wonderlijk

Huisjesslak (Photo credit: Wikipedia) (Het was niet zo'n slak, maar zo eentje met van die strepen op !)

Hier voor mijn raam staat een lantarenpaal, een mooie, moderne paal, in metaal met een soort plastic overtrokken. Op die paal, op zo'n 5 meter hoogte zit een slak, een huisjesslak, je weet wel zo'n gestreept exemplaar die uw groenten en bloemen ook wel lust.
Wat doet zo'n beest op die paal ?

Twee slakken zaten gemoedelijk te keuvelen en hun spermapakketjes uit te wisselen (slakken zijn hermafrodiet), aan de voet van mijn paal. Plots daagde de ene slak de andere uit: "je durft niet omhoog te kruipen langs deze paal! " De slak liet niet op zijn kap zitten en gaf weerwerk, dat hij wel durfde, dat hij geen hoogtevrees had, dat het integendeel hij was die wellicht niet durfde... enfin, je weet hoe dat gaat: er kwam een fikse ruzie van, en bij slakken kan dat lang duren, ze doen immers alles veel langzamer dan wij...
Maar na enkele uren begon de uitgedaagde, moegetergd, aan de lange klim.
En de eerste meters die gingen vlot, de slak keek niet naar beneden, maar hield zijn ogen op steeltjes netjes gericht op de top van de paal. Toen het donker werd klom hij steevast door naar het felle licht daar boven.

Maar je weet hoe dat gaat, als je niet naar beneden moogt kijken, dan net wordt de bekoring te groot, en ja hoor, de slak waagde het één van zijn ogen, dat op het rechtse steeltje, even te draaien en de dieperik in te kijken...

Ik heb het al verteld, het beestje zit op zo'n vijf meter hoogte ! Voor een slak is dat kolossaal ! Als wij vijf meter hoog staan op een smalle balk, dan zijn wij al bibberachtig, en dat is hooguit zo'n twee en een halve keer onze eigen hoogte... Voor die slak van hooguit twee centimeter voor de berekening van zijn kadastraal inkomen, is dat zo'n honderd keer zijn eigen lengte... Net alsof wij op 200 meter hoogte staan op die balk... Ik durf er zelfs niet op te denken. Toen ik over laatst op de Wilhelminatoren in Vaals stond, op de hoogste vloer, een vloer waar je los door kunt kijken, dan hield ik mij vast aan de reling, en schuifelde weer achteruit tot waar de bodem er wat solieder uit zag... en al ben je dan op zo'n 350 meter hoogte, die toren is amper zo'n 35 meter hoog...

Die slak versteende van schrik, het beestje durfde amper adem te halen, en kroop in zijn huisje om niets meer te zien, niets meer te horen... Catatonisch noemen ze dat. Niet meer durven bewegen, stijf van de schrik, panisch hard gesteven.

Het beestje hangt daar nu al drie dagen...
Gelukkig regent het nu en dan, zodat het slijm waarmee hij zich vastlijmde aan de paal, niet helemaal uitdroogt, en het beestje niet valt door het verbrokkelen van zijn slijmlijm...

Beneden zit de andere slak, te turen naar boven...
Straks bevalt hij/zij van de kleine slakjes, vruchten van hun laatste ontmoeting... " Je gaat niet helemaal verloren, beste vriend!" fluistert hij zacht voor zich uit... "Ik zal je kroost vertellen van de heldendaad die jij verrichtte ..."

Slecht nieuws, ik zag een lijster al een paar keer rond de paal zwenken...

Ach, natuurlijk fantaseer ik er maar op los, maar doe jij dat niet als je zo'n slak, vijf meter hoog ziet zitten op een elektriciteitspaal ?  Ik wel... Het doet me denken aan wat een slak wel denkt om daar op te kruipen... Misschien niets, misschien gewoon verloren gelopen?

Maar geef toe, het is veel leuker het als een grandioos dwaas slakkenavontuur te zien... Daar kun je bij glimlachen en fantasie, dat is wat het leven kruidig maakt !

Och ja, ik ben zo laat omdat we boodschappen zijn gaan doen naar Auchan... Zodat we alles in huis hebben tegen dat Anny in het hospitaal ligt, en tegen dat ze terug komt en nog geen boodschappen kan doen...
Vooruitziend...

djudedju


tot de volgende ?