sigaretje

Cigarette smoking (Photo credit: Wikipedia)

In ons buurland Nederland heeft een agent een man manu militari het roken verboden op een pontje... gevolg: een gebroken arm.

Kijk, ik ben geen roker (meer), en ik vind dat roken stinkt, dat het ongezond is en noem maar op, maar ik heb compassie met wat men nu de stoeprokers is gaan noemen.
In Oudenaarde komt er een nieuwe wetgeving op terrasjes aan de herbergen, om de rokers uit de regen te zetten.
En je kunt een herberg tegenwoordig herkennen aan de vele sigarettestompjes op de stoep.

Het zal wel juist zijn dat passief roken ook ongezond is, maar wie ben ik om een ander het recht op een sigaret te ontzeggen? Ik ben er voorstander van dat roken niet meer mag in een restaurant, omdat de rook inderdaad je smaak aantast en het eten van de anderen bederft, maar waarom kan men in een herberg geen aparte plaats hebben voor rokers ? Waarom moet dat in de buitenlucht? En wat is het verband met de buitenlucht op de perrons in het station. Daar sta je ook in de buitenlucht, en toch mag roken er niet.

Het enige positieve is dat het roken daadwerkelijk is verminderd. Voor de rest vind ik het een soort discriminatie... Het " Alleen vir blankes" is vervangen door "Alleen voor niet-rokers".

Als iemand verslaaft is aan alcohol, aan drugs, dan schiet een heel apparaat in gang om de sukkel te helpen, betalen wij met zijn allen voor zijn revalidatie en zijn behandeling. Voor de roker? Die stampen we buiten.

Nog eens, ik ben tegen roken, maar ik heb compassie met die mensen die wel roken en die nu de uitgestotene wordt van deze maatschappij.

Ik weet dat het afleren van roken niet zo simpel is. Ik deed het in de tijd dat stoppen nog geen mode was en dat de slogan "Het is geen man die niet roken kan" nog volop geldig was. Ik kreeg dus geen steun van de "massa", in tegendeel, men hield me sigaretten onder de neus, blies de rook mijn richting uit. Ik had een open pakje sigaretten bij me, om de tergende vraag "Een sigaretje ?" te vermijden en af te straffen met "Moet je er eentje van mij ?"...
Ik ben twee keer gestopt... De eerste keer, na meer dan twee jaar zonder tabak, stomweg toch eens één sigaretje... en ik was weer vertrokken, en rookte nog meer dan voorheen. Het leek wel of mijn lichaam de schade wilde inhalen. Nu durf ik gewoonweg geen sigaret meer "proberen", ik ben veel te bang dat ik weer op één, twee, drie verslaafd zou zijn, en weer die zware strijd zou moeten leveren. Stoppen met roken is niet moeilijk: gewoon nee zeggen... maar dat nee kan zo verdomd zwaar zijn !
Nee, ik vind dat we de roker moeten helpen ! Waarom zou een andere verslaafde wel recht hebben op ons begrip en op onze hulp, en een roker niet?
Laten we maar verder streven naar een "rook-vrije" gemeenschap, maar laat ons dat dan doen op een menselijke manier.

Ik heb een hekel aan al die lelijke terrasjes op onze mooie markt, en ik heb het gevoel dat we daarmee eigenlijk het roken bestendigen in plaats van langzaam uit te bannen, en dat ook nog doen op een lelijke manier. Bovendien is het een dwaze manier van werken. Je ziet op die terrasjes niet alleen de roker zitten, nee, het gezelschap dat ook maar één roker bij zich heeft, gaat met de roker in de rook zitten. Dat is niet de bedoeling van de wetgever. De wetgever wil net het passief roken bannen.

Het enige wat men kan doen is de roker daadwerkelijk gaan behandelen als een verslaafde, hulp bieden en het roken zo moeilijk mogelijk maken. Dat is de enige consequente houding. Wat we nu doen is eigenlijk noch mossel noch vis.

Ik meen dan ook dat dit onze houding moet zijn. We moeten het roken ontraden, we moeten het roken duur maken, maar het niet laten evolueren naar een clandestiene markt. En vooral: we moeten de rokers behandelen en steunen in hun rookvrij worden.

Ik zal nog steeds medelijden hebben met de roker, ik zal nog steeds medelijden hebben met de stoeproker, die verkleumd aan zijn sigaretje staat te lurken, maar ik kan hem of haar dan op zijn minst een alternatief bieden, hulp bieden in de strijd tegen deze verslaving.

Het is niet gemakkelijk, en we moeten de roker niet straffen, maar helpen om het roken af te leren.
Als je een roker in je gezelschap hebt, dan moet je niet bij hem of haar op het terrasje gaan zitten, of op de stoep gaan staan, nee, dan moet je haar of hem uitnodigen in de herberg, om samen rookvrij te zijn. Dat is opbouwend werken. Dat is discriminatie positief ombouwen.

Dat is de roker helpen, om zich bewust te worden, om te vechten tegen die verslaving.

En... mag ik een oproep doen aan alle ouders, om ook binnen in huis niet te roken, om hun kinderen niet passief mee te laten roken? Ik heb een zoon verloren, die had asthma, en mijn roken zal hem zeker niet hebben geholpen. Zijn dood zal misschien niet aan mijn roken te danken zijn (ik was al jaren voordien met roken gestopt, hoofdzakelijk omdat hij er last van had), maar toch heb ik nog steeds spijt dat ik hem misschien toch iets slechts heb meegegeven...
Doe het dus niet, belast je zelf niet met het idee dat je iemand kwaad hebt gedaan!

tot de volgende ???