over het zelfde onderwerp, uitgaande van dezelfde bronnen, als atheïst over diezelfde feiten in de geschiedenis, dan zal ik dat anders bekijken, anders vertellen, anders interpreteren.  Als kind leerde ik over de Kruistochten en over Godfried van Bouillon als de grote held, in mijn verdere studies was Godfried plots een veroveraar, die onder invloed van de kerk, aan veroveringen deed... En nog later, toen ik nog meer en nog verder ging boren in de geschiedenis, leerde ik dat de Kerk uiteindelijk de Kruistochten organiseerde mede om de aandacht af te leiden van haar eigen ziektes...

In geen enkel van deze geschiedenissen staan leugens, maar ik moet ze alle drie kennen om mij een vollediger beeld te maken van de werkelijkheid... en dan moet ik beseffen dat ook mijn beeld maar een interpretatie is, weliswaar met de wijsheden van diverse bronnen, maar toch ook gekleurd door mijn kijk op de zaken.

Wij kunnen nu eenmaal niet neutraal zijn...
Hoe dan ook, wij ondergaan de invloed van onze opvoeding, van ons leven, van de gemeenschap rondom ons...

Laat mij nog een voorbeeld geven... U rijdt met de wagen, en komt aan een kruispunt met lichten. Het is groen, dus u rijdt door, en plots verspringt het licht op oranje. U schat de remafstand in, de auto die kort na u rijdt, en u rijdt door het oranje licht. Hoe oordeelt de politie die de feiten ziet gebeuren daar over ?
De feiten zijn voor beiden gelijk... de interpretatie kan je veel geld kosten...

En toch...
Toch is geschiedenis volgens mij meer dan belangrijk !
Als er iets is dat ons onderscheidt van de dieren, dan is het het vermogen om geschiedenis, verworven kennis door te spelen aan de volgende generaties, en aan mensen die wij zelfs niet kennen.
De geschiedenis is ervaring en zou ook een les moeten zijn voor de toekomst.
Onlangs hoorde ik dat in het Verenigde Koninkrijk meer dan de helft van de jongeren niet wist wat de holocaust was...
Het erge is niet het feit dat ze dat niet weten, het erge is dat ze niet weten hoe een volk kan gemanipuleerd worden, hoe een volk kan mis geörienteerd worden, en wat de gevaren zijn van manipulatie van het volk en van racisme...

Geschiedenis is dus wellicht een van de meest belangrijke vakken die je op school hebt gekregen, hoe gebrekkig, hoe gekleurd dan ook...

tot de volgende ?

De schoenen van Venus

Strelitzia (Photo credit: Wikipedia)

Hier naast me, op de vensterbank staan (onder meer) twee mooie Venusschoentjes (ook Vrouwenschoentje) (Cipripedioideae) in bloei. In de ene pot 4 en in de andere 3 bloemen. Het zijn beide grootbloemigen, maar die met vier bloemen is nog een stuk volumineuzer dan de andere. Wit, groen en bruin zijn de overheersende kleuren, met een zweempje van geel.
 Heel wat andere potten staan in de knop, een enkele plooit al zijn eerste bloem open... Meestal Phalaenopsis, orchideeën, de soort die je welhaast in ieder huiskamer vindt.

Er staan ook andere soorten tussen, waarvan ik de naam niet ken, maar die ook die bizarre bloemen tonen... Wat dat is wellicht de reden waarom we met zijn allen zo verliefd zijn op de orchidee... Stuk voor stuk hebben ze bizarre vormen en/of heel speciale kleuren.

Zelfs onze eigen wilde orchideeën zijn best mooi, maar natuurlijk hebben ze niet die grote bloemen van de tropische en subtropische soorten die algemeen in onze huiskamers staan. Toch moet je echt eens op je knieën gaan zitten als je een wilde orchidee tegenkomt in ons landje. Niet plukken, ze zijn zeldzaam en streng beschermd !! Maar je kunt ze best rustig bekijken en vaststellen, hoe klein ook, ze ook die bizarre vorm hebben !

En van alle orchideeën is net het Venusschoentje het toonbeeld van de vorm van een orchidee ! Als mensen zich een orchidee voorstellen, dan is dat meestal een venusschoentje. De laatste tijd is dat wat aan het veranderen, doordat je nu overspoeld wordt door de Phalaenopsis, die mens zelfs te lijf gaat met kleurstoffen, waardoor je nu helblauwe bloemen ziet... Als je na die eerste bloei de plant terug weet te laten bloeien, zie je witte bloemen...
Maar hoe dan ook, we vinden de orchidee nog steeds een "voorname" bloem, een bloem met een zekere standing. Gek, want het is zowat de grootste plantenfamilie, en er zitten veel vrijbuiters tussen, die leven bij gratie van een waardplant.

De enige reden waardoor we zo sterk geboeid worden en blijven, is dus de bizarre vorm van de bloemen. "DE" bloem, dat is een ding zoals een margriet, een heel hartje en bloemblaadjes er rond. Een orchidee is anders. We hebben nog van die buitenbeentjes, zoals bv de Strelitzia, en ook deze heeft een grote naam en roem.

Het is dus duidelijk, we zijn aangetrokken door het bizarre, het afwijkende, het opvallende...
... en het is niet alleen het geval voor bloemen...
Sommigen onder ons dragen opvallende kledij qua vorm en/of kleuren, dragen hun haren op een opvallende manier (hebben een lange baard!) schminken zich opvallend, of kleuren hun haren in een kleur die eigenlijk niet past bij de teint van hun huid... (Laatst zag ik een oudere dame, met een rode kleur van gelaat, duidelijk een vrouw die veel op het land werkte, je kent dit huidtype wel, je ziet het veel bij wat oudere boerinnen. Welnu de dame in kwestie had dus dat rode gelaat, en daarboven een oranje geverfde haardos... Mooi !!!!!!!!!!!!???)
Kortom we houden niet alleen van het opvallende, we vallen ook zelf graag op.
Dit is lang niet te duiden als een vorm van hoogmoed, het is veel meer zichzelf een plaats geven als individu in die grote massa van mensen.
Het helpt !
Op de rommelmarkt lopen nogal dikwijls de zelfde mensen rond, maar meer dan vele anderen ben ik er gekend, wellicht mede door die lange baard...
Opvallen is dus een bijkomend middel om je plaatsje te veroveren.
Wellicht daarom ook dat we zo graag mensje-kijken... Niets leuker dan op een terrasje zitten, en de passanten bekijken en keuren.
Dat gekeurd worden is soms het nadeel van die opvallende dingen die we ons aanmeten. We vallen ook op, als we dat eigenlijk niet zoeken, of bij mensen waar we liever anoniem aan voorbijgaan.

We zijn niet zoals de bloemen, die hebben hun vormen en hun kleuren opgebouwd met één doel: bevruchting...
Bij mensen ligt het iets complexer...

tot de volgende ?

slapeloos

Bronchitis (Photo credit: tbee)

Vannacht weer geen oog dicht gedaan, de tweede nacht op rij... Gisterennacht had ik plots een droge pijnlijke keel, een verstopte neus : verkoudheid ?
Tijdens de dag heb ik dan maar oscillococcinum geslikt, en ben naar de apotheek gegaan om een en ander te halen tegen verkoudheid en keelpijn.
Vannacht geen pijn meer gehad, buiten een wat ellendig gevoel. Vanmorgen lijkt alles weer ongeveer normaal.
Hopelijk is het onheil bezworen, want een valling bij mij heeft de onprettige gewoonte vliegensvlug te evolueren naar een zware bronchitis.
Misschien was het helemaal geen valling, maar een lichte aanval van griep? En ben ik door mijn inenting en de oscillococcinum  er aan ontsnapt?
Nu, hoe dan ook, ik hoop dat ik genezen ben, voor ik ziek werd... Want van een bronchitis ben ik een beetje bang, dat verscheurende hoesten is niet leuk.

Dat zware hoesten zal nog wel een overblijfsel zijn van mijn vele ziek zijn in mijn prille jeugd... Voor mijn twee en een half jaar lag ik al drie keer op sterven (hoorde ik tientallen keren vertellen...) Maar veel beter dan dat ziek zijn, dat hoesten, herinner ik me de inspuitingen met penicilline, toentertijd een heel nieuw en modern middel... Ik kreeg om de zes uur een inspuiting, dag en nacht... Ons moeder zei medelijdend dat mijn billetjes precies een speldenkussen waren... En die inspuitingen die zijn me bij gebleven !

Naar het schijnt zat mijn moeder dan te waken in de oude hoge zetel, naast mijn bedje... En om de zes uur kwam dan de verpleegster van het Witgele kruis langs.  Een van mijn vele ziekteperiodes is mij bij gebleven, staat me nog helder voor de geest ! Februari 1953: overstroming, ook in onze stad Oostende, op de wijk Opex was er zelfs een dode. Pa ging met mijn broer en zus kijken naar de overstroomde straten, en kon alleen door het raam kijken naar het bos voor onze deur...

Willy Lustenhouwer zong er destijds een liedje over "Ostende oender waoter"... Door de link aan dat gebeuren is die ziekteperiode voor mij een heel helder beeld, al de rest zijn wat versluierd door de nevelen der tijd... De nevelen der tijd... Klinkt mooi hé ?

Voor mij is dat een heel goed beeld, want er is zoveel wat ik me niet meer echt herinner... Voor mij ligt het artikeltje uit de "Zeewacht", met een fotootje van de bevroren zee tijdens de winter 62/63, waar ik op sta met 4 vrienden uit de Chiro... 3 er van herinner ik me heel goed, maar die vierde, al sla je me dood, daar weet ik niets meer van. Waar is die naar toe gesukkeld in mijn geheugen? Ook oude klasfoto's... Daar herinner ik me er hooguit enkele van... De rest ? Verdwenen in die nevelen...

Vannacht lag ik ook te denken aan zo'n oude kennissen... Ooit kwam er regelmatig een Hermientje op bezoek, en wij zijn ook nog bij haar geweest in een appartement... Dat zal wel het eerste appartement zijn waar ik ooit ben in binnen gegaan, want het is me bijgebleven... En ook een madame Adamson en haar Engelse man, die als hobby de encyclopedie van buiten leerde en helemaal kon opzeggen... Wanneer en hoe die plots verdwenen zijn en hoe ze ooit verschenen zijn??? Verdwenen in de nevelen...

Misschien ben ik zoveel vergeten, omdat ik zoveel te herinneren heb... Misschien moest mijn harde schijf nu en dan een en ander wegzwieren om plaats te maken voor nieuwe dingen... Het zijn ook dingen die ik niet echt mis. Om op die foto terug te komen, de drie die ik me wel herinner, dat waren vrienden waar ik heel veel goede herinneringen aan heb, die andere was blijkbaar niet echt een vriend, niet echt hoog genoeg op de ladder van de vriendschap om een vaste stek te krijgen op de harde schijf van mijn geheugen...

Maar ik vind het wel een beetje ambetant dat die naam geen belletje doet rinkelen... De foto kan het niet echt doen, want het is een typische krantenfoto, waarop je niet eens jezelf herkent, laat staan iemand waar je geen herinnering aan hebt... Ik krijg plots goesting om weer eens in die dozen te gaan wroeten... De dozen die hier ergens opgeborgen staan, en waar al die dingen inzitten, doodsprentjes, oude foto's, de liefdesbrieven die Anny naar mij en ik aan haar schreef, de gelukwensen die we kregen bij ons huwelijk, bij ons 25 jaar jubileum, bij de geboortes van onze kinderen... Foto's en artikelen uit de krant waar een van ons in voor kwam, al die honderden herinneringen...
Dan zetten we ons met zo'n doos, dicht bij elkaar, en halen herinneringen op, herinneringen die opgewekt worden door die voorwerpen uit het verleden...

Doe jij dat ook soms ?
Hou jij er ook van eens rond te dwalen in je verleden?
Misschien ben je ouder dan ik, misschien jonger... Maar hoe oud je ook bent, je hebt een verleden, en het is goed daar nu en dan eens in rond te kuieren...

Waar zou die nu zitten, leeft hij nog wel ?
Misschien heeft het ook iets te maken met het feit dat we beiden weg gegaan zijn van onze geboortestreek, de wortels die ons bonden aan heel wat van die dingen, zijn verbroken... Die oude foto's zijn een restantje van een ooit complex wortelgestel...

tot de volgende ?

Met muziek door 't leven

Vitruvian Man by Leonardo da Vinci, Galleria dell' Accademia, Venice (1485-90) (Photo credit: Wikipedia)

Ik kan een beetje tekenen, een beetje schilderen, een beetje dichten, een beetje beeldhouwen, een beetje keramieken... en dat ik een beetje kan schrijven, dat weet u, als u deze blog zit te lezen... Och, van alles een beetje zou je zeggen, in niet echt goed, een liefhebbertje, een amateurke... en je hebt gelijk ! Ik heb nooit die echte bevlieging gekend, die van liefhebberen plots kunst maakt. Ik maak best aardige dingen, en heel wat mensen bewonderen dat, maar het is en blijft liefhebberen...  Ik heb ook geen betrachting om er meer van te maken, ik amuseer me kostelijk, geniet zelfs van de lof die men mij (onverhoopt) toch toezwaait, lof die ik niet krijg door mijn werk, maar door mijn amusement.
In mijn ziekte is het van levensgroot belang dat ik bezig ben. Als ik niets zou te doen hebben, dan was ik wellicht al lang en breed dood en begraven, ten onder gegaan aan de pijn. Nu niet, omdat ik in mijn vele bezig zijn, gewoon geen tijd heb om te zitten kniezen.
Ik schreef het al eerder, en ik kan het niet genoeg beklemtonen: de beste pijnstiller is bezig zijn.
Eén ding betreur ik...
Ik heb geen jota gevoel noch kennis van en voor muziek.
Ik hoor graag een deun muziek, kan er van genieten, maar ik kan geen noot zo groot als de kerk lezen. Ik heb hier een melodica, een mondharmonica en zelfs een didgeridoo liggen en een echte grote hoorn waaraan ik een mondstuk maakte... maar ik haal er geen muziek uit.
Ik kan het niet.
En ik voel me daardoor een onvolkomen mens...

Ik kom nog uit de tijd dat de home universalis het "nec plus ultra" was. Je was pas pas mens als je van alles wist, en liefst zoveel mogelijk van alles. Het ideaal was een Leonardo Da Vinci, een man die van alle markten thuis was, die zowel uitvinder als schilder was, erudiet, onderlegd in vele materiën...

Nu is dat anders.. De kennis van de mens groeit explosief, en ik kijk met verwondering naar wat mijn kleinkinderen allemaal moeten leren en weten... En toch mis ik iets... Mis ik eigenlijk heel veel !

Men leidt mijn kleinkinderen op naar hun vak, naar hun toekomstige plaats in de maatschappij. Zij krijgen niet meer die brede opvoeding, zij leren geen literatuurgeschiedenis meer, zij leren niet meer declameren, moeten geen ellenlange schitterende gedichte meer van buiten leren, zij moeten niet meer eindeloos de tafels van vermenigvuldiging op dreunen, daar zijn immers rekenmachines voor... Kortom zij krijgen een heleboel dingen, die voor mij de poorten waren naar al mijn kunstige liefhebberijen, niet meer...

Mij lijkt hun opleiding dor, saai... Alles is gedrukt in een nette zakelijke letter, geen tierlantijntjes meer, geen mooie krul aan de eerste kapitaal van de tekst, geen onnutte versierselen, geen...
geen fantasie meer
geen leven
alleen dorre saaie wetenschap...

Geen homo universalis meer... Nu moet je met verschillende richtingen gaan samenzitten in de hoop dat de verschillende wetenschappen elkaar zullen ontmoeten in een nieuw iets, een bevruchting van elkaars kennis.
Ik denk dat het nu, ondanks veel meer specialismen, veel en veel moeilijker zal zijn om dingen uit te vinden die bestaan uit het samenkomen van twee of meer specialismen, gewoon, omdat er geen mensen meer zijn of zullen zijn, die al die kennis in één persoon kunnen herbergen... Het lijkt mij of de kans er in zit dat we dommer worden naargelang we meer kennis hebben... omdat we vakidioten worden in plaats van de homo universalis, de alleskunner...

Ik voel dat gebrek aan muzikaliteit al aan als een echt gemis... Ik ben niet compleet.
Ik hoop dat ik mis ben, maar ik vind die moderne versie van de mens zo schraal, zo iel...

Geef de kinderen toch tot en met hun lager middelbaar (15 jaar), echte kennis mee, universele kennis, zet de deuren van de wereld wijd open, laat hen drinken van alles wat de wereld aan verworvenheden biedt... Leg in hen de kiem van het universele...  Laat hen dan overgaan naar specialisatie, de kiem naar breder werk zal het dan wel doen, en veel meer kansen bieden tot vruchtbaarder breder werk, het enge vak overstijgend !


tot de volgende ?

terug van weg geweest

Coat of arms of Leers (Nord, France) drawn by User:Manassas for Blazon Project of French-speaking Wikipedia, with Inkscape. Source: http://www.gaso.fr/ - Blazon: unspecified (Photo credit: Wikipedia)

Voilà, gisteren voor één keer geen blog...
Een echt excuus heb ik niet... We zouden naar de rommelmarkt gaan, maar het was heel erg mistig. Dus besloten we pas te gaan als het wat beter was. Dus begon ik niet te bloggen, want ik wist niet wanneer... En dan wordt het middag en wordt het helder, en zetten we pas na de middag aan naar de rommelmarkt.  En op de weg naar de rommelmarkt zagen we een dierenwinkel... Dus hebben we die ook eens bezocht... (ik bracht enkele corydoras mee). De rommelmarkt was niet erg groot, maar raad eens wat ik vond ?
Een boek van Toon Kortooms !
Van toeval gesproken, ik schreef zonet over die schrijver, en daar is hij al terug !

En vandaag, vandaag ben ik ook niet aan het bloggen op het normale uur ? Dat komt omdat we naar Auchan te Leers zijn gereden, boodschappen doen. Onze aperitief zonder alcohol was op... Nu hebben we er weer een hele voorraad mee. Zijn we weer gerust voor een tijdje. Ik bracht ook schartong mee, levende vers en zeer goedkoop... Kunnen we weer eens lekkere vis eten. Iedere keer weer verbaas ik me over het enorme verschil in prijs tussen tong en schartong ! Bijna drie keer zo duur ! En de smaak van schartong is echt lekker, en zeer sterk gelijkend op tong. Nu, voor mij is het goed, zo raak ik goedkoop aan lekkere vis.

Iedere keer heb ik wat moeilijkheden aan de visstand... Eén de vissennaam in het Frans is niet meteen een stukje parate kennis, maar daar ik die zie liggen, weet ik meestal wel wat er daar ligt, en moet ik maar het etiket erboven lezen... Maar dan vragen ze of ze de vis moeten kuisen, het vel uitdoen, de kantgraten afknippen en een heleboel dingen meer die je aan een vis kunt en moet doen om het makkelijk te bakken, maar allemaal technische termen die ik nooit leerde in de school... Maar het lukt ons toch alles te hebben zoals we het willen, ik verontschuldig me eerst omdat ik deze woorden niet ken, en dan leggen ze het uit met gebaren of met woorden, en we komen er wel...

De vis is daar goedkoper dan bij ons, en heel vers. Bijna altijd kopen we er dan ook wat vis, ondanks een niet enthousiaste Anny, want zij bereidt en eet alleen vis om mij te plezieren...

Ondertussen, tijdens de schrijverij, heb ik getelefoneerd naar mijn zus... Die was ongerust omdat ze geen blog zag gisteren, en vandaag ook al zo laaaaaaaattttttttttttttt .... Nee, zus, nee, ik ben niet ziek, niet dood en er hapert hier niets...

Het zou me niet verwonderen dat ik nog een vraag daar over vind in mijn mailtjes...
De vaste lezers zijn ongerust als ik er eens niet ben... Schoon hé, dat ze zo bekommerd zijn !! Maar nee, er is dus niets mis, alleen een pauze in den noesten arbeid van het blog plegen...

Is het bij jullie ook zo'n prachtig zonnig weer ? Heerlijk he ?
Dat beetje zon voelt heel anders dan die eeuwige grijze luchten... Zon brengt leven !
Ik moet eens kijken naar mijn visgerief... Straks is het weer seizoen, en sta ik niet klaar om de vis te verschalken...

Tot de volgende ?

zonder naam

Nederlands: beeld van Toon Kortooms, gemaakt door Jos Reniers, op de Markt in Deurne, april 2010 (Photo credit: Wikipedia) ( In die bibliotheek hebben ze waarschijnlijk wel boeken van Toon Kortooms !!!)

Is is wel een bond zonder naam, een zangeres zonder naam en was er ook niet een band zonder naam? Dus, waarom eens geen blog zonder naam?

Dat ik zo begin betekent gewoonlijk dat ik zonder inspiratie zit... Wat kan ik nu weer vertellen?
Eigenlijk zou ik humor moeten plegen, ik ben immers (weer eens) de boeken aan het lezen van Toon Kortooms...

(Wie deze boeken niet kent, kan ofwel niet lachen, of hij of zij heeft een enorm groot gat in zijn/haar cultuur.)

Maar ik zou ook over actuele dingen kunnen praten, zoals de meteoor in Rusland... Of zoals de aanval van ultrarechts op de vakbond(en)... Of over dat briefje dat we allemaal ontvingen waarmee we voor 2 euro een stuk van 2 euro kunnen kopen...

Ach, er gebeuren zo veel dingen, die een kort ogenblik de aandacht trekken, en dan weer verdwijnen in de nevelen van de tijd... Ik zou kunnen vertellen over de tijd op zich... Over het nu, dat als je het leest eigenlijk al verleden tijd is, over straks die misschien ook al voorbij zal zijn...

Ik zou weer eens kunnen gaan dwalen in mijn grote magazijnen van al mijn herinneringen... Of vertellen dat ik op zoek ben naar goede vragen om in te dienen in "De Zoete Inval" van radio 2, waar ik heel heel lang geleden al eens een prijs won... Maar het gegeven van een goed vraag, dat is niet iets dat je zo maar kunt gaan zoeken. Je moet het per toeval vinden, en je moet een onderwerp hebben, dat je op een leuke manier kunt inkleden... Het is immers een programma vol humor.

Ik zou ook heel poëtisch kunnen hurken bij de sneeuwklokjes in mijn tuin, en gaan uitwijden over het gevoel Lente... terwijl je zit te bibberen van de winterkou. Over het feit dat bijna alle sneeuw weg is, maar dat er hier en daar nog een beetje ligt te roepen om meer sneeuw... Over het feit dat er zowat overal werken aan de wegen zijn, dat je omwegen doet die je laten kennismaken met onbekende regionen... Maar dat zal jullie ook wel bekend zijn... Ik zou kunnen praten over de vele meldingen van putten in de wegen... Misschien moet ik toch ook een keer die put melden waar nog een heel klein beetje baan ligt...

Ik zou kunnen mekkeren over de voorjaarskoersen die op komst zijn, en dat de ronde van Vlaanderen hier weer aan mijn deur passeert... Dat we dus ook weer gekl... zullen zijn met die duizenden wielerterroristen... Er zijn er maar 16.000 toegelaten... Dat betekent alleen maar dat het aantal zwartrijdende terroristen nog zal toenemen... Dat wij maanden na de ronde nog steeds fanatieke wielerfanaten fanatiek zullen zien voorbij zoeven, zodat je heel, heel , heel erg moet oppassen als je van je oprit de baan moet opkomen... Van het geluk dat de komst van die koers ook betekent dat ze de baan voor mijn deur weer netjes gaan maken en de putten zullen effenen... Vloeken op het feit dat niet alle wegen in de koers zitten en dus vol putten blijven zitten... Geluk dat ze enkele maanden die vervelende verkeersdrempels gaan binnenpakken, en er dus weer enkele schokken minder mijn rug zullen teisteren.... Ach, er zijn duizenden, miltioenen dingen waar ik kan over babbelen... ook al heb ik geen inspiratie...

Ik ga dan ook stoppen... We zijn al naar de rommelmarkt geweest in Deinze (Daainze zeggen ze hier), en ik ben moe... Ik ben al een paar weken de maximumdosis van mijn pijnstillers aan het slikken, en de pijn gaat niet echt beter... Saluut...


Tot morgen ?

spelletjes spelen op computer

Ubuntu Linux Mobile (Photo credit: Wikipedia)

Natuurlijk dient een computer niet om spelletjes op te spelen, maar het gaat perfect, dus is er meteen een markt voor ontstaan !
Je hebt spelletjes en spelletjes... Als eerste spreek ik over de solitaire, met kaarten of andere dingen helemaal alleen een spel proberen uit te spelen. Als kind deed ik dat al met de kaarten voor mij op tafel, en ook nog als volwassene, deed ik het op een dood moment wel eens. Nu doe ik het bijna dagelijks wel een of twee keer op de computer, dat is veel handiger dan met echte kaarten en je verliest geen tijd met het "leggen" van de kaarten om een spel te kunnen starten, één druk op de knop en de kaarten liggen er. Vroeger kende ik twee "solitaires", nu speel ik er een hele resem...
Dus ook ik speel met de computer, al weet ik heel goed dat een computer...

De tweede soort spelletjes speel je niet meer alleen. Je kunt geen facebook openen, of je ziet er die Farmville spelen of een ander van die dingen. Daar speel je niet echt alleen. Je speelt tegen de computer, maar je kunt ook linken leggen naar andere spelers om hulp. In de zin van "Ik heb twee kroppen sla over" en dan zoek je naar iemand die kunstmest heeft om te ruilen... Blijkbaar hebben die soorten van spelletjes veel adepten, want je ziet er heel veel op facebook leuren met zachtroze kalveren en bleekblauwe selder... Mij zeggen die spelletjes niets

Er is nog een derde soort spelletjes, waarbij de spelers "echt" in een virtuele wereld duiken. Veelal heel gewelddadige werelden, waar je anderen moet neerschieten om zelf te overleven... Meestal schitterend mooi ontworpen en grafisch heel hoogstaand... Maar eerlijk, moreel vind ik al dat schieten en moorden maar minnetjes...
Ook deze spelletjes zijn niet mijn goesting, ik hou het bij een rustige solitaire. Mocht er ooit een goede Nederlandstalige scrabble komen, dat zou mij ook interesseren, maar tot op heden vond ik die niet.

Wat mij het meest opvalt, is dat die spelletjes de mens in zijn totaliteit schijnen op te slorpen, in Farmville en co zijn ze plots echte boeren, en planten sla die na tien seconden kan verkocht of geruild worden... en in die virtuele werelden zitten zij plots echt in de huid van een van de "helden" van het verhaal. Ze spelen niet meer, ze zijn het.

Helemaal vreemd vind ik dat niet, dat is iets wat ik ken: als ik in een goed boek zit, dan hoor of zie ik niets meer buiten dat boek, ik zit als het ware in het boek, in het avontuur... Dus kan ik mij heel goed voorstellen dat je dat ook kunt bij een spel. Alleen, de tijd dat ik ridder was, en oprukte tegen de burcht van de andere helft van de klas, die tijd is voor mij voorbij. Voor hen niet. Zij zitten nog steeds ridder te zijn en burchten te bestormen. Vandaar dat ik met een beetje onbegrip naar de spelers kijk. (Het zou niet mogen, ik zou op mijn boeken moeten denken, en begripvol zijn.)

Welnu, ik heb voor alle speladepten goed nieuws !
U zult zich ongetwijfeld herinneren dat ik, als grote aanhanger van Linux, nederig moest zeggen dat Linux niet zo bijzonder sterk was in al die soorten spelletjes. (Blijkbaar zijn de makers van Linux veel serieuzer dan de anderen ?)
Maar nu is er goed nieuws ! Wie al die aktiespellen wil spelen, kan dat nu ook in Linux, dank zij het programma Steam... In Ubuntu vind je het in het softwarecentrum, en je kunt het daar downloaden en hup, alles werkt perfect. Schijnt het, want ik doe niet aan die actiespellen... Maar jij misschien wel, en misschien was dat net de reden waarom je niet naar Linux migreerde ? Nu is er dus geen reden meer om niet naar Ubuntu, Mint of nog een andere Linux over te stappen !

Natuurlijk moet je dan wel een computer hebben die geschikt is om die vlugge acties te ondernemen. Met andere woorden je moet een zeer goed en zeer snel systeem te hebben, vooral op video en dergelijke. Ik heb dat niet, moet het ook niet hebben, omdat ik dus niets vind in die spellen... en voor kaartspelletjes moet de computer helemaal niet zo snel zijn inzake beeldverwerking en -bewerking...

Straks ook nog smartphones met Ubuntu er op, die je eeuwig up-to-date kunt houden door regelmatig te up daten... wat wil een mens nog zonder Linux wezen ?

tot de volgende ?

koud bolleke

Wapenschild van de provincie West-Vlaanderen (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen moesten wij, Anny en ik, bij de kapster zijn... Alle twee, dat spaart een rit uit.
Om de burger moed te geven zonden ze op de radio berichten uit dat het spiegelglad was in West Vlaanderen (dat ligt hier een boogscheut vandaan, wij zitten zowat op de rand van Oost Vlaanderen...).
Dus wat vroeger aangezet, en heel traag door de heuvels en de geklasseerde kasseiwegen naar Ename gereden, waar Els, de Coiffeuse woont...
De eenvoudigste en grootste baan is langs de holle weg, een nationale kasseiweg, waar ze sinds de tijd van de Romeinen niets meer aan gedaan hebben, met uitzondering van het bijmaken van enkele putten en bulten... Je moet er een beetje krinkelend over heen rijden, om de diepste putten en de hoogste bulten te vermijden, en je moet daar snel over heen of heel traag, teneinde je koetswerk zoveel mogelijk te sparen. In dit weer: heel traag...

Enfin, we zijn er geraakt, en ik ben al terug, terwijl Anny nu diverse behandelingen moet ondergaan in de hoop haar haar te fatsoeneren... Waarom is er zoveel meer werk aan vrouwenhaar ?
Nu, aan mij is er ook al heel wat meer werk dan aan de doorsnee man... Ze moet mijn baard fatsoeneren, en dat is al een heel werk, en bovendien moet ze steeds meer zoekwerk verrichten om het haar op mijn bolleke te knippen... Het wordt daar aardig dun. Ik denk dat als er een windje waait doorheen mijn "krullen", de haren content zijn dat ze nog eens een ander haar ontmoeten... Nee, kaal ben ik nog niet, maar je ziet tegenwoordig al heel goed de schedel tussen de haartjes door...

Om eerlijk te zijn, ik vind het niet leuk.
En ik ben er van overtuigd dat ik een schedel heb die niet van een model is om er kaal bij te lopen. Je hebt mensen met een mooie kale schedel, je hebt er bij met een raar model... Ik denk dat ik tot de laatste categorie zal behoren...
Ik ken nog mensen met zo'n buitenmodel bol, en enkelen ervan doen dan hun best om dat te verdoezelen, dan dan kammen ze "van op de trottoir naar de boulevard" hun haren. Zo wordt de schedel kunstmatig bedekt met enkele speciaal lang gekweekte kantharen... Die haren worden dan wellicht met een soort lijm bestreken om daar te blijven liggen, want het moet al heel hard waaien om mannen te zien met een hanenkam die op de verkeerde plaats bloeit...

Ik ben niet van plan me daar mee onledig te houden... Is het kaal en lelijk, dan zul je mij zo moeten verslijten. Wordt het je te erg, dan wil ik, als tegemoetkoming mijn baard wel wat omhoog houden, zodat het zicht je bespaard blijft. Je moet het maar vragen.

Ik ben benieuwd of ik dan, met dat blinkende bolletje nog steeds fotomodel zal zijn ?
Want nu ben ik al verschillende keren tegengehouden door fotografen, die vragen of ze een foto van me mogen maken. Wellicht is die baard de oorzaak...  Maar allemaal noemen ze dat heel beleefd een 'karakterkop", wat dat ook mag zijn. Het fotootje dat je nu kunt zien op mijn mailtjes en op facebook, is er ook al zo'n exemplaar. Op de academie getrokken door een student fotografie...
Ach, ik overleef het allemaal wel, zelf die kale kop...

Ik heb nog geluk, ik verlies mijn haar vooral langs de voorkant, en dat is kaalheid van het denken, van te zitten met je handen in het haar, je ellebogen op je bureel. Werkmensen worden meer achteraan kaal. Dat is van het krabben in hun haar bij grote problemen op het werk? Je moet er eens op letten, zij krabben niet in het haar vooraan de schedel, maar achteraan, en achter de oren. Dus haar vooraan kwijt komt van het denkwerk, haar achteraan kwijt komt van het handwerk.
Mensen die én voor én achter de haren kwijt zijn, dat zijn er die denken dat ze werken.

Georges, zaliger nagedachtenis, een collega van lang geleden, was al heel vroeg kaal, en toen er eens mee gelachen werd, reageerde hij laconiek: " Als jullie je hormonen gebruiken om haar te laten groeien, dan is dat uw zaak, ik gebruik de mijne voor wat anders..." Prachtig antwoord !

... en nu dreig ik weer weg te sukkelen in het verleden, in de tijd van toen...
Ik ga dus maar stoppen,

tot de volgende ?

Leven en dood

An in vitro MEA (Photo credit: Wikipedia)

Ooit was er een fris en vrolijk meisje. Ze maakte kennis met een buurjongen, en daar die buurjongen, via mijn kinderen ook regelmatig hier zat, leerden wij ook dat meisje kennen.
Ze zijn getrouwd, en poogden wanhopig aan nageslacht te geraken... Maar moesten uiteindelijk medische hulp inroepen. In Vitro Fertilisatie heet dat, en het is een duur ding.
Kort voor de ingreep stierf mijn zoon, een goede vriend van het jonge paar... En toen de ingreep gebeurde vertelde de jongeman mij dat hij om hulp gevraagd had aan Koentje, Koentje zou wel helpen dat de bevruchting deze keer wel zou lukken... En het lukte, en het jonge paar houdt bij hoog en bij laag vol dat het dank zij onze Koen is, dat "het" gelukt is...

Het jonge paar leefde hun eigen leven, ze kochten een woning iets verder weg, en we zagen hen niet meer zo vaak... Een paar jaar geleden hoorden wij dat zij kanker had gekregen. Er volgde een operatie, alles zag er goed uit, tot zij een hele tijd nadien precies weer iets gewaarwerd... De kanker was er terug, en een lange lijdensweg begon...
Het ging niet goed, het gaat blijkbaar nog steeds niet goed, want gisteren vonden wij in de brievenbus een briefje waarbij wij werden uitgenodigd op een "gezellig samenzijn"... Ze zou zo graag nog eens alle vrienden en vriendinnen van toen zien...

We gaan ons inschrijven, wij willen, wij kunnen dat niet laten, en toch durven we bijkans niet...
Een gezonde mens heeft een soort schrik van die dingen, iemand die er voor staat, die weet dat het onafwendbaar is, die verliest die schrik blijkbaar, leert leven met dat idee.

Bij oude mensen zie je dat vaak, ze willen niet echt meer verder leven, ze hebben het leven gehad... Ik denk dat het iets in die zin is, wat gebeurt als je voor het onafwendbare staat. Ik heb dat ook al meerdere malen gezien. Maar iedere keer weer heb ik het er heel, heel moeilijk mee.

Wellicht is dat omdat ik het leven bemin... Ondanks pijn, ondanks verdriet, ondanks zoveel dingen die ons raken, houden we van het Leven. Ik heb geen schrik van de dood, maar laat het liefst nog maar een heel eind ver weg van ons zijn. Met zo'n samenzijn wordt je plots van heel dichtbij geconfronteerd... En dat het dan een mensenkind is van zowat dezelfde ouderdom als onze kinderen, doet het ons zo heel scherp aanvoelen. We verloren er al een, en het lijkt een beetje op weer een stukje daarvan verliezen.

En als ik dat schrijf, dan ben ik beschaamd, want het lijkt wel, of het leed het mijne is, en dit keer is het dit niet, nu ja, maar een beetje... Haar man, haar dochtertje, haar familie moet nu verschrikkelijk lijden. Wij hebben die periode maar een paar dagen moeten lijden, bij onze Koen ging alles zo verschrikkelijk snel... Als ik er aan denk dat je dit lijden uitsmeert over een langere tijd, dan denk ik niet aan een dunnere laag lijden, maar aan een steeds dikkere laag stroop die je op de duur remt in al je doen en laten.

We gaan. We mogen dit niet laten. We moeten haar wens in deze respecteren... maar het is zo triest, zo lastig... en toch ben ik er bijna zeker van dat zij zelf het vrolijk wil, dat zij gewoon nog eens alle vrienden bij elkaar wil, om samen nog eens te genieten van de vriendschap ...

Alleen, ... ik weet al te goed wat verdriet is, en dus zal ik pogen haar wens te respecteren, voor haar, voor het leven.

tot de volgende ?

Paus op pensioen

El Papa Benedicto XVI (Photo credit: anarcxpoll)

Paus is niet langer Papa, maar meer pépé...

Ik ben nooit echt gelukkig geweest met deze paus, waakhond van God genoemd.. Hij deed niet alleen enkele zeer ongelukkige uitspraken, hij was en is ook de grote bestrijder van de bevrijdingstheologie.

Na het concilie van paus Johannes XXIII, hebben wij niets anders gekend dan pausen die op de rem stonden. Als er al een grote figuur tussen zat, Johannes Paulus II, dan was zijn groot zijn hoofdzakelijk te danken aan zijn Pool zijn, en zijn medewerking aan de bevrijding van de Oost Europese staten uit de greep van de USSR... Niet aan zijn vooruitstrevendheid...

De grootste daad van de huidige paus is wellicht zijn aftreden, waarbij een deur openzet voor zijn opvolgers, om niet te eindigen als oude, zwakke, mummelende figuurtjes waar je alleen medelijden mee kunt hebben. Hopelijk  wordt dit aftreden een degelijk voorbeeld voor zijn opvolgers, en wie weet komt men ooit tot jongere pausen, die nog echt leven, en die op gepaste tijd op pensioen gaan. Ik zet er geen cijfer op, maar men moet ten allen prijze gaan vermijden dat daar aan de top een man staat die eigenlijk niet meer mee is met zijn tijd...

Toch is er een gevaar aan dat aftreden... Zeker nu ik hoor dat hij ergens binnen in het Vaticaan zal blijven... Men zal moeten oppassen dat hij niet de schoonmoederrol zal opnemen ten opzichte van de nieuwe paus !

En laten ze nu in hemelsnaam eens een paus kiezen uit Afrika of Zuid-Amerika ! Zet nu eindelijk eens de deur open naar al die volkeren die als enige binding met Europa een koloniaal verleden hebben. Hoogtijd dat men ook in de kerk een Obama zet... Een breuk met het verleden. Ze slepen daar al genoeg van die archaïsche regeltjes mee, laat ze maar eens een jonge mens daar zetten, met frisse ideeën, laat ze daar eens iemand zetten die tegen al die heilige huisjes durft te stampen, en terug grijpt naar de basistekst van hun bestaan.

Maar wie of wat het ook worden zal, het zal ook nu nooit voor allen een goede zijn... Het is immers gewoonweg onmogelijk voor iedereen goed te doen, hoe goed men ook zijn best doet. Iedereen die al verantwoordelijkheid op zich heeft genomen, heeft dit al ondervonden. Daarom zou ik eerder willen zeggen: ... voor de meesten goed zijn, aanvaardbaar zijn voor de anderen...
en zelfs dat is heel veel gevraagd.

Toch is het belangrijk! Zelfs voor niet-christenen ! Hoe men het ook bekijkt, het is een functie en dus een persoon die een invloed uitoefent op gans de wereld. Ook al is men tegen, of anti, of pro of neutraal, de invloed is er. Net zoals wij, hier in ons land nooit onze achtergrond kunnen loochenen, en dus ook de invloed van die kerk ondergaan, willen of niet.

Ik geloof, maar niet in de instelling kerk... Maar hoe dan ook heeft die kerk invloed op mijn denken en doen, al ware het maar door mijn opvoeding,  mijn verleden, mijn roots...
En dus hoop ik dat men terug een Johannes XXIII krijgt... Van mij mag men zelfs het zelfde volgnummer gebruiken, er zijn er nu al twee geweest met dat rugnummer, waarom dan geen drie... Dat op zich toont aan dat de kerk over de keuze van paus niet altijd eensluidend was, we hebben lang twee pausen gehad en zelfs ooit drie...
Laat die verwarring er niet weer komen, in tegendeel, laat er iemand komen die terug grijpt naar dienstbaarheid in plaats van leiding.. in de geest van het evangelie !
Amen

tot de volgende ?

Weer sneeuw

gent (Photo credit: zoetnet)

Maar hoeveel er nu gevallen is, kan ik niet zeggen... Er was blijkbaar nogal wat wind, en op de ene plaats ligt er niets, en iets verder warempel bijna 20 cm...
In het weerbericht geven ze deze voormiddag nog sneeuw, en het ziet er grijs genoeg uit om dat waar te maken!
Voor mij hoeft het alleszins niet, ik hou niet zo erg van sneeuw, en zeker niet van de toestand van de wegen bij dergelijk weer.

Ik zit dan te denken aan al diegenen die door dit weer naar hun werk moeten, en soms geen andere optie hebben dan de auto... Het is niet alleen stresserend, het is ook een kapitaal waarmee je op de baan bent. En in veel gevallen een onmisbaar ding om te kunnen functioneren in de maatschappij van vandaag...

En dan ga ik weer denken aan vroeger, aan de tijd dat men hoogstens een dorp verder of in de nabije stad ging werken... Wie verder ging, die deed dat met de trein, treinen die nogal dikwijls bestonden bij gratie van dit bepaalde werk... Zo was er vroeger een trein voor de mijnwerkers, die onder meer vanuit Brakel naar de Waalse mijnen trokken... Opeengepakt op harde houten banken in hun werkkledij, al een beetje zwart van het stof dat in de kleren zat van de vorige dagen...

Anderen gingen dan heel ver werken, namen hun "bezatse" op de schouder, trokken naar de trein tot in Parijs, daar een wandeling door de stad van verderf, naar het andere station om weer verder te reizen naar de plaats van bestemming, de grote immense velden vol suikerbieten... Ze logeerden in een schuur, in het stro, hadden een deel voedsel bij (een stuk "geringeld", of een stuk hesp), en kregen een en ander van de boer.

Deze laatsten waren maanden van huis, en kwamen dan naar huis met hun verdiende loon...
Na een tijd moesten ze weer weg, voor ander zwaar werk op de Franse velden.

Maar de meesten werkten dus dicht bij huis... Of iets langer terug, zelfs helemaal thuis, als thuiswever.

De trein was dus een deur naar werk verder weg, maar uiteindelijk kwam de doorbraak eerder met de echte industrialisatie, toen fabrieken in de steden werden opgericht, en de steden massa's arbeidskrachten aanzogen... In het begin uit de dorpen in de buurt, maar al heel vlug ook van verder weg, en die mensen kwamen noodgedwongen wonen in de stad. Binnenkoeren werden volgezet met kleine huisjes, die aan woekerprijzen werden verhuurd. Veelal eigendom van de werkgever, die op die manier zijn arbeiders helemaal in zijn macht kreeg... Ze moesten kopen in zijn winkels, drinken in zijn herbergen... en de kinderen moesten vanaf 12 jaar bij hem werken...

Wij kunnen ons dat niet meer voorstellen...
Gelukkig maar...
Maar als ik de foto's zie die Bart heeft genomen in Indië, dan lijken dat bijna getuigen van ons eigen verleden... Armoede, uitbuiting... Slechts hier en daar een bedrijf die de mensen menselijker behandelt... en voor die postjes zou men een moord plegen. Ook al niet echt gezond.
Wie werk heeft is al tevreden, want er zijn er velen die gewoon van de hand in de tand leven. Soms eens een klein werkje, soms niets, soms rondscharrelen op de vuilhopen, in de afval, in de hoop dingen te vinden die verkoopbaar zijn... of eetbaar...

Zo moet onze wereld er dus ook uitgezien hebben... En niet eens zo heel lang geleden ! Ga 130 à 150 jaar terug, en je zit er midden in.

Ik ben opgegroeid in een opbloeiende wereld, na de tweede wereldoorlog was er een explosie van werk en inkomen... Tot de jaren 1970 - 1980, waar de economie sleet begon te vertonen, en eigenlijk nooit meer die sterke groei heeft bereikt van daarvoor.
Ik heb nog vage herinneringen aan een armere tijd, minder luxe, geen overbodige zaken...
Mijn kinderen hebben die tijd helemaal niet gekend, mijn kleinkinderen al helemaal niet meer...
Geen wonder dat de huidige generatie werkmensen anders aankijkt tegen het fenomeen vakbond dan wij en onze ouders...

Ik heb zonet eens gegoogled naar Jules De Bruyker... Een Gents tekenaar, in de hoop een tekening te vinden van een Gents "Beluik" een woonbuurt ingebouwd in een binnenkoer, oude kleine huisjes allemaal tegeneen gehurkt, en tenden het "straatje" de gemeenschappelijke WC en de gemeenschappelijke pomp... Geen enkel is vrij van rechten, dus mag ik ze u niet tonen op mijn blog, maar doe aub eens de moeite om de werken van deze grandioze tekenaar en kunstenaar te bekijken. Google naar zijn naam, en klik dan op afbeeldingen... of ga naar de speciale website waar je nog meer vindt, maar minder toegankelijk...

Tot de volgende ?

Stom

Ik herinner me heel goed het verhaal van vader, hoe hij ooit heel verbaasd naar een woord stond te staren, zich afvragend wat het was... Hij las her le ven de, en pas na een hele tijd zag hij dat er herlevende stond... Een vriend las ooit op een slogan: Met bel of ten bouwt men niet !, en pas na een tijdje zag hij dat er stond: met beloften bouwt men niet...

Vandaag heb ik me in dat rijtje gezet... Ik las een bordje met daarop
FRITUUR
OPZOOM

Ik dacht nog "Wie noemt er nu zijn friture "Op Zoom "?, en toen pas viel mijn frank dat er eigenlijk stond: Frituur op 200 m... Maar door de slordige uitvoering van het bordje en de even slordige schrijftrant van de letters had ik van de 2 een Z gemaakt...
Ik zat met mezelf te grinniken...

En ik herinnerde me het lachen van mijn vader met zijn eigen "dommigheid" en idem dito van mijn vriend...
En ik dacht er aan hoe "groot" je moet zijn om met jezelf te lachen !
Meestal vinden we onszelf heel serieus, en de mensen die eens durven in het publiek de pias uit te hangen, zijn dun gezaaid .

Indertijd hadden we hier jaarlijks de parochiale "zomerspelen", waarop van iedere wijk één ploeg tegen elkaar speelde. Dat was helemaal niet serieus, helemaal geen sport, maar vooral iets waarbij de toeschouwers plezier hadden. Iedere ploeg bestond uit mensen die bereid waren eens de risee te zijn van de parochie. Er was niets te winnen, niets te verliezen, tenzij je gevoel van eigenwaarde. Het was niet zo makkelijk om mensen te vinden om een ploeg samen te stellen. Lang niet iedereen durft zichzelf eens belachelijk maken...

Daar er dan gewoonlijk ook nog een plaatselijke reporter bij kwam, kon je er op rekenen dat je de krant haalde in een allesbehalve ernstige figuur... Ooit was een van de spellen, dat men via een soort estafette de ploegleider, die in zijn zwembroekje staande, moest aankleden als baby... Mijn buurvrouw moest mij een luier omdoen, en dat lukte niet omdat haar armpjes te kort waren...of mijn buik te dik... Die foto stond natuurlijk in de krant. Ik weet zeker dat dit document hier nog ergens ligt te liggen in de grote dozen met souvenirs uit het leven van ons gezin... Op mijn werk waren er een paar die verklaarden dat zoiets niet gepast was... Ik had alleen nog meer plezier.

Ik vind dat we onszelf veel te veel ernstig nemen... Dat we moeten kunnen lachen met onszelf... We durven wel lachen met anderen, dus waarom niet met onszelf ? Trouwens, lachen is gezond...
En als je echt eens iets stoms hebt gedaan, waarom zou je daar niet mee lachen, en waarom zouden de anderen dan niet mogen mee lachen? Je eer ?
Er is maar een mens waarvoor ik mijn eer heel belangrijk acht: mezelf, en zo lang die niet gekrenkt is, is het niet erg. Alleen, sommigen voelen zich blijkbaar heel snel gekrenkt... Wees geen gevangene van wat je je eigen eer noemt...

Lach met jezelf, zou een goede slogan kunnen zijn voor de Bond zonder Naam...

tot de volgende ?

Bron van de misdaad gevonden?

Professor Gerhard Roth heeft na jarenlange onderzoeken ontdekt dat misdadigers een donkere plek hebben in de hersenen... Ergens in de verbinding tussen de twee frontale kwabben, is er bij misdadigers geen activiteit te zien, terwijl dat bij de brave (?) mensen wel het geval is.

Mijn eerste reactie was: een lampje installeren, maar dat is natuurlijk zever... Het blijkt dat mensen die een operatie ondergaan in die zone (voor een tumor) plots van misdadiger veranderen in normale mens, of omgekeerd van brave Hendrik in boosdoener.
Er schijnt dus wel degelijk een verband te zijn !

Bij mij gaat er, bij het lezen van voorgaande, een alarmbelletje rinkelen !
Ik voorzie dat straks advocaten hun cliënten zullen vrij pleiten op basis van een lichamelijk letsel, de bandiet als mindervalide als het ware...
Ik zie dat men jonge delinquenten een hersenoperatie zal aansmeren, dat of jaren gevangenis.. de keuze is aan hen.
Ik zie onze gevangenissen veranderen in een soort klinieken en cipiers in verplegers...

Zeg niet dat ik overdrijf !
Hebben wij al niet dergelijke omkeringen meegemaakt ?
Ik ben oud genoeg om me heel goed te herinneren dat een huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht helemaal onbespreekbaar was, en geef toe, nu ligt daar niemand meer wakker van (Of hoogstens de ouders van die mensen, die dit idee nog niet echt kunnen verwerken).
Ik heb meegemaakt dat abortus een misdaad was, en nu is abortus niet eens meer een gespreksonderwerp, of hoogstens bij de ouders van een tienermeisje dat voor die moeilijke keuze staat...
Ik herinner me dat euthanasie gewoon een vorm van medeplichtigheid was tot zelfmoord en gewoon misdaad was, en nu voelen we dat steeds meer aan als een rechtvaardige oplossing, men laat geen hond afzien, waarom dan wel een mens...

Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar ik wil er alleen op duiden, dat we, na enkele jaren een heel moeilijk idee blijken te omarmen als zijnde normaal.
Ik ga niet over het ethisch aspect praten, maar ergens waren die zaken een deel van ons pakket "normen", en nu zijn ze er uit verdwenen.

Als men komt tot een gedegen medische oplossing voor het probleem misdaad, dan zal een moordenaar alleen nog de woede van de onmiddellijke betrokken oproepen, en bij de rest van de bevolking hoogstens medelijden met die duts die hoognodig een hersenoperatie moet ondergaan.

Misschien is dat ook een wenselijke evolutie...
Maar soms heb ik het nog wat moeilijk met al die veranderingen.
Ik weet niet of er in de generaties voor de mijne ook zo veel zo drastische veranderingen in het normenpakket zijn geweest, maar ik twijfel er heel sterk aan.
En in hetzelfde rijtje plaats ik - misschien ten onrechte- ook de afbouw van andere waarden... Vroeger waren er een heel pakket mensen die uit hoofde van hun beroep een soort status hadden verworven. De burgemeester, de pastoor, de dokter, de Champetter... en zo waren er nog wel enkele, hadden een soort statuut van onaantastbaarheid.
Dat was niet altijd goed, maar men heeft het helemaal afgebroken, tot in de grondvesten, en stellen nu vast dat er een gebrek aan tucht, aan eerbied, aan gehoorzaamheid is... en... een toenemende mate van kleine criminaliteit...

Mijn vraag:
Doen wij zelf het licht uit in die zone tussen de twee frontale kwabben van onze grijze massa ???
En gaan wij straks operatief opvoeden ?

djudedju
een mens mag niet te diep nadenken hé ?

tot de volgende ?