Saturnus

A depiction of the "horse charm" Merseburg Incantation. Wodan heals Balder's wounded horse while three goddesses sit (the incantation names Sinthgunt sister of Sunna, and Frija sister of Wolla) while Balder watches. (Photo credit: Wikipedia)

Niet de planeet, de god.
De god aan wie wij de naam zaterdag danken.
Heel onze week lijkt wel een soort heidense catechismus, Ode aan Zon, aan Maan, aan Odin, Wodan, Donar, Freya of Freyr en de Romeinse Saturnus.

We sleuren heel wat van die oude heidense dingen mee, de paashaas, kerstmis (jaja !) en halloween en een heleboel andere "kerkelijke" feestdagen.

Mij valt vooral op dat wij dit heidens plegen te noemen. Je weet wel, niet horend bij ONZE godsdienst, de enig zaligmakende. Wellicht denkt de Moslim dat ook over onze kerkelijke feestdagen, dat zijn dan voor hen de heidense feesten.

En wat nog gekker is, als je de bijbel leest, het oude testament, de overgang naar het nieuwe testament, dan zie je de scheuring met het judaïsme, eerst nog met een los-vaste verhouding, later met het zwaard bruut uiteen gehakt. En als je dan de Koran leest, dan zie je het vervolg, opnieuw een haat-liefde verhouding, iets wat eerst een ontwikkeling, een voortzetting lijkt, en dan BOEM de hakbijl er in...

Ik vraag me steeds weer en weer af, of net dat verschijnsel niet "des mensens" is...
Eigenlijk ben ik er zeker van. Bij iedere godsdienst vind je ook "de organisatie", en daar gaat het over. Macht, en prediken dat er liefde moet heersen.

Dat is wellicht de oorzaak dat iedere godsdienst al wel eens, of meerdere malen de basis is geweest van oorlogen. Helemaal tegengesteld aan het achterliggende idee, maar ze deden en doen het toch maar weer, en weer, en telkens weer. Ik las ooit dat de enige godsdienst die nooit oorlog heeft gevoerd, het Jaïnisme zou zijn, maar als je de geschiedenis leert, dan stel je vast dat Boeddha en de stichter van het Jaïnisme vijanden waren...
Toch vind ik in iedere godsdienst wel dingen die mij aanspreken, maar telkens weer bots ik op "de instelling", de "organisatie" achter die godsdienst, die veeleer op een machtsinstrument lijkt dan wel op de godsdienst die zij zeggen te propageren.

Ik denk dat er een God moet zijn, dat idee vult al mijn onwetendheid aan, maar ik denk ook dat dat er uiteindelijk maar één DE God kan zijn. Dat we een heel assortiment goden en godjes hebben op deze wereld, lijkt bijna een bewijs op zich dat godsdienst niet van God komt, maar van de mensen.
Wellicht heeft de mensheid, net als ik zelf, ooit het gebrek aan kennis, het gebrek aan volledig begrip, ingevuld met een allesoverkoepelend antwoord: God.
En daar zijn er dan geweest die dit idee hebben gebruikt om leefregels een diepere ondergrond mee mee te geven. De mens voelt zich superieur aan de natuur, als je dwingende regels wilt opleggen dan moet je ergens een hoger iets hebben, een baas, een heerser... dus werd God gebruikt om leefregels, gedragcodes op te leggen, om de mens op "zijn plaats" (?) te houden. Denk aan de tien geboden (die je ook in veel oudere versies vindt bij Sumeriërs en dergelijke)

Het zal wel net dat gedeelte zijn die er een deel van de mensheid toe bracht om dat idee God als patron, als baas in vraag te stellen, en dit vooral door de de instelling, de organisatie in vraag te stellen.

Ik denk dat dit een normale evolutie is, en helemaal niet nieuw. Er zijn wellicht altijd al mensen en groepen geweest die deze vragen stelden, die deze opstand pleegden... Meer zelfs, wellicht danken we een heel deel van de soorten godsdiensten aan dit feit. Wellicht zagen sommigen het oprichten van een godsdienst als lucratief, als machtsbron. Ook nu nog zie je dergelijke zaken, ook nu nog ontstaan er nog godsdiensten. Zelfs enkele zonder God, gebaseerd op een andere manier van leven, van denken. Je kunt makkelijk het communisme daar bij vermelden, maar ook enkele van die nieuwste godsdiensten.

Eigenlijk maakt dit de verwarring alleen maar groter, en creëert de mens er steeds weer nieuwe basissen om weer onderling te gaan ruziën... over een idee dat in se hetzelfde is.
Te gek.
En zoals steeds gebaseerd op...macht.

Ik krijg er de rietepetietjes van.
Wat nu gebeurd is en gebeurd met Anny, doet me steeds meer en steeds beter beseffen dat wij helemaal geen macht hebben, dat we twee keer niets zijn, dat we gewoon "leven" zijn, die vasthangen aan dat leven. Dat we oh zo sterk aan elkaar hangen, zo van elkaar afhangen, niet zonder elkaar kunnen... Wat zouden we dan trachten naar macht?

Laat ons veeleer opteren voor de Liefde, de deugd bij uitstek.

tot de volgende ?